ตอนที่ 25 ภาพความทรงจำครั้งเก่า

“ไม่ยังไงหรอกตัง...ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนั้นแล้ว มันผ่านมาตั้ง 8 ปีแล้วนะ...”

ปุณณดานึกถึงใบหน้าของชายใจร้ายคนนั้นขึ้นมาทันที เธอไม่สามารถที่จะให้อภัยเขาได้เลยสักครั้ง ไม่ว่าจะผ่านไปสักกี่ปีแล้วก็ตาม ตอนนี้ปุณณดาไม่ใช่เด็กอายุ 16 คนนั้นอีกต่อไป ไม่มีวันที่เธอจะยอมให้เขาทำร้ายเธอได้อีกแล้ว

“ฉันหมายถึงว่า ถ้าเขาเจอแกที่นี่ แล้วเขาจะยังไงกับแกวะ...ก่อนหน้านั้นที่เขาทำร้ายแก ก็เพราะเขาแก้แค้นให้กับแม่ของเขา มาตอนนี้เขาอาจจะอยากทำแบบนั้นกับแกอีกก็ได้นะตัง ยิ่งตอนนี้แกสวยขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย ฉันกลัวว่าเขาจะ...”

“เขาจะทำอะไรฉันไม่ได้อีกแล้วตัง...ฉันไม่ใช่คนเดิมที่จะมาบังคับขู่เข็ญฉันได้อีก...ฉันว่าไม่ใช่เรื่องของฉันคนเดียวแน่นอน...แกเองก็กลัวเหมือนกันใช่ไหม ถ้าเขามาหมอไลลาคนสวยของแก ก็ต้องไปทำหน้าที่แฟนใช่มั้ย”

ปุณณดารู้ว่ากันยกรนั้นแอบชอบหมอกิริฎาอยู่ ทุกๆ ครั้งที่ไปเที่ยวด้วยกัน เธอก็แอบสังเกตคนทั้งสอง แต่ปุณณดาก็ยังไม่แน่ใจสักเท่าไหร่ ว่าหมอกิริฎาจะชอบเพื่อนของเธอด้วยหรือเปล่า เพราะทุกครั้งที่ไป คุณหมอแสนสวยคนนั้น จะคอยเทคแคร์ดูแลกันยกร เป็นพิเศษ เหมือนกับว่าคุณหมอกิริฎาเองก็มีใจให้เพื่อนของเธอเหมือนกัน เรื่องนี้ต้องรอพิสูจน์กันต่อไป

“อืม...แกก็รู้นี่ ว่าฉันชอบหมอไลลาขนาดไหน เธอน่ารัก และเป็นกันเองกับฉันและแกตลอด เศร้าจังเลยมิลิน ฉันดันไปชอบคนที่เอื้อมไม่ถึง”

“ถึงสิ...แกอย่าพึ่งถอดใจนะตัง ฉันว่าบางครั้งคุณหมอไลลาเธอก็มีท่าที ว่าจะชอบแกอยู่เหมือนกันนะ เท่าที่ฉันสังเกตดู”

“จริงเหรอ...แกไปเห็นตอนไหนมิลิน”

ใจของกันยกรเต้นแรงขึ้นมาทันที ราวกับมีความหวัง

“ก็ทุกครั้งที่พวกเราไปด้วยกัน ฉันแอบสังเกตหลายรอบแล้ว...หมอไลลาดูเป็นห่วงแกมากเลยนะ แต่ฉันว่าเธออาจจะไม่กล้าที่จะเปิดเผย...แกลืมไปแล้วเหรอ ว่าพี่เขาเป็นหมอนะ ครอบครัวเขาร่ำรวยขนาดนั้น และอีกอย่างเขาก็มีแฟน...แล้วด้วย”

“ตอนแรกฉันใจฟูมากเลยนะมิลิน แต่แกมาพูดตอนหลังนี่ ใจที่ฟูฟูอยู่เหี่ยวลงทันที...”

กันยกรนั้นชอบผู้หญิง ร่างกายและจิตใจของเธอก็บ่งบอกชัดเจนว่าชอบผู้หญิง ไม่ได้ชอบผู้ชายอย่างที่ควรจะเป็น กันยกรรู้สึกแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่เธอเข้าเรียนชั้นมัธยม เธอก็รู้สึกแบบนี้มาตลอดไม่เคยเปลี่ยนแปลง

“แกก็ลองดูเธอไปก่อนนะตัง...บางครั้งคุณหมอไลลาเธออาจจะมีอะไรบางอย่างที่เก็บไว้ไม่กล้าเปิดเผยก็ได้”

“ฉันก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะ...ฉันชอบหมอไลลามากๆ เธอเป็นคนดี สุภาพ และอ่อนโยน และเป็นกันเองกับพวกเรา ไม่เคยถือตัว”

กันยกรสังเกตได้จากการที่หมอกิริฎานั้นนัดเธอและปุณณดาออกไปพบปะกันบ่อยๆ ตลอด 8 ปีที่ผ่านมา เธอกับหมอกิริฎานั้นจะเรียกว่าสนิทกันก็คงจะไม่ผิดอะไร เพียงแต่มีใจของหมอกิริฎาเท่านั้น ที่กันยกรไม่อาจล่วงรู้ได้ และเธอเองก็ไม่กล้าที่จะเผยความรู้สึกของตัวเอง ‘เธอกลัวจะสูญเสียมิตรภาพดีดีไป’

“แกต้องค่อยๆ มันต้องใช้เวลานะตัง”

“อือ...แล้วตกลงแกจะไม่เป็นไรจริงๆ ใช่ไหมที่ลูกชายท่านประธานจะมาเร็ววันนี้ เขาคงมาทำหน้าที่ตำแหน่งประธานบริษัทแทนพ่อของเขาแน่ๆ เลย แกจะเดือดร้อนมั้ยมิลิน เขาจะเป็นคนใจร้ายแบบเดิมมั้ย และตอนนี้แกก็มีแฟนแล้วด้วย ฉันกลัวแทนแกว่ะ ถ้าเกิดเขาคิดจะแกล้งแกอีกล่ะก็ ตอนนี้เขามีไพ่ดีๆ ในมือตั้งหลายใบนะมิลิน...นนท์แฟนแก น้องชายแกอีก เขาอาจจะใช้ช่องทางนี้เล่นงานแกนะ”

“อืม...ฉันก็ยังไม่ได้คิดถึงขนาดนั้นหรอกนะ แต่พอแกพูดมาฉันก็เริ่มคิดแล้วแหละ...”

มีอีกเรื่องหนึ่งที่กันยกรยังไม่รู้ คือเรื่องของกันต์ธีน้องชายปุณณดา ‘พี่มิลินอย่าห้ามกายเลยนะ เรื่องนี้’ กันต์ธีต้องการที่จะแก้แค้นเรื่องทั้งหมดโดยผ่านณิศรา จะเป็นการแก้แค้นแบบไหนปุณณดาไม่รู้ แต่เธอก็ห้ามน้องชายเธอไปแล้ว เรื่องของปุณณดาคงอยู่ในความเจ็บแค้นของน้องชายเธอไม่น้อยเลยทีเดียว

“แกต้องเตรียมรับมือนะ แกจะไม่ตกเป็นเหยื่อเหมือนครั้งที่แล้วอีกนะมิลิน แกกับฉันจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อคอยรับมือการกลับมาของเขา”

“อือ...ถูกของแกนะตัง...ไม่ว่าเขาจะทำอะไรฉัน ต่อไปนี้คือตาต่อตา ฟันต่อฟันแน่นอน ฉันไม่ใช่มิลินคนเดิม ที่จะมาข่มขู่และทำร้ายฉันได้อีกแล้ว”

แววตาของเธอคล้ายแฝงด้วยอารมณ์ชนิดหนึ่งที่มีเพลิงโทสะเจิดจ้าในนัยน์ตาคู่นั้น!

………………..

@ แผนกไอที บริษัทเอ็กซ์คลูซีฟเอนจิเนียร์ จำกัด

          “ผู้จัดการฝ่ายบุคคลบอกให้ทุกคนเข้าร่วมการต้อนรับท่านประธานคนใหม่ที่จัดขึ้นอีกสามวันข้างหน้า...จะมีงานเลี้ยงต้อนรับตอนเย็นด้วยนะ น้ำขิงต้องรีบไปหาชุดใส่แล้วแหละ ทุกคนว่าไง วันนี้หลังเลิกงานเราไปช้อปกันมั้ย”

          “เชิญตามสบายจ้า ฉันขอบายงานนี้”

          “ขอบายได้ยังไงก่อน...ผู้จัดการบอกใครไม่ไปต้อนรับเท่ากับเป็นปรปักษ์กับบริษัทนะ...ทำเป็นเล่นไปตัง เธอควรจะรู้ด้วยนะว่าอันไหนควรให้ความสำคัญ คุณแม็กซ์เวลเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของท่านประธานอดัม อีกไม่นานก็ต้องขึ้นมาเป็นประธานเต็มตัวอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นคนระดับรากหญ้าอย่างพวกเราควรจะให้ความร่วมมือกับทางบริษัทดีกว่านะ”

          “เธอพูดเองหรือผู้จัดการฝ่ายบุคคลพูดเนี่ย พูดซะยาวขนาดนี้ชักสงสัยแล้วสิน้ำขิง”

“พูดจริงสิ...ไม่เชื่อเธอลองไปถามฝ่ายประชาสัมพันธ์ก็ได้”

          “ฉันว่าคนทั้งบริษัทมีเป็นพันๆ คน ฉันกับตังไม่ได้ไปคงไม่มีใครทันสังเกตหรอก และอาจจะไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ”

ปุณณดาออกความคิดเห็น เธอก็ไม่ได้อยากไปงานนั่นเลย เหตุผลคงไม่ต้องอธิบายอะไร เธอไม่ได้อยากไปเจอหน้าคนใจร้ายนั่นอีกแล้ว จบกันไปเธอชดใช้ทุกอย่างไปแล้ว