ตอนที่ 11 ภัยคุกคามในความเงียบ

“ไม่มีค่ะคุณลุง”

‘ไม่มีเลยสักครั้งที่คนใจร้ายนั่นจะไม่รังแกเธอกับน้องเลย’ ขวัญข้าวอยากจะพูดแบบนี้เหลือเกิน แต่ก็ทำไม่ได้ เธอกับน้องทำงานบ้านจนไม่มีเวลาที่จะหาข้าวปลากิน กับข้าวทุกอย่างขวัญข้าวกับน้องก็ต้องหากินเอง คนรับใช้ในบ้านนี้เกือบทุกคน ปฏิบัติกับขวัญข้าวราวกับเธอเป็นข้าทาส ต้องทำตามคำสั่งนายหญิงของบ้านทั้งนั้น แต่อย่างน้อยในความเป็นทาสของเธอ ก็ยังดีกว่าไม่มีที่ซุกหัวนอน เธอยังมีเงินที่คุณลุงให้เธอกับน้อง ขวัญข้าวพยายามเก็บสะสมไว้ให้ได้เยอะที่สุด วันหนึ่งเมื่อเธอต้องการหลุดพ้นจากตรงนี้ จะได้ไม่ลำบาก

          “เอาล่ะ งั้นลุงก็สบายใจแล้ว ลุงรักหนูกับน้องเหมือนลูกคนหนึ่งเหมือนกันนะ สักวันถ้าหนูเติบโตและอยากจะออกไปใช้ชีวิตข้างนอกก็บอกลุงเลย ลุงมีเงินก้อนหนึ่งให้หนูกับน้องไปใช้ชีวิตได้อย่างสบาย เพราะลุงรู้ว่า ในบ้านหลังนี้ ทุกคนไม่ได้ใจดีกับหนูและน้องเลย”

รวมทั้งเจ้าลูกชายสุดที่รักของเขาด้วยเหมือนกัน ในตอนแรกเขาคิดว่าจะฝากเด็กสองคนนี้ให้อคิราห์เป็นคนดูแลต่อจากเขา หากเขาเป็นอะไรไป แต่จากเหตุการณ์เมื่อวันก่อนแล้ว ทำให้เขารู้ว่า ลูกชายเขานอกจากจะไม่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็ยังแค้นเคืองเหมือนเด็กๆ เข้าไปอีก ไม่คิดจะแยกผิดถูกเลยสักนิด

          “นะ-หนู” เด็กสาวตื้นตันจนพูดไม่ออก หม่อมราชวงศ์นวพลเป็นเพียงอดีตคนรักเก่าของแม่เธอเท่านั้น ทำไมเขาถึงดีกับเธอและน้องขนาดนี้ หรือว่าความรักที่ท่านชายมีให้กับแม่ของเธอ มันมากมายมหาศาลจนสามารถรับอุปการะบุคคลที่ไม่ใช่สายเลือดเข้ามาอยู่ในบ้านได้ โดยที่ไม่สนใจเสียงต่อต้านจากคนในครอบครัว

          “อืม...เอาล่ะ หนูมีอะไรก็ไปทำเถอะ เข้ามาอยู่ในห้องกับลุงนานเกินไปแล้ว เดี๋ยวก็จะพาลพาเข้าใจผิดกันไปอีก ลุงไม่อยากให้หนูเดือดร้อนเพราะลุง...ไปเถอะ”

          “ค่ะคุณลุง งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ”

          “อืม ตามสบาย”

          แกร๊ก! เสียงประตูถูกเปิดพร้อมกับร่างบอบบางก้าวออกไป แต่ก็ยังไม่ทันที่จะก้าวพ้นจุดตรงนั้น พลัน! ก็มีสายตาคู่หนึ่งสาดมาพอดีโดยที่เด็กสาวไม่รู้ตัว แววตาคมกริบนั้นจับจ้องดุดันคล้ายต้องการสังหารคน

          ขวัญข้าวเดินมุ่งหน้าไปยังห้องของตัวเอง ระหว่างทางเดินที่เชื่อมต่อตัวคฤหาสน์นั้นค่อนข้างไกลพอสมควร เธอเดินฝ่าความมืดที่มีเพียงแสงไฟสลัวสาดส่องเข้ามาเท่านั้น โดยไม่ได้ทันได้สังเกต ว่ามีใครคนหนึ่งเดินตามเธอมาติดๆ จนกระทั่งเกือบถึงห้องของเธอ

          หมับ! ร่างบางโดนกระชากอย่างแรง

          “อุ๊บ!!” ดวงตากลมโตเบิกกว้างทันที เมื่อมือใหญ่นั้นตะปปมาที่ปากบางเพื่อปิดกั้นเสียงร้องของเธอ ขวัญข้าวตกใจสุดขีด ประสาทสัมผัสทุกส่วนตื่นตัวระวังภัยเต็มที่ แต่เมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนกระซิบข้างหู น้ำเสียงนั้นเธอจำได้ดี

          “ฉันเตือนเธอแล้วนะ...ถ้าจำไม่ผิด!”

          ร่างสูงใหญ่ของเขาผลักร่างเด็กสาวเข้าไปยังห้องของเธอ ดูเหมือนเธอจะยังไม่เข็ดหลาบในเรื่องที่เขาสั่งสอนเธอไปเมื่อวันก่อนเลยสักนิด เขาเห็นเธอเดินออกจากห้องนั้นมา และรู้ว่าพ่อของเขาก็อยู่ในนั้นด้วย มันทำให้เขาเดือดขึ้นไปอีกเป็นร้อยเท่า

          ปึ่ง! แกร็ก! ประตูห้องถูกปิดพร้อมกดล็อค

          “ท่านชาย!”

ขวัญข้าวเบิกตากว้างมองเขาอย่างตื่นตะลึง เธอไม่คิดว่าจะเจอเขาอีกครั้ง หลังจากที่คิดว่าเขาเอาคืนกับเธอเมื่อวันก่อนแล้ว ร่างกำยำยืนอยู่กลางห้อง ทั่วร่างของเขามีรังสีอำมหิตอันเย็นเยียบแผ่กระจายออกมาจนเธอสัมผัสได้

          “เธอไปยั่วพ่อฉันหรือไง...สาวน้อย”

หม่อมราชวงศ์เผยรอยยิ้มแสยะ แววตาดุดันของเขามองไปที่เธอ ราวกับสัตว์ป่าอันดุร้าย และกำลังจ้องมองเนื้อกวางน้อยอย่างพิจารณาว่าจะเลือกขย้ำส่วนไหนก่อนดี

          “ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะท่านชาย คือว่า...”

          “เธอจะแก้ตัวอะไรอีก ในเมื่อฉันเห็นเธอออกจากห้องนั้นมา...ทำไมเหรอ...เธอติดใจรสชาติที่ฉันเคยป้อนเธอไปหรือไง ถึงกลับไปห้องนั้นอีก...เป็นยังไงบ้างล่ะรสชาติของชายแก่ เหมือนกันกับฉันมั้ย...ขวัญข้าว”

สันกรามแกร่งขบกันแน่น อคิราห์กำลังพยายามนับหนึ่งถึงร้อยอยู่ แทนที่เธอจะสำนึกเข็ดหลาบ กลับไม่สำนึกเลยสักนิด

          “หนูไม่ได้เข้าไปหาคุณลุงนะคะท่านชาย เอ่อ คือว่า...”

ขวัญข้าวจะอธิบายอย่างไรดี วันนี้ช่างเป็นวันที่โชคร้ายของเธอเลยจริงๆ เหตุการณ์มันช่างเหมาะเจาะ ทั้งที่ไม่ได้มีอะไรเลยในห้องนั้น แต่ก็เกือบไปแล้วถ้าเธอไม่เอาเรื่องคุณลุงมาอ้างกับธนนท์

          “ไม่งั้นก็ติดใจเซ็กส์ของฉันสินะ...หรือเธอคิดว่าฉันจะไปรอเธออยู่ที่นั่นหรือไง อืม หรือเธอจะไปรออ้อนพ่อของฉันกันแน่!!”

แววตาของชายหนุ่มเร่าร้อนดุจเปลวเพลิง เขาเองไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กสาวอายุเพียงแค่นี้ จะกล้าคิดได้ถึงขนาดนี้ ชายหนุ่มหรี่ตา สังเกตเห็นความตระหนกบนใบหน้าเล็กรูปไข่ เธออาจจะตกใจ ว่าเขารู้ทันเรื่องของเธอก็เป็นได้

          “ไม่ค่ะ หนูไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะคะ คุณลุงกับหนู ไม่ได้มีอะไรอย่างที่ท่านชายคิดเลยค่ะ”

          “ไม่มี แล้วทำไมพ่อฉันต้องรับอุปการะเธอกับน้องด้วย ทั้งที่ให้เงินกับเธอไปก็จบ และอีกอย่างนะ ตอนที่แม่ของเธอมีชีวิตอยู่ พ่อของฉันก็เฝ้าตามหาแม่ของเธอ สาบานว่าเธอไม่รู้เรื่องนี้”

          “รู้ค่ะ แต่แม่กับคุณลุงไม่ได้...”

          “เธออย่ารู้ดีไปหน่อยเลย และไม่ต้องแก้ต่างให้กับแม่ของเธอ...ฉันไม่โทษแม่เธอฝ่ายเดียวหรอกนะ เรื่องนี้พ่อฉันก็ด้วย”

อคิราห์พยายามนับสิบครั้ง ที่จะทำให้พ่อและแม่ของเขา กลับมาคบและคืนดีกัน ตอนนั้นเขายังเด็ก การขาดแม่นั้นเป็นเรื่องที่โหดร้ายสำหรับเขามาก พออายุได้สิบขวบ อคิราห์ขอพ่อของเขาเพื่อที่จะไปอยู่กับแม่ แต่พ่อกลับปฏิเสธและปิดกั้นเขาไม่ให้เจอแม่มาตลอด พึ่งจะปล่อยให้เขาเป็นอิสระในการพบเจอแม่เมื่อตอนเขาอายุ 25 ปี สิ่งนี้เองที่มันสร้างความเจ็บปวดให้กับเขาอย่างแสนสาหัส