ตอนที่ 4

นิลกาฬทำหน้าเซ็ง แต่ถ้าให้เธอเดินกลับไปยังรถตัวเองในตอนนี้คนเดียว เธอก็คงไม่เอาอีกเหมือนกัน ดังนั้นเมื่อมีทางเลือกไม่มากนักเธอจึงนั่งนิ่ง ตั้งใจว่าจะติดรถเขาไปถึงหน้าหน้าโรงพยาบาลแล้วต่อแท็กซี่กลับแทน

ดวงตากลมโตสอดส่ายไปในทิศที่เคยเห็นเงาดำอีกครั้ง ก่อนจะลอบถอนหายใจโล่งอกเมื่อไม่เห็นสิ่งผิดปกติอะไรอีกแล้ว

“เป็นหมอประสาอะไร  ถึงโง่ให้คนเดินตามมาจนจะถึงตัวอยู่แล้ว”

คชามองสีหน้าที่ยังปรากฏร่องรอยความตื่นตระหนกของหมอสาว ใจนึกเป็นห่วงแต่สิ่งที่พูดออกมา กลับเป็นคำตำหนิเสียมากกว่าการปลอบใจไถ่ถาม ครั้นจะแก้คำพูดเสียใหม่อีกคนก็หน้าหงิก มองตาขวาง

“ฉันไม่ได้โง่นะ”

นิลกาฬเถียงแล้วสะบัดหน้าใส่คนปากเสียอย่างแง่งอน มองไปยังสถานที่เกิดเหตุก่อนจะพูดความคิดในมุมของตัวเองออกไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“วันนี้ฉันแค่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ก็ปกติเขาไม่เคยเข้ามาใกล้ขนาดนี้นี่นา”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ เพียงแต่วันนี้มันออกจะโชคร้ายไปหน่อยตรงที่เธอดันจอดรถไกลกว่าปกติ จนทำคนแปลกหน้าคนนั้นมีโอกาสเข้าหาเธอได้

หากเมื่อครู่คนที่เข้ามาขวางไว้ไม่ใช่คชา เธอไม่อยากจะนึกภาพเลยว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง

ใบหน้าคมพลันถมึงทึงขึ้นมาทันที อะไรคือไม่ใช่ครั้งแรก?

คชาตั้งใจจะบ่นคนข้าง ๆ อีกสักชุด ทว่าวินาทีที่สายตาสะดุดเข้ากับรอยเลือดที่ข้อศอก ความสนใจก็มุ่งไปยังบาดแผลจนหมด

“เอาแขนมา”

“ฮะ?”

นิลกาฬทำหน้างง พอเห็นเขาจ้องช่วงกลางลำตัวเขม็งสองแขนก็ตวัดขึ้นโอบกอดตัวเอง เหล่มองด้วยแววตาไม่ไว้ใจ

“อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันอีกนะ!”

คชาถอนหายใจพรืดใหญ่ สภาพแบบนี้ใครมันจะไปคิดลง! แต่เพราะขี้เกียจพูดซ้ำสองจึงยื่นมือไปหา ถือวิสาสะดึงให้หญิงสาวโน้มตัวเข้ามาใกล้

“นี่!”

“เธอเลือดออก”

คชาโพล่งสวนก่อนจะมีคนตีโพยตีพาย สายตาสำรวจบาดแผลอย่างถี่ถ้วน กระทั่งเห็นว่ามันไม่หนักหนานักจึงเงยหน้าขึ้นมามองดุ

“ทำไมถึงทำอะไรไม่ระวังตลอดเลยฮึ?”

ความใกล้ชิดและกลิ่นกายหอมสะอาดทำเอาหัวใจกระตุกวูบ เลิ่กลั่กกระแอมไอกลบเกลือนอาการผิดปกติของตัวเอง แสร้งทำเป็นชักสีหน้าหงุดหงิด

“ฉันไม่ตายเพราะแผลแค่นี้หรอกน่า”

“อ้อเหรอ?”

คชาย้อนถามกลั้วหัวเราะ มาทำเป็นฟอร์มใส่ นี่เธอไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าแก้มตัวเองแดงแค่ไหน และยิ่งเขาเห็นแววตาวูบไหวของคนเขิน เขาก็ยิ่งรู้สึกอยากกลั่นแกล้งเธอให้เขินไปมากกว่านี้

“ตามใจแล้วกัน คาดเข็มขัดด้วย”

“นายส่งฉันที่หน้าโรงพยาบาลก็พอนะ เดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่กลับเองได้”

“อย่ามาอวดดีได้ไหม คาดเข็มขัดซะ หรือจะให้ฉันคาดให้”

นิลกาฬค้อนขวับ “คาดทำไม อีกแค่ไม่กี่ร้อยเมตรเอง”

“อ้อ อยากให้คาดให้”

“มะ..ไม่ ไม่ต้อง”

ทั้งที่ใจไม่อยากทำหากพอเห็นชายหนุ่มโน้มตัวมาหา บวกกับในหัวเผลอนึกถึงคำพูดและการกระทำรุ่มร่ามเมื่อตอนเที่ยงขึ้นมา เธอก็สะดุ้ง รีบกระชากเข็ดขัดนิรภัยมาคาดเอง

กึกกึก

แรงกระชากทำให้สายเข็มขัดนิรภัยล็อคและดึงมาได้แค่ครึ่งทาง หญิงสาวจึงกระตุกซ้ำ ๆ เพื่อให้มันคลายล็อก แต่ก็ไร้ผล

“ใจเย็นสิแม่คุณ เดี๋ยวมันได้พังพอดี”

เจ้าของรถมองแล้วส่ายหน้าน้อย ๆ เอื้อมมือไปวางทับลงบนหลังมือเรียวแล้วบีบเบา ๆ หวังให้เธอหยุดกระทำแล้วปล่อยเข็มขัด 

อารามความตกใจทำให้นิลกาฬหันขวับ ตั้งใจจะเอ็ดที่เขาปากว่ามือถึงกับเธออีกแล้ว แต่แล้วร่างก็แข็งทื่อหยุดทุกความเคลื่อนไหวเมื่อพบว่าใบหน้าคมขยับเข้ามาใกล้เสียจนปลายจมูกเธอเฉียดจะโดนข้างแก้มเขาอยู่รอมร่อ 

“อื้อ!”

หญิงสาวรีบหดคอทันควัน ดวงตาสีนิลชำเลืองมองปฏิกิริยาแข็งเกร็งของเธอแล้วยิ้มขัน อยากจะเสนอแก้มอีกสักทีแต่เพราะเห็นเธอตกใจจนลืมหายใจ เขาเลยยอมผละออกห่างหลังกดหัวเข็มขัดเข้ากับที่รับเรียบร้อยแล้ว

“แก้มฉันนุ่มกว่าแก้มเธออีกนะ ลองดูมะเผื่อจะติดใจ”

ให้เธอจูบกับปูนซีเมนต์ยังดีซะกว่า เหอะ!

“เสร็จแล้วก็ถอยออกได้แล้วค่ะ!”

ถึงถ้อยคำจะฟังดูสุภาพหากแววตาและน้ำเสียงนั้นฟ้องชัดว่าคนเขินได้กลายเป็นคนเคืองไปแล้ว

ยิ่งพอนิลกาฬนึกถึงเหตุการณ์ที่ชายหนุ่มเคยเอาเปรียบเธอที่โรงแรม Nava เมื่อเดือนก่อน เธอก็รีบผลักเขาออกห่าง  ไม่อยากตอบโต้ให้เสียอารมณ์

เพราะอย่างน้อยเขาก็มีแก่ใจยื่นมือเข้ามาช่วยเธอจากสถานการณ์คับขัน ถึงมันจะเป็นเพราะความบังเอิญก็เถอะ