ตอนที่ 06 เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

“พี่ภีมก็เหมือนกันนอกจากจะหล่อแล้ว ยังดะ...ดุเก่งอีกด้วย”

“นี่เธอย้อนฉันเหรอ” ชายหนุ่มจ้องเขม็งมาที่ร่างบางอย่างเอาเรื่อง

“ฟ้าเปล่าย้อนนะคะ”

“ถอดเสื้อผ้าออกซะถ้าไม่อยากหนาวตายอยู่ที่นี่”

ชายหนุ่มถอดกางเกงขากล้วยของตัวเองออก ก่อนที่เขาจะแขวนมันบนราวไม้ตรงหน้า เขาใช้โพรงถ้ำแห่งนี้เป็นที่ที่เขาอยากใช้เวลากับตัวเอง จึงไม่แปลกที่โพรงถ้ำแห่งนี้จะมีสิ่งของอำนวยความสะดวกของเขาอยู่ด้วย

“พะ พี่ภีม” ปลายฟ้าร้องเรียกร่างสูงออกมาเสียงดังลั่น ก่อนที่เธอจะหันหน้าหนีไปอีกทางด้วยความตกใจ แก้มนุ่มนิ่มแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“...” ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะชายตามองหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย เขาเดินไปยังกองฝืนที่ถูกตัดทิ้งไว้อยู่ด้านในโพรงถ้ำด้านใน ก่อนจะเดินกลับมายังก่อกองไฟใกล้ๆ กับที่พักของเขา นอกจากมันจะช่วยส่องแสงสว่างแล้ว มันยังช่วยเพิ่มความอบอุ่นให้กับเขาและเธอได้อีกด้วย

‘ดูท่าฝนจะตกหนักตลอดทั้งคืน’

หลังจากก่อกองไฟติดเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกับมองไปยังสายฝนที่ยังคงกระหน่ำตกลงมาอย่างหนัก ก่อนที่เขาจะหันกลับไปมองหญิงสาวที่เกลียดแสนเกลียดอีกครั้ง

“ทำไมยังไม่ถอดอีก” ภีมเอ่ยถามร่างบางตรงหน้าออกไปเสียงดุ พร้อมกับจ้องไปยังใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวตรงหน้าอย่างรอคำตอบ

“คะ คือว่า ฟ้าไม่หนาวค่ะ”

“...” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบคำใดเธอกลับไป เขาเลือดที่จะเดินเข้าไปนั่งลงบนโขดหินข้างกองไฟ พร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาผิงไฟให้ความอบอุ่นกับตัวเองไปด้วย

ปลายฟ้ายืนสั่นมองดูชายหนุ่มอยู่อย่างนั้น ลมเย็นโชยเข้ามาทำให้ร่างบางรู้สึกหนาวสั่นอย่างบอกไม่ถูก หญิงสาวจึงรวบรวมความกล้าก่อนที่เธอจะเอ่ยขอเขาออกไป

“พะ พี่ภีมฟ้าขอนั่งด้วยคนนะคะ?”

“...”

“ขอบคุณค่ะ” ชายหนุ่มชายตามามองร่างบางเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะหันกลับมาสนใจกองไฟตรงหน้าอีกครั้ง ปลายฟ้าจึงคิดเอาเองว่าเขาอนุญาตเธอแล้ว เธอจึงขยับเข้าไปนั่งลงข้างกายของเขา

“พี่ภีมคะ” ปลายฟ้าเอ่ยเรียกร่างสูงตรงหน้าออกมาเสียงอ่อน พร้อมกับมองไปที่เขาด้วยสายตาที่แสนอ่อนโยนอย่างเช่นทุกครั้ง

“...”

“ฟ้าขอโทษนะคะเรื่องวัน...”

“หุบปาก ถ้าไม่อยากออกไปยืนกลางฝน” ภีมเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าออกมาเสียงเรียบ

“ถ้าพี่ภีมไม่อยากฟัง งั้นฟ้าพูดเรื่องอื่นก็ได้ค่ะ”

“...”

“พี่ภีมมาที่นี่บ่อยเหรอคะ?”

“...” ปลายฟ้าเอ่ยถามร่างสูงตรงหน้าออกมาเสียงใส แต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบใดๆ จากเขา แต่มีเหรอที่ปลายฟ้าจะยอมแพ้เธอยังคงยิ้มสู้พร้อมกับพยายามชวนชายหนุ่มตรงหน้าคุยต่อ

“ถ้าพี่ภีมไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าอย่างงั้นฟ้าเล่าเรื่องของฟ้าให้พี่ภีมฟังดีกว่า...พี่ภีมจะได้ไม่เหงา”

“ฉันไม่ได้อยากฟัง”

“แต่ฟ้าอยากเล่าค่ะ” ปลายฟ้ายกยิ้มออกมาก่อนที่เธอจะตั้งหน้าตั้งตาเล่าเรื่องของตัวเองให้กับชายหนุ่มตรงหน้าได้ฟัง

“พี่ภีมรู้ไหมคะวันแรกที่ฟ้าย้ายเข้าไปเรียนที่อิตาลีไม่มีใครคุยกับฟ้าเลยสักคน แถมฟ้ายังโดนเพื่อนแกล้งด้วยนะคะ”

“...”

“แต่เพราะวันนั้น...ฟ้าถึงได้รู้ว่าตัวเองจะอ่อนแอและปล่อยให้คนอื่นมารังแกฟ้าอยู่ฝ่ายเดียวไม่ได้”

“พี่รู้ไหมค่ะว่าฟ้าทำยังไง พี่ภีมรองเดามาสิคะ...?”

“...”

“เงียบ สงสัยไม่อยากเดา งั้นฟ้าเฉลยเลยก็ได้ค่ะ” ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะยังคงเอาแต่นั่งเงียบ แต่ปลายฟ้าก็ยังคงยิ้มสู้พร้อมกับเล่าเรื่องราวในวันเด็กของเธอให้เขาฟังต่อ

“วันต่อมาพอฟ้าโดนเพื่อนแกล้งอีก ฟ้าก็รวบรวมความกล้าแล้วต่อยปากเพื่อนกลับไปเลยค่ะ”

“พี่ภีมรู้ไหมคะเด็กคนนั้นร้องไห้ขี้มูกโปร่งแล้ววิ่งหนีฟ้าไปเลย หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่กล้าแกล้งฟ้าอีกเลยเพื่อนๆ คนอื่นก็ด้วย”

“เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...เราจะไม่รู้ว่าตัวเองเข้มแข็งได้มากขนาดไหน จนกระทั่งความเข้มแข็งเป็นสิ่งเดียวที่เราต้องมี”

“ฟ้ามั่นใจว่าเรื่องนี้พี่ภีมก็คงรู้ดี...” ทันทีที่หญิงสาวเอ่ยจบชายหนุ่มก็หันกลับมามองหญิงสาวด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

“ที่พี่ภีมพยายามเป็นคนที่เย็นชาอย่างทุกวันนี้ก็เพื่อปกป้องตัวเองจากเหตุการณ์ในอดีต”

“อย่ามาทำเป็นรู้จักฉันดี ทั้งๆ ที่เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฉันเลยสักนิด” ภีมเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าเสียงเรียบ ก่อนที่มือหนาจะกระชากข้อมือบางของเธอมาจับเอาไว้แน่น

“ค่ะ ฟ้าอาจจะไม่รู้อะไรเลยอย่างที่พี่บอกจริงๆ แต่ว่าฟ้าจะพยายามรู้จักพี่ภีมให้มากกว่านี้”

“ฟ้ารู้นะคะว่าจริงๆ แล้วพี่ภีมใจดี และก็อ่อนโยนมากแค่ไหน...ฟ้าจะพยายามพาพี่ภีมคนเดิมกลับมาให้ได้เลยค่ะ”

“อวดดี” มือหนาบีบที่คางมนของหญิงเต็มแรงก่อนที่เขาจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ตาคมจ้องมองไปยังร่างบางตรงหน้าราวกับว่าเขาอยากจะบีบเธอให้แหลกคามือ

“ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะทำอย่างที่ปากเธอพูดได้ไหม” มือหนาบีบปากของหญิงสาวตรงหน้าอย่างแรง ก่อนที่เข้าจะกระชากเสื้อตัวบางของเธอออกจนมันขาดติดมือเขาออกมาด้วย

“ว๊ายยยย!! พี่ภีมจะทำอะไรค่ะ”

“ทำให้เธอรู้ไงว่าฉันเป็นคนอย่างไงกันแน่ จะได้ไม่มาปากมากกับฉันอีก”

ชายหนุ่มผลักร่างบางใส่แคร่ไม้ไผ่อย่างแรงก่อนที่เขาจะถกผ้าถุงที่เธอกำลังสวมใส่อยู่ลงไปกองที่พื้น พร้อมกับฉีกชั้นในตัวบางของเธออกอย่างไม่สนใจเลยสักนิดว่าเธอจะเจ็บรึไม่

“พะ พี่ภีมอย่าทำเลยนะคะ ฟ้ากลัว”

“เมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลยนี่ ตอนนี้ร้องไห้ทำไม?”

“ฮึกกกก พี่ภีมค่ะ”

“เปลี่ยนจากเสียงร้องไห้ เป็นเสียงครางฉันจะถูกใจมากกว่านะ” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ก่อนที่เขาดึงกางเองชั้นในของตัวเองออก ในขณะที่มืออีกข้างยังคงกดหลังบางตรงหน้าไว้กับแคร่ไม้ไผ่อยู่อย่างนั้น

“พะ พี่ภีม” ปลายฟ้าร้องเรียกชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอเสียงอ่อน เธอทั้งรู้สึกกลัวและสับสนไปในเวลาเดียวกัน

“พี่ภีมทำแบบนี้กับฟ้าทำไมคะ?”

“พี่ภีมไม่ป้องกัน...ถ้าหากฟ้าท้องขึ้นมา พี่ภีมจะรับได้เหรอค่ะ” ปลายฟ้าเอ่ยบอกกับร่างสูงออกไป หญิงสาวจ้องมองไปยังกองไฟตรงหน้าด้วยสายตาที่เจ็บปวดจนอธิบายไม่ถูก แน่นอนว่าถ้าเธอเกิดท้องขึ้นมาจริงๆ เธอสามารถดูแลลูกของเธอให้ได้มีชีวิตอยู่อย่างสุขสบายได้อย่างแน่นอน แต่ที่เธอกลัวที่สุดก็คือลูกของเธอต้องขาดพ่อเหมือนกันกับเธอ...  

‘ลูกฉันจะต้องมีพ่อ พ่อที่รักและสามารถปกป้องเขาได้’ ปลายฟ้าเอ่ยบอกกับตัวเองก่อนจะออกแรงขัดขืนชายหนุ่ม ถ้าเขาต้องการมีอะไรกับเธอจริงๆ เขาก็ต้องป้องกัน

“เธอไม่มีวันท้องกับฉันเหรอปลายฟ้า”

“พี่ภีม?”

“ฉันไม่เคยคิดจะมีลูก โดยเฉพาะลูกที่เกิดจากผู้หญิงอย่างเธอ”

“แล้วทำไม...?”

“ตอนเธอเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอไม่ได้สังเกตผ้าพันแผลที่แขน หรือไม่รู้สึกเจ็บแขนบ้างเลยรึไง”

“...” ปลายฟ้าก้มลงไปมองแขนเรียวของตัวเองอีกครั้งก่อนหน้านี้เธอก็นึกอยู่เหมือนกันว่าตัวเองไปโดนอะไรมา ‘ยาคุมเหรอ?’

“นี่พี่ภีมฝังยาคุมให้หนูเลยเหรอคะ”

“เธอก็เป็นได้แค่ที่ระบายความใคร่ของฉัน จนกว่าฉันจะพอใจและเขี่ยเธอทิ้งไปเอง”

“...” ปลายฟ้าชะงักไปทันทีที่ได้ยินประโยนนั้นออกมาจากปากของชายหนุ่ม ก่อนที่เธอจะยกยิ้มออกมาทั้งน้ำตาพร้อมกับเอ่ยบอกกับเขาออกไปเสียงเรียบอย่างที่เธอไม่เคยพูดกับเขามาก่อน

“ถ้าอย่างนั้นก็เชิญพี่ภีมทำจนพอใจเลยค่ะ ฟ้ายินดีเป็นที่ระบายของพี่ภีมค่ะ”

“ไร้ค่าชะมัด”

“...”

สวบบบบบ!!!

“อึก...” ปลายฟ้ากัดริมฝีปากของตัวเองจนแน่น เพื่อไม่ให้เสียงร้องเล็ดลอดออกไปจากริมฝีปากบางของเธอ มือบางจับแคร่ไม้ตรงหน้าไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองเสียงหลักล้มลงไปหน้ากระแทกกับแคร่ไม้ไผ่ตรงหน้า

“อดทนได้ก็อดทนไป...หึหึ”

มือหนาจับสะโพกกลมไว้แน่นก่อนที่เขากระแทกใส่เธอไม่ยั้ง ร่างบางสั่นสะท้านไปตามแรงกระแทก ยิ่งเธอพยายามข่มเสียงและอารมณ์ของตัวเองเอาไว้เขาก็ยิ่งกระแทกเธอแรงขึ้น

“อ อ๊ะ!...อึก...พะ พี่ภีมเบาหน่อยค่ะ”

ตับ! ตับ! ตับ!

“...”

“ยอมเปิดปากพูดได้แล้วเหรอ?...อ โอ้วววว” ภีมเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าอย่างสะใจ ก่อนที่เขาจะครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน

“พะ พี่ภีม อะ อ๊ายยย จะ เจ็บค่ะ ฟ้าเจ็บ” ปลายฟ้าร้องบอกชายหนุ่มเสียงสั่น ก่อนที่เธอจะเสียหลักล้มลงไปกระแทกเข้ากับแคร่ไม้ไผ่อย่างแรง แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ไม่คิดที่จะอ่อนโยนกับเธอเลยแม้แต่น้อย

“แค่นอนให้ฉันเอาเธอไม่ตายหรอกน่า”

“...” ปลายฟ้านอนมองออกไปยังกองไปที่ลุกโชนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เลื่อนลอย หัวของเธอปวดตุบราวกับว่ามันจะระเบิดเสียให้ได้

“ฟ้าไม่ไหวแล้วค่ะ” ปลายฟ้าพึมพำออกมาก่อนที่สติของเธอจะดับวูบไป หลังจากนั้นเธอก็ไม่สามารถรับรู้ได้อีกแล้วว่าเขาทำอะไรกับร่างกายของเธอบ้าง

“อ่าส์...!!” ภีมกระแทกใส่ร่างบางตรงหน้าไม่ยั้ง ก่อนที่เขาจะปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นของเขาเข้าไปในกายของหญิงสาวตรงหน้า

“...” ชายหนุ่มพลิกร่างบางตรงหน้าขึ้นมา ก่อนที่คิ้วหนาจะขมวดเข้าหากัน มือหนาลูบลงที่หน้าผากของหญิงสาวเบาๆ ไอร้อนจากร่างกายของคนตรงหน้าทำให้คิ้วหนาขมวดผูกกันเป็นปม ก่อนที่เขาจะมองไปยังสายฝนที่ยังคงตกลงมาอย่างหนัก

“ลืมตาขึ้นมา”

“ปลายฟ้า ปลายฟ้าฉันบอกให้เธอลืมตาขึ้นมา” ชายหนุ่มตะคอกหญิงสาวตรงหน้าเสียงดังลั่น แต่ร่างบางก็ยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง

“โธ่เว้ย!...เธอจะมาตายบนเกาะของฉันไม่ได้”

ชายหนุ่มอุ้มร่างบางขึ้นมานอนบนแคร่ไม้ ก่อนที่เขาจะเดินไปยังหีบไม้พร้อมกับเปิดมันขึ้นมา ร่างสูงหยิบเสื้อผ้าของตัวเองมาใส่ก่อนที่จะหยิบอีกตัวขึ้นมาใส่ให้กับร่างบางตรงหน้า

“ตัวเบาขนาดนี้เธอกินอะไรเข้าไปบ้างไหมเนี่ย” ภีมอุ้มร่างบางด้วยมือเดียวของเขา ในขณะที่มืออีกข้างของเขากำลังปูผ้าปูที่นอนอย่างส่งๆ ก่อนที่เขาจะวางร่างบางลงกับแคร่ไม้ที่ปูที่นอนเรียบร้อยแล้วอย่างเบามือ

“...” ภีมนั่งมองร่างบางตรงหน้านิ่งๆ อยู่อย่างนั้นสักพักก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบผ้าผืนเล็กชุบน้ำก่อนจะนำมาเช็ดตัวให้กับหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งไม่ได้สติอยู่ตรงหน้า

“เธอไม่น่ามาที่นี่เลยปลายฟ้า”

“ทุกอย่างมันกำลังจะเข้าที่เข้าทางของมันอยู่แล้ว”

“ลูกของเราอย่างนั้นเหรอ”

ภีมพึมพำออกมาก่อนที่เขาจะนึกถึงเรื่องราวที่เขาได้เห็นกับตา และได้ยินมันกับหูทั้งสองข้างของตัวเองผ่านกล้องวงจรปิดที่คฤหาสน์ของคุณพ่อและคุณแม่ของเขาที่ร่วมสร้างมาด้วยกัน

3 เดือนก่อนหน้า...

“คุณภูถ้าผู้บริหารชุดนี้มันไม่ได้เรื่อง เราก็เปลี่ยนใหม่สิคะ”

“เราจะหาใครที่โปรไฟล์ดีๆ แบบนี้ได้อีก” ภูที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนวีลแชร์เงยหน้าขึ้นมามองเมียรักอีกครั้งอย่างรอคำตอบ

“ปลายฟ้าค่ะ”

“ลูกสาวของคุณน่ะเหรอ? ไม่ได้เจอตั้งนานแล้วไม่รู้ว่าตอนนี้หนูฟ้าจะเป็นยังไงบ้าง?”

“ตอนนี้ฟ้าของเราเป็นถึงเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้า ปีนึงทำกำไรได้เป็นร้อยๆ ล้านเลยนะคะ”

“ลูกของเราเก่งใช่ไหมคะ”

“หึหึ เก่งเหมือนคุณไงล่ะ ถ้าหนูฟ้ามาไทยก็ช่วยบอกผมด้วยน่ะ”

“ค่ะ”