บทที่ 4 - ไม่เหลือใคร (2/2)

“ชอบไหมจ๊ะ” เยาวมาศเอ่ยถามอย่างเมตตาหลังพาเหมยลี่มาเก็บข้าวของ พร้อมสั่งให้คนรับใช้ช่วยจัดแจงสิ่งของให้เรียบร้อย สีหน้าของเด็กสาวดูผ่อนคลายขึ้นจากตอนแรกแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นดวงตายังเต็มไปด้วยรอยเศร้าหมอง

“ขอบคุณคุณป้ากับคุณลุงมากนะคะที่ช่วยหนูไว้ หนูอยู่ที่ไหนก็ได้จริง ๆ ค่ะ”

“เหมย ป้าอยากบอกเหมยตามตรงนะ ว่าที่ป้ากับลุงช่วยเหมยไม่ใช่แค่เพราะเป็นคำขอของคุณเฉียนกับคุณวิ แต่ป้าเอ็นดูเหมยจริง ๆ นะลูก สำหรับป้าหนูเป็นเด็กที่น่ารัก กิริยามารยาทก็ดี หนูทำให้ป้าอยากมีลูกสาวอีกคนเลยนะ”

“...” เหมยลี่ที่เงียบฟังอยู่ครู่หนึ่งเริ่มน้ำตาคลอ ความอบอุ่นของคนตรงหน้าแทรกซึมเข้าโอบกอดหัวใจที่แตกสลายของเธออย่างอ่อนโยน ยากเหลือเกินที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ให้ไหว

“เฮ้อ ถึงอยากจะมีตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วละ อายุอานามป้าก็ขนาดนี้แล้วนี่นะ หนูจะว่าอะไรไหมถ้าป้าขอให้หนูมองป้าเหมือนเป็นแม่อีกคน ไม่ต้องเรียกป้าว่าแม่ก็ได้ แต่แค่ให้รู้ไว้ว่าป้ารักหนูเหมือนลูก” หญิงวัยกลางคนลูบศีรษะเด็กน้อยที่เวลานี้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างสุดทน

“ฮึก หนูไม่เหลือใครแล้ว พวกญาติ ๆ ก็ไม่มีใครอยากเอาหนูไปอยู่ด้วยสักคน ทุกคน...ฮึก มองว่าหนูเป็นตัวภาระ”

ถึงจะยังเป็นเด็กแต่เหมยลี่ก็พอจะมองสายตาของบรรดาญาติคนเคยสนิทออก คนพวกนั้นต่างเข้าหาพ่อกับแม่เธอเมื่อยามมีผลประโยชน์ ไม่มีใครที่จริงใจเลยสักคน ยกเว้นก็แต่คนครอบครัวนี้ที่อยู่เคียงข้างเธอมาตั้งแต่งานศพคืนแรกจวบจนคืนสุดท้าย

“ไม่ต้องร้องนะลูก ใครจะมองยังไงก็เรื่องของเขา เพราะสำหรับป้าหนูไม่ใช่ภาระเลย และป้าก็เชื่อว่าต่อไปเมื่อหนูเติบโตขึ้น หนูจะเป็นคนที่ทุกคนรักและเอ็นดู ไม่มีใครมาตั้งท่ารังเกียจหนูอย่างแน่นอน”

“แต่ตอนนี้...มีแต่คนรังเกียจหนู โดยเฉพาะคุณเหม”

คำตัดพ้อนั้น พานให้ขาสองข้างของใครบางคนพลันหยุดชะงัก!

เหมราชตั้งใจจะเดินไปหาแม่ตนกับเหมยลี่ ครั้นได้ยินชื่อเขาในบทสนทนาเสียก่อนเลยจำต้องเสียมารยาทแอบฟังอยู่ห่าง ๆ

“ตาเหมน่ะเหรอ อย่าไปถือสาพี่เขาเลย พี่เขาน่ะเป็นคนจริงจังกับทุกอย่าง ตอนนี้เพิ่งเรียนจบก็เลยเครียด ๆ เรื่องงาน เหมยไม่ต้องคิดมากนะจ๊ะ”

เหมยลี่ก้มหน้าลงต่ำ พูดเบา ๆ “แต่...คุณเหมไม่ชอบหนู”

ยัยเด็กขี้ฟ้อง!

คนที่แอบฟังถึงกับถลึงตามองเด็กสาวอย่างคาดโทษ

“เชื่อป้าเถอะ ตาเหมไม่ได้ไม่ชอบหนูหรอกนะ พี่เขาแค่แสดงออกไม่เป็น เอาอย่างนี้ป้าว่าเราอย่าคุยเรื่องเครียดกันเลยดีกว่า นี่ไงจ๊ะ แปลงดินที่ป้าบอก” เยาวมาศชี้ผืนดินเปล่าตรงหน้า “เหมยชอบดอกไม้ไหมลูก เดี๋ยวป้าจะได้เอาเมล็ดพันธุ์มาโปรย ๆ เอาไว้ เวลามองดอกไม้สวย ๆ หนูจะได้สดชื่นด้วย”

“ชอบค่ะ คุณป้าก็ชอบเหรอคะ” เหมยลี่ตอบ ปกติเธอมักจะคอยช่วยแม่รดน้ำต้นไม้ดอกไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ มาโดยตลอด ในเมื่อที่บ้านเล็กมีพื้นที่บ้างก็ดี เธอจะได้มีอะไรทำ ไม่ต้องฟุ้งซ่านคิดถึงพ่อแม่อีก

“ใช่จ้ะ เอาอย่างนี้นะเหมย รอป้าที่นี่แป๊บเดียวเดี๋ยวป้ากลับไปเอาเมล็ดพันธุ์ที่ตึกใหญ่มาให้ เรามาช่วยกันปลูกดอกไม้นะจ๊ะ” เยาวมาศส่งยิ้มจริงใจให้จนเหมยลี่เริ่มจะยิ้มออก

“ค่ะคุณป้า” เด็กสาวยิ้มรับคำเบา ๆ

ทว่าเมื่อคล้อยหลังเยาวมาศได้ไม่นาน รอยยิ้มสุภาพพริ้มเพรากลับต้องหุบลงทันที เนื่องเพราะบุคคลที่เธอคิดว่าเขาไม่ต้อนรับการมาของเธอมากที่สุด ตอนนี้กำลังจ้องเขม็งมาอย่างคาดโทษ เหมราชเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าจนทำให้คนตัวเล็กเริ่มทำอะไรไม่ถูก

“คุณเหมมีธุระอะไรกับเหมย...”

“ขี้ฟ้องเหมือนกันนี่” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มพลางพินิจมองใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กคนนี้ใกล้ ๆ

ในความทรงจำของเขา เหมยลี่เป็นเสมือนตัวแทนของความสดใสร่าเริง ทุกครั้งที่เจอกันเจ้าตัวมักจะแย้มยิ้มพริ้มเพราน่าเอ็นดู แต่เวลานี้เจ้าตัวกลับมีแต่ความเศร้าหมองอยู่บนใบหน้าจนเขาเองยังอดใจหายไม่ได้

“คะ?”

“ที่บอกแม่ฉันว่าฉันไม่ชอบเธอน่ะ ดูออกขนาดนั้นเลย?” ชายหนุ่มยิงคำถามกลับ เขาไม่ใช่คนช่างอธิบาย และก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องมาโอ๋เธอเหมือนพ่อกับแม่ด้วย

“เอ่อ คือเหมย เหมยขอโทษค่ะ” รู้ดีว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันไม่ถูกต้อง เธอมาอยู่บ้านพ่อแม่ของเขาแท้ ๆ ยังจะกล้าพูดถึงเขาในแง่ลบแบบนั้นอีก

“เอาจริง ๆ ฉันเองก็ไม่ได้ชอบที่มีเด็กจากไหนไม่รู้มาอยู่บ้านเดียวกัน แต่ฉันก็ไม่ได้จะใจร้ายกับเธอหรอกนะ เพราะรู้ดีว่าพ่อแม่เธอมีบุญคุณกับบ้านฉันมาก” เหมราชเอ่ยตามตรง

“คะ?” เหมยลี่เงยหน้ามองอย่างคาดไม่ถึง

“ต่อไปนี้เธอก็อยู่ที่นี่อย่างมีความสุขเถอะ ไม่ต้องกังวลเรื่องฉัน ขอแค่ต่างคนต่างอยู่ อย่ามาวุ่นวายกันให้ฉันรำคาญใจก็พอแล้ว” คนอายุมากกว่าพูดอย่างใจเย็น ถึงอย่างไรเหมยลี่ก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง

“ขอบคุณนะคะ...ฮึก” อุตส่าห์พยายามเก็บกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลไว้ตั้งนาน พอเจอคำพูดกระด้างหูที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นจากเหมราช ก็ทำเอาเธอไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้อีกเลย

“ฉิบหาย” ชายหนุ่มสบถเสียงแผ่วเบาเมื่อเห็นว่าเหมยลี่ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ใครมาเห็นคงหาว่าเขารังแกเด็กเป็นแน่ แต่จะให้ปลอบก็ทำไม่เป็นอีก

ชายหนุ่มตัดสินใจทำสิ่งที่คิดว่าปัญญาอ่อนที่สุด ทว่า...เขาก็ไม่มีวิธีอื่นแล้วเหมือนกัน

“อะนี่… กินซะจะได้อารมณ์ดี” เหมราชยื่นมือออกไป เห็นเหมยลี่เอาแต่เงียบมองลูกอมรสสตรอว์เบอร์รีบนมือเขาตาปริบ ๆ ชายหนุ่มจึงยัดมันใส่มือเธอทันที

“ขอบคุณค่ะ” เหมยลี่เงยหน้ามองคนตัวสูงด้วยความซาบซึ้ง และก็ต้องหัวใจเต้นแรงอีกครั้งเมื่อมือข้างหนึ่งของเหมราชเอื้อมมาลูบศีรษะเธออย่างแผ่วเบา...

“เธอไม่เหมาะกับน้ำตาหรอก เวลาเธอยิ้มน่ารักกว่าเยอะเลยนะ”