เข้าสู่ระบบตอนพิเศษ
หลายปีต่อมา
นั่งตรวจเอกสารอยู่ในห้องทำงานส่วนตัวภายในบ้าน เมียก็สอนการบ้านให้ลูกสาวคนเล็กอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ส่วนไอ้ลูกคนโตมันนั่งหัวโด่เร้าหรือจะเอาของบางอย่างจากผู้เป็นพ่ออย่างผม
“พ่อ...”
“เรียกอะไรนักหนาฮะ” เรียกผมแบบนี้มาจะได้ชั่วโมงแล้วมั้ง
“ผมก็เรียกจนกว่าพ่อจะยอมให้บัตรวีไอพีนั่น” ลูกชายนั่งกดดันตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะเลิกกวน
“แล้วแกจะเอาไปทำอะไร มันไม่ใช่ของที่เด็กจะครอบครองได้” บัตรนี้มันมีค่ามหาศาล ขืนผมให้ลูกไปมันก็คงจะรักษาของไม่ได้ด้วยอายุเท่านี้ ความรับผิดชอบยังไม่มากพอ
“ผมอายุสิบแปดแล้วนะพ่อ ไม่เด็กแล้ว”
“ตราบใดถ้ายังไม่บรรลุนิติภาวะก็ยังเด็กอยู่”
“พ่อครับ…”
“ตุลย์ พ่อจะทำงาน”
“ผมอยากได้บัตรวีไอพี”
“ตอนนี้พ่อยังให้แกไม่ได้ ช่วยเข้าใจหน่อย”
“แต่ทำไมพ่อให้แม่ได้ล่ะ”
“เอ้า ก็นั่นเมียฉันนะเว้ย ให้เมียแล้วมันผิดตรงไหน”
“แต่นี่ก็ลูกนะพ่อ ให้ลูกมันผิดตรงไหนอะ”
เฮ้อ…
ผมล่ะเหนื่อยที่จะต้องมานั่งต่อล้อต่อเถียงกับลูกชายหัวดื้อคนนี้จริงๆ มันขี้ตื๊อเหมือนใครวะ?
อ๋อ เหมือนพ่อมันเอง เหมือนเปี๊ยบ!
“เอางี้นะ ถ้าแกอายุครบยี่สิบปีเมื่อไหร่พ่อจะยกบัตรให้เลย ”
“โฮ ไม่รอ เพราะผมต้องการตอนนี้เลยพ่อ”
“ไอ้นี่ แกจะเอาไปทำอะไรวะ?!”
“เอาไปช่วยสาว ผมอยากช่วยให้เธอมีชีวิตที่ดีขึ้น”
“…”
“เธอเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียน เธอชื่อว่าหลิน”
“แฟนแกเรอะ!”
“ไม่ใช่ แค่รุ่นน้องที่คุยกันถูกคอ”
“อายุเท่าไหร่?”
“หลินอายุสิบสาม เธออยู่มอหนึ่ง”
ให้ตายเถอะ!
ลูกผมมันจะตามรอยพ่อหรือไงกัน ที่ไปชอบสาวรุ่นเด็กน่ะ แต่เด็กมันดีต่อใจอยู่นะ
“ถ้าแกไม่ได้ชอบแม่หนูนั่นแล้วจะไปช่วยทำไม?” น่าแปลก ถ้าลูกชายผมไม่มีใจให้เขาแล้วจะมาร้องขอบัตรวีไอพีไปช่วยทำไมล่ะ
“เพราะหลินคอยทำการบ้านให้ผม”
“เหตุผลแค่นี้น่ะเหรอ” เท่และแมนจริงๆ ลูกชายกู ให้สาวทำการบ้านให้ และประเด็นคือเด็กมัธยมหนึ่งทำการบ้านให้เด็กมัธยมหก?
“ใช่”
“แล้วแม่หนูนั่นเดือดร้อนอะไร” ผมซักไซ้ถามลูกถึงเหตุผล จะได้ช่วยหาทางออก
“คือหลินกำลังจะถูกป๊าของเธอขายให้กับสถานเริงรมย์แห่งหนึ่งเพราะตอนนี้บ้านเธอขัดสนเรื่องเงิน”
ฉิบหาย!
นั่นคนเป็นพ่อเหรอวะ ถึงขั้นจะขายลูกกินก็ไม่น่าใช่แล้ว ไม่น่าเป็นพ่อด้วย
“แล้วไงต่อ”
“ก็ไม่แล้วไง ผมแค่อยากให้พ่อช่วย”
“แล้วพ่อจะช่วยอะไรได้”
“ช่วยได้สิ เพราะคนที่ถือบัตรวีไอพีได้จะต้องไม่ธรรมดา เพราะฉะนั้นผมถึงมาอ้อนวอนพ่อนี่ไง”
“…”
“ช่วยหลินเถอะนะพ่อ”
“…”
“ถือซะว่าช่วยให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งได้มีอนาคตที่สดใสต่อไปนะพ่อ พลีสสสสส”
“เออๆ เอาไว้พ่อขอคุยกับแม่แกก่อนละกัน แล้วเดี๋ยวจะบอก” ทำอะไรก็ต้องขอปรึกษาหารือกับเมียสุดที่รักก่อน เดี๋ยวเธอจะหาว่าข้ามหัวเอาได้ เดี๋ยวนี้ยิ่งวีนเก่ง!
“ไม่ต้องหรอก แม่ก็บอกให้ผมมาคุยกับพ่อเนี่ยแหละ คิดเลยพ่อ คิดๆ”
“…” ว่าแล้วว่ามุกต้องโยนมาให้ผม เธอเองก็คงจะรำคาญลูกตื๊อของเจ้าตุลย์น่ะสิ
ร้ายทั้งแม่ทั้งลูก!
“พ่อว่ายังไงครับ ช่วยเถอะนะ ถ้าพ่อช่วยหลิน ผมสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี”
“เออ เอาไว้พรุ่งนี้แกก็พาแม่หนูนั่นมาที่บ้านละกัน พ่ออยากจะสอบถามที่มาที่ไปก่อน”
“ได้เลยครับคุณพ่อสุดหล่อ รักพ่อที่สุด รักมาก รักนะจุ๊บๆ” ตุลย์มันเข้ามากอดมาหอมแล้ว
“พอแล้วไอ้ตุลย์ พ่อจะทำงานต่อ”
“ก็ผมรักพ่ออะ พ่อแสนดี๊แสนดี ดีสุดในโลก”
“แหม่ รักแค่เฉพาะตอนอยากให้พ่อช่วยไงล่ะ เวลานั่นดื้อสุดๆ ”
“อิอิ ไปก่อนนะพ่อ” ลูกชายวิ่งอารมณ์ดีออกไป
เฮ้อ…
ลูกคนนี้นี่นะ
ตกเย็น
ผมอุ้มลูกสาววัยห้าขวบแล้วพาออกไปที่สวนหน้าบ้าน ภายในสวนประดับประดาด้วยดอกไม้สีสันสดใสแถมบานสะพรั่ง กลีบดอกปลิวไสวอย่างสง่างามตามสายลมที่อ่อนโยน
“พ่อคะ” ลูกสาวเรียกผมแล้วยิ้มแป้น เธอชื่อว่า ‘เด็กหญิงต้องตา นันทพิวัฒน์’ เป็นลูกคนที่สองของผมกับมุก อันที่จริงไม่ได้ตั้งใจจะมี แต่ดันหลงมาเสียได้ แถมอายุยังห่างกับตุลย์ตั้งสิบสามปี
“ว่าไงคะ”
“ทำไมสวนของเราไม่มีผีเสื้อเลยคะ”
“ผีเสื้ออาจจะนอนหลับอยู่ก็ได้ค่ะลูก” พูดกับลูกสาวมันก็ต้องโทนอ่อนนุ่มหน่อย
“นั่นไงคะ ผีเสื้อตื่นแล้วค่ะ”
“โอ้ จริงด้วย” ผมยิ้มให้ลูกสาว ดวงตาเต็มไปด้วยความรักและความเสน่หา เด็กคนนี้ช่างพูดและขี้อ้อน แถมยังหน้าตาคลับคล้ายคลับคลามุกมาก ต่างก็แค่สีตาลูกมาทางผม
“ผีเสื้อไปเกาะดอกไม้แล้วค่ะพ่อ สวยมากเลย หนูชอบผีเสื้อ อยากให้บ้านมีผีเสื้อเยอะๆ”
“…” มองดูลูกมีความสุขกับการชมผีเสื้อ
และเมียสุดที่รักเดินมาพร้อมกับอุปกรณ์บางอย่างมาในมือด้วย
“ได้เวลาแล้วค่ะคุณเตย์” เธอยื่นพวกไม้กวาดมาให้ผม “เดี๋ยวนี้ต้องให้มุกคอบบอกตลอดเลยนะคะ เหนื่อย”
“บ้า พี่ก็ว่าจะไปทำอยู่พอดีเลย”
“ก็เห็นมายืนอ้อยอิ่งอยู่”
“พี่พาลูกมาดูผีเสื้อไงคะที่รัก”
“ส่งลูกมา เดี๋ยวมุกดูลูกต่อเอง”
“ค่ะที่รัก” ส่งตัวน้องต้องตาให้ผู้เป็นเมียแล้วยิ้มเจื่อนๆ “มุกคะ…”
“ไปได้แล้วค่ะ”
เฮอะ เฮอะ…
ชีวิตเตย์คนนี้โคตรน่าเวทนา หนีไม่พ้นการทำงานบ้านเลยจริงๆ บอกให้เมียจ้างแม่บ้านมาโดยเฉพาะเธอก็ไม่เอา ให้เหตุผลว่าไม่มีใครทำได้สะอาดเท่าผมอีกแล้ว
“พ่อเร็วๆ หน่อย มาช่วยกันเก็บกวาดบ้านสักทีสิ ผมเหนื่อยนะเนี่ย”
เสียงเจ้าตุลย์นี่หว่า อย่าบอกนะว่าชะตากรรมเดียวกันกับพ่อมันน่ะ
“เออๆ พ่อกำลังไปช่วย” ถือไม้กวาดเข้าไปในบ้านแล้วช่วยกันกวาดทำความสะอาดกับลูกชายคนโตสองคน
ส่วนคุณนายมุกและคุณหนูต้องตานั่งรับลมชมวิวกันอยู่ที่สวนหน้าบ้านอย่างสบายอุรา สบายกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว วาสนาเธอดีจังเลยที่ได้ผมเป็นผัว ส่วนผมน่ะเรอะ…
ทาสรักเมียเด็ก…ไม่ใช่
ทาสรับใช้เมียเด็ก…ใช่ที่สุด!
สปอยล์
‘ตุลย์’
“แต่งงานด้วยก็เพราะอยากช่วยเฉยๆ ไม่ได้เพราะรัก เฮียอยากให้หลินเข้าใจใหม่”
“แสดงว่าที่ผ่านมาเฮียไม่เคยรักหลินเลยสินะ ที่ทำก็เพราะแค่อยากช่วยเองน่ะเหรอ?”
“อืม เฮียแค่สงสาร”
‘หลิน’
“ถ้าไม่ได้รักแล้วจะมาหวงกันทำไม”
“คนหวงมันจำเป็นต้องรักด้วยรึไง”
“นั่นสิ ถ้างั้นเฮียก็อย่ามาหวง เพราะคนที่จะออกอาการหวงได้ ต้องเป็นคนที่รักหลินเท่านั้น”
อ่านได้ในเรื่อง หวงรักเมีย(เด็ก)VIP ค่ะ
ตอนพิเศษหลายปีต่อมานั่งตรวจเอกสารอยู่ในห้องทำงานส่วนตัวภายในบ้าน เมียก็สอนการบ้านให้ลูกสาวคนเล็กอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ส่วนไอ้ลูกคนโตมันนั่งหัวโด่เร้าหรือจะเอาของบางอย่างจากผู้เป็นพ่ออย่างผม“พ่อ...”“เรียกอะไรนักหนาฮะ” เรียกผมแบบนี้มาจะได้ชั่วโมงแล้วมั้ง“ผมก็เรียกจนกว่าพ่อจะยอมให้บัตรวีไอพีนั่น” ลูกชายนั่งกดดันตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะเลิกกวน“แล้วแกจะเอาไปทำอะไร มันไม่ใช่ของที่เด็กจะครอบครองได้” บัตรนี้มันมีค่ามหาศาล ขืนผมให้ลูกไปมันก็คงจะรักษาของไม่ได้ด้วยอายุเท่านี้ ความรับผิดชอบยังไม่มากพอ“ผมอายุสิบแปดแล้วนะพ่อ ไม่เด็กแล้ว”“ตราบใดถ้ายังไม่บรรลุนิติภาวะก็ยังเด็กอยู่”“พ่อครับ…”“ตุลย์ พ่อจะทำงาน”“ผมอยากได้บัตรวีไอพี”“ตอนนี้พ่อยังให้แกไม่ได้ ช่วยเข้าใจหน่อย”“แต่ทำไมพ่อให้แม่ได้ล่ะ”“เอ้า ก็นั่นเมียฉันนะเว้ย ให้เมียแล้วมันผิดตรงไหน”“แต่นี่ก็ลูกนะพ่อ ให้ลูกมันผิดตรงไหนอะ”เฮ้อ… ผมล่ะเหนื่อยที่จะต้องมานั่งต่อล้อต่อเถียงกับลูกชายหัวดื้อคนนี้จริงๆ มันขี้ตื๊อเหมือนใครวะ? อ๋อ เหมือนพ่อมันเอง เหมือนเปี๊ยบ! “เอางี้นะ ถ้าแกอายุครบยี่สิบปีเมื่อไหร่พ่อจะยกบัตรให้เลย ”“โ
ตอนที่ 30 ครอบครัวที่สมบูรณ์เก้าตุลาคมเป็นวันคล้ายวันเกิดของผม วันนี้อายุครบสามสิบหกปีเต็ม และก็ถือว่าเป็นวันดีอีกวันหนึ่งเลยทีเดียว ซึ่งลูกชายของผมได้ถือกำเนิดในวันเดียวกัน‘เด็กชายตุลย์ นันทพิวัฒน์’ เกิดวันที่เก้าตุลาคม น้ำหนักสามพันห้าร้อยกรัม หรือง่ายๆ คือสามโลห้าตามภาษาชาวบ้านหน้าตาลูกชายมาทางผมหมด เหมือนถอดแบบกันออกมาอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งดวงตาและสีลูกตาคือเป๊ะมากลูกพ่อของแท้แทบไม่ต้องสืบ“โอ๊ย น่าเกลียดน่าชังจังเลยเว้ยหลานปู่เนี่ย” พ่อผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วอุ้มหลานไว้ในอ้อมอกอย่างระมัดระวัง“หน้าไม่ได้มุกเลยอะ ไปทางนายหมดเลยนะครับ” มินมันพูดแล้วช่วยพ่อผมประคองตัวหลานไปด้วย“หล่อแต่เด็กเลยลูก” โรสเองก็เอ่ยชมแล้วยกยิ้มส่วนมุกนอนพักผ่อนอยู่บนเตียงคนไข้ซึ่งมีผมดูแลอยู่ไม่ห่าง เธอเลือกคลอดแบบธรรมชาติ เห็นบอกว่าเจ็บมาก เบ่งหลายทีกว่าลูกจะออกมาเนื่องจากเด็กค่อนข้างตัวใหญ่“เจ็บมากมั้ยคะที่รัก” ผมถามพร้อมลูบศีรษะเธอด้วยความอ่อนโยน “เจ็บแต่ทนได้ค่ะ” มุกดูเหนื่อยล้าแต่ก็ยังมีรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเธอ “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่คลอดลูกของเราออกมาพี่รักหนูมากๆ” โน้ม
ตอนที่ 29 เพื่อเมีย [18+]#เตย์หลายเดือนต่อมาหลังจากหาหมอตรวจครรภ์เสร็จก็กำลังขับรถกลับบ้าน ทว่าเมียผมดันเกิดอารมณ์ใคร่ เธอสั่งให้ผมหาที่จอดรถในบริเวณเปลี่ยวๆ ทันทีพักหลังมานี้มุกมีความต้องการเยอะมาก ยิ่งท้องใกล้คลอดเธอยิ่งต้องการเซ็กซ์มากขึ้นส่วนผมน่ะเหรอ… “มะ มุกคะ เบาๆ หน่อยค่ะ”“หุบปากเลย”“…” ผมก็ต้องเงียบปากตามที่เมียสั่งรถคันหรูที่จอดหลบอยู่ข้างทางโยกเยกไปมาตามแรงสวาทที่คนเป็นเมียใส่มาไม่ยั้ง เธอกำลังถาโถมขย่มใส่ท่อนเนื้อแบบดุเดือด คนตัวเล็กบดเอวร่อนขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะเหมือนกับคนช่ำชองก็น่าจะช่ำชองแหละ อาทิตย์นึงจับผัวขย่มไปแล้วหกวัน อวัยวะสืบพันธุ์จะหักแหล่ไม่หักแหล่เมื่อก่อนผมบ้ากาม แต่เดี๋ยวนี้เมียบ้าแทน~ปัก!“อ๊า~”เสียงเนื้อกระทบกันบวกกับเสียงร้องครวญครางดังระงมอยู่ภายในรถ ผมสวนกระแทกเอวใส่กลับแบบไม่ยั้งเช่นกัน“อ่า~ พะ...พี่จะแตกแล้วค่ะที่รัก”“มุกก็จะ…เสร็จแล้ว”คนเป็นเมียขย่มแรงและถี่กว่าเดิมเมื่อรู้สึกว่าตัวเธอเองกำลังจะถึงจุดสุดยอดกึก!เสียงเข้มคำรามก่อนร่างกำยำกระตุกเกร็งเล็กน้อย มือใหญ่กดเอวคอดไว้แน่นก่อนจะปล่อยน้ำกามพุ่งเข้าสู่ร่างกาย
ตอนที่ 28 ต้องการคุณ“มุกใจเย็นๆ”“…”“มุก…”“…” ฉันดึงสติกลับมาแล้วมองคนตรงหน้า ตอนนี้คุณเตย์ยังมีชีวิตอยู่ ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ ร่างกายของเขาก็ไม่พบร่องรอยการถูกยิง เลือดแม้แต่หยดเดียวก็ไม่มีที่ตัวเขาแล้วเสียงปืนที่ดังสองนัดเมื้อกี้ล่ะ?“พี่ไม่เป็นไรค่ะ” เขาบอกพลางเช็ดหยดน้ำตาให้ฉันด้วยความอ่อนโยน” “พี่ยังอยู่นะ”“แล้วเสียงปืน…”“พี่จัดการเรียบร้อยแล้วน่ะ” เสียงพี่ชายฉันดังแทรกขึ้น พี่มินเดินเข้ามาหาฉันแล้วลูบศีรษะปลอบประโลม “ไม่เป็นอะไรแล้ว ปลอดภัยดีใช่มั้ย เจ็บตรงไหนหรือเปล่าน้องสาวของพี่”“มุกไม่เป็นอะไร แล้วพี่นิว…” ฉันเบนสายตาไปมองพี่นิวที่ตอนนี้นอนคว่ำหน้าจมกองเลือด“ไม่ต้องห่วง มันไม่ถึงตายหรอก แค่สาหัส” พี่มินพูดพลางคลี่ยิ้ม สีหน้าพี่ชายดูไม่ตื่นตกใจเท่าไหร่“…”แค่สาหัส?!มันก็เกือบถึงตายแล้วนะนั่น“ขอบใจมึงมากไอ้มิน ถ้ามึงมาช้าอีกนิดกูคงโดนยิงสมองกระจาย”“ไม่เป็นไรครับนาย ว่าแต่จะให้ผมจัดการกับไอ้นี่ยังไงดี”“เรียกรถพยาบาลและตำรวจมาก็พอ ที่เหลือให้ว่าไปตามกฎหมายละกัน กูไม่อยากมือเปื้อนเลือดอีก” คุณเตย์บอกในขณะที่โอบกอดฉันไว้“ได้ครับ ถ้าอย่างนั้น
ตอนที่ 27 ถือว่าขออาทิตย์ถัดมาบ้านพี่มินเช้านี้ฉันเก็บทำความสะอาดภายในชั้นล่างของบ้าน ไม่ได้อยู่อาทิตย์กว่าบ้านค่อนข้างรก ส่วนคุณเตย์กับพี่มินออกไปทำงานตั้งแต่เมื่อวานเย็นจนป่านนี้ยังไม่กลับ แต่ว่าก็ยังติดต่อทั้งคู่ได้อยู่เลยไม่มีอะไรให้กังวลใจไลน์~เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น ฉันทิ้งไม้กวาดแล้วรีบกดดูข้อความทันที@Tay : พี่กำลังกลับค่ะ@Tay : น้องมุกอยากได้อะไรมั้ย?@Muk : ไม่เอาอะไรค่ะ ขับรถดีดีนะคะ@Tay : อีกประมาณสิบห้านาทีถึงค่ะ@Tay : คิดถึงมาก อยากกอดแล้ว@Muk : (ส่งสติ๊กเกอร์โอเค)ฉันปิดจบบทสนทนาแล้วมาทำความสะอาดต่อ ในขณะที่วุ่นวายอยู่กับการเก็บบ้านจนทำให้ฉันไม่รู้ตัวว่ามีใครบางคนยืนนิ่งจ้องมองอยู่ที่หน้าประตู รู้ตัวอีกทีคือเขาเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าแล้ว“พี่นิว…” เขาเข้ามาได้ยังไง ไม่เรียก ไม่ถาม ไม่ขออนุญาตกันก่อนสักนิด“มอนิ่ง” เขาคลี่ยิ้มที่แฝงอะไรบางอย่างซึ่งมันดูไม่บริสุทธิ์ใจเอาเสียเลย“เข้ามาได้ไงคะ?”“ก็ปืนเข้ามาสิ” เขาตอบแบบไม่อ้อมค้อม “ตกใจอะไรขนาดนั้นเล่า ทำหน้าอย่างกะเห็นผีแน่ะ พี่ไม่ได้น่ากลัวสักหน่อย”“คราวหลังรบกวนขออนุญาตมุกก่อนนะคะ มุกไม่โ
ตอนที่ 26 ว่าที่สามีคนหื่น [18+]ห้องทำงานท่านประธานผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงคุณเตย์ก็ยังไม่กลับมาจากการประชุม ฉันเบื่อๆ เซ็งๆ ไม่มีอะไรจะให้ทำเลยนั่งอยู่บนเก้าอี้แถวโต๊ะทำงานแล้วหมุนไปมาอย่างเชื่องช้าก๊อก ก๊อกจู่ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น“เข้ามาได้ค่ะ” ฉันเอ่ยอนุญาตแล้วนั่งตัวตรงผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมถือแฟ้มเอกสารในมือ การแต่งตัวเธอดูจัดจ้านและยั่วเย้ายังไงชอบกล“ท่านประธานไม่อยู่เหรอ” เธอเชิดหน้าถามฉันด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง“ไม่อยู่” แล้วทำไมฉันจะต้องยอม ก็เชิดหน้าตอบกลับไปเช่นกัน“ชิ! ทำมาชูคอ เธอมันก็แค่เด็กไต่เต้า”“ไต่เต้าอะไรมิทราบ ฉันไม่ได้เป็นพนักงานของที่นี่”ยัยนี่ต้องเข้าใจอะไรผิด สภาพฉันมันเหมือนพนักงานของบริษัทนี้มากนักหรือไงยะฉันน่ะเหมือนเมียท่านประธานของบริษัทนี้มากกว่าอีก!“อยากจะเลื่อนขั้นมากขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงได้เข้ามารออ่อยท่านถึงที่”“เธอเข้าใจไรผิดปะเนี่ย ฉันก็มากับท่านประธานอะ และเขาให้มาในห้องนี้”ตอนที่คุณเตย์แนะนำฉันแสดงว่ายัยคนนี้ไม่ได้อยู่ณ ตอนนั้น ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่เข้าใจอะไรผิดๆ แบบนี้“ตอแหล!”เดี๋ยววววเธอด่าฉันเรอะ หน็







