บทที่ 2 - ทำหน้าที่ของเธอสิ (2/2)

22.00 น.

เขายอมปล่อยเธอแล้ว...

เหมยลี่ปล่อยให้สายสะพายกระเป๋าเลื่อนหลุดจากไหล่บอบบางลงไปกองอยู่บนพื้น ก่อนก้าวไปทรุดกายลงบนเตียงนอนอย่างไร้เรี่ยวแรง บ้านหลังเล็กที่เธออาศัยตั้งอยู่ห่างจากตึกใหญ่ซึ่งเป็นที่อยู่ของคนใจร้ายคนนั้นพอสมควร ที่นี่เงียบสงบและมีแค่เธอ หญิงสาวจึงปลดปล่อยน้ำตาแห่งความอดสูให้ไหลพรั่งพรูออกมาในที่สุด

เธอโกรธ เกลียด และสมเพชตัวเองเหลือเกินที่ยอมให้ชายหนุ่มหักหาญน้ำใจได้ถึงเพียงนี้

เหมราช...ผู้ชายที่เธอเคยหลงรักเมื่อสิบสองปีก่อน กับปีศาจร้ายที่ขยันทำร้ายจิตใจกันในเวลานี้ ช่างต่างกันราวกับเป็นคนละคน

เรื่องนี้เหมยลี่โทษใครไม่ได้ นอกจากโทษตัวเอง

เพราะเธอเป็นคนทำลายทุกสิ่งอย่างลงกับมือ เป็นเธอเองที่สร้างความเกลียดชังให้กับเขาก่อน บางทีหากฆ่าคนได้แล้วไม่ผิดกฎหมาย เหมราชก็คงจะฆ่าเธอให้ตายไปนานแล้ว...

***

สิบปีที่แล้ว

“เหมยลงมาไหว้ลุงดินกับป้าเยาว์เร็วลูก”

“ค่าาา~” น้ำเสียงสาวน้อยวัยสิบสองปีขานรับอย่างสดใส ทันทีที่ภาวินีผู้เป็นแม่เรียกเธอที่กำลังนั่งเล่นอยู่ในสวนหลังบ้านให้ออกไปเจอกับเพื่อนรุ่นพี่ของพวกท่าน หากเป็นเด็กคนอื่นคงจะเบื่อเต็มทนที่ต้องนั่งฟังเรื่องเครียด ๆ เวลาผู้ใหญ่คุยกัน แต่ไม่ใช่กับเหมยลี่

หัสดินและเยาวมาศเพิ่งหันมาจับธุรกิจนำเข้ารถยุโรป ท่านทั้งสองจึงมักจะเข้ามาขอคำปรึกษาจากพ่อแม่เธอบ่อย ๆ แม้ว่าครอบครัวเธอจะทำงานด้านอสังหาริมทรัพย์ นับได้ว่าอยู่คนละสายงาน ทว่าเรื่องวิสัยทัศน์ต่าง ๆ ยังคงเป็นสิ่งที่นักธุรกิจทุกคนมองหา มากไปกว่านั้นทุนตั้งต้นก็เป็นเรื่องสำคัญ ซึ่งครอบครัวเธอก็คอยซัปพอร์ตและช่วยเหลือคนตระกูลนี้มาโดยตลอด จนกระทั่งธุรกิจของพวกเขาเติบโตได้อย่างก้าวกระโดด

กล่าวได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูลเป็นไปด้วยดีเสมอมา

เหมยลี่แม้จะเป็นเด็กแต่ก็เข้าใจทุกเรื่องเป็นอย่างดี นั่นเพราะทุกครั้งที่ผู้ใหญ่นั่งคุยกันเธอไม่ได้ลุกหนีไปไหน จริงอยู่ว่าเธอสนใจเรื่องที่ผู้ใหญ่คุยกัน แต่มากกว่านั้น เธอสนใจ ‘เขา’

‘เหมราช’ ลูกชายเพียงคนเดียวของหัสดินและเยาวมาศ ปีนี้เขาอายุยี่สิบสองแล้ว เป็นรุ่นพี่เธอถึงสิบปี นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทุกครั้งดวงตาทรงเสน่ห์คู่นั้นจะมองเธอเพียงแค่ปราดไปมาเท่านั้น เขาไม่เคยมองเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง หรือแม้แต่คำว่า ‘น้องสาว’ เหมยลี่ก็ไม่มั่นใจนักว่าเหมราชเคยมองเธอแบบนั้นบ้างหรือไม่

สายตาเขาเย็นชา ไร้ความรู้สึก แต่ทุกครั้งที่สบตากันมันกลับทำให้เด็กน้อยอย่างเธอใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ว่าจะด้วยใบหน้าคมคายสะดุดตา หรือรูปร่างสูงใหญ่ไม่ต่างจากนายแบบสากล ทุกอย่างที่เป็นเหมราชก็ล้วนทำให้เธอหวั่นไหวเหมือนวัยรุ่นใจแตก แต่ถึงอย่างนั้นเหมยลี่ก็เก็บซ่อนความรู้สึกตัวเองได้ดีเสมอมา

เหมราชไม่เคยรู้ว่าเขาเป็นรักแรกของเธอ

“เหมย คืนนี้รีบนอนหน่อยนะลูก” เฉียนเปา คุณพ่อที่มีเชื้อสายจีนครึ่งหนึ่งกับคุณแม่เดินมาส่งเธอพร้อมกันถึงห้องนอน ซึ่งปกติแล้วพวกท่านไม่ค่อยมีเวลาทำเช่นนี้เท่าไรนัก

สงสัยคืนนี้จะมีอะไรพิเศษกว่าทุกคืน เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าก็จะถึงวันเกิดของเธอแล้ว

“แม่กับพ่อรักหนูมากนะ” ภาวินีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเปี่ยมรักที่มีต่อลูกสาว

“หนูก็รักพ่อกับแม่ค่ะ” เหมยลี่ตอบกลับน้ำเสียงสดใส ก่อนที่ผู้เป็นพ่อแม่จะเปิดประตูห้องนอนเธอ เดินตามมาส่งเธอขึ้นเตียงเหมือนเมื่อครั้งที่เธอยังเป็นเด็กไม่มีผิด

“ดีใจจัง คืนนี้พ่อกับแม่มาส่งหนูเข้านอนด้วย”

“ให้พ่อกับแม่นอนด้วยไหมล่ะ” เฉียนเปาเลิกคิ้วถาม

“ได้เหรอคะ” เหมยลี่ยิ้มกว้าง นึกอยากให้วันเกิดมีทุกวันเลยจริง ๆ พ่อกับแม่จะได้มานอนกับเธอบ่อย ๆ

“ได้สิจ๊ะลูก” ภาวินีตอบก่อนหันไปพยักหน้ากับสามี ทั้งสองขึ้นเตียงแล้วนอนขนาบข้างลูกสาวอันเป็นที่รัก ก่อนจะก้มลงจูบบนหน้าผากมนแผ่วเบา

“วันเกิดลูกปีนี้ พ่อกับแม่ขอโทษนะที่ไม่ได้พาไปไหนเหมือนปีก่อน” ผู้เป็นพ่อเกริ่นขึ้นเสียงเบา

สัปดาห์ที่แล้วแม่บอกกับเหมยลี่ว่าช่วงนี้ท่านยุ่งกับงานที่ยังไม่ลงตัวเท่าที่ควร ก็เลยอาจจะไม่ได้พาไปเลี้ยงฉลองวันเกิดเช่นปีที่ผ่าน ๆ มา เด็กที่เคยรับได้ทุกอย่างมาโดยตลอดอย่างเหมยลี่แทนที่จะโวยวายไม่ยินยอม เธอกลับเข้าใจพ่อแม่เป็นอย่างดี ทั้งยังมองว่าไม่จำเป็นต้องออกไปฉลองวันเกิดที่ไหน หรือแม้แต่ของขวัญก็ไม่ใช่สิ่งมีค่าสำหรับเธอ

เพราะวันนี้ที่เธอมีพ่อกับแม่อยู่เคียงข้าง มันคือของขวัญที่ดีที่สุดแล้ว

“หนูเข้าใจค่ะ แค่คืนนี้พ่อกับแม่มานอนด้วยหนูก็มีความสุขแล้ว หนูชอบของขวัญปีนี้มากกว่าทุกปีที่ผ่านมาเลย” สาวน้อยตอบจากใจ พลางโอบกอดออดอ้อนผู้เป็นพ่อแม่

“จำไว้นะเหมย พ่อภูมิใจในตัวหนูมาก ลูกสาวพ่อเก่งแล้วก็แกร่งเกินอายุ พ่อเชื่อว่าอนาคตลูกจะต้องเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ มีแต่คนรักใคร่เอ็นดู ลูกจะต้องมีความสุขมากแน่ ๆ”

“ไม่เห็นต้องเป็นอนาคตเลยนี่คะ เพราะตอนนี้หนูมีความสุขม้ากมากกก คนอื่นจะไม่รักไม่เอ็นดูหนูก็ไม่เป็นไร ขอแค่พ่อแม่รักหนูก็พอค่ะ” เหมยลี่ยิ้มกว้างสดใส ทุกประโยคที่ออกมาคือเรื่องจริงจากใจ ไม่ใช่การประจบเอาใจพ่อแม่ใด ๆ ทั้งนั้น

ภาวินีได้ยินแบบนั้นก็เอ่ยเสียงสั่น “โธ่ เหมย...”

“วิ ไม่เอาน่า” คนเป็นพ่อเอ่ยปรามภรรยาที่น้ำตาเอ่อคลอยิ้ม ๆ

“แม่ซึ้งขนาดนั้นเลยเหรอคะ โอ๋ ๆ นะไม่ร้องน้า หนูรักแม่นะคะ” สาวน้อยพลิกตัวกอดปลอบคุณแม่ขี้แงของตนไว้แน่น

“ฮึก แม่รักเหมยนะลูก รักที่สุดในชีวิตเลย”

“ใช่ พ่อก็รักหนูนะ นางฟ้าตัวน้อยของพ่อ สุขสันต์วันเกิดนะลูก”

และนั่นคือคำบอกรักและอ้อมกอดสุดท้ายที่เธอได้รับจากคุณพ่อคุณแม่...

***

บรรยากาศเช้านี้เงียบเหงามากกว่าทุกวัน เหมยลี่งัวเงียตื่นมาไม่พบเงาของพ่อกับแม่ สองข้างเตียงเย็นชืด สงสัยท่านสองคนคงจะแอบลุกออกไปก่อนนานแล้ว พอก้าวขาออกจากห้องนอน เหมยลี่ก็พบว่าทุกอย่างยิ่งดูผิดแปลก เหล่าคนรับใช้ในบ้านหายหน้าหายตากันไปหมดอย่างน่าสงสัย

แต่ก่อนที่เธอจะเดินลงบันไดไปชั้นล่างเพื่อตามหาทุกคน สายตาก็เหลือบไปเห็นประตูห้องนอนพ่อกับแม่ที่เปิดแง้มเอาไว้เล็กน้อย

“หรือพ่อกับแม่จะยังไม่ลงไปข้างล่างนะ” ร่างเล็กสาวเท้าตรงไปยังห้องของทั้งคู่อย่างไม่ลังเล

มือที่จับลูกบิดชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อรู้สึกได้ถึงความไหววูบในจิตใจ ไม่รู้ทำไมเธอถึงเกิดอาการแปลก ๆ หายใจไม่ค่อยออก และอึดอัดจนไม่กล้าจะดันประตูเข้าไป

เหมยลี่สลัดความรู้สึกประหลาดนั้นทิ้ง ตัดสินใจเคาะประตูเป็นการขออนุญาต

ก๊อก ๆ ๆ

“พ่อคะ แม่คะ หนูเข้าไปได้ไหม” ประตูเปิดแง้มอยู่ก็จริง แต่ถึงอย่างนั้นเธอที่ถูกสอนเรื่องมารยาทมาอย่างดีก็ยังต้องเคาะประตูถามเสียก่อน

เงียบ...

ก๊อก ๆ ๆ

“พ่อคะ แม่คะ อยู่ในห้องไหมคะ หนูจะเข้าไปแล้วน้า” เหมยลี่ตัดสินใจดันประตูเข้าสู่ห้องนอนกว้าง

ความหนาวเหน็บจากเครื่องปรับอากาศทำเอาขนกายสาวน้อยลุกซู่ ความเงียบสงัดปกคลุมแน่นหนาไม่คลายจนเหมยลี่เริ่มรู้สึกวังเวงใจ เด็กสาวจึงสาวเท้าไว ๆ ตรงไปยังเตียงนอนของผู้เป็นพ่อกับแม่

ทว่า ภาพที่เธอเห็นทำเอาเข่าทรุด เรี่ยวแรงทั้งหมดถูกสูบหาย หัวใจเธอหล่นวูบก่อนจะเต้นกระหน่ำระรัวผิดจังหวะคล้ายคนกำลังจะตายเสียให้ได้

“กรี๊ดดดดดดดดด!”