บทที่ 12 โดนแกล้ง

สี่ปีผ่านไป

เวลาผ่านไปสี่ปี ทั้งทิชาและฉัตรก็ขึ้นมอ.ห้า ทิชาก็เปลี่ยนมาเรียนสายศิลป์ส่วนฉัตรเรียนสายวิทย์ทำให้ทั้งคู่ไม่ได้เรียนห้องเดียว ซึ่งนั่นก็เป็นความสบายใจของทิชา และทิชาก็พยายามหาข้ออ้าง ว่าต้องทำกิจกรรมบ้าง ติวกับเพื่อนบ้าง ทำรายงานบ้าง ทำให้ไม่สามารถกลับบ้านพร้อมฉัตรได้ ทิชาขอเดินทางกลับบ้านด้วยการใช้บริการรถสาธารณะแทน พอถึงบ้านทิชาก็มักจะไปช่วยงานป้าอุ่นกับสายรุ้งในครัว และก็กินข้าวในครัวเสร็จแล้วขึ้นไปพัก ซึ่งก็ทำให้ช่วงเวลาที่จะต้องเจอกับฉัตรอย่างเลี่ยงไม่ได้ก็จะมีเพียงตอนเช้าที่ยังคงต้องมาโรงเรียนพร้อมกัน โดยมีเมฆมาส่งเท่านั้น

“คุณทิชาครับ วันนี้กลับกี่โมงครับ เดี๋ยวพี่เมฆแวะไปรับได้นะครับ ช่วงเย็นนี้พี่เมฆมีจะต้องไปซื้อของให้ป้าอุ่นพอดีเลยครับ”

“ไม่เป็นไรครับ พี่เมฆทิชากลับเองสะดวกกว่า วันนี้มีนัดทำรายงานกับเพื่อนครับ ไม่รู้ว่าจะเสร็จกี่โมง”

“เอารายงานมาอ้าง จะไปมั่วกับผู้ชายไม่ว่า ทำอะไรอย่านึกว่าคนอื่นเขาไม่รู้ไม่เห็นนะ”

ทิชาไม่ตอบโต้ได้แต่นั่งก้มหน้า บีบมือของตัวเอง เมฆเห็นดังนั้นก็ได้แต่คิดว่าตัวเองไม่น่าไปถามอะไรแบบนั้นเลย เพราะเขาก็พอรู้อยู่ว่าคุณฉัตรคุณหนูของเขาไม่ค่อยชอบคุณทิชาเท่าไหร่ ตอนเด็กคุณหนูเคยแกล้งคุณทิชาอย่างไร ตอนโตก็ไม่ต่างกัน

“เอ่อ.. คุณหนูครับ ปีนี้โรงเรียนคุณหนูจะมีแข่งกีฬาสีตอนไหนครับ แล้วคุณหนูจะลงแข่งด้วยไหมครับ”

“ก็คงเป็นเทอมหน้า ถ้าผมไม่ลงแข่งแล้วใครจะยิงประตูล่ะครับ”

“นั่นสิครับ พี่เมฆอยากไปดูคุณหนูแข่งมาก น่าเสียดายถ้าทางโรงเรียนของคุณหนูเปิดให้คนนอกเข้าดูนะ พี่เมฆจะไปเชียร์ติดขอบสนามเลย ขนเจ้ารุ้งกับป้าอุ่นไปด้วย คงสนุกนะครับ”

ทิชาฟังนิ่งแล้วหันไปยิ้มมุมปากเป็นเชิงขอบคุณเมฆที่ช่วยเปลี่ยนเรื่องเบี่ยงเบนความสนใจของฉัตรไปที่อื่น เมฆก็ยิ้มรับเข้าใจกันสองคน

ที่โรงอาหารตอนเที่ยง

วันนี้น่านน้ำกับมีนาไม่ได้มาเรียน ทิชาจึงเดินมากินข้าวที่โรงอาหารคนเดียว ทิชาถือชามก๋วยเตี๋ยวมา ซึ่งกำลังเดินผ่านกลุ่มของฉัตรที่นั่งกินข้าวอยู่ ปุณณ์เห็นทิชาเดินมาคนเดียวจึงเอ่ยปากชวนให้มานั่งด้วยกัน เพราะวันนี้โรงอาหารแน่นมาก

“อ้าวทิชาวันนี้มากินข้าวคนเดียวหรือ น่านน้ำกับมีนาไปไหนล่ะ”

“วันนี้มีนาไม่สบายส่วนน่านน้ำไปต่างจังหวัด”

“งั้นก็มานั่งกินด้วยกันสิ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปนั่งตรงโน้นก็ได้”

ฉัตรชำเลืองมองคนทั้งคู่ที่กำลังสนทนากัน แล้วยิ้มเหยียด

“เล่นตัวนานๆ หน่อยนะ ปั่นค่าตัวหน่อย”

“มึงพูดอะไรวะฉัตร ปั่นค่าตงค่าตัวอะไร”

ฉัตรไม่ตอบแล้วทำหน้ากวนใส่ ทิชาวางชามก๋วยเตี๋ยวลงข้างปุณณ์แล้วนั่งกินข้างๆ ฉัตรมองหน้าตาขวาง

“ทิชาขอนั่งด้วยดีกว่า เพราะที่ตรงโน้นมีคนนั่งไปแล้ว ขอบคุณนะปุณณ์”

ไม่ไกลจากโต๊ะที่ฉัตรและเพื่อนนั่งกินข้าวอยู่ ก็มีกลุ่มของเกรซแฟนสาวของฉัตรเดินมาพอดี เหมยเพื่อนของเกรซทักขึ้นมาว่า

“เกรซนั่นกลุ่มแฟนเธอนี่ เอ๊ะทำไมวันนี้มีนั่งห้าคน มีใครเพิ่มมาอีกคนนะ”

“ไหน.. อ๋อก็นังคนใช้แฟนฉันไง ดีเลย มาหาอะไรสนุกเล่นดีกว่า”

พูดจบเกรซก็เดินนำ ตรงไปที่โต๊ะของฉัตรโดยเดินไปด้านที่ทิชานั่งอยู่ แล้วทำทีเป็นสะดุดล้ม ปัดถ้วยน้ำซุปข้าวมันไก่ร้อนๆ ราดไปที่ไหล่ทิชา

“โอ๊ย..”

ทิชาร้องเสียงหลงเรียกให้คนทั้งโต๊ะหันหน้ามาดู ก็เห็นว่าน้ำซุปราดที่ไหล่ไหลผ่านหน้าอกเสื้อของทิชา เกรซทำทีเป็นตกใจรีบขอโทษขอโพย

“ว้ายตายแล้ว ขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจ อุ๊ยนึกว่าใครที่แท้ก็คุณคนใช้กิตติมาศักดิ์นั่นเอง”

“นี่เกรซพูดอะไรให้มันดีดีหน่อย แล้วทำไมต้องแกล้งทิชาด้วย”

“อ้าวปุณณ์ เราพูดไม่ดีตรงไหน แล้วใครแกล้ง ก็เห็นอยู่ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”

“อุบัติเหตุเหรอ ทางออกจะกว้างแล้วทำไมต้องมาสะดุดใส่ทิชาด้วยล่ะ”

ปุณณ์ฉุนและรู้สึกโกรธแทนทิชา

“ฉัตรเชื่อเกรซนะ มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ ก็ยัยเหมยนะสิ เดินตามหลังมาไม่ได้ดูอะไรเลย แล้วก็มาชนเกรซ”

ฉัตรพยักหน้ารับ ส่วนเหมยลี่กรอกตามองบนแป๊บ ก่อนที่จะทำหน้าสลดยิ้มแหยให้

“กินข้าวกันต่อเถอะ ก็มันเป็นอุบัติเหตุนี่นา”

คำพูดที่เข้าข้างเกรซ ทำให้ปุณณ์โมโหหนักกว่าเดิม รีบคว้ามือทิชาไปล้างตัวและทำแผลที่ห้องพยาบาล

“อุบัติเหตุตรงไหนวะฉัตร นายก็เห็นว่าเกรซจงใจราดน้ำซุปร้อนๆ ใส่ทิชา หัดมีตามองอะไรบ้างสิ ไม่ใช่ตาบอดเพราะผู้หญิงแบบนี้ ทิชาก็เป็นเพื่อนพวกเรานะ ไปทิชาไปล้างตัวก่อน"

ฉัตรไม่ทันได้โต้ตอบอะไร ได้แต่มองปุณณ์จูงมือบางนั้นเดินออกไป แล้วเกรซก็พูดย้ำออกมา

“สงสัยปุณณ์จะหลงเสน่ห์คนรับใช้บ้านฉัตรเข้าให้แล้วสิ ดูสิโกรธแทน โมโหแทนหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปเลย ยัยนั่นก็ทำเป็นสำออยอ้อนผู้ชายไปทั่ว คงหวังตำแหน่งสะใภ้ท่านทูตสินะ”

เกรซพูดแล้วนั่งกินข้าวข้างๆ ฉัตร โดยมีเพื่อนของตัวเองนั่งด้วย

“เราไปก่อนนะ”

“จะรีบไปไหนละซี กินยังไม่หมดเลย”

เจมส์ทักซีหนุ่มเนิร์ดแว่นหนาเตอะ ที่ถือจานข้าวที่พึ่งกินไปไม่ถึงจานแล้วลุกขึ้น

“กินไม่ค่อยลง เหมือนได้กลิ่นอะไรเหม็นๆ พ่นออกมาจากปากเน่าๆ ของใครบางคน”