ตอนที่ 19

จางอวิ๋นซีควบม้านำหานอ๋องไท่หยางผู้เป็นสามี จนกระทั่งมาถึงบริเวณสนามประลองใจกลางป่า ซึ่งมีธงสีแดงโบกพลิ้วไสวอยู่ ธงสีแดงที่โบกพลิ้วอยู่นี้เป็นสัญลักษณ์ของจุดรวมพล หลังจากเสร็จสิ้นการประลองก่อนหมดเวลาเพียงหนึ่งเค่อทุกคนจะต้องมารวมตัวกันที่นี่

 ทางด้านหลังของหานไท่หยางก็ยังมีองค์หญิงซิ่วอิ่งตามติดมาเช่นกัน อีกฝ่ายยังคงควบม้าตามสามีของนางไม่ลดละ หน้าไม่อายยิ่ง!

 “นึกว่าจะตามท่านอ๋องไม่ทันเสียแล้ว” นางยกสายบังเหียนขึ้นสูงบังคับให้ม้าหยุด พลางส่งยิ้มหวานให้หานไท่หยางอย่างออดอ่อยเต็มที่ 

 “ตามข้ามาทำไม” ชายหนุ่มถามอีกฝ่ายตรงๆ อย่างไม่ไว้หน้านาง ทำเอาองค์หญิงแคว้นเยว่หน้าชาไปชั่วขณะหนึ่ง ไม่เคยมีบุรุษใดถามคำถามนางเช่นนี้มาก่อน อีกทั้งรูปโฉมอันงดงามของนางก็ยากจะมีชายใดปฏิเสธ แต่หานไท่หยางเป็นคนแรกที่กล้าทำเช่นนี้กับนาง

 “อะ เอ่อ คือ...” นางเอ่ยตะกุกตะกัก “หม่อมฉัน ปรารถนาจะร่วมล่าสัตว์กับท่านอ๋องนะเพคะ”

 หานไท่หยางเบื่อหน่ายท่าทีขององค์หญิงผู้นี้นัก “ถ้าเช่นนั้นองค์หญิงก็ดูแลตนเอง เพราะข้าต้องดูแลชายาของข้า”

 “หม่อมฉันรับรองว่าจะไม่ทำให้ท่านอ๋องทรงลำบากพระทัย” หานไท่หยางไม่สนใจสิ่งที่นางกล่าว เขาชักม้านำจางอวิ๋นซีและองค์หญิงซิ่วอิ่งไป จางอวิ๋นซีมองหน้าอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะควบม้าตามผู้เป็นสามีไปเช่นกัน

 จางอวิ๋นซีมองดูหานไท่หยางแล้วก็คาดเดาว่าฉลาดไม่น้อย ที่ทันเล่ห์เหลี่ยมของสตรี แค่นางมองซิ่วอิ่งเพียงปราดเดียวก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายนั้นมากด้วยมารยาสาไถยมากมายขนาดไหน แต่ด้วยอีกฝ่ายเป็นองค์หญิงสูงศักดิ์ มีเกียรติยศไม่น้อย จึงไม่อยากต่อว่าต่อขานสิ่งใดให้กระทบความสัมพันธ์ทั้งสองแคว้น

 คล้อยหลังของจางอวิ๋นซีและหานไท่หยาง เหล่าองครักษ์เงาขององค์หญิงซิ่วอิ่งที่แฝงกายอยู่ก็ปรากฏกายออกมาจากพุ่มไม้ 

 “เรื่องที่พวกเจ้าไปทำมาเป็นอย่างไรบ้าง”

 องค์หญิงคนงามถามด้วยพระพักตร์เรียบตึง

 หนึ่งในทหารองครักษ์เงาทูลตอบ “ทูลองค์หญิง เรื่องที่ให้ลอบวางมือสังหารนั้นเป็นไปได้อย่างเรียบร้อยพะยะค่ะ แต่ระหว่างทางเจอกับโจรมือสังหารกลุ่มหนึ่งเสียก่อน แต่พวกเราจัดการมันหมดแล้ว”

 “พวกมันเป็นใคร หรือว่าเป็นคนของเสด็จพี่” ซิ่วอิ่งถามต่อ

 “พวกมันมิได้กล่าวว่าใครคือผู้บงการ แต่กระหม่อมเจอสิ่งของนี้อยู่ในตัวของพวกมันพะยะค่ะ” องครักษ์เงานายเดิมกล่าวตอบ พลางยื่นตราซึ่งสลักชื่อสกุลหลี่เอาไว้ ‘หลี่ฮูหยิน’

 นางโยนป้ายส่งคืนองครักษ์เงานายเดิม “เจ้าไปสืบมาว่าหลี่ฮูหยินเป็นใคร นางต้องเกี่ยวข้องเรื่องโจรมือสังหารที่พวกเจ้าจัดการไปแน่นอน ส่วนพวกเจ้าที่เหลือ...สังหารพระชายาจางซะ!”

 สายสืบของเมิ่งฉีกลับมารายงานความเคลื่อนไหวขององค์หญิงซิ่วอิ่งผู้เป็นน้องสาว รัชทายาทแคว้นเยว่ซึ่งกำลังควบอาชาสีขาวคู่ใจอย่างอารมณ์ดีเป็นต้องคลี่ยิ้มอย่างเบิกบาน แต่เป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยแผนการร้ายกาจบางอย่าง

 “ท่าทางน้องสาวข้ามีใจคิดต่อหานอ๋องเป็นแน่แท้” เมิ่งฉีควบม้าไปพลางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

 “จะทรงให้กระหม่อมทำเช่นไรต่อพะยะค่ะ” สายลับของเมิ่งฉีถามต่อ

 เมิ่งฉีคลี่ยิ้มบางๆ “ไปสืบความเคลื่อนไหวของนางมา หากนางทำแผนการผิดพลาด เราจะได้แก้ไขไม่ให้เหลือหลักฐานได้ทัน” 

 หานไท่หยางควบม้านำจางอวิ๋นซีเข้ามาลึกสุดในป่าล่าสัตว์ วันนี้อ๋องหนุ่มผู้เป็นสามีล่าขนจิ้งจอกเงินได้ถึงสองตัว เขาแบกร่างของพวกมันพาดไหล่ ฉับพลันขณะที่นางเห็นลูกสุนัขจิ้งจอกที่ออกมาร้องระงมเมื่อรู้ว่าพ่อแม่ของพวกมันกลายเป็นเหยื่อของการล่าครั้งนี้

 หานไท่หยางไม่อาจตัดใจสังหารลูกสุนัขจิ้งจอกตัวนั้นได้ลง เขาเก็บคันธนูและมองร่างของจิ้งจอกทั้งสองอย่างสังเวชใจ เตรียมชักม้าหันหลังกลับไปล่าเสือโคร่งใหญ่แทน

 “เดี๋ยวก่อนสิท่านอ๋อง” นางเรียกเขา พลางกระโดดลงจากหลังม้า อุ้มลูกสุนัขจิ้งจอกน้อยตัวนั้นเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา พลางลูบหัวและศีรษะของมันอย่างปลอบใจ “ลูกสุนัขจิ้งจอกตัวนี้ ข้าขอเอาไปเลี้ยงที่วังได้หรือไม่”

 หานไท่หยางย่อมตามใจนางอยู่แล้ว “ตามใจเจ้าสิ”

 หญิงสาวคลี่ยิ้มกว้าง นางกอดลูกสุนัขจิ้งจอกตัวนั้นด้วยความเอ็นดู ก่อนจะอุ้มพาขึ้นหลังม้าไปด้วยกัน

 นางควบม้าตามผู้เป็นสามีมาจนถึงอาณาเขตอีกด้านหนึ่ง ซึ่งเป็นส่วนที่เงียบสงัดและลึกที่สุดของป่านี้ บริเวณแถบนี้ถ้าหากนางคาดเดาไม่ผิดจากสารคดีที่เคยดู ภูมิอากาศบริเวณนี้เป็นเขตร้อนชื้นและเงียบสงบ มักจะเป็นถิ่นที่อยู่ของสัตว์นักล่าอย่างเสือโคร่งหรือหมาป่าสีเทา

 บริเวณนี้เงียบจนน่ากลัวยิ่งนัก

 “ท่านอ๋อง” นางควบม้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ด้วยความหวาดกลัว อ๋องหนุ่มจับความรู้สึกจากน้ำเสียงของผู้เป็นภรรยาได้ จึงตัดสินใจลงจากหลังม้าของตนเองพร้อมธนูและแล่งบรรจุคันศร ขึ้นมาอยู่บนอาชาตัวเดียวกับนาง

 อ๋องหนุ่มกระซิบข้างใบหูของผู้เป็นภรรยาที่กำลังอุ้มลูกสุนัขจิ้งจอกน้อย นางกระชับลูกสุนัขจิ้งจอกน้อยด้วยความหวาดกลัวต่อบรรยากาศที่เริ่มเงียบและวังเวงยิ่งขึ้น 

 ชายหนุ่มกระซิบที่ใบหูของนางอย่างปลอบใจ “เจ้าไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่ด้วย ไม่มีใครทำอันตรายเจ้าได้”

 หานไท่หยางกุมบังเหียนบังคับม้าต่อไป จนแน่ใจว่าเมื่อถึงเขตล่าสัตว์กลางป่าลึก บริเวณนี้มักเป็นที่อยู่ของสัตว์นักล่าแบบเดี่ยวอย่างเสือโคร่ง คราวนี้เขาจะต้องเป็นผู้กำชัยชนะให้ได้ดั่งเช่นเมื่อปีที่แล้ว เขาจะไม่ยอมให้หานอี้มีชัยชนะเหนือเขาเด็ดขาด

 พรึ่บ!

 เหล่าทหารองครักษ์เงาขององค์หญิงซิ่วอิงกระโดดลงมาจากต้นไม้ พวกมันใส่ผ้าสีดำปิดคาดหน้าผากและริมฝีปาก ทำให้เห็นเพียงส่วนดวงตาที่โผล่พ้นออกมาเท่านั้น จางอวิ๋นซีตะโกนเรียกผู้เป็นสามี “ท่านอ๋อง ระวัง!...”

 องครักษ์เงาขององค์หญิงซิ่วอิ่งไม่รอช้าอีกต่อไป พวกมันมุ่งมารุมล้อมจางอวิ๋นซีและหานไท่หยาง อ๋องหนุ่มที่ไม่ทันตั้งรับการโจมตีถูกกระโดดพุ่งเข้าใส่ยอดอกจนล้มลงกับพื้น ทำให้จางอวิ๋นซีที่นั่งบนอาชาตัวเดียวกันพลันล้มลงจากหลังม้า ในมือของนางนั้นอุ้มกอดร่างของลูกสุนัขจิ้งจอกน้อยเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

 หญิงสาวหยัดกายยืนขึ้นใช้เสื้อคลุมที่หานไท่หยางตัดให้ตนเองห่อร่างของลูกสุนัขจิ้งจอกน้อย แล้วพาดผูกติดทางด้านหลัง ขมวดเป็นปมแน่นหนาเพื่อมิให้เจ้าลูกสุนัขจิ้งจอกตัวนั้นได้รับบาดเจ็บและหนีหายไป 

 “คิดจะมาเล่นงานข้า รู้จักกันน้อยไปซะแล้ว! ฮ่าๆ” นางตะโกนเสียงดังและระเบิดหัวเราะ พลางบิดศีรษะไปมาเล็กน้อยก่อนจะบีบฝ่ามือกำปั้นจนเกิดเสียงดังกร๊อบ

 กร๊อบ!

 คนพวกนี้ไม่รู้อันใดเสียแล้ว ว่าหญิงสาวสมัยใหม่จากโลกปัจจุบันอย่างนาง ได้ร่ำเรียนวิชาการต่อสู้อย่างเทควันโดและคาราเต้มาด้วย วิชายิงปืน ยิงธนูนางก็ร่ำเรียนมาหมดจนได้ใบประกาศนียบัตรจากกระทรวงกลาโหมของรัฐบาลจีนนับไม่ถ้วน มือสังหารแค่นี้ไม่คณามือ

หญิงสาวแน่นอน

 “พวกเราได้รับคำสั่งให้มาฆ่าเจ้า!” หนึ่งในทหารองครักษ์เงาของ

ซิ่วอิ่งกล่าวอย่างกล้าๆ กลัวๆ

 “จะฆ่าข้า แต่มาทำร้ายสามีข้าน่ะหรือ?” นางยอกย้อนถามกลับ มองหน้าพวกมันเหล่านั้นด้วยแววตาอำมหิต “เคยได้ยินหรือเปล่า สามีข้า...ใครอย่าแตะ!”

 สิ้นคำกล่าวอันไม่คุ้นหู องครักษ์เงาเหล่านั้นได้แต่ยืนงง เป็นโอกาสให้จางอวิ๋นซีให้วิชาคาราเต้ที่นางได้ร่ำเรียนมาจากโลกปัจจุบัน จัดการเหล่ามือสังหาร ซึ่งเป็นองครักษ์เงาขององค์หญิงซิ่วอิ่งจนสลบเหมือด

 หญิงสาวปัดมือออกราวกับปัดเศษฝุ่นผงออกจากมือ มองผลงานของตนเองด้วยความภาคภูมิใจ แม้มือสังหารเหล่านี้นางจะไม่คุ้นหน้า แต่อาจเป็นคนที่จางเซียวหรูกับหลี่ฮูหยินส่งมาลอบสังหารนางก็ได้ คนที่มีปัญหากับนางก็มีแค่สองคนนั้น

 จางอวิ๋นซีรีบเข้ามาดูหานไท่หยางที่ล้มลงนอนกับพื้น ชายหนุ่มเห็นภาพที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อครู่ก็ยังอดหวาดกลัวไม่ได้ ชายาของเขาช่างน่ากลัวแท้!

 “ท่านอ๋อง ท่านเป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เมื่อนางถามแบบนี้ เขาอยากตอบนางนักว่าชายชาตรีแบบเขาโดนกระแทกแค่นี้ไม่บาดเจ็บหนักเท่าใดนัก แต่เห็นนางเป็นห่วงเป็นใยเสียขนาดนี้ เขาก็อยากให้นางเป็นห่วงเขานานๆ นัก

 เมื่อคิดแผนการบางอย่างขึ้นมาได้ จึงบอกว่า “เจ็บ...ที่ตรงนี้”

 เขาแสร้งเอานิ้วสกัดจุดตนเอง แต่มิได้สกัดจุดเพื่อให้หายเจ็บปวด เขาทำเพื่อให้ตนเองกระอักเลือดอย่างน่าสงสารออกมาต่อหน้าภรรยาเท่านั้น

 อึก!

 อ๋องหนุ่มกระอักเลือดอึกใหญ่ออกมาอย่างได้ผล วิชาการสกัดจุดของเขายังคงใช้ได้เช่นเคย จางอวิ๋นซีรีบนำลูกสุนัขจิ้งจอกวางไว้บนพื้นอย่างแผ่วเบา ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ตนเองพกติดตัวมาซับเลือดที่มุมปากให้เขา

 หญิงสาวจุดพลุส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ แล้วค่อยๆ ประคองหานไท่หยางผู้เป็นสามีไปนั่งพิงหลังใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง หญิงสาวเอาใบหูแนบกับหน้าอกของเขา ตำแหน่งที่เขาชี้คือหัวใจ หากหัวใจเกิดภาวะผิดปกติจากแรงกระแทกเมื่อสักครู่ อาจทำให้เกิดภาวะแทรกซ้อนได้ และอาจเป็นไปได้ว่าภายใน

นั้นอาจบาดเจ็บถึงซี่โครงซึ่งอยู่ใกล้กับเยื่อหุ้มปอดและกระบังลม

 “เมื่อสักครู่เจ้าน่ากลัวมาก เจ้าไปร่ำเรียนการต่อสู้เหล่านั้นมาจากที่ใด” หญิงสาวอ้าปากค้าง ด้วยกลัวว่าความลับจะแตก นางจึงแสร้งปั้นเรื่องโกหกขึ้นมา

 “อ๋อ พอดีข้าเคยเรียนเอาไว้น่ะ เพราะมีพวกคนไม่ดีชอบรังแกข้าบ่อยๆ” หญิงสาวตอบพลางซับเลือดที่เริ่มไหลเปรอะเปื้อนหน้าอกของผู้เป็นสามี

 “แต่สิ่งที่เจ้าทำเมื่อสักครู่อาจได้รับอันตรายถึงชีวิตได้ ข้าเป็นบุรุษอย่างไรก็ย่อมเชี่ยวชาญกว่าเจ้าที่เป็นสตรี หากเจ้าเป็นอะไรไปขึ้นมา แล้วข้าจะทำเช่นไร” หานไท่หยางมองลึกเข้ามาในดวงตาของนาง เขารู้ว่านางเก่ง นางมีความสามารถ แต่สตรีต่อสู้กับบุรุษนับสิบอย่างไร

เสียก็มีโอกาสเพลี่ยงพล้ำได้

 หญิงสาวหน้าแดงไปชั่วขณะหนึ่ง “หากไม่มีข้า ก็มีองค์หญิงซิ่ว อิ่งอย่างไรเล่า นางอยากเป็นชายาของท่านจนตัวสั่นเสียขนาดนั้น”

 หานไท่หยางจับไหล่ของนางแน่น บังคับให้นางมองสบตากับเขา “ข้าไม่เคยรู้จักองค์หญิงซิ่วอิ่ง นางเป็นธิดาแคว้นเยว่และเป็นน้องสาวเมิ่งฉี ศัตรูของข้า ข้าไม่มีทางรักนาง คนที่ข้ารักมีเพียง...”

 “ท่านอ๋องเพคะ” องค์หญิงซิ่วอิ่งควบม้านำทหารของแคว้นเยว่และแคว้นหานมาหาหานไท่หยางด้วยตนเอง อ๋องหนุ่มซึ่งกำลังจะเอ่ยคำรักต่อภรรยาของเขาต้องหัวเสีย นานๆ ทีเขาจะสามารถรวบรวมความกล้าบอกกับนาง แต่สุดท้ายก็ต้องถูกขัดจังหวะเสียได้

 องค์หญิงซิ่วอิ่งวิ่งเข้ามาแทรกจางอวิ๋นซีอย่างเสียมารยาท นางเข้ามาประคองหานไท่หยางให้ลุกขึ้น “หม่อมฉันจะพาพระองค์กลับไปที่วังเองเพคะ”

 หานไท่หยางสะบัดตัวนางออกจากแขนของเขา จางอวิ๋นซีเดินเข้ามาประคองสามีของตนเอง นางเห็นซิ่วอิ่งเหลือบปรายตามองอย่างไม่พอใจนัก

 “หานอ๋องทรงได้รับบาดเจ็บจากการล่าสัตว์ถึงเพียงนี้ ให้เขาไปนั่งบนหลังม้าตัวเดียวกับน้องสาวของข้าเถิด ม้าของพระชายาได้รับบาดเจ็บหนัก อีกทั้งยังมีเจ้าลูกสุนัขจิ้งจอกตัวนั้นอีก เชิญท่านขึ้นอาชาตัวเดียวกับข้าเถิด” เมิ่งฉีผายมือเชื้อเชิญอย่างใจดี ทหารส่วนหนึ่งขององค์หญิงซิ่วอิ่งประคองพาหานไท่หยางไปที่อาชาของอีกฝ่าย ส่วนจางอวิ๋นซีไม่มีทางเลือกนอกจากต้องขึ้นอาชาตัวเดียวกับเมิ่งฉีแล้วออกจากป่านี้

 ซิ่วอิ่งลอบชื่นชมความหล่อเหลาของหานไท่หยางในใจ นางมาแคว้นหานครั้งนี้ นางไม่ได้ต้องการมาเจริญสัมพันธไมตรีเพียงอย่างเดียว แต่นางต้องการอภิเษกเป็นพระชายาเอกของหานไท่หยางอย่างสมเกียรติ ต่อให้เขามีพระชายาเอกอยู่ก่อนแล้วอย่างไร อีกฝ่ายก็เป็นแค่หลานฮองเฮา เป็นบุตรสาวจากจวนอัครมหาเสนาบดีเท่านั้น แต่ซิ่วอิ่งเป็นถึงองค์หญิง มียศศักดิ์ทางสังคม อีกทั้งฐานะนั้นยิ่งใหญ่พอสนับสนุนหานไท่หยางให้เป็นฮ่องเต้องค์ต่อไปได้ไม่ยาก หากนางทำให้หานไท่หยางยอมแต่งงานกับนาง นางจะได้ทั้งตัวเขาและแคว้นหานไปครอบครองแน่นอน

 ตลอดระยะเวลาที่นางพาอ๋องหนุ่มขึ้นม้าตัวเดียวกันมานั้น นางพยายามส่งสายตาทอดสะพานให้เขา แต่เขากลับมิชายตามองนางเลยสักนิด! นางงดงามออกเพียงนี้ ต่อให้เป็นผู้ฝึกตนมีตบะแก่กล้าเท่าใด ก็ไม่อาจรอดพ้นเสน่ห์มารยาหญิงของนางไปได้เด็ดขาด

 จางอวิ๋นซีรีบกระโดดลงจากหลังม้า เมื่อขบวนออกพ้นจากเขตป่าเข้าไปหาหานไท่หยางที่กำลังลงจากม้าขององค์หญิงซิ่วอิ่งเช่นกัน แต่ทว่านางถูกซิ่วอิ่งปัดมือออกจากสามี ทั้งๆ ที่นางคือภรรยาของเขา และซิ่วอิ่งเป็นแค่คนนอก

 “ท่านอ๋อง หม่อมฉันดูบาดแผลให้นะเพคะ” ซิ่วอิ่งพยายามใช้โอกาสที่ได้ใกล้ชิดกับเขาเช่นนี้ พยายามเอาอกเอาใจ ยั่วยวนเขาสารพัด พยายามทำให้จางอวิ๋นซีรู้สึกว่าตนเองด้อยค่าเมื่อเทียบกับองค์หญิงสูงศักดิ์อย่างนาง

 “ไม่ต้อง!” หานไท่หยางปัดมือใส่ซิ่วอิ่งอย่างแรง จนนางเกือบเซล้มลงหากเมิ่งฉีไม่มาช่วยประคองเอาไว้ทัน เขาใช้มือข้างที่ไม่ได้กุมบาดแผลหน้าอกเข้ามาดึงร่างของผู้เป็นภรรยามาแนบชิดใกล้

 “ท่านอ๋อง ซิ่วอิ่งทำสิ่งใดผิดกันเพคะ พระองค์ถึงต้องรุนแรงเช่นนี้” องค์หญิงแคว้นเยว่แสร้งถามน้ำตาคลอ นางหันมาขอความเห็นใจจากผู้เป็นพี่ชาย

 “มีสิ่งใดค่อยพูดค่อยจากันเถิดหานไท่หยาง หากท่านทำร้ายน้องสาวข้า

เช่นนี้ ทางแคว้นเยว่ของเราคงได้เปิดศึกกับแคว้นหานอีกครา” เมิ่งฉีกล่าวสมทบ

 จางอวิ๋นซีกำอกเสื้อแน่น นางเก็บบางสิ่งบางอย่างได้เมื่อตอนที่จัดการกลุ่มมือสังหารกลุ่มนั้น นางอยากกระชากออกมาต่อหน้าเชื้อพระวงศ์ต่างบ้านต่างเมืองที่เข้าร่วมงานทุกคนนักว่าเกิดสิ่งใดขึ้น แต่การทำเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่ดี เพราะหากเกิดสิ่งใดกับนางขึ้นมา ครอบครัวกับมารดาก็ไม่พ้นต้องรับเคราะห์ตามไปด้วย

 จางอวิ๋นซีปรามหานไท่หยาง นางรู้อารมณ์ของผู้เป็นสามีในตอนนี้ดีว่าเป็นเช่นไร เมิ่งฉีตั้งใจยั่วยุโทสะของเขาโดยใช้นางเป็นเครื่องมือ แผนการแยกนางกับเขาออกจากกันเมื่อสักครู่ เมิ่งฉีก็ทำเพื่อต้องการให้เขาแสดงอาการหึงหวงไม่พอใจออกมา เพื่อมาทำร้ายอีกฝ่าย เป็นวิธีการที่แยบยลอย่างยิ่ง เขาแทบไม่ต้องออกแรงใดก็สามารถใช้นางเป็นจุดอ่อนกำจัดหานไท่หยางได้ และดูท่าทางคนที่ได้ประโยชน์นอกจากเขาก็คงมีหานอี้

 หากหานไท่หยางกระทำการเกินขอบเขต สร้างความไม่พอใจให้แก่ทั้งสองแคว้น หานอี้คือคนที่ได้ประโยชน์ที่สุดโดยไม่ต้องทำสิ่งใด หากนางคาดเดาไม่ผิด อาจมีคนใดสักคนในแคว้นหานที่อยู่เบื้องหลังการลอบทำร้ายนางกับสามีในครั้งนี้ และพวกมันอาจร่วมมือกับแคว้นเยว่เพื่อทำลายแคว้นหาน

 จางอวิ๋นซีถอนหายใจออกมาเบาๆ นางกล่าวอย่างใจเย็น “องค์หญิง องค์รัชทายาท พวกท่านมาที่นี่บ้านเมืองเรา พวกเราทุกคนก็ต้อนรับขับสู้พวกท่านอย่างดีไม่ขาดตกบกพร่องสิ่งใด แต่สิ่งที่ท่านและพี่ชายของท่านทำกับข้าและสามีข้าอย่างไม่ให้เกียรติในวันนี้ สมควรแล้วหรือที่เชื้อพระวงศ์เช่นพวกท่านทั้งสองพึงกระทำ”

 หานอี้ที่ร่วมฟังในเหตุการณ์ลอบยิ้ม

 ซิ่วอิ่งไม่พอใจ “ข้ามาที่นี่ ก็ไม่ได้มาเพื่อเจริญสัมพันธไมตรีอย่างเดียว แต่เสด็จพ่อปรารถนาให้ข้าเป็นทองแผ่นเดียวกับแคว้นหาน...”

 นางพูดพลางปรายหางตามองหานไท่หยางเพียงครู่หนึ่ง หลิวฮองเฮาที่นั่งฟังอยู่นานทรงเดินลงมาจากที่ประทับ

 “ในสาสน์นั้นระบุเพียงแค่ว่าพวกท่านปรารถนาเจริญสัมพันธไมตรี หาได้กล่าวเรื่องการอภิเษก องค์หญิงคงเข้าพระทัยผิดกระมัง” หลิวฮองเฮาไม่ชอบ

พฤติกรรมขององค์หญิงแคว้นเยว่ผู้นี้นัก