บทที่ 11

สตาฟออร์แกไนเซอร์ไม่ใช่เรื่องสบายอย่างที่ปกรณ์เคยเตือนไว้จริงๆ เพราะเพียงแค่วันแรกของการทำงาน อรนลินก็จำเป็นต้องเดินทางมายังโรงแรมใหญ่โตหรูหราบนถนนสุขุมวิทแห่งนี้พร้อมกับรถตู้ของบริษัทตั้งแต่เช้าตรู่

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตำแหน่ง ‘เจเนรัลสตาฟ’ ของเธอ แม้ว่ามันอาจมีชื่อเรียกที่น่าฟัง แต่สำหรับบริษัทโฆษณาและรับจัดงานอีเวนต์ระดับยักษ์ใหญ่ของวงการอย่าง สแปซ แอดเวอร์ไทซิ่ง เอเจนซี ซึ่งมีพนักงานแผนกต่างๆ รวมแล้วกว่าร้อยยี่สิบชีวิต ทำงานรวมกันอยู่ในอาคารขนาดหกคูหาห้าชั้นแล้ว คำว่าเจเนรัลสตาฟก็ไม่ต่างจากทีมคนรับใช้ทั่วไปที่ทางบริษัทจ้างเอาไว้ทำหน้าที่จิปาถะ คอยอำนวยความสะดวกด้านการบริการให้กับทีมงานหรือสตาฟของฝ่ายอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นจัดส่งอาหาร เก็บกวาดเศษขยะหลังออกกองถ่ายทำโฆษณา หรือดูแลความเรียบร้อยของวัสดุอุปกรณ์หลังเสร็จสิ้นงานอีเวนต์ต่างๆ

และแน่นอนว่าสิ่งที่จำเป็นสำหรับพนักงานใหม่อย่างเธอก็คือการเรียนรู้งานในสถานที่จริง ก่อนจะต้องรับมือกับงานจริงๆ ในคืนวันพรุ่งนี้...

ครั้งนี้ สแปซ แอดเวอร์ไทซิ่ง เอเจนซี ถูกว่าจ้างให้จัดงานแสดงเครื่องเพชรและเครื่องประดับชั้นสูงของบริษัท กลามูร์ ไดมอนด์ อันเป็นธุรกิจเครื่องประดับและอัญมณีที่ผลิตขึ้นเพื่อตอบสนองกลุ่มลูกค้าในแวดวงสังคมชั้นสูง โดยมี หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์ โขมพัสตร์ ทายาทธุรกิจอสังหาริมทรัพย์มูลค่านับหมื่นล้านบาท เป็นทั้งกรรมการผู้จัดการและประธานกรรมการของบริษัท

รูปแบบของงานคืองานกาลาดินเนอร์ที่จำกัดแขกรับเชิญเฉพาะลูกค้าประจำและลูกค้ากิตติมศักดิ์ของ กลามูร์ ไดมอนด์ เท่านั้น โดยภายในงานนอกจากจะมีการจัดแสดงเครื่องเพชรและเครื่องประดับมูลค่าหลักสิบล้านไปจนถึงหลักร้อยล้านแล้ว ไฮไลต์ของค่ำคืนก็คือการเดินแบบเครื่องเพชรชุดพิเศษที่ล้วนแต่ได้รับรางวัลการประกวดการออกแบบเครื่องประดับมาแล้วจากหลายประเทศ ซึ่งแต่ละชิ้นจะถูกจัดทำขึ้นเป็นมาสเตอร์พีซที่มีเพียงชิ้นเดียว ไม่มีการผลิตซ้ำ เพื่อให้ลูกค้าผู้มีรสนิยมเลิศหรูได้ร่วมประมูลและเป็นเจ้าของอย่างภาคภูมิใจ

เมื่อเป็นงานเลี้ยงระดับเอ็กซ์คลูซีฟเช่นนี้ ก็เป็นธรรมดาที่ทุกอย่างจะต้องมีการเตรียมพร้อมไม่ให้เกิดความผิดพลาด รวมถึงการซ้อมใหญ่บนเวทีรันเวย์ที่อลังการด้วยระบบแสงสีเสียงครบครันภายใต้ธีม เรโทร ทู ดิสโก้ ไดมอนด์ส (Retro to Disco Diamonds) ที่ย้อนบรรยากาศไปในยุค 80’s โดยนำเสนอแนวคิดที่ว่า ความรื่นเริงของผู้หญิงยามได้ประดับประดาด้วยเพชรก็ไม่ต่างอะไรกับการเต้นรำภายใต้แสงสะท้อนจากดิสโก้มิเรอร์บอล

ขั้นตอนการซ้อมแสดงแบบเครื่องเพชรดูจะราบรื่น เป็นไปได้ด้วยดี เมื่อคณะกรรมการบริษัทของ กลามูร์ ไดมอนด์ ต่างพากันตบมือชื่นชมหลังการเดินฟินาเล่หรือการเดินชุดสุดท้ายจบสิ้นลง กรรมการผู้จัดการหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาและส่วนสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ทำหน้าที่เป็นตัวแทนมอบช่อดอกไม้และกล่าวชมเชยนางแบบสาวผู้แสดงแบบในฟินาเล่ ซึ่งเป็นบุคคลเดียวกับที่ได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนผลิตภัณฑ์ของบริษัทประจำปีนี้

“ผมหวังว่าพรุ่งนี้ทุกอย่างคงจะออกมาสมบูรณ์เหมือนวันนี้นะครับ” หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์ฝืนยิ้มให้กัทลี มือยื่นดอกลิลี่คาซาบลังก้าช่อใหญ่ให้หญิงสาวเป็นการแสดงความยินดี “พรุ่งนี้ผมสัญญาว่าช่อดอกไม้จะใหญ่กว่านี้อีกเท่าตัว” เขาบอกตามมารยาท แม้ใจจะนึกขยะแขยงชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ของเธอที่ถูกร่ำลือกันมาในหมู่นักธุรกิจใหญ่ แต่ก็ต้องยอมรับกับความเป็นมืออาชีพของเธอเช่นกัน

“เคยได้ยินแต่ชื่อคุณชายมานาน... ในที่สุดเกรซก็มีโอกาสได้พบตัวจริงของคุณชายครั้งแรก ถือเป็นเกียรติของเกรซม้ากมากค่ะ” กัทลียิ้มจนริมฝีปากอิ่มแทบจะฉีกถึงรูหู รับช่อดอกไม้ไปพลางก็ทอดสายตาให้เขาไปพลาง ในแววตาแฝงความนัยบางอย่างที่ทำให้คุณชายหนุ่มต้องกระอักกระอ่วน หากก็ยังพยายามรักษาท่าทีเอาไว้เป็นอย่างดี

“คุณเกรซได้ยินมาว่ายังไงบ้างล่ะครับ คงไม่ใช่เรื่องที่ผมเป็นคนเย็นชาหรือว่าบ้างานหรอกนะครับ...”

“อุ๊ย! ใครที่ไหนนะช่างกล้าพูด... คุณชายดูอบอุ่นขนาดนี้แท้ๆ” หญิงสาวประดิษฐ์เสียงหัวเราะไร้เดียงสาที่ขัดกับจริตบนใบหน้าสิ้นดี “ที่เกรซได้ยินมาน่ะ หมายถึงเรื่องความหล่อต่างหากล่ะคะ...”

สองมือของกัทลีประคองช่อดอกไม้ขึ้นมาแกล้งทำเป็นดอมดม ชะม้อยตามองใบหน้าของหม่อมราชวงศ์หนุ่มไปด้วย เมื่อเห็นดวงตาคมเข้มสีดำสนิทจ้องกลับมา หญิงสาวก็มีท่าทีขวยเขิน กอดช่อลิลี่แนบอกพร้อมกับไกวตัวไปมาน่าเอ็นดู

“ถ้าอย่างนั้นคุณเกรซคงผิดหวังที่ผมไม่ได้น่าดูขนาดนั้น” เขาลอบเหยียดมุมปากขณะยิ้มให้เธอ นึกดูแคลนกับมารยาตื้นๆ ที่แสนจะน่าสมเพช

“ใครว่ากันล่ะคะ... ตัวจริงหล่อยิ่งกว่าที่เขาลือกันเป็นพันเท่า...”

ก่อนที่จะทนความอึดอัดไม่ไหว เขาก็บังเอิญเหลือบไปเห็นคนที่กำลังถือถาดน้ำดื่มเดินตรงเข้ามาแต่ไกล ภาพหญิงสาวหน้าตาเกลี้ยงเกลา รวบผมยาวเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ กำลังเดินเก้ๆ กังๆ ใบหน้าเหลอหลา ทำท่าลุกลน เห็นแล้วก็ชวนให้เผลอมองตามโดยไม่ตั้งใจ

แม้ว่าใบหน้าขาวนวลเนียนของเธอจะแฝงความบริสุทธิ์สดใสอย่างเด็กวัยรุ่น แต่สายตาที่มองผาดๆ ของหม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์กลับไม่ได้สะดุดตาในสิ่งเหล่านั้น

ไม่ใช่เพราะความสวยน่ามอง ความเปิ่น หรือความไร้เดียงสา แต่หญิงสาวที่เห็นมีกลิ่นอายอะไรบางอย่างซึ่งสะกิดให้ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์นึกไปถึงผู้หญิงอีกคนที่เขาพบเมื่อหลายวันก่อน จนเป็นสาเหตุให้พิษณุนเรศวร์ต้องหันไปให้ความสนใจเธออย่างลืมตัว

คนที่จะร่วมอยู่ในงานซ้อมเดินแบบวันนี้ได้ก็คงจะมีแค่คนของบริษัทที่รับจัดงาน แต่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวเข้ารูปกับกระโปรงนักศึกษาที่สวมอยู่นั้น มันฟ้องว่าเธอน่าจะเป็นเด็กฝึกงานมากกว่าจะเป็นสตาฟหรือทีมงานเฉพาะด้าน ยิ่งเห็นสีหน้าวุ่นวายใจของหญิงสาวที่ยังทำงานได้ไม่คล่องแคล่ว เขาก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดูและนึกขำจนอดยิ้มออกมาไม่ได้

ในขณะที่สมาธิของคุณชายรูปหล่อกำลังจับจ้องอยู่กับหญิงสาวแปลกหน้า ดวงตาอีกคู่ที่เฝ้าติดตามเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆ ก็ต้องเขม้นมองด้วยความไม่พอใจ

การที่คนตรงหน้าหยุดพูดคุยกับเธอกะทันหันเพราะเกิดสนใจในตัวเด็กเสิร์ฟน้ำหน้าตาจืดชืดขึ้นมา มันทำให้นางแบบสาวรู้สึกเสียหน้าและหงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผล กัทลีกัดฟันกรอด แล้วหันไประบายอารมณ์กับช่อดอกไม้ในอ้อมแขนด้วยการกอดรัดสุดแรง จนกลีบดอกลิลี่คาซาบลังก้าที่โชคร้ายเหล่านั้นพลอยหักช้ำยับเยินไปหมด