ตอนที่ 16 เสียสติ

แปะๆๆๆ

“เด็กๆ เก่งมากเลยค่ะ” ปลายฟ้าตะโกนบอกกับเด็กๆ ทุกคนที่ยืนอยู่บนเวทีตรงหน้าอย่างภาคภูมิใจ พร้อมกับปรบมือให้กับพวกเขาเสียงดังกว่าใคร

“ถ้าเด็กๆ ชนะทุกคนเลยก็ดีสินะคะ”

“ไม่ได้”

“ทำไมล่ะคะ เด็กๆ น่ารักออก?” ปลายฟ้าเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย ก่อนที่เธอจะหันกลับไปมองชายหนุ่มข้างกายอีกครั้ง เธออยากจะรู้จริงๆ ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรกันแน่

“เรื่องน่ารักฉันไม่เถียง แต่เรื่องการแข่งขันฉันคงปล่อยให้เป็นอย่างที่เธอต้องการไม่ได้”

“...”

“พวกเขารู้ว่าที่ที่พวกเขากำลังยืนอยู่เป็นเวทีแห่งการแข่งขัน และการแข่งขันก็ต้องมีคนแพ้มีคนชนะเป็นเรื่องธรรมดา”

“...”

“เราในฐานะผู้ใหญ่ต้องสอนให้พวกเขารู้แพ้รู้ชนะ รู้จักยอมรับผลการตัดสิน และปล่อยวางมันให้ได้หากผลการตัดสินไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง”

“แม้ว่าพวกเขาจะยังเด็ก แต่ในสักวันพวกเขาก็ต้องเติบโตขึ้นไปเป็นผู้ใหญ่ ถ้าไม่สอนเขาวันนี้ฉันก็ไม่รู้จะไปสอนเขาวันไหนแล้วล่ะ”

“ก็จริงค่ะ”

“เด็กๆ ยังต้องเรียนรู้เรื่องการปล่อยว่างเลย แล้วพี่ภีมล่ะคะปล่อยว่างได้บ้างแล้วรึยัง?” ปลายฟ้าเอ่ยถามร่างสูงตรงหน้าออกมาเสียงอ่อน ก่อนที่มือบางของหญิงสาวจะเอื้อมออกไปกุมมือของชายหนุ่มข้าง