ตอนที่ 2 ทุกข์ทรมาน

นุชวราเกลียดมันที่สุด ถ้ามันสวยน้อยกว่านี้เธอจะไม่ว่าอะไรเลย แต่มันดันสวยมากเสียด้วยสิ นุชวรากลัวว่าวันหนึ่งมันจะคิดการใหญ่มาแทนที่เธอ...นี่สิคือปัญหา!

“ขอบคุณค่ะคุณท่าน”

ธีรยายกมือไหว้อีกครั้ง ชีวิตเธอนั้นมืดมนเหลือเกิน จะอยู่ต่อได้อีกนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ เธอภาวนาขอให้ลูกทั้งสองของเธอเติบโตเป็นผู้ใหญ่ในเร็ววัน...ก่อนที่เธออาจจะลาโลกนี้ไป ‘ธีรยาตรวจพบก้อนเนื้องอกในสมอง วันเดียวกันกับที่สามีของเธอถูกยิง’ ความโชคร้ายของธีรยาโจมตีเธอจนแทบกระอัก วันนี้ธีรยาไม่อาจเอ่ยอะไรได้อีก เธอต้องยอมและอดทนให้ถึงที่สุด ถึงแม้จะถูกตีตราว่าเป็นผู้หญิงหน้าด้าน และอยู่อย่างขอทานก็ตาม...

“เดี๋ยวจะให้นายเอกไปช่วยยกของและทำความสะอาด วันนี้คงต้องนอนแบบนั้นไปก่อนนะธีรยา”

“วราจะให้นายเอกออกไปซื้อของค่ะ ให้มันทำคนเดียวสิคะ จะต้องช่วยมันไปทำไม มันไม่ใช่คุณนายนะ และอีกอย่างอยู่ที่นี่อย่าหวังว่าจะอยู่ฟรีกินฟรีนะ...ให้ข้าวหมา! หมามันยังเฝ้าบ้านให้เลย...แกก็ควรจะคิดได้นะ...”

“ทำไมต้องพูดขนาดนี้...วรา” อดัมไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่าภรรยาเขาจะหยาบคายถึงเพียงนี้

“นี่ยังไม่ทันไรเลย...วราแตะมันไม่ได้ซะแล้ว...ต่อไปคงไม่มากกว่านี้หรือคะ...คุณพี่!”

“วรา!!”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณท่าน เดี๋ยวธีรยากับลูกจะทำเองค่ะ”

“แหม...ดูน่าสงสารจังเลยนะ...อีหน้าด้าน!!”

“พอเถอะ! วรา!”

“ก็ได้ค่ะ...เห็นแก่คุณพี่นะคะ ไม่งั้นแกเจอดีแน่!”

.....................

@ บ้านหลังเล็ก...สไตล์มินิมอล

          ธีรยาพาลูกทั้งสองเก็บกวาดภายในบ้าน โดยรวมบ้านยังคงสะอาดสะอ้านดีทุกอย่าง ตัวบ้านมีห้องทั้งหมดสามห้อง บ้านมีลักษณะชั้นเดียวแบบพื้นปูน รูปทรงบ้านค่อนข้างกะทัดรัด ตกแต่งด้วยสไตล์เรียบหรูแบบแนววินเทจ บ่งบอกถึงรสนิยมและฐานะของเจ้าของเป็นอย่างดี บรรยากาศรอบบ้านประดับประดาไปด้วยพันธุ์ไม้นานาชนิด มีน้ำตกจำลองและมีฝูงปลาคาร์ฟเวียนว่ายอยู่ในบ่อน้ำใสสะอาดนั่น บ้านหลังนี้ถูกสร้างอยู่ห่างจากคฤหาสน์หลังใหญ่ประมาณห้าสิบเมตร ภายในบ้านมีข้าวของเครื่องใช้ครบครัน ราวกับตั้งใจให้เป็นบ้านสำหรับพักผ่อนหย่อนใจและสามารถใช้ชีวิตได้ไปในตัว

“แม่คะ...ในห้องนี้มีรูปวาดเต็มไปหมดเลยค่ะ”

เด็กหญิง ‘ปุณณดา’ หรือว่า ‘มิลิน’ ร้องเรียกให้ผู้เป็นแม่มาดูภาพต่างๆ ที่ถูกวาดอย่างสวยงาม บางภาพก็ถูกคลุมผ้าเอาไว้

“อย่าเข้าไปนะมิลิน...ลูกห้ามแตะเด็ดขาด คืนนี้เราต้องนอนด้วยกัน ตรงห้องรับแขก ลูกไปช่วยกันทำความสะอาดก่อนนะ แล้วนี่กายไปไหน?”

“น้องไปดูปลาคาร์ฟค่ะคุณแม่ เยอะมากๆ เลยนะคะ”

“ไปเรียกน้องมา ห้ามไปแตะของทุกอย่างในนี้ จนกว่านายท่านจะให้คนมาจัดการ ของพวกนี้เป็นของลูกชายนายท่าน ลูกและน้องอย่าแตะเด็ดขาด เรามาอาศัยบ้านเขานะ และลูกเองก็อย่าดื้อนะมิลิน...”

“ค่ะคุณแม่”

“ดีมากลูก...”

ธีรยามองลูกน้อยวัย 9 ขวบของเธอด้วยความรู้สึกเอ็นดูในความน่ารักและว่านอนสอนง่าย ธีรยามีลมหายใจอยู่ได้ก็เพราะลูกทั้งสอง ตอนนี้สิ่งที่อยู่ในหัวของเธอ คือ จะทำอย่างไรให้ชีวิตของธีรยานั้นอยู่รอดจนถึงวันที่ลูกของเธอนั้นเติบโตเป็นผู้ใหญ่ หรืออย่างน้อยก็พอจะช่วยเหลือตัวเองได้

กรการณ์สามีของธีรยา ทำงานกับนายท่านอดัมเกือบสิบปี ในตำแหน่งเลขาคนสนิท ฐานะของทางครอบครัวนั้นถือว่าอยู่ในระดับปานกลาง กรการณ์มีความคิดที่จะเปิดธุรกิจเป็นของตัวเอง เลยนำเงินเก็บที่หามาได้ มาลงทุนเปิดเต็นท์ขายรถมือสอง ร่วมกับเพื่อนของเขา ในขณะที่กรการณ์เองก็ยังทำงานให้กับนายท่านอดัม แต่ด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจเพื่อนมากเกินไป

กรการณ์ถูกโกงจากเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่เด็ก สุดท้ายแล้วกรการณ์ไม่เหลืออะไร ธุรกิจล้มละลาย เพื่อนของเขาหนีไป ทิ้งให้กรการณ์รับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว

ความใจดีของนายท่านอดัมนั้นมีมากเหลือเกิน นายท่านให้เงินมาอีกก้อนหนึ่งเพื่อมาใช้หนี้ที่เกิดจากการทำธุรกิจ กรการณ์กำลังจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่แล้วโชคก็ไม่เคยเข้าข้างสามีของธีรยาเลยสักครั้ง ข่าวร้ายที่ธีรยาได้รับในวันที่เธอกำลังไปหาหมอ เพื่อรับฟังผลการตรวจของเธอ กรการณ์ถูกยิงอาการสาหัส เป็นตายเท่ากันและรักษาตัวอยู่นานหลายเดือน

นายท่านอดัมช่วยรักษาสามีเธอจนสุดความสามารถ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดนายอดัมก็เป็นคนรับผิดชอบ แต่ท้ายที่สุดแล้วสามีเธอก็ไม่รอด เขาเสียชีวิตลงด้วยวัยเพียง 40 ปี และซ้ำร้ายไปกว่านั้น ธีรยามาทราบในภายหลัง ว่าบ้านที่เธอจะใช้อาศัยต่อกับลูกทั้งสองนั้น จะต้องถูกธนาคารยึด เพราะกรการณ์ได้นำมันไปจำนองเพื่อทำธุรกิจในครั้งนั้น...โดยไม่ได้บอกธีรยา

ธีรยาจึงเหลือทางเลือกสุดท้าย คือนายท่านอดัม ธีรยาอับจนไร้ซึ่งหนทาง เธอคิดไม่ถึงเลยว่าชีวิตของเธอจะลำบากขนาดนี้ เงินเก็บของเธอก็มีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ธีรยาเลยตัดสินใจที่จะมาขออาศัยอยู่กับนายท่านอดัม อย่างน้อยหากเธอเสียชีวิตลงวันใด นายท่านอดัมก็ยังจะสามารถที่จะดูแลลูกน้อยของเธอต่อไปได้ วันนี้ธีรยาถึงต้องอดทนกับทุกสิ่งทุกอย่าง จะถูกด่าหรือประณามอย่างไร ธีรยาก็ต้องทนให้ถึงที่สุด...

          ปึ่ง! ปึ่ง! ปึ่ง! เสียงประตูถูกทุบดังสนั่น!

          “ค่ะ…” ธีรยารีบวิ่งออกไปเพื่อยุติเสียงอันดังสนั่นนั้น เธอหลับสนิทเพราะความเหนื่อยล้า และตื่นเอาเกือบสาย ถ้าไม่มีเสียงอึกทึกครึกโครมนั่นปลุกเธอ

          แกร๊ก! ประตูถูกเปิดในเวลาต่อมา

          “คุณหญิงบอกให้แกกับลูกไปพบที่ตึกใหญ่”

สาวใช้นามว่าใบบัวกระชากเสียง พร้อมกับใช้สายตามองธีรยาตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบไม่เกรงใจ

          “ตอนนี้เลยหรือคะ?” ธีรยาหันไปมองลูกน้อยของเธอที่กำลังตื่นนอนจากการถูกปลุกเช่นกัน

          “ใช่! นี่มัน 9 โมงแล้ว แกไม่แหกตาดูเวลาล่ะ นอนตื่นสายขนาดนี้ สมควรแล้วที่คุณผู้หญิงจะไม่ชอบแก รีบไป! อย่าให้คุณผู้หญิงรอนาน”

          “ค่ะ” ธีรยารีบเดินเข้าไปห้องน้ำเพื่อรีบทำภารกิจส่วนตัว พร้อมกับหันไปบอกลูกน้อยของเธอ

          “มิลิน กาย ลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันเร็วลูก”

          “ค่ะคุณแม่”