เข้าสู่ระบบตอนที่ 28 ต้องการคุณ
“มุกใจเย็นๆ”
“…”
“มุก…”
“…” ฉันดึงสติกลับมาแล้วมองคนตรงหน้า ตอนนี้คุณเตย์ยังมีชีวิตอยู่ ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ ร่างกายของเขาก็ไม่พบร่องรอยการถูกยิง เลือดแม้แต่หยดเดียวก็ไม่มีที่ตัวเขา
แล้วเสียงปืนที่ดังสองนัดเมื้อกี้ล่ะ?
“พี่ไม่เป็นไรค่ะ” เขาบอกพลางเช็ดหยดน้ำตาให้ฉันด้วยความอ่อนโยน” “พี่ยังอยู่นะ”
“แล้วเสียงปืน…”
“พี่จัดการเรียบร้อยแล้วน่ะ” เสียงพี่ชายฉันดังแทรกขึ้น พี่มินเดินเข้ามาหาฉันแล้วลูบศีรษะปลอบประโลม “ไม่เป็นอะไรแล้ว ปลอดภัยดีใช่มั้ย เจ็บตรงไหนหรือเปล่าน้องสาวของพี่”
“มุกไม่เป็นอะไร แล้วพี่นิว…” ฉันเบนสายตาไปมองพี่นิวที่ตอนนี้นอนคว่ำหน้าจมกองเลือด
“ไม่ต้องห่วง มันไม่ถึงตายหรอก แค่สาหัส” พี่มินพูดพลางคลี่ยิ้ม สีหน้าพี่ชายดูไม่ตื่นตกใจเท่าไหร่
“…”
แค่สาหัส?!
มันก็เกือบถึงตายแล้วนะนั่น
“ขอบใจมึงมากไอ้มิน ถ้ามึงมาช้าอีกนิดกูคงโดนยิงสมองกระจาย”
“ไม่เป็นไรครับนาย ว่าแต่จะให้ผมจัดการกับไอ้นี่ยังไงดี”
“เรียกรถพยาบาลและตำรวจมาก็พอ ที่เหลือให้ว่าไปตามกฎหมายละกัน กูไม่อยากมือเปื้อนเลือดอีก” คุณเตย์บอกในขณะที่โอบกอดฉันไว้
“ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นนายพามุกไปพักที่บ้านของนายต่อก่อนเถอะ ดูทรงแล้วบ้านหลังนี้คงต้องเคลียร์ยาวๆ เลยล่ะ”
“แล้วพี่มินล่ะ”
“เดี๋ยวพี่ไปอยู่ที่คอนโดของโรสก่อนก็ได้ ตัวพี่ไม่ได้ยากอะไร”
ลืมไปสนิทว่าพี่ชายฉันมีแฟนแล้วนี่นา พี่มินกับคุณโรสคบหากันมาได้สักระยะแล้วล่ะ ก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี
“โอเค งั้นฝากจัดการทีนะ เดี๋ยวกูขอพามุกกลับไปพักที่บ้านก่อน กำลังท้องอ่อนอยู่ด้วย เจอเรื่องแย่ๆ อีกวันนี้”
“ครับนาย ฝากดูแลน้องสาวผมด้วย”
“ไม่ต้องห่วง” คุณเตย์ตบบ่าพี่มินแล้วพาฉันเดินออกมาในทันที
“…” ฉันหันไปส่งสายตาแสดงความเป็นห่วงต่อพี่ชาย
“…” พี่มินยกยิ้มกว้างให้
“มุกเป็นห่วงพี่มินค่ะ” ฉันบอกกับคุณเตย์ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังจะพาขึ้นรถ
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พี่ชายหนูน่ะมันเก่งจะตาย เห็นมั้ยว่าจัดการไอ้ห่านั่นล่วงได้ด้วยสองนัด”
“…” ก็ยังห่วงอยู่ดี
บ้านคุณเตย์
มาถึงบ้านอีกฝ่ายก็ประคบประหงมฉันเหมือนเป็นเด็กน้อย เขาจับฉันให้นั่งลงที่โซฟาและหายไปในครัวก่อนจะเอาน้ำและนมรสจืดมาให้ดื่ม
คนตัวสูงนั่งลงกับพื้น จับขาเล็กวางพาดบนตักแกร่งจากนั้นก็ใช้ผ้าที่เขาเตรียมมาเช็ดทำความสะอาดรอบบริเวณเท้าให้
“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ” ฉันห้ามเขาก่อนจะวางนมกับน้ำลงบนโต๊ะ “ห่วงตัวเองก่อน เกือบโดนยิงตายแล้วนะ”
“แต่ก็ไม่ตาย พี่น่ะมันคนดวงดี” พูดเชิงยิ้ม
“รู้มั้ยว่าใจหาย รู้มั้ยว่าโคตรห่วงเลย” ฉันบอกเสียงสั่น “ถ้าเกิดว่า…”
“ไม่เอา อย่าเศร้าสิ เดี๋ยวมันส่งผลถึงลูกในท้องน้า หนูต้องอารมณ์ดีเข้าไว้”
“ขึ้นมานี่เลย มานั่งข้างๆ กัน ตอนนี้ เดี๋ยวนี้!” ฉันออกคำสั่งเสียงดัง
“โอเคค่ะ” คนตัวใหญ่ลุกขึ้นมานั่งข้างๆ ตามคำสั่ง
พึ่บ~
ฉันโผลกอดคุณเตย์แล้วซบหน้าลงบนแผงอกกว้างอย่างโหยหา “มุกต้องการคุณ ยอมรับว่าบางครั้งตัวเองเป็นคนปากแข็ง ปากไม่ค่อยตรงกับใจ แต่อยากให้รู้ไว้ว่ามุกต้องการคุณนะคะ”
“พี่ก็ต้องการมุก ขาดหนูไปไม่ได้รู้ไว้ด้วยนะคะ” เขากอดตอบพร้อมประทับจูบอ่อนโยนลงบนหน้าผากมนย้ำๆ “หนูคือผู้หญิงที่พี่รักมากที่สุดในตอนนี้ ยอมได้ทุกอย่างไม่ว่าอะไรก็ตามแต่ ตกเป็นทาสรักหนูแบบโงหัวไม่ขึ้น ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้”
“มุกเองก็…รักคุณนะคะ”
“พี่รักมากกว่า”
“แล้วมุกต้องบอกว่ารักมากกว่ารึเปล่า”
“แต่ยังไงพี่ก็รักมากว่าหนูอยู่ดี”
“ยอมก็ได้ค่ะ ว่าแต่คุณได้พักผ่อนบ้างรึยัง ตั้งแต่เมื่อวานเย็นจนถึงตอนนี้ได้นอนบ้างรึเปล่า?”
“ยังเลยค่ะ ตรวจงานที่โกดังสินค้าทั้งคืน ของเข้าเยอะมาก เมื่อคืนลูกน้องก็ขาดงานหลายคนด้วย”
“งั้นคุณก็ไปอาบน้ำให้สบายตัวแล้วนอนพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวร่างกายจะทรุดเอาได้”
“แล้วหนูล่ะ?”
“หนูก็จะนอนอยู่ข้างๆ คุณไงคะ”
“น่ารักที่สุดเลย”
“ไปเถอะค่ะ”
“ครับผม”
เวลาต่อมาภายในห้องนอน
อาบน้ำเสร็จคุณเตย์ก็หายไปนอกห้องพักใหญ่ๆก่อนจะเดินกลับเข้ามาอย่างประหม่า โดยมีช่อดอกไม้กำไว้อยู่ในมือของเขาแน่น
“…” ฉันไม่รู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะทำอะไร อาจจะให้ดอกไม้เป็นเรื่องปกติก็ได้
“น้องมุกคะ” เขาหยุดพูดเพื่อหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินมาหาฉัน ใบหน้าของอีกฝ่ายดูเต็มไปด้วยความคาดหวัง
“มีอะไรเหรอคะ?”
“อะแฮ่ม” คุณเตย์กระแอมเพื่อดึงดูดความสนใจของฉันด้วยรอยยิ้มขี้อาย
“…” ฉันแอบอมอิ้ม
“พี่รักมุกนะ พยายามปรับเปลี่ยนตัวเองก็เพื่อหนูเลิกเจ้าชู้ เลิกทำตัวเกเร และเลิกทำอะไรที่มันไม่ดีได้ก็เพราะหนู…” เขาเริ่มแสดงความรู้สึกและระบายความในใจออกมาด้วยคำพูดที่จริงใจ
“…” ฉันตั้งใจฟังอีกฝ่ายพูด ดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
“มุกจะโอเคมั้ยถ้าพี่ขออะไร”
“ขออะไรเหรอคะ?”
“แต่งงานกันนะมุก” ขอแต่งงานพร้อมคุกเข่าลงตรงหน้า เปิดกล่องที่มีแหวนเพชรยื่นมาที่ฉัน
ด้วยความจริงใจและความรักของเขาที่มอบให้ ฉันจึงไม่ต้องคิดอะไรให้ยืดยาว ดวงตาเปล่งประกายด้วยน้ำตาแห่งความดีใจ
“แต่งค่ะ” ฉันยื่นมือไปหาเขา ยอมแต่งงานแบบไม่มีข้อแม้ใดใดนอกจากรักเขา
“ขอบคุณนะคะ พี่รักหนูมากที่สุดเลย” คุณเตย์ค่อยๆ บรรจงสวมแหวนให้ที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉัน
“มุกก็ต้องขอบคุณคุณเตย์ด้วย รักเช่นกันค่ะ”
“เรียกเมียได้ยังคะ”
“ได้แล้วค่ะคุณผัว”
“ฮึ่ย~ คุณผัวเหรอ ชื่นใจจังคุณเมีย”
เราสองคนกอดกันแน่นด้วยรอยยิ้มแห่งความปิติที่กระจายเต็มใบหน้า มอบจูบให้แก่กันเพื่อเฉลิมฉลองการเริ่มต้นใหม่ที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน
ภายในห้องนี้เต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ความรัก ความตื่นเต้น และความสุขอันบริสุทธิ์
“มุกรักคุณเตย์นะ” ฉันบอกรักเขาอีกครั้ง
“พี่ก็รักมุกค่ะ” เขาเองก็บอกรักฉันเช่นกัน “รักมากที่สุด มากกว่าใครในโลก รัก รัก และรัก”
“พูดจนมุกเขินเลยค่ะ”
“เขินสิน่ารักดี แก้มแดง”
“คุณอะ…”
“รักนะคะเมียของพี่”
เขาค่อยๆ จับใบหน้าของฉันไว้ในมือ พวกเราโน้มตัวเข้าหากันอีกครั้ง ปิดตาแล้วริมฝีปากประกบด้วยจูบอันแสนหวานแฝงความเร่าร้อน ช่วงเวลานี้เต็มไปด้วยความสุข ความอ่อนโยน และความรู้สึกดีอีกมากมายที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเขา เราต่างอยู่ในอ้อมกอดแห่งความรักของกันและกัน
#จบพาร์ทมุก
ตอนพิเศษหลายปีต่อมานั่งตรวจเอกสารอยู่ในห้องทำงานส่วนตัวภายในบ้าน เมียก็สอนการบ้านให้ลูกสาวคนเล็กอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ส่วนไอ้ลูกคนโตมันนั่งหัวโด่เร้าหรือจะเอาของบางอย่างจากผู้เป็นพ่ออย่างผม“พ่อ...”“เรียกอะไรนักหนาฮะ” เรียกผมแบบนี้มาจะได้ชั่วโมงแล้วมั้ง“ผมก็เรียกจนกว่าพ่อจะยอมให้บัตรวีไอพีนั่น” ลูกชายนั่งกดดันตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะเลิกกวน“แล้วแกจะเอาไปทำอะไร มันไม่ใช่ของที่เด็กจะครอบครองได้” บัตรนี้มันมีค่ามหาศาล ขืนผมให้ลูกไปมันก็คงจะรักษาของไม่ได้ด้วยอายุเท่านี้ ความรับผิดชอบยังไม่มากพอ“ผมอายุสิบแปดแล้วนะพ่อ ไม่เด็กแล้ว”“ตราบใดถ้ายังไม่บรรลุนิติภาวะก็ยังเด็กอยู่”“พ่อครับ…”“ตุลย์ พ่อจะทำงาน”“ผมอยากได้บัตรวีไอพี”“ตอนนี้พ่อยังให้แกไม่ได้ ช่วยเข้าใจหน่อย”“แต่ทำไมพ่อให้แม่ได้ล่ะ”“เอ้า ก็นั่นเมียฉันนะเว้ย ให้เมียแล้วมันผิดตรงไหน”“แต่นี่ก็ลูกนะพ่อ ให้ลูกมันผิดตรงไหนอะ”เฮ้อ… ผมล่ะเหนื่อยที่จะต้องมานั่งต่อล้อต่อเถียงกับลูกชายหัวดื้อคนนี้จริงๆ มันขี้ตื๊อเหมือนใครวะ? อ๋อ เหมือนพ่อมันเอง เหมือนเปี๊ยบ! “เอางี้นะ ถ้าแกอายุครบยี่สิบปีเมื่อไหร่พ่อจะยกบัตรให้เลย ”“โ
ตอนที่ 30 ครอบครัวที่สมบูรณ์เก้าตุลาคมเป็นวันคล้ายวันเกิดของผม วันนี้อายุครบสามสิบหกปีเต็ม และก็ถือว่าเป็นวันดีอีกวันหนึ่งเลยทีเดียว ซึ่งลูกชายของผมได้ถือกำเนิดในวันเดียวกัน‘เด็กชายตุลย์ นันทพิวัฒน์’ เกิดวันที่เก้าตุลาคม น้ำหนักสามพันห้าร้อยกรัม หรือง่ายๆ คือสามโลห้าตามภาษาชาวบ้านหน้าตาลูกชายมาทางผมหมด เหมือนถอดแบบกันออกมาอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งดวงตาและสีลูกตาคือเป๊ะมากลูกพ่อของแท้แทบไม่ต้องสืบ“โอ๊ย น่าเกลียดน่าชังจังเลยเว้ยหลานปู่เนี่ย” พ่อผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วอุ้มหลานไว้ในอ้อมอกอย่างระมัดระวัง“หน้าไม่ได้มุกเลยอะ ไปทางนายหมดเลยนะครับ” มินมันพูดแล้วช่วยพ่อผมประคองตัวหลานไปด้วย“หล่อแต่เด็กเลยลูก” โรสเองก็เอ่ยชมแล้วยกยิ้มส่วนมุกนอนพักผ่อนอยู่บนเตียงคนไข้ซึ่งมีผมดูแลอยู่ไม่ห่าง เธอเลือกคลอดแบบธรรมชาติ เห็นบอกว่าเจ็บมาก เบ่งหลายทีกว่าลูกจะออกมาเนื่องจากเด็กค่อนข้างตัวใหญ่“เจ็บมากมั้ยคะที่รัก” ผมถามพร้อมลูบศีรษะเธอด้วยความอ่อนโยน “เจ็บแต่ทนได้ค่ะ” มุกดูเหนื่อยล้าแต่ก็ยังมีรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเธอ “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่คลอดลูกของเราออกมาพี่รักหนูมากๆ” โน้ม
ตอนที่ 29 เพื่อเมีย [18+]#เตย์หลายเดือนต่อมาหลังจากหาหมอตรวจครรภ์เสร็จก็กำลังขับรถกลับบ้าน ทว่าเมียผมดันเกิดอารมณ์ใคร่ เธอสั่งให้ผมหาที่จอดรถในบริเวณเปลี่ยวๆ ทันทีพักหลังมานี้มุกมีความต้องการเยอะมาก ยิ่งท้องใกล้คลอดเธอยิ่งต้องการเซ็กซ์มากขึ้นส่วนผมน่ะเหรอ… “มะ มุกคะ เบาๆ หน่อยค่ะ”“หุบปากเลย”“…” ผมก็ต้องเงียบปากตามที่เมียสั่งรถคันหรูที่จอดหลบอยู่ข้างทางโยกเยกไปมาตามแรงสวาทที่คนเป็นเมียใส่มาไม่ยั้ง เธอกำลังถาโถมขย่มใส่ท่อนเนื้อแบบดุเดือด คนตัวเล็กบดเอวร่อนขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะเหมือนกับคนช่ำชองก็น่าจะช่ำชองแหละ อาทิตย์นึงจับผัวขย่มไปแล้วหกวัน อวัยวะสืบพันธุ์จะหักแหล่ไม่หักแหล่เมื่อก่อนผมบ้ากาม แต่เดี๋ยวนี้เมียบ้าแทน~ปัก!“อ๊า~”เสียงเนื้อกระทบกันบวกกับเสียงร้องครวญครางดังระงมอยู่ภายในรถ ผมสวนกระแทกเอวใส่กลับแบบไม่ยั้งเช่นกัน“อ่า~ พะ...พี่จะแตกแล้วค่ะที่รัก”“มุกก็จะ…เสร็จแล้ว”คนเป็นเมียขย่มแรงและถี่กว่าเดิมเมื่อรู้สึกว่าตัวเธอเองกำลังจะถึงจุดสุดยอดกึก!เสียงเข้มคำรามก่อนร่างกำยำกระตุกเกร็งเล็กน้อย มือใหญ่กดเอวคอดไว้แน่นก่อนจะปล่อยน้ำกามพุ่งเข้าสู่ร่างกาย
ตอนที่ 28 ต้องการคุณ“มุกใจเย็นๆ”“…”“มุก…”“…” ฉันดึงสติกลับมาแล้วมองคนตรงหน้า ตอนนี้คุณเตย์ยังมีชีวิตอยู่ ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ ร่างกายของเขาก็ไม่พบร่องรอยการถูกยิง เลือดแม้แต่หยดเดียวก็ไม่มีที่ตัวเขาแล้วเสียงปืนที่ดังสองนัดเมื้อกี้ล่ะ?“พี่ไม่เป็นไรค่ะ” เขาบอกพลางเช็ดหยดน้ำตาให้ฉันด้วยความอ่อนโยน” “พี่ยังอยู่นะ”“แล้วเสียงปืน…”“พี่จัดการเรียบร้อยแล้วน่ะ” เสียงพี่ชายฉันดังแทรกขึ้น พี่มินเดินเข้ามาหาฉันแล้วลูบศีรษะปลอบประโลม “ไม่เป็นอะไรแล้ว ปลอดภัยดีใช่มั้ย เจ็บตรงไหนหรือเปล่าน้องสาวของพี่”“มุกไม่เป็นอะไร แล้วพี่นิว…” ฉันเบนสายตาไปมองพี่นิวที่ตอนนี้นอนคว่ำหน้าจมกองเลือด“ไม่ต้องห่วง มันไม่ถึงตายหรอก แค่สาหัส” พี่มินพูดพลางคลี่ยิ้ม สีหน้าพี่ชายดูไม่ตื่นตกใจเท่าไหร่“…”แค่สาหัส?!มันก็เกือบถึงตายแล้วนะนั่น“ขอบใจมึงมากไอ้มิน ถ้ามึงมาช้าอีกนิดกูคงโดนยิงสมองกระจาย”“ไม่เป็นไรครับนาย ว่าแต่จะให้ผมจัดการกับไอ้นี่ยังไงดี”“เรียกรถพยาบาลและตำรวจมาก็พอ ที่เหลือให้ว่าไปตามกฎหมายละกัน กูไม่อยากมือเปื้อนเลือดอีก” คุณเตย์บอกในขณะที่โอบกอดฉันไว้“ได้ครับ ถ้าอย่างนั้น
ตอนที่ 27 ถือว่าขออาทิตย์ถัดมาบ้านพี่มินเช้านี้ฉันเก็บทำความสะอาดภายในชั้นล่างของบ้าน ไม่ได้อยู่อาทิตย์กว่าบ้านค่อนข้างรก ส่วนคุณเตย์กับพี่มินออกไปทำงานตั้งแต่เมื่อวานเย็นจนป่านนี้ยังไม่กลับ แต่ว่าก็ยังติดต่อทั้งคู่ได้อยู่เลยไม่มีอะไรให้กังวลใจไลน์~เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น ฉันทิ้งไม้กวาดแล้วรีบกดดูข้อความทันที@Tay : พี่กำลังกลับค่ะ@Tay : น้องมุกอยากได้อะไรมั้ย?@Muk : ไม่เอาอะไรค่ะ ขับรถดีดีนะคะ@Tay : อีกประมาณสิบห้านาทีถึงค่ะ@Tay : คิดถึงมาก อยากกอดแล้ว@Muk : (ส่งสติ๊กเกอร์โอเค)ฉันปิดจบบทสนทนาแล้วมาทำความสะอาดต่อ ในขณะที่วุ่นวายอยู่กับการเก็บบ้านจนทำให้ฉันไม่รู้ตัวว่ามีใครบางคนยืนนิ่งจ้องมองอยู่ที่หน้าประตู รู้ตัวอีกทีคือเขาเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าแล้ว“พี่นิว…” เขาเข้ามาได้ยังไง ไม่เรียก ไม่ถาม ไม่ขออนุญาตกันก่อนสักนิด“มอนิ่ง” เขาคลี่ยิ้มที่แฝงอะไรบางอย่างซึ่งมันดูไม่บริสุทธิ์ใจเอาเสียเลย“เข้ามาได้ไงคะ?”“ก็ปืนเข้ามาสิ” เขาตอบแบบไม่อ้อมค้อม “ตกใจอะไรขนาดนั้นเล่า ทำหน้าอย่างกะเห็นผีแน่ะ พี่ไม่ได้น่ากลัวสักหน่อย”“คราวหลังรบกวนขออนุญาตมุกก่อนนะคะ มุกไม่โ
ตอนที่ 26 ว่าที่สามีคนหื่น [18+]ห้องทำงานท่านประธานผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงคุณเตย์ก็ยังไม่กลับมาจากการประชุม ฉันเบื่อๆ เซ็งๆ ไม่มีอะไรจะให้ทำเลยนั่งอยู่บนเก้าอี้แถวโต๊ะทำงานแล้วหมุนไปมาอย่างเชื่องช้าก๊อก ก๊อกจู่ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น“เข้ามาได้ค่ะ” ฉันเอ่ยอนุญาตแล้วนั่งตัวตรงผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมถือแฟ้มเอกสารในมือ การแต่งตัวเธอดูจัดจ้านและยั่วเย้ายังไงชอบกล“ท่านประธานไม่อยู่เหรอ” เธอเชิดหน้าถามฉันด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง“ไม่อยู่” แล้วทำไมฉันจะต้องยอม ก็เชิดหน้าตอบกลับไปเช่นกัน“ชิ! ทำมาชูคอ เธอมันก็แค่เด็กไต่เต้า”“ไต่เต้าอะไรมิทราบ ฉันไม่ได้เป็นพนักงานของที่นี่”ยัยนี่ต้องเข้าใจอะไรผิด สภาพฉันมันเหมือนพนักงานของบริษัทนี้มากนักหรือไงยะฉันน่ะเหมือนเมียท่านประธานของบริษัทนี้มากกว่าอีก!“อยากจะเลื่อนขั้นมากขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงได้เข้ามารออ่อยท่านถึงที่”“เธอเข้าใจไรผิดปะเนี่ย ฉันก็มากับท่านประธานอะ และเขาให้มาในห้องนี้”ตอนที่คุณเตย์แนะนำฉันแสดงว่ายัยคนนี้ไม่ได้อยู่ณ ตอนนั้น ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่เข้าใจอะไรผิดๆ แบบนี้“ตอแหล!”เดี๋ยววววเธอด่าฉันเรอะ หน็







