ตั้งแต่ทานอาหารค่ำด้วยกันวันนั้นปณิชาและหมอตุลธรก็ยังไม่ได้เจอกันอีกเลยจนกระทั่งบ่ายวันอาทิตย์ซึ่งเป็นเวลาที่หมอตุลธรตรวจที่โรงพยาบาลให้แทนคุณหมอคนเดิม
“ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะเหมย” ตุลธรทักทายหลังจากที่ปณิชาเดินเอาแฟ้มผู้ป่วยเข้ามาให้แทนน้องผู้ช่วยซึ่งกำลังพาผู้ป่วยอีกคนไปห้องฉีดวัคซีนที่อยู่ตรงข้ามกับตรวจ
“ช่วงนี้เหมยลงเวรเช้าตลอดค่ะ ก็เลยไม่ได้เจอกัน”
“แล้ววันนี้ล่ะ ลงเวรกี่โมง”
“สองทุ่มค่ะ”
“เลิกงานแล้วเราไปกินข้าวด้วยกันไหม ผมจะพาไปกินอีกร้านหนึ่ง ร้านนี้เขาเปิดใหม่นะ อยู่เลยคอนโดไปนิดเดียวจอดรถที่คอนโดแล้วเดินไปก็ได้”
“หมอหมายถึงร้านอาหารเปิดใหม่ที่มีต้นไม้เยอะๆ ใช่ไหมคะ เหมยไปกินมาแล้วค่ะรสชาติสู้ร้านเดิมที่หมอพาไปไม่ได้เลย”
“อ้าวเหรอ ผมเห็นว่าร้านเปิดใหม่ตกแต่งสวยงามก็เลยอยากจะไปลองกินสักหน่อย”
“หมอก็ไปลองสิคะ คนเราชอบอะไรไม่เหมือนกันค่ะ เหมยว่าไม่อร่อยแต่หมออาจจะอร่อยก็ได้นะคะ เหมยขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ หมอจะให้เรียกคนไข้คนต่อไปเลยไหม”
“เรียกเลยก็ได้แล้วใครจะเป็นผู้ช่วยผมล่ะ”
“ก็แพรวาไงคะ นั่นไงน้องกลับมาพอดี” เมื่อผู้ช่วยประจำห้องตรวจกลับมาแล้วปณิชาก็ออกมาจากห้องตรวจเพื่อไปทำงานของตนเองต่อ
หมอตุลธรตรวจคนไข้ติดๆ กันอีกหลายคนก่อนจะมีเวลาพักเบรก
“แพรวาทำงานที่นี่มานานหรือยัง” ตุลธรชวนผู้ช่วยประจำห้องตรวจคุย
“ทำได้ประมาณสองปีแล้วค่ะ”
“นานเหมือนกันนะครับ แล้วเหมยล่ะเขาทำงานที่นี่มานานหรือยัง”
“พี่เหมยมาทำงานที่นี่ได้ประมาณปีกว่าแล้วค่ะ หมอถามทำไมคะหรือว่าแอบสนใจพี่เหมยของแพรวา”
“ผมก็แค่อยากรู้จักเพื่อนร่วมงานให้มากขึ้น ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่มีอะไรก็ดีแล้วค่ะ”
“แพรวาพูดแปลกๆ นะ มีอะไรหรือเปล่า”
“แพรวาก็แค่จะบอกว่าถ้าหมอสนใจพี่เหมยก็ให้หมอตัดใจเสียตั้งแต่ตอนนี้”
“ทำไมล่ะ เหมยเขามีแฟนแล้วเหรอ” ตุลธรไม่เคยรู้มาก่อนเพราะตอนที่ไปทานข้าวด้วยกันเขาก็ไม่เคยถามเรื่องนี้กับเธอเลย
“พี่เหมยยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ”
“ถ้าเหมยยังไม่มีแฟน ทำไมผมต้องตัดใจด้วยล่ะแพรวา”
“ก็พี่เหมยเขาไม่ชอบหมอนี่คะ”
“เขาบอกเหรอว่าเขาไม่ชอบผม”
“เปล่าค่ะ ไม่ใช่แบบนั้น” แพรวารีบปฏิเสธเพราะกลัวคุณหมอจะเข้าใจปณิชาผิด
“แล้วมันแบบไหนล่ะแพรวาคุณทำผมงงไปหมดแล้ว”
“แพรวากำลังจะบอกว่าพี่เหมยเขาไม่ชอบคนที่มีอาชีพเป็นหมอค่ะ”
“ทำไมล่ะ อาชีพของผมมันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนะ” เมื่อได้ฟังคำตอบตุลธรก็งงมากขึ้นไปอีก
“แพรวาพูดตามที่ได้ยินมาค่ะ แต่เพราะอะไรหมอก็ลองถามพี่เหมยเอาเองนะคะ”
“ผมไม่กล้าถามหรอกแพรวา เดี๋ยวเขาโกรธขึ้นมาล่ะแย่เลยนะ”
“ถ้าหมอไม่อยากรู้เหตุผลก็ไม่ต้องถามค่ะ แต่ถ้าอยากรู้ก็ต้องลองเสี่ยงดู แต่พี่เหมยเป็นคนใจเย็นมาก แพรวาว่าคงไม่โกรธหรอกนะคะ แพรวาเอาใจช่วยค่ะ” พูดจบหญิงสาวก็เดินออกจากห้องตรวจไป
คำพูดของผู้ช่วยพยาบาลที่ชื่อแพรวาทำให้ตุลธรรู้สึกว่า ปณิชาเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมาก ตุลธรชอบอะไรที่มันท้าทายเพราะปกติแล้วส่วนใหญ่ผู้หญิงจะเป็นคนเข้าหาเขามากกว่า แต่การจะจีบผู้หญิงที่สวยและฉลาดอย่างปณิชาเขาคงจะใช้วิธีธรรมดาเหมือนคนทั่วไป ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์เพราะจากนี้เขาจะเดินหน้าจีบเธอโดยที่ไม่ให้เธอรู้ตัว
หลังจากเลิกงานตุลธรขับรถตามปณิชาออกไป ทั้งสองจอดรถที่คอนโดก่อนจะพากันเดินมาทานอาหาร้านเดิมด้วยกัน หลังทานอาหารเสร็จก็พากันเดินกลับอย่างเคย
“เสาร์อาทิตย์นี้คุณมีแผนไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่าเหมย” ตุลธรค่อยๆ เริ่มตีสนิทหญิงสาวทีละนิด
“เหมยไม่ได้หยุดค่ะ”
“ทำไมล่ะครับ”
“วันหยุดของเหมยไม่มีเหมือนคนอื่นหรอกค่ะ เพราะปกติแล้วเราจะเปลี่ยนกันหยุดมากกว่าไม่ได้เจาะจงว่าใครจะได้หยุดวันเสาร์อาทิตย์”
“แล้วคุณหยุดวันไหนล่ะ”
“ถ้าสัปดาห์นี้เหมยหยุดวันจันทร์ค่ะ”
“แล้วเคยได้หยุดเสาร์อาทิตย์บ้างไหม”
“ได้ค่ะ เราจะเปลี่ยนกันหยุดค่ะ ของเหมยจะได้ไปหยุดยาวก็ช่วงปลายเดือนค่ะ หมอถามทำไมคะ”
“ผมว่าจะชวนคุณไปหาซื้อของแต่งห้องสักหน่อย ผมอยู่ที่นี่มาเกือบปีแล้วยังไม่ได้ตกแต่งห้องอย่างจริงจังเลย รู้สึกว่าห้อง มันโล่งๆ ยังไงก็ไม่รู้”
“เหมยว่าหมอคงต้องชวนคนอื่นแล้วละค่ะ”
“ผมไม่รีบร้อนอะไร รอวันหยุดเหมยก็ได้ คุณเพิ่งย้ายมาอยู่อยากตกแต่งเพิ่มไหมล่ะ”
“น่าเสียดายนะคะที่เราหยุดไม่ตรงกัน”
“ไปวันจันทร์ก็ได้นะครับ”
“หมอไม่ต้องทำงานเหรอคะ”
“ก็ไปตอนเลิกงานก็ได้ เย็นวันจันทร์นี้ผมไม่ได้เปิดคลินิก”
“คลินิกคุณหมอเปิดทุกวันไหมคะ”
“ก็เกือบทุกวันนะครับแต่ช่วงนี้จะปิดบ่อยหน่อยเพราะพี่พยาบาลที่ทำงานด้วยเขาไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ จริงสิเหมยสนใจมาทำงานกับผมไหมล่ะ ทำหลังลงเวรเช้า”
“เหมยไม่ลงเวรเช้าทุกวันนี้คะ”
“ก็มาทำงานที่คุณลงเวรช้าไงครับ จะได้สลับกับพี่นก” ตุลธรเห็นว่าเป็นโอกาสดีที่เขาจะได้ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นแล้วช่วงนี้เขาก็กำลังอยากได้คนมาทำงานสลับกับกชกรที่มักจะมีธุระบ่อยๆ
“ขอคิดดูก่อนนะคะ”
“ไม่เห็นต้องคิดเลยครับ ผมรู้ว่าเลิกงานคุณก็ไม่ได้ไปทำอะไรที่ไหนอยู่แล้วนี่”
“หมอรู้ยังไงล่ะคะว่าเหมยไม่ได้ไปที่ไหน”
“ผมก็แค่ลองเดาดู แล้วปกติคุณทำอะไรหลังเลิกงานล่ะ” เมื่อเธอเปิดช่องมาแบบนี้คนอย่างเขาก็รีบถามกลับ
“ส่วนใหญ่ก็กลับห้องนอนดูซีรีส์ค่ะ”
“ผมอยากให้คุณไปทำงานด้วยจริงๆ ผมเห็นคุณรับมือกับคนไข้เด็กได้ดี คุณคงช่วยงานผมได้มาก”
“หมอตุลย์หว่านล้อมเก่งเหมือนกันนะคะ”
“ที่พูดแบบนี้แสดงว่าตกลงมาทำงานกับผมแล้วใช่ไหม”
“ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอกค่ะ เอาไว้เดือนหน้านะคะ”
“ได้สิ คุณว่างวันไหนบ้างก็บอกนะครับ”
แล้วก็ถึงวันที่ปณิชาจะต้องเดินทางไปเที่ยวคนเดียวตามลำพังเธอตื่นเต้นกับการเดินทางครั้งนี้มาก ถึงแม้ว่าก่อนการเดินทางเธอจะเตรียมพร้อมเรื่องภาษามาอย่างดีแต่ก็ยังกังวลว่าจะสื่อสารให้คนอื่นฟังไม่รู้เรื่องตั๋วเครื่องบินที่พี่ชายให้มาเป็นตัวบินตรงจากกรุงเทพมายังสนามบินปรากวาคลาฟฮาเวลซึ่งอยู่ห่างจากตัวเมืองปรากไม่ถึง 20 กิโลเมตร พี่ชายของเธอบอกว่าพอลงจากเครื่องก็จะมีรถของโรงแรมมารับให้เธอคอยสังเกตเพราะเขาจะถือป้ายชื่อมาคอยต้อนรับปณิชามองหาคนจากโรงแรมที่พี่ชายบอกว่าจะมารัก แต่มองเท่าไหร่ก็ยังไม่เจอป้ายชื่อของตัวเอง หญิงสาวยิ้มกว้างเมื่อเห็นป้ายหนึ่งเขียนว่า Will you marry me? เธอรู้สึกว่าไม่มันเป็นอะไรที่โรแมนติกมากที่ขอแต่งงานกลางสนามบินแบบ ปณิชา รู้สึกอิจฉาผู้หญิงคนนั้นเหลือเกินที่มีคนทำเรื่องเซอร์ไพรซ์แบบนี้หญิงสาวกำลังเดินมาใกล้จุดที่คนถือป้ายเรื่อยๆ และพอเดินเข้าใกล้ด้านหน้าหน้าก็มีอีกป้ายหนึ่งปรากฏขึ้นซึ่งมันเขียนด้วยภาษาไทยตัวโตๆ ว่า “เหมย” หญิงสาวเลยรีบเดินเข้าไปเพราะคิดว่าเป็นคนจากโรงแรมและบังเอิญมายืนผิดตำแหน่ง“เหมยแต่งงานกันนะ” เสียงที่พูดขึ้นมาทำให้หญิงสาวหยุดชะงักแล
ปณิชาไม่ต้องไปทำงานที่คลินิกของหมอตุลธรแล้วเย็นนี้เธอจึงมีเวลาออกมาเดินซื้อของใช้จำเป็นที่ห้างสรรพสินค้า ระหว่างที่ปณิชากำลังเดินเอาของมาเก็บที่รถก็ได้รับสายจากศุภกิจพอดี “สวัสดีค่ะพี่ใหญ่”“สวัสดีจ้ะเหมย ตอนนี้อยู่ที่ไหนทำไมเสียงดังจังเลย”“เหมยออกมาซื้อของที่ห้างค่ะ พี่ใหญ่มีธุระอะไรกับเหมยหรือเปล่าหรืออยากให้เหมยช่วยอะไรไหมคะ”“อยู่ห้างแถวไหนล่ะ”ปณิชาบอกชื่อห้างสรรพสินค้าที่ตนเองกำลังเดินอยู่ให้กับพี่ชายฟังอีกฝ่ายก็ถามกลับ“รีบไปไหนหรือเปล่า”“ไม่หรอกค่ะ พี่ใหญ่จะให้เหมยทำอะไรหรือเปล่า”“เปล่าหรอกพี่เพิ่งเลิกงาน เรานัดเจอกันหน่อยดีไหม พี่กำลังอยากหาเพื่อนกินข้าวอยู่พอดีเลย”“ได้ค่ะเดี๋ยวเหมยเอาของไปเก็บที่รถถ้าพี่ใหญ่มาถึงก็โทรบอกนะคะเดี๋ยวมเหมยจะไปหาพี่เองค่ะ”“ได้ครับ เหมยรอพี่ไม่น่าจะเกิน 20 นาทีนะ”“แล้วพี่ใหญ่จะมายังไงคะ”“พี่นั่งวินหน้าโรงพยาบาลไปก็ได้”“ให้เหมยไปรับดีกว่าไหมคะ”“ไม่เป็นไรหรอกพี่ไปเองแบบนี้มันน่าจะสะดวกกว่า”“ก็ได้ค่ะพี่ใหญ่”ปณิชาเดินเอาของไปเก็บที่รถจากนั้นก็เดินไปเตร็ดเตร่อยู่แถวหน้าห้างพอศุภกิจลงจากวินมอเตอร์ไซด์เธอก็รีบเข้าไปทักทายทั
ตุลธรมองนาฬิกาข้อมือซึ่งขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงตรง วันนี้เป็นวันอาทิตย์ซึ่งเขาจะต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลเอกชนที่ปณิชาทำงานอยู่ ชายหนุ่มไม่อยากไปเลยแต่วันนี้หมอปรียาภัทรไม่ว่างจึงไปออกตรวจแทนเขาไม่ได้ตั้งแต่คุยกับปณิชาเมื่อเย็นวันพุธเขากับเธอก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย และนี่เป็นครั้งแรกที่จะเผชิญหน้ากับหญิงสาว ตุลธรไม่รู้ว่าตัวเองจะมองหน้าเธอได้หรือเปล่าเนื่องจากเขากลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนและกลับไปรักเธออีกครั้งเมื่อมาถึงโรงพยาบาลตุลธรก็เห็นว่าปณิชานั้นยิ้มแย้มแจ่มใสกับคนไข้อย่างเคย หัวใจเขากระตุกวูบและรู้สึกหวั่นไหวจนต้องเบือนหน้าหนี“สวัสดีค่ะหมอตุลย์” ปณิชากล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มอย่างเคย หากแต่แววตาที่มองนั้นมันว่างเปล่าไม่มีความรักหลงเหลืออยู่ในนั้นอีกแล้ว ตุลธรรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก เขาเป็นคนตัดสัมพันธ์กับเธอเองแต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าตนเองนั้นทำผิดพลาด“สวัสดีครับ”“หมอมีคนไข้รออยู่ 4 คนนะคะ เดี๋ยวเหมยจะให้แพรวาเรียกไปรอหน้าห้องตรวจค่ะ”“ขอบคุณครับ” ตลอดทั้งบ่ายอาทิตย์ชายหนุ่มมักจะมองออกไปยังห้องตรงข้ามซึ่งเป็นห้องสำหรับฉีดวัคซีนเขาเห็นปณิชาทำงานด้วยรอยยิ้มก็เผลอมองอยู่นาน ตุลธ
ปณิชานั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถจนกระทั่งถึงเวลาสองทุ่ม เมื่อเห็นตุลธรเดินออกมาจากคลินิกเธอก็รีบเปิดประตูออกแล้วเดินเข้าไปหาเขาทันที“หมอตุลย์คะ เหมยว่าเราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”“ผมเหนื่อยมากนะเหมยเอาไว้คุยกันวันหลังได้ไหม”“หมอจะบ่ายเบี่ยงไปถึงไหนมีอะไรก็พูดมาตรงๆ”“คุณอยากให้ผมพูดตรงๆ กับคุณมากใช่ไหม”หญิงสาวรู้สึกแปลกเพราะสรรพนามที่เขาใช้เรียกเธอนั้นมันเปลี่ยนไปแต่ก่อนเขาเรียกชื่อเล่นแต่ตอนนี้เขาแทนชื่อเธอด้วยคำว่าคุณซึ่งมันแสดงออกถึงความห่างเหิน“ค่ะ เหมยอยากรู้ว่าระหว่างเรามันเกิดอะไรขึ้นทำไมหมอถึงเปลี่ยนไปแบบนี้”“ผมก็เป็นของผมแบบนี้แหละ”“แล้วที่ผ่านมาคืออะไรคะ หมอหลอกเหมยมาตลอดเหรอคะว่ารักเหมย”“มันก็แค่คำพูดของผู้ชายน่ะเจ้าชู้” ตุลธรยิ้มมุมปากแววตาที่มองเธอวันนี้มันต่างไป มันไม่หลงเหลือความรู้สึกอะไรในนั้นเลย“เหมยไม่คิดเลยนะคะว่าหมอที่จิตใจดีและอ่อนโยนจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนแบบนี้”“แล้วคุณคาดหวังจะให้ผมเป็นยังไงล่ะ”“เหมยก็คิดว่าคุณแตกต่างจากผู้ชายคนอื่นแต่จริงๆ แล้วก็ไม่เลยสักนิด”“คุณอย่าเอาผมไปเปรียบเทียบกับคนรักเก่าของคุณ”“ทำไมจะเปรียบเทียบไม่ได้ล่ะคะ ในเมื่อคุณก็ไ
ระหว่างที่ตุลธรไปประชุมที่สิงคโปร์ปณิชาก็มีเรื่องวุ่นเกิดขึ้นเพราะลูกชายของลุงสุพจน์ย้ายมาทำงานที่เมืองไทยเขาอยากได้คอนโดมิเนียมที่เธออาศัยอยู่ในตอนนี้เนื่องจากชายหนุ่มยังไม่ชินกับถนนเมืองไทยจึงอยากย้ายมาอยู่คอนโดมิเนียมที่อยู่ใกล้กับรถไฟฟ้าการเดินทางมาทำงานก็สะดวกกว่าคอนโดมิเนียมของตนเองศุภกิจหรือพี่ใหญ่จึงยื่นข้อเสนอให้ปณิชาย้ายไปอยู่ที่คอนโดมิเนียมของตัวเอง โดยจะซื้อรถยนต์คันใหม่ให้เธอพร้อมกับให้เงินเธออีกก้อนหนึ่งเป็นค่าน้ำมันที่ต้องเพิ่มขึ้นเนื่องจากคอนโดที่จะต้องย้ายไปนั้นอยู่ไกลกว่าที่เดิมประมาณ 5 กิโลเมตรปณิชาคิดว่ามันไม่ได้ลำบากอะไรถ้าหากหญิงสาวจะต้องตื่นเช้าอีกสักนิดเพื่อจะขับรถมาทำงานเพราะเธอเองก็คุ้นเคยกับถนนเส้นนี้ดีต่างจากศุภกิจที่ไปอยู่อเมริกานานนับสิบปี เธอจึงตอบตกลงโดยไม่คิดอะไรมากปณิชาไม่ได้ปรึกษาเรื่องนี้กับตุลธรเพราะมันเรื่องภายในครอบครัวอีกทั้งตอนนี้เขาก็กำลังยุ่งอยู่กับการประชุมเธอคิดจะบอกคนรักในวันที่เขากลับมาถึงเมืองไทยแล้วปณิชาใช้เวลาไม่นานก็ย้ายของทั้งหมดของตัวเองไปยังคอนโดมิเนียมแห่งใหม่โดยครั้งนี้มีอารดาและพาขวัญมาช่วย“ที่นี่น่าอยู่ไม่แพ้ที่เ
หลังจากส่งคนรักถึงขอบสวรรค์ไปแล้วตุลธรก็พลิกให้เธอลงมาอยู่ด้านล่าง เขามองหน้าเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ก่อนจะบดจูบลงบนริมฝปากบางอยางดูดดื่ม ฝ่ามือร้อนคลึงเคลาสองปทุมอวบอิ่มอย่างมันมือ ปลายนิ้วสะกิดยอดปทุมถันปลุกเร้าจนเสียงหวานครางระงม“อื้อ....หมอตุลย์”จูบจนพอใจเขาก็ลากไล้ความเปียกชื้นไปตามซอกคอหอมกรุ่น ขบเม้มดูดดึงไปตามแรงอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูง ผิวเนียนนุ่มขึ้นรอยแดงไปทั่วทุกจุดที่ปากร้อนเลื่อนผ่านและมาหยุดที่ยอดถันสีสวย ตุลธรไม่รอช้าที่จะดูดกินอย่างหิวกระหายขณะที่ท่อนเอ็นร้อนก็กำลังกดเข้าหาความอุ่นของโพรงสวาทอีกครั้ง“อ๊ะ....”“เจ็บเหรอ”ปณิชาส่ายหน้า เธอมองหน้าคนรักแล้วยิ้มยั่วขณะขมิบช่องทางรักทักทายท่อนเอ็นของเขาเป็นจังหวะ“อ้าห์.....จะฆ่าผมให้ตายคาอกเลยใช่ไหม” ตุลธรกัดกรามแน่นแล้วเขาก็เริ่มขยับสะโพกเป็นจังหวะอีกครั้งเพราะถ้ายังอยู่นิ่งปณิชาคงใช้ความอ่อนนุ่มรัดเขาจนแตกเร็วแน่ๆ “อื้ม...หมอขาเหมยเสียว” เธอครางหวานร่างกายสั่นสะท้านเมื่อเขากระแทกกระทั้นตัวเข้าหา ท่อนเอ็นแข็งร้อนเคลื่อนเข้าออกโพรงอุ่นสุดความยาวครั้งแล้วครั้งเล่า เสี