บทที่ 5 - ฉันเอาเธอตายแน่ (1/2)

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว...

ความเศร้าเมื่อครั้งเก่าก่อนค่อย ๆ เลือนหาย หลงเหลือเพียงความทรงจำที่ดีเอาไว้ให้เหมยลี่ได้หวนคิดถึงพ่อแม่ผู้จากไป เด็กสาวอายุสิบแปดปีเติบโตมาท่ามกลางผู้คนที่ให้ความรักความเอ็นดูเธอเหมือนอย่างที่พ่อเคยบอกเอาไว้ไม่มีผิด เห็นทีพ่อกับแม่คงวางเส้นทางอนาคตไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้วละมั้ง

เฉียนเปาและภาวินีน่าจะมั่นใจว่าครอบครัวของรุ่นพี่คนสนิทจะดูแลลูกสาวให้อย่างดี ซึ่งมันก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ หัสดินและเยาวมาศไม่เพียงแต่มอบที่อยู่อาศัยและความอบอุ่น ทั้งสองยังส่งเสียเหมยลี่ให้เรียนหนังสือ จนกระทั่งเด็กสาวใกล้จะเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก

แน่นอนว่าต่อให้ได้รับการส่งเสริมเรื่องการเงินอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เหมยลี่ก็ไม่ลำพองตน เธอตั้งใจเรียนให้สมกับที่ท่านทั้งสองให้ความเมตตา จนในที่สุดก็สามารถสอบเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยชื่อดังได้ในที่สุด

ตอนนี้เหลือเพียงสอบวิชาสุดท้าย ชีวิตวัยมัธยมของเธอก็จะจบลงอย่างสวยงาม

ทุกอย่างเหมือนกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี จะมีก็แต่เยาวมาศที่พักหลังมานี้สุขภาพร่างกายเริ่มไม่ค่อยแข็งแรงนัก หญิงวัยกลางคนมีโรคประจำตัวเป็นโรคความดันสูง ยิ่งนานวันอาการยิ่งหนักและมีโรคแทรกซ้อนจนไม่สามารถลงมาเดินชมสวนดอกไม้หน้าบ้านเธอได้เหมือนเมื่อก่อน แต่ถึงอย่างนั้นเหมยลี่ก็ไม่ปล่อยให้คุณป้านอนเหงาอยู่ในห้องลำพัง

หลังเลิกเรียนเหมยลี่จะทำหน้าที่ดูแลเยาวมาศอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ตั้งแต่พาคุณป้าเดินเข้าห้องน้ำ อ่านหนังสือให้ฟัง นำอาหารขึ้นมาเสิร์ฟ รอจนกว่าหัสดินและเหมราชจะสะสางงานเสร็จกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเยาวมาศ

การดูแลเยาวมาศจึงตกเป็นหน้าที่สำคัญที่เหมยลี่ยินดีและเต็มใจจะทำ แต่หากมีความจำเป็นอย่างต้องอ่านหนังสือสอบ เด็กรับใช้คนอื่น ๆ ในบ้านก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนเยาวมาศแทน

“เหมย มานั่งตรงนี้สิจ๊ะ” เยาวมาศนั่งพิงพนักหัวเตียงกวักมือเรียกเด็กสาวให้เดินเข้าไปหา

เหมยลี่เข้าไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงอย่างกระตือรือร้น “คุณป้าอยากได้อะไรหรือเปล่าคะเดี๋ยวหนูไปเอามาให้ หรือว่าคุณป้าอยากลงไปเดินเล่นสูดอากาศข้างล่างคะ”

“ไม่จ้ะ ป้าแค่อยากคุยกับหนูเฉย ๆ” หญิงวัยกลางคนคลี่ยิ้มอ่อนโยน

“คะ? มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”

“เดี๋ยวเราก็จะเรียนจบแล้วนะ เหมยคิดหรือยังว่าอยากทำงานอะไร”

“โธ่ คุณป้าคะ เหมยเพิ่งเรียนจบม.ปลายเอง ยังไม่ทันคิดเลยค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ เหมยจะรีบค้นหาตัวเองให้เจอแน่ ๆ” คนเป็นหลานตอบตามความจริง

“ป้ารู้จ้ะ ป้ารู้มาตลอดว่าเหมยตั้งใจเรียนและไม่มีวันทำให้ป้าผิดหวัง แต่ป้าแค่เป็นห่วง ถ้าเป็นไปได้ป้าก็อยากให้เหมยช่วยงานเหมที่บริษัท ถ้าได้เป็นเลขาของพี่เขาน่าจะดีที่สุดนะ ยังไงก็คนกันเองทั้งนั้น”

รอยยิ้มของเหมยลี่หุบลงทันทีเมื่อคิดถึงคนที่เยาวมาศเอ่ยถึง

“คุณป้าพูดเหมือนเค้าจะอยากให้หนูไปทำงานด้วย...” เด็กสาวแอบทำหน้ามุ่ยนิดหน่อย

ตั้งแต่วันนั้น...วันที่เหมราชไปหาเธอที่บ้านเล็ก เหมยลี่ก็รู้ว่าควรจะวางตัวอย่างไรไม่ให้เขาต้องอึดอัด จริงอยู่ว่าเหมราชไม่ได้เกลียดเธอ แต่ชายหนุ่มทำเหมือนเธอเป็นเพียงอากาศธาตุ หากไม่มีความจำเป็นจริง ๆ เขาแทบไม่เคยเอ่ยถามหรือพูดอะไรกับเธอเลย

จะมีก็แต่เธอ...ที่เผลอไผลนึกถึงถ้อยคำและการกระทำอ่อนโยนของเขาแค่ครั้งนั้นครั้งเดียวไม่เลิกรา

แค่ครั้งเดียวที่เขามอบความใจดีให้ แต่มันกลับฝังลึกสลักแน่นอยู่ในความทรงจำของเด็กคนหนึ่งที่กำลังหลงทางอย่างเธอ จนผ่านมานานหลายปีแล้วก็ยังไม่เลือนรางไป

“เหมไม่ใช่คนใจร้ายแบบนั้นหรอก ป้ารู้นะว่าเหมยชอบเกร็งเวลาโดนพี่เขาทำหน้ายักษ์ใส่ แต่ความจริงแล้วเหมน่ะเป็นห่วงเหมยมากนะ เรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดของเหมย พี่เขาก็เป็นคนขอรับผิดชอบเองทั้งหมด”

“คุณเหมคงไม่อยากให้คุณลุงคุณป้าต้องเหนื่อยน่ะสิคะ”

“เรานี่จริง ๆ เลย เอาเถอะ เหมยไม่ต้องกังวลนะลูก ยังไงเหมยก็เป็นคนในครอบครัวของป้า พวกเรารักเหมยมากนะ” เยาวมาศลูบศีรษะหลานรักที่เมื่อก่อนเคยมองด้วยความเอ็นดูอย่างไร วันนี้ก็ยังเป็นเหมือนเก่า

“หนูก็รักคุณลุงคุณป้าเหมือนกันค่ะ” เด็กสาวตอบด้วยรอยยิ้ม

ติ๊ด ๆ ๆ

“เอ่อ หนูขอไปรับสายก่อนนะคะ” คนตัวเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นมาดู ปรากฏว่าคนโทรเข้ามาคือ ‘แพรวา’ เพื่อนสนิทของเธอเอง

“ว่าไงจ๊ะแพร”

“เหมยยยย วันมะรืนมีสอบภาษาอังกฤษใช่ไหม คือว่าเค้าอยากให้เหมยมาช่วยติวหน่อยได้หรือเปล่า”

“ได้สิ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเค้าไปหาที่บ้านนะ”

“ไม่ ๆ คืองี้ พอดีว่าพรุ่งนี้ที่บ้านเค้าจะไปทำธุระที่ต่างจังหวัด เค้าก็เลยเครียดอยู่ว่าจะไม่มีเวลาอ่านหนังสือ ถ้าเหมยไม่ติดอะไร คืนนี้ออกมาหาเค้าได้ไหม...น้าาา นะ ๆ เค้าขอเวลาไม่นานแค่สักสองชั่วโมงแค่นั้นพอ”

เหมยลี่นิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตากลมโตเหลือบมองนาฬิกาแขวนบนผนังที่บอกเวลาทุ่มตรง ซึ่งมันเป็นเวลาที่เธอจะต้องอยู่ดูแลเยาวมาศจนกว่าสามีและลูกชายของคุณป้าจะกลับมา

“ไม่ได้หรอกแพร เค้าต้องอยู่ดูแลคุณป้าน่ะ” น้ำเสียงเหมยลี่เต็มไปด้วยความลำบากใจ

“แป๊บเดียวจริง ๆ ถ้าเหมยไม่ช่วยเค้า เค้าก็ไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว”

“แต่ว่า...”

“ไปเถอะเหมย ป้าไม่ว่าอะไรหรอก”

ทันใดนั้นเสียงเยาวมาศก็ดังขึ้นแทรก เหมยลี่หันไปเห็นคุณป้าที่เคารพรักแย้มยิ้มนุ่มนวลก็ยิ่งลำบากใจเข้าไปใหญ่ แต่สุดท้ายเธอก็ทนลูกตื๊อของแพรวาไม่ไหว

“โอเค ๆ ก็ได้ เดี๋ยวเค้ารีบออกไป เจอกันที่บ้านแพรนะ”

“เดี๋ยวนะ เอ่อ คือว่าเค้าไม่ได้อยู่บ้านน่ะ ตอนนี้เค้านัดเพื่อน ๆ ห้องสองมาติวกันที่ห้องของมินตรา เหมยจำมินตราได้ไหม”

“อื้ม จำได้แต่เค้าไม่เคยไปหอมินตรานะ” เหมยลี่พอจะจำได้ว่ามินตราเป็นเพื่อนต่างห้อง ด้วยความที่แพรวาเป็นสาวสังคมจ๋า เธอจึงมีเพื่อนต่างห้องหลายคนและก็ขยันพาเธอไปเจอเพื่อนใหม่เสมอ

“เค้าส่งโลฯ ให้ในไลน์แล้วน้า เหมยเรียกรถแล้วมาตามที่อยู่นี้เลยนะ ขอบใจมากน้าเหมยเพื่อนรัก จุ๊บ ๆ”

ทันทีที่แพรวาวางสาย เหมยลี่ก็ถอนหายใจยาว ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากช่วยเพื่อนแต่เธอรู้สึกไม่ดีเลยที่ต้องทิ้งเยาวมาศให้อยู่คนเดียว

“เดี๋ยวหนูบอกพี่แก้วตาให้มาอยู่เป็นเพื่อนคุณป้าจนกว่าคุณเหมกับคุณลุงจะกลับนะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอก อีกไม่กี่ชั่วโมงตาเหมก็กลับมาแล้ว เหมยไปหาเพื่อนเถอะจ้ะ ว่าแต่เพื่อนคนไหนโทรมาจ๊ะ”

“แพรวาน่ะค่ะ แพรอยากให้ช่วยติววิชาภาษาอังกฤษที่จะสอบวันมะรืน ที่ต้องออกไปตอนนี้เพราะว่าพรุ่งนี้บ้านแพรวาต้องไปทำธุระที่ต่างจังหวัด ก็เลยไม่มีเวลาแล้ว...”