บทที่ 85

“ลิน... อรนลินของผม ผมขอโทษ... ได้โปรดฟื้นขึ้นมาเถอะ ผมรักคุณ... ผมแค่ต้องการปกป้องคุณเท่านั้น ไม่ได้เจตนาจะทำให้คุณต้องบาดเจ็บอย่างนี้เลย”

เสียงแผ่วๆ ดังแว่วอยู่ในจิตใต้สำนึก คล้ายล่องลอยมาจากที่ที่แสนไกล... หญิงสาวพยายามมองหาต้นเสียง แต่ทว่าเบื้องหน้าของเธอมีแต่แสงสว่างจ้าจนมองไม่เห็นอย่างอื่น...

นี่เธอตายแล้วหรือ... อรนลินตั้งคำถาม...

เธอคงเป็นวิญญาณแล้วสินะ เธอจึงไม่สามารถสัมผัสสิ่งใดได้ มองไม่เห็นแม้แต่ฝ่ามือของตัวเอง...

ไม่สิ... ถ้าเธอตายไปแล้ว แล้วความเจ็บปวดที่ร้าวระบมอยู่ในสมองนี่มันคืออะไรกัน...

“ลืมตาสิครับ ที่รัก... รีบฟื้นขึ้นมาเถอะ... ผมยังมีอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้บอกคุณเลยนะ...”

เสียงเดิมยังคงกระซิบอย่างอ่อนโยนในห้วงของความว่างเปล่า มันยิ่งทำให้อาการปวดแปลบแล่นไปจนตลอดร่าง... แต่ร่างของเธออยู่ที่ไหนกันล่ะ...

ขณะที่กำลังรู้สึกสับสนและทรมานกับบาดแผลซึ่งมองไม่เห็นนั้น กระแสความอบอุ่นอย่างหนึ่งก็แผ่ซ่านมาจากสัมผัสบนฝ่ามือ...ฝ่ามือที่เธอไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน... ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเหมือนเป็นสิ่งที่ช่วยต่อต้านความรู้สึกปวดร้าวได้พอสมควรทีเดียว...

“คุณกำลังจะเป็นคุณแม่แล้วนะคร