ตอนที่ 23 เธอคนใหม่

[ร้านอาหารญี่ปุ่น...ช่วงเวลายามบ่าย]

          “เตยจะบอกข้าวว่า เตยไม่รู้ว่างานที่เตยไปสมัครนั้นเป็นบริษัทของท่านชายคินน์งั้นเหรอ สาบานนะว่าไม่รู้จริงๆ”

          “อือ ไม่รู้ แต่ไม่สาบานนะ”

          “สรุปคือรู้ใช่มั้ย”

          “อือ...ทำไมล่ะข้าว ไปทำงานนี่นั่นก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย เตยไม่ได้เกี่ยวข้องหรือมีประเด็นอะไรกับท่านชายคินน์ซะหน่อย ก็ปกตินะ”

          “ก็ไม่ได้มีอะไรหรอก ข้าวแค่แปลกใจก็เท่านั้นเอง ก็ไม่ได้คิดที่จะต่อว่าเตยเลย และข้าวยิ่งรู้มาว่าคุณธนนท์เป็นรองประธานบริษัทด้วยแล้ว ข้าวก็เลิกสงสัยแล้วแหละ”

          “ข้าวรู้มั้ยว่าพี่นนท์เขายังโสดนะ หืม หล่อขึ้นเป็นกองเลยนะ เตยเห็นตรงบอร์ดผู้บริหารตอนไปสัมภาษณ์งาน พี่นนท์ดูเป็นผู้ใหญ่มาก ตอนนี้พี่เขาก็น่าจะอายุ 29 แล้วแหละ เตยสนใจแค่พี่นนท์เขายังโสดนี่แหละ พี่นนท์คือแรงจูงใจอย่างหนึ่งนะ ที่ทำให้เตยทำข้อสอบตอนสมัครงานผ่านน่ะ”

          “เตย...คุณนนท์เขาเจ้าชู้มากเลยนะ ข้าวว่าเอาเวลาที่เตยไปคลั่งไคล้คุณนนท์เนี่ย ไปจีบหนุ่มคนอื่นดีกว่า เตยทั้งสวยและน่ารักออกอย่างนี้ ข้าวเชื่อว่าหาได้หล่อกว่าคุณนนท์ซะอีก”

          “แต่เตยชอบพี่นนท์คนเดียวนี่ ไม่ได้อยากชอบคนอื่น อืม แต่ถ้าตอนนี้พี่นนท์เห็นข้าวล่ะก็ พี่นนท์ต้องกลับมาชอบข้าวแน่ๆ เลยว่ามะ...”

          “มองข้ามข้าวไปได้เลยเตย กับคุณนนท์ข้าวไม่ได้คิดจะชอบตั้งแต่แรกแล้ว สบายใจได้”

          “ถึงข้าวจะชอบพี่นนท์ก็ไม่เป็นไรนะ เตยไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้วเพราะพี่นนท์เขาชอบข้าวมาตั้งแต่แรกแล้วนี่...เอ่อ...แล้วสรุปข้าวพักอยู่บ้านพี่นนท์ใช่มั้ย แล้วจะมาสมัครงานที่บริษัทนี่ด้วยหรือเปล่าล่ะ”

          “อือ ก็คงจะประมาณนั้นแหละ ข้าวตัดสินใจตอบท่านชายคินน์ไปแล้ว อย่างน้อยก็ช่วงเวลาที่รอภัทรเรียนจบ มีที่ซุกหัวนอน มีงานทำ มีเงิน ก็โอเคนะ ไม่รู้ว่าข้าวจะต้องหยิ่งไปทำไม”

ขวัญข้าวสรุปให้ตัวเองเสร็จสรรพ เธอไม่ได้เป็นคนที่คิดซับซ้อนอะไรมาก ตอนนี้เธอเป็นคนใหม่ ที่ใครก็ไม่สามารถมารังแกเธอได้อีกแล้ว แม้กระทั่งท่านชายอคิราห์เอง ขวัญข้าวก็ไม่หวั่น

          “อุ้ย! ดีจังเลยข้าว ที่ข้าวคิดได้แบบนี้ คุณลุงของข้าวที่จากไปท่านก็อยากให้ข้าวทำแบบนี้แน่นอนเลย ไม่งั้นเขาจะมอบสมบัติให้กับข้าวทำไม เตยว่ารับความหวังดีพวกนี้ไว้เถอะ สมัยนี้ มีเงินจะปลอดภัยจากทุกสิ่งนะ แม้กระทั่งความรัก”

          “หมายความว่าไงความรัก”

          “ก็หมายความว่า ถ้าให้เตยเลือกระหว่างเงินกับความรัก เตยก็จะเลือกเงินไงข้าว โอ้ย สมัยนี้แล้ว ความรักกินไม่ได้หรอก เงินต่างหากที่บันดาลทุกสิ่ง เงินเท่านั้นที่ knock everything ธนบัตรเท่านั้น ที่ทำให้เราได้โบยบิน ^_<>^”

          “แหม ข้าวคิดว่าเตยจะเป็นผู้มั่นคงในรักซะอีก ที่ไหนได้”

          “นั่นมันในนิยายจ้า ความรักพระเอกนางเอกที่มั่นคงต่อกัน โดยไม่สนใจว่าจะมีกินหรือเปล่านั่นเหรอ เตยไม่เอาหรอก สำหรับพี่นนท์ เตยก็ได้แต่ชอบแอบปลื้มเท่านั้นแหละ แต่ถ้าได้ก็ดีนะ ^_<>^ ”

          “แหม เพื่อนข้าวนี่ไม่เบาเลยนะ”

          “ใช่ดิ พี่นนท์น่ะโอปป้าเลยนะ เอ่อ แล้วข้าวรู้หรือเปล่า ว่าท่านประธานบริษัทวรารักษ์เมธานนท์ยังโสดนะ อายุ 36 แล้วก็ยังไม่มีใครเลย ไม่แต่งงาน ไม่มีแฟนเลย อืม หรือว่าท่านชายคินน์จะเป็นเกย์นะ”

          “นี่ขนาดเตยยังไม่ได้เข้าไปทำงานนะ เตยยังรู้เรื่องขนาดนี้ สงสัยเอาเวลาว่างไปส่องคนอื่นแน่นอน”

          “ข้าวไม่รู้เหรอ ว่าท่านชายคินน์น่ะฮอทขนาดไหน ในกลุ่มหนุ่มไฮโซที่ทั้งหล่อ และรวยเป็นหมื่นล้าน และยังติดหนึ่งในหนุ่มหล่อรวยผู้มั่งคั่งของนิตยสารดังของต่างประเทศด้วยนะ ข้าวนี่สงสัยไม่เคยเสพข่าวเลยงั้นสิ อยู่ตั้งอเมริกา”

          “ข้าวไม่ได้สนใจท่านชายอคิราห์อยู่แล้วนี่ อีกอย่างเรื่องของท่านชาย ก็ไม่ได้มีผลอะไรกับข้าวเลย ทำไมข้าวจะต้องไปติดตามด้วยเล่า ข้าวไม่ได้เหมือนเตยนะ ที่จะต้องตามติดหรือตามส่องหนุ่มๆ จนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว”

          “อุ้ย! เทศนาซะยาวเลย เตยเกือบจะบรรลุนิพพานแล้วเนี่ยข้าว ฮ่า ฮ่า”

          “ทำเป็นหัวเราะไป ระวังเหอะ มาๆ กินกันเถอะ วันนี้ข้าวเป็นเจ้ามือเลี้ยงเตยเอง ฉลองงานใหม่นะ”

          “จริงๆ ต้องเป็นเตยมากกว่านะที่ต้องเลี้ยงต้อนรับข้าวน่ะ แต่เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกัน อืม หรือว่าจะรอเงินเดือน เดือนแรกดีกว่านะ ดีมั้ยข้าว”

          “จะวันไหนก็ตามใจเตยเถอะ ข้าวว่าเรากินกันเถอะ เร็ว”

......................

          [คฤหาสน์วรารักษ์เมธานนท์...เวลายามเย็น]

          ขวัญข้าวกำลังเดินเข้ามายังภายในคฤหาสน์หลังจากที่เธอกับชมพูนุทอิ่มจากการฉลองของพวกเธอมาแล้ว ขวัญข้าวเดินผ่านห้องโถงเพื่อที่จะไปยังห้องของเธอ

          “ขวัญข้าว”

          “...” เสียงทุ้มของผู้ชายทำให้ขวัญข้าวหันไปยังเสียงเรียกนั้นทันที แต่ภาพที่เธอเห็นนั้นก็ทำให้เธอแปลกใจเล็กน้อย ชายหนุ่มผิวขาวหน้าตาดีสไตล์โอปป้าของเพื่อนเธอกำลังร้องเรียกเธอนั่นเอง

          “สวัสดีค่ะคุณนนท์” ขวัญข้าวยกมือไหว้ชายหนุ่มที่เคยจะจัดการเธออยู่หลายครั้งเมื่อในอดีต

          “พี่ได้ยินมาว่า ข้าวกลับมาแล้ว วันนี้ก็เลยมาดักรอข้าวที่นี่ เป็นอย่างไรบ้างสบายดีหรือเปล่า พี่แทบจำข้าวไม่ได้เลยนะ”

          “อ่อ ค่ะ” ขวัญข้าวสะดุดสรรพนามแทนตัวเองของธนนท์ เมื่อก่อนเขาไม่ได้แทนตัวเองแบบนี้นี่ อืม ก็คงจะเปลี่ยนไปแหละ ผ่านมาตั้ง 7 ปีแล้ว ขนาดขวัญข้าว คนอื่นยังบอกว่าเปลี่ยนเลย

          “นั่งคุยกับพี่ก่อนสิ”

          “ค่ะคุณนนท์”

          “ไม่ต้องเรียกพี่ว่าคุณหรอกขวัญข้าว ยังไงเราก็อยู่บ้านเดียวกัน และเห็นกันมาตั้งแต่เด็กเลยนะ ไปเรียนต่ออเมริกาทั้งที ไม่เคยจะบอกกล่าวพี่เลยนะ”

ธนนท์กวาดมองดวงหน้าสวยรูปไข่ ขวัญข้าวเปลี่ยนไปจนธนนท์จำไม่ได้เลย จากที่เคยสวยน่ารักอยู่แล้ว กลับเพิ่มขึ้นไปอีก

          “ตอนนี้ ข้าวเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องไปไกลขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่ท่านชายคินน์ให้ข้าวกับน้องไป ก็เลยไม่อยากขัดใจท่านชายคินน์ค่ะ”

ธนนท์ในวันนี้ดูแปลกตาไปเหมือนกันนะ เขาสวมแว่นตาราวกับคุณหมอหนุ่ม ผิวขาว สไตล์โอปป้าอย่างที่เพื่อนของเธอไม่มีผิด ขวัญข้าวก็พึ่งสังเกตเขาใกล้ๆ ก็วันนี้แหละ

          “ขวัญข้าว...พี่มีเรื่องจะคุยกับข้าวน่ะ”

ธนนท์ครุ่นคิดทั้งวันถึงเรื่องการขอโทษเธอ เมื่อก่อนเขายังเป็นวัยรุ่นอายุแค่ 22 อาจจะทำหยาบคายกับเธอไปบ้าง วันนี้เขาก็เลยอยากจะขอโทษ เพื่อจะได้ไม่มีเรื่องติดค้างในใจของเขาอีกต่อไป