ตอนที่ 3 สร้างรอยแผล

10 นาทีต่อมา...

          ธีรยารีบเดินไปยังตึกทันทีตามคำบัญชา คฤหาสน์หลังใหญ่นั้นตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นที่นับสิบไร่ ความใหญ่โตและความหรูหราของคฤหาสน์หลังนี้บ่งบอกถึงฐานะของเจ้าของเป็นอย่างดี

          “แม่ครับ กายหิวข้าวแล้วครับ”

‘กันต์ธี’ หรือ ‘กาย’ เด็กน้อยวัย 7 ขวบหันไปอ้อนผู้เป็นแม่ตามสัญชาตญาณในความเป็นเด็ก ซึ่งไม่ทราบและรับรู้เหตุการณ์เบื้องหน้าสักเท่าไหร่

“อดทนไว้นะกาย พี่ก็หิว แต่ต้องรอให้คุณแม่ทำธุระเสร็จก่อนนะ เราถึงจะได้กิน”

ผู้เป็นพี่สาวคอยปลอบน้อง วัยห่างกัน 2 ปี ทำให้พี่สาวจะรู้ความมากกว่าผู้เป็นน้อง

“ไปเร็วลูก...”

ธีรยาก้าวเข้าไปพร้อมกับลูกน้อยทั้งสอง ประตูบานใหญ่ถูกเปิดรอไว้อยู่แล้ว เธอกวาดสายตาทั่วบริเวณห้องรับแขกใหญ่ เธอก็พบว่านายหญิงของบ้านนี้กำลังมองมาที่เธอและลูกๆ โดยมีเด็กหนุ่มลูกครึ่งกับเด็กสาวน่าจะวัยไล่เลี่ยกันนั่งขนาบทั้งสองข้าง แต่เธอก็ไม่พบนายท่านอดัม ‘วันนี้ธีรยาจะโดนอะไรกันแน่’

“นั่งสิ! ยืนอยู่ทำไม!” ใบบัวสาวใช้กระชากเสียงสั่ง

“ค่ะ” ธีรยานั่งลงกับพื้นพร้อมกับลูกน้อย

“นี่เหรอคะคุณแม่...ที่แย่งบ้านของนายแม็กซ์ไป”

‘ณิศรา’ หรือ ‘ริต้า’ เด็กสาววัย 17 ปีเอ่ยถามผู้เป็นแม่ พร้อมกับใช้สายตาเหยียดมองคนทั้งสาม ณิศราคือลูกติดของนุชวรากับสามีคนเก่า ซึ่งทิ้งนุชวรากับลูกวัยสองขวบเอาไว้ ก่อนที่นุชวราจะเจออดัมพ่อของแม็กซ์เวล

“ใช่! มันนี่แหละที่อ้อนคุณพ่อ จนได้บ้านของตาแม็กซ์ไป...ลูกเห็นมั้ยแม็กซ์ ว่าอีสามแม่ลูกนี่แหละที่กล้าเข้าไปอยู่บ้านของลูก”

นุชวราหันไปบอกลูกชายวัย 15 ปี เด็กหนุ่มลูกครึ่งนิ่งเงียบและจ้องมองไปยังตัวต้นเหตุที่มายึดบ้านหลังน้อยของเขา มันเป็นที่ของแม็กซ์เวล เขารักมันมาก และทำไมคนพวกนี้ถึงมาแย่งไปจากเขาได้ ถึงแม้ว่าพ่อของเขาจะอธิบายไปแล้วก็ตาม แต่แม็กซ์เวลกลับไม่พอใจ!

“เอาของออกจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะเผามันทิ้ง!”

‘แม็กซ์เวล มิลเลอร์’ หนุ่มลูกครึ่งไทย-อเมริกัน ยืนขึ้นเต็มความสูงเกือบร้อยแปดสิบเซนติเมตร ชี้นิ้วไปยังตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาไม่พอใจ

“แต่พ่อของคุณให้ดิฉันอยู่แล้วนะคะ คุณท่านอดัมไม่ได้บอกคุณหรอกหรือคะ ดิฉันไม่มีที่ไปจริงๆ ค่ะ ได้โปรดเถอะค่ะ ข้าวของคุณที่อยู่ในห้อง ดิฉันไม่ได้แตะมันเลยนะคะ”

ธีรยายกมือไหว้เด็กหนุ่ม ถึงแม้ว่าเด็กคนนี้จะมีวัยไม่ต่างกันกับลูกสาวเธอก็ตาม ธีรยาไม่คิดถึงเรื่องแบบนี้เลย เธอจะต้องอ้อนวอนให้คนพวกนี้เห็นใจและเมตตาเธอ ถ้าธีรยาไม่มีโรคร้ายอยู่ในตัวของเธอล่ะก็ ธีรยาก็คงไม่ต้องคุกเข่าอ้อนวอนขนาดนี้ อนาคตที่เธอไม่รู้เลย ว่าเธอจะจากโลกนี้ไปตอนไหน แต่สิ่งที่ทำได้ในเวลานี้คือ เธอจะต้องสู้เพื่อความอยู่รอดให้ได้!

“อีหน้าด้าน!! ลูกฉันไล่ขนาดนี้แล้ว แกยังมีหน้ามาอ้อนวอนร้องขออีกเหรอ บ้านหลังนั้นมันเป็นของลูกชายฉัน แกต้องออกไปอยู่ในเรือนคนใช้! และถ้าจะให้ดี! แกออกไปพร้อมกับเงินที่ฉันจะให้แก แสนนึงพอมั้ย! ให้แกออกไปเดี๋ยวนี้! และตอนนี้!”

“ได้โปรดเถอะค่ะคุณผู้หญิง ให้ดิฉันอยู่ที่นี่เถอะนะคะ ดิฉันไม่มีที่ไปแล้ว จะให้ดิฉันทำยังไงก็ยอมค่ะ”

ธีรยาก้มลงกราบกับพื้น เพื่อขอความเห็นใจอีกครั้ง

“คุณแม่คะ...เราออกไปอยู่ข้างนอกเถอะนะคะ มิลินจะช่วยแม่ทำงานเองค่ะ ไม่ต้องมาอยู่กับคนใจร้ายพวกนี้หรอกนะคะคุณแม่...”

เด็กหญิงลุกขึ้นยืน พร้อมกับก้าวออกไปเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ ดวงตากลมโตจ้องไปยังใบหน้าคมเข้มที่มีความสูงมากกว่าเธอหลายเท่า

ปึก! ฝ่ามือหนาผลักเด็กหญิงร่างเล็กล้มลง

“อุ้ย!” ธีรยารีบคลานเข้าไปรับร่างของลูกสาวเอาไว้ แรงของเด็กหนุ่มทำให้หนูน้อยกระเด็นล้มลง ศีรษะเกือบฟาดพื้น ถ้าผู้เป็นแม่รับร่างนั้นไม่ทัน

“ฮือ ฮือ คนใจร้าย”

เด็กหญิงร้องไห้ออกมาทันที ตัวเด็กหญิงไม่ได้รับบาดแผลแต่อย่างใด แต่สภาพจิตใจของเธอต่างหากที่ทำให้เธอปล่อยโฮ

“ไปเอาของมันออกมาเผาเลยลูก...แม็กซ์...ก่อนที่พ่อของลูกจะกลับมา เรารีบไล่มันออกไปเถอะ”

นุชวราหันมาใส่ไฟกับลูกชายของเธอ เธอเป่าหูลูกทั้งสองจนสำเร็จ และใช้ลูกของเธอเป็นเครื่องมือในการห้ำหั่นครั้งนี้

“หยุดนะ!!!” เสียงของผู้เป็นพ่อดังขึ้น

“พ่อบอกแล้วไงแม็กซ์ ว่าพ่อจะสร้างบ้านให้ลูกใหม่ บ้านหลังนี้ให้พวกน้องๆ อาศัยไปก่อน”

อดัมกวาดสายตามองและจ้องไปยังลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขา อดัมตามใจลูกชายเขาเกินไป จนแม็กซ์เวลเอาแต่ใจตัวเอง และแสดงพฤติกรรมไม่เหมาะสมแบบนี้

“ผมไม่อยากได้บ้านหลังใหม่ ผมอยากได้บ้านของผมคืน!”

แววตาคมกริบของเด็กหนุ่มดูโหดเหี้ยม กวาดตามองไปยังบุคคลทั้งสามและแฝงไปด้วยความรู้สึกอาฆาต

“พ่อขอร้องแม็กซ์...อย่าทำให้พ่อต้องลำบากใจไปกว่านี้เลย พ่อจะสร้างหลังใหม่ให้เร็วที่สุด ไม่เกินหนึ่งเดือน แต่ตอนนี้ลูกควรมีเมตตากับพวกเขาด้วยนะ”

อดัมสื่อสารกับลูกชายเป็นภาษาอังกฤษ ถึงแม้ลูกชายเขาจะเกิดประเทศไทย แต่อดัมเองก็ไม่อยากให้ลูกชายของเขาลืมสัญชาติอีกครึ่งหนึ่งของตัวเอง

“คุณทำร้ายจิตใจลูกมากเลยนะคะ” นุชวราพยายามสุมไฟนั้นต่อ เธอจะยอมแพ้ไม่ได้

“หยุดได้แล้ววรา! ถ้าคุณยังไม่หยุด ผมคงต้องมีมาตรการเด็ดขาดกับคุณแล้ว!! อย่าให้ผมต้องทำเลย...วรา”

“โอเคนะแม็กซ์ พ่อขอร้อง” อดัมหันไปพูดกับลูกชาย

“หนึ่งเดือน! ถ้าลูกไม่ได้บ้านคืน คุณพ่อต้องไล่พวกมันออกไป ไม่งั้นลูกจะเผาบ้านหลังนั้นทิ้ง!”

เด็กหนุ่มยื่นคำขาด พร้อมกับสาดแววตาอำมหิตออกไป...

....................

“คุณแม่คะ ทำไมเราต้องมาอยู่กับคนใจร้ายด้วยคะ ทำไมเราไม่ไปอยู่บ้านของเราคะ” เด็กหญิงเอ่ยถามผู้เป็นแม่ หลังจากกลับมาจากบ้านหลังใหญ่

          “เราต้องอยู่ที่นี่นะมิลิน...บ้านเราไม่มีแล้วลูก บ้านเราถูกธนาคารยึดไป เราไม่มีที่อยู่แล้วลูก”

น้ำตาเอ่อล้นอาบสองแก้ม ธีรยาพยายามอย่างที่สุดกลืนก้อนกลมๆ ลงไปในอก ความเจ็บปวดที่แสนจะทรมานไม่สามารถบอกใครได้ เธอจำเป็นต้องบอกกับลูกของเธอตรงๆ ปุณณดาจะต้องเข้มแข็ง และสามารถเผชิญเหตุการณ์ร้ายๆ เหล่านี้ได้ เธอจะต้องสอนลูกให้แข็งแกร่ง