ไม่เหลือใคร (1/2)

โลกทั้งใบของเธอได้แตกสลายไปแล้ว...

รอยยิ้มของเด็กวัยสิบสองปีไม่มีเหลืออยู่บนใบหน้าเหมยลี่อีกต่อไป เธอได้แต่ตั้งคำถามในสิ่งที่ต่อให้ตายไปก็ไม่มีวันได้รับคำตอบ นั่นคือ พ่อกับแม่ทิ้งเธอไปแบบนี้ได้อย่างไร

เธอรู้ว่าพวกท่านมีเรื่องราวหนักใจ รู้ว่าทุกปัญหาที่ถาโถมเข้ามาคงหนักหน่วงจนท่านทั้งสองแบกรับเอาไว้ไม่ไหว

แต่ว่า...ความตายคือทางออกที่ดีแล้วอย่างนั้นหรือ

ทิ้งลูกสาวเพียงคนเดียวให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวทำให้พวกท่านหมดทุกข์หมดโศกได้จริง ๆ ใช่ไหม เหมยลี่คงไม่เจ็บปวดขนาดนี้เลยหากพวกท่านพาเธอไปด้วยกันในคราวเดียว

เด็กอย่างเธอไม่มีปัญญาช่วยกอบกู้ธุรกิจของทางบ้าน แต่อย่างน้อยเธอก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างพ่อแม่ตราบจนลมหายใจสุดท้าย

ตอนนี้เธอไม่ใช่ ‘เหมยลี่’ ลูกสาวนักธุรกิจชื่อดังอีกต่อไป หากแต่เป็นเพียงลูกสาวนักธุรกิจผู้ปลิดชีพตัวเองเพราะทนรับความผิดหวังไม่ได้ พ่อของเธอล้มละลาย เขาไม่หลงเหลืออะไรไว้ให้เธอเลย นอกจากจดหมายฉบับหนึ่ง

จดหมายฉบับนั้นเขียนเอาไว้ว่าพวกท่านขอโทษ พ่อกับแม่รักเธอมากเกินกว่าจะยอมให้เธอทอดทิ้งชีวิตตัวเอง เพียงเพราะความผิดพลาดของพวกท่านที่เธอไม่มีส่วนร่วมก่อ ทางออกที่พวกท่านเลือกให้เหมยลี่ก็คือการฝากฝังเธอไว้กับเพื่อนรุ่นพี่อย่างหัสดินกับเยาวมาศ จริงอยู่ว่าเด็กสาวสนิทสนมคุ้นเคยกับคนครอบครัวนี้ดี เพียงแต่การต้องเข้ามาอยู่ในบ้านรั้วเดียวกันเช่นนี้ มันทำให้เหมยลี่เกร็งและเกรงใจอย่างมาก

ทว่าเธอเองก็ไม่มีทางเลือกเช่นกัน

“เหมยอยู่ที่นี่กับลุงป้าแล้วก็พี่เหมนะลูก คิดเสียว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านหนูเหมือนกัน” หัสดินเอ่ยด้วยความสงสาร สาวน้อยคนนี้ต้องกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่อายุยังน้อยนัก

เขารับรู้ปัญหาของครอบครัวเด็กคนนี้มาตลอด หากแต่ทำได้เพียงให้กำลังใจและคำแนะนำอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น ด้วยรู้ดีว่าบุคคลที่พ่อของเหมยลี่กำลังคบค้าสมาคมด้วยเป็นเครือญาติของอีกฝ่าย ถึงจะไม่น่าไว้วางใจแค่ไหนเขาก็ไม่มีสิทธิ์แสดงความคิดเห็นอะไรมากนัก จนมาเกิดเหตุการณ์สะเทือนใจเช่นนี้ ตัวเขาจึงสันนิษฐานว่าบุคคลนั้นต้องมีส่วนรู้เห็นด้วยแน่ ติดก็แค่ยังไม่มีหลักฐานมากพอจะเอาผิด ที่สำคัญเวลานี้ความรู้สึกของเหมยลี่ย่อมต้องเป็นเรื่องสำคัญที่สุด

ต่อให้เฉียนเปาไม่เขียนจดหมายฝากฝังให้หัสดินช่วยดูแลเหมยลี่ เขากับภรรยาก็ตั้งใจว่าจะรับเธอมาอยู่ด้วยกัน เพราะนอกจากครอบครัวเธอจะมีบุญคุณต่อเขาแล้ว เหมยลี่เองก็เป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาที่น่าเอ็นดู ชีวิตของสาวน้อยยังอีกยาวไกล อนาคตที่สดใสกำลังรออยู่เบื้องหน้า เขาไม่อาจทนนิ่งเฉย ทอดทิ้งลูกสาวของรุ่นน้องคนสนิทให้ไปเผชิญชะตากรรมเลวร้ายได้

“หนูขอบคุณคุณลุงคุณป้ามากนะคะ” เหมยลี่ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคน โดยไม่ลืมหันมาไหว้เหมราชที่นั่งมองเธออย่างไม่คลาดสายตาอยู่เงียบ ๆ

เหมราชไม่ปริปากพูด ไม่แม้แต่จะแสดงความเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เหมยลี่ที่กำลังว้าเหว่และน้อยใจในโชคชะตาจึงพลอยคิดไปว่าเขาอาจจะไม่เต็มใจกับการมาของเธอ

ในเมื่อลูกชายเจ้าของบ้านไม่ต้อนรับกัน แล้วเธอจะหน้าด้านอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

“แต่หนูไม่อยากรบกวนคุณลุงคุณป้าเลยค่ะ จริง ๆ พ่อหนูฝากเงินไว้ให้เป็นชื่อของหนู เงินก้อนนั้นน่าจะมากพอให้หนูดูแลตัวเองได้”

“หึ”

เสียงหัวเราะในลำคอเหมราชดังขึ้น เขาส่ายหน้ามองเธออย่างคนเป็นผู้ใหญ่กว่าที่รู้สึกว่าเธอมันคิดน้อยสิ้นดี ใช่สิ! เธอมันคิดน้อย แต่จะให้ทำอย่างไรได้ตอนนี้เธอก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน

“เงินพวกนั้นไม่นานก็หมดแล้วนะลูก ป้าว่าเหมยเก็บไว้ใช้ตอนโตดีกว่านะจ๊ะ ไม่ต้องคิดมากหรอก ทุกคนที่นี่ยินดีต้อนรับหนูนะ หรือเหมยมีเรื่องอะไรไม่สบายใจบอกป้าได้นะ” เยาวมาศซึ่งเป็นผู้หญิงคนเดียวในครอบครัวพูดขึ้น เธอเข้าใจว่าเหมยลี่อาจจะรู้สึกไม่คุ้นชิน คนที่จะทำให้เด็กน้อยสบายใจได้มากที่สุดก็มีแค่เธอ อย่างน้อยก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน และเธอเองก็เอ็นดูเด็กคนนี้ไม่ต่างจากลูกคนหนึ่งเลย

“หนู...” เหมยลี่ได้แต่เงียบเมื่อโดนเยาวมาศจี้ถามถูกจุด แถมเธอโกหกผู้ใหญ่ไม่เก่งเอาเสียเลย

“หรือว่าบ้านหลังนี้ไม่ใหญ่โตสะดวกสบายเท่าบ้านเธอ” เหมราชเอ่ยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ครั้นเห็นเหมยลี่มีน้ำตาเอ่อคลอ ถึงได้รู้ตัวว่าเผลอพูดจารุนแรงออกไป

ก็นะ...เขาลืมไปว่าเธอเพิ่งผ่านการสูญเสียครั้งใหญ่มาหมาด ๆ

“เหมพูดกับน้องดี ๆ” คนเป็นพ่อเอ่ยปรามลูกชายเสียงเข้ม ก่อนจะหันไปมองเด็กน้อยที่ก้มหน้าบีบมือตัวเองแน่น เขาพอจะเดาออกว่าเหมยลี่ไม่ได้รังเกียจบ้านหลังนี้ แต่แค่ไม่คุ้นชินและเกรงใจคนบ้านเขาเท่านั้นเอง โดยเฉพาะไอ้ลูกชายสุดแสนจะเย็นชาที่เอาแต่ทำหน้าดุใส่น้องอยู่นั่นละ

“เอาอย่างงี้ ลุงมีบ้านเล็ก ๆ อยู่หลังตึกใหญ่นะ เคยสร้างเอาไว้ตั้งใจว่าจะให้เป็นเรือนรับรองเวลามีญาติมาหา ถ้าเหมยสะดวกใจจะอยู่ที่นั่น ลุงก็จะยกบ้านหลังนั้นให้เหมยอยู่ ตกลงไหมจ๊ะ”

“จริงด้วย บ้านหลังนั้นสวยร่มรื่นมากเลยนะลูก มีแปลงดินให้ปลูกดอกไม้ด้วย ป้าว่าเหมยอยู่ที่นั่นก็ดีนะ ไม่มีใครไปรบกวนหนูแน่ หรือถ้าอยากอยู่ที่บ้านใหญ่ด้วยกัน...”

“หนูขออยู่บ้านเล็กได้ไหมคะ” เหมยลี่รีบพูดอย่างรวดเร็ว

ในเมื่อไม่เหลือทางใดให้เลือกอีกแล้วนอกจากเลือกว่าจะนอนที่ไหน เธอจึงขอเลือกอยู่บ้านเล็กหลังตึกใหญ่ ดีกว่าต้องมาทนอึดอัดมองหน้าเหมราชอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน

“ก็ดีนะ เพราะผมไม่ค่อยชอบให้คนอื่นมาเพ่นพ่านอยู่ในบ้านเราเหมือนกัน” ชายหนุ่มพูดจากใจจริง เขาไม่ได้เกลียดหรือรังเกียจเด็กคนนี้หรอกนะ ออกจะเห็นใจกับสิ่งที่ครอบครัวเธอต้องเจอด้วยซ้ำ ติดแค่ว่าเขาเป็นคนโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง และก็ไม่ใช่พวกชอบคุยเล่นกับเด็กที่ไหน ยิ่งกับเด็กผู้หญิงอย่างเหมยลี่ยิ่งแล้วใหญ่

เหมยลี่ไม่เคยอยู่ในสายตาเขาเลยแม้แต่นิด เหมราชมองเธอเป็นเพียงลูกสาวของเพื่อนสนิทพ่อธรรมดา ๆ คนหนึ่ง แต่หากเธอต้องกลายมาเป็นคนที่อยู่ร่วมชายคาเดียวกัน เขาก็ต้องการระยะห่างไม่ให้ตัวเองต้องอึดอัดใจ

“งั้นเดี๋ยวป้าพาเหมยไปดูบ้านนะจ๊ะ” เยาวมาศว่าพลางจูงมือเด็กสาวให้เดินตามไปยังบ้านเล็กหลังตึกใหญ่ทันที

เหมราชลุกยืนบ้าง “ไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะพ่อ...”

“เดี๋ยวเหม ขอพ่อคุยกับแกหน่อย” เสียงหัสดินเข้มขึ้นต่างจากสุ้มเสียงอ่อนโยนที่ใช้คุยกับเหมยลี่อย่างสิ้นเชิง

“ครับ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วทรุดลงนั่งที่เดิม

“แกเป็นอะไร ทำไมต้องพูดจาแบบนั้นใส่น้อง รู้ ๆ อยู่ว่าน้องยังเด็กแถมไม่เหลือใครแล้ว ทำไมแกถึงใจร้ายใจดำขนาดนี้”

“ใจเย็นพ่อ อยู่ ๆ ก็ใส่จนผมไม่ได้อ้าปากแย้งเลยนะ เมื่อกี้ผมทำอะไรผิดล่ะ ก็แค่แสดงความคิดเห็นตามปกตินี่”

“แต่คำพูดแกอาจทำให้เหมยคิดมาก หรือว่าแกไม่ชอบน้อง บอกมาตรง ๆ เลย”

“ทำไมผมต้องไม่ชอบเหมยด้วยครับ น้องยังเด็ก ผมแค่ไม่รู้จะทำตัวยังไง พ่อต้องเข้าใจสิว่าผมเป็นลูกคนเดียวมาตลอด ไม่เคยมีน้องชาย ไม่เคยมีน้องสาว พอเหมยจะเข้ามาอยู่กับเรา ผมจะขอหวงพื้นที่ส่วนตัวไว้บ้างไม่ได้เหรอ ที่จริงน้องก็ดูพอใจจะอยู่บ้านเล็ก ไม่เห็นพ่อต้องคิดมากอะไรเลย” เหมราชแย้งอย่างมีเหตุผล

“พ่อก็หวังว่าเหมยจะโอเคจริง ๆ แกอย่าลืมว่าน้องอายุแค่สิบสองสิบสาม เพิ่งจะเสียพ่อแม่ไปได้ไม่นาน ต้องอยู่ตัวคนเดียวแบบนั้นมันน่าเป็นห่วงนะ” หัสดินถอนหายใจยาว แม้ดูจากภายนอกทั้งสายตาและท่าทางของเด็กน้อยจะพยายามเข้มแข็งให้คนอื่นเห็น แต่เขาดูออก...ในใจลึก ๆ ของเหมยลี่มีแต่ความหวาดกลัว

“พ่อคิดมากไปเองน่า” ปากพูดแบบนั้นแต่เหมราชก็แอบรู้สึกผิดไม่น้อย

“พ่อคงให้แม่แกไปนอนเป็นเพื่อนน้องสักคืนสองคืน หรือจนกว่าเหมยจะปรับตัวได้”

“ก็แล้วแต่ครับ แม่ผมก็เมียพ่อ พ่อทนอดนอนกอดเมียไหวก็ตามใจ แต่เป็นผมคงทนไม่ได้นะเนี่ย”

“ไอ้นี่...!” หัสดินยกมะเหงกขึ้นขู่

เจ้าลูกชายตัวดีกลับยักไหล่หัวเราะร่วน ก่อนเดินออกจากห้องรับแขกไป

เดิมทีจุดหมายปลายทางของเหมราชคือห้องทำงานบนชั้นสอง ทว่าเวลานี้สองเท้าเขากลับเดินมุ่งหน้าไปยังบ้านเล็กที่ตั้งอยู่หลังตึกใหญ่

***