ตอนที่ 15

วันนี้ตระกูลจ้าวยังเงียบสงัดเช่นเดิมเมื่อตะวันลับขอบฟ้า ความมืดคืบคลานจนกระทั่งเต็มแผ่นฟ้า จวนตระกูลจ้าวจุดไฟสว่างไสวแต่กับไร้ผู้คน

เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงเย็น จ้าวจวิ้นซานขุ่นเคืองเสียจนไม่รับสำรับพร้อมกับติงมี่เซียน กระทั่งบุตรชายของนางเองก็ยังมีข้ออ้างเพื่อที่จะอยู่ให้ไกลจากนาง

จ้าวจวิ้นซานไปนอนที่เรือนของฮูหยินรองตามที่เจ้าตัวว่าเอาไว้ ส่วนฮูหยินเอกอย่างติงมี่เซียนในตอนนี้ ก็ต้องกลับมานอนที่เรือนใหญ่คนเดียว เพราะเรือนรับรองนั้นยังไม่ได้ซ่อมแซม

แม้ว่าในช่วงเย็นจะมีบ่าวใจกล้าสามสี่คนมาจัดการเรื่องต่างๆให้ติงมี่เซียน แต่เมื่อท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีก็รีบกลับเรือนบ่าวไปโดยไม่ลา

เท่ากับว่าในตอนนี้ติงมี่เซียนอยู่ที่เรือนใหญ่นี่เพียงคนเดียว

ติงมี่เซียนอยู่ในชุดผ้าสีขาวพร้อมนอน แต่สายตาของนางกวาดมองไปรอบห้องอย่างหวาดระแวง

สายตาของนางจ้องเขม็งไปยังราวไม้ว่างเปล่า เดิมทีมันเป็นราวไม้สำหรับแขวนเสื้อคลุมประจำตำแหน่งฮูหยินเอกที่ถูกเผาทำลายไป

ตอนนี้มันเป็นเพียงราวไม้ว่างเปล่า แต่กลับดูน่าหวาดกลัวเสียเหลือเกิน

หากยังเป็นเช่นนี้ ราตรีนี้นางคงไม่อาจข่มตาหลับได้...

ติงมี่เซียนรีบคิดหาทางรอดอย่างรวดเร็ว ถ้าหากนางไปนอนที่อื่น เมิ่งหรูซีคงตามหานางไม่เจออย่างนั้นหรือเปล่า

แต่เมื่อคืนก่อนนั้น ทุกคนก็รวมกันอยู่ที่เรือนรับรอง...

เมื่อได้นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เรือนรับรองยิ่งรู้สึกขนลุก

ภาพของชุดคลุมนั่นที่ลอยอยู่เหนือพื้นพุ่งเข้ามาพร้อมกับไฟที่ลุกท่วม สะเก็ดไฟที่กระเด็นออกมาราวกับผู้สวมใส่กำลังร่ายรำบทเพลงแห่งความพินาศให้แก่ตระกูลจ้าว

กระทั่งจ้าวจวิ้นซานในตอนนั้นยังตะลึงค้างแทบเอาตัวไม่รอดด้วยซ้ำ...

ติงมี่เซียนนั่งนิ่งอยู่บนตั่ง สายตาหยุดอยู่ที่ราวไม้ว่างเปล่า ในมือกำปิ่นประจำตำแหน่งเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ความหวาดกลัวท่วมท้นในหัวใจทำเอานางสั่นไปทั้งตัว

แต่ถ้าหากนำมันไปคืนให้กับจ้าวเซินฝูตอนนี้ก็เท่ากับว่าเสียหน้า

ถึงอย่างนั้นจ้าวจวิ้นซานที่เป็นประมุขตระกูลยังยอมอ่อนข้อให้เมิ่งหรูซี โดยการทำตามความประสงค์ของนาง

เสียหน้ายังดีกว่าตายมิใช่หรือ...

ราวกับว่าติงมี่เซียนเพิ่งจะคิดได้

แม้ว่าปิ่นอันนี้นางจะหวงแหนนัก ราวกับมันเป็นตัวแทนแห่งความภาคภูมิใจของนางในฐานะฮูหยินเอกตระกูลจ้าวเพียงอย่างเดียว

แต่อย่างไรมันก็ไม่ใช่ของนาง...

ต่อให้ไม่มีปิ่นอันนี้ ในตอนนี้ติงมี่เซียนก็ยังเป็นฮูหยินเอกของตระกูลจ้าวอยู่ดี

ในใจของติงมี่เซียนคิดแต่ริษยาอยากจะแย่งชิงของของผู้อื่น จนลืมมองความจริงข้อนี้ไป...

เช่นนั้นต้องเอาไปคืน

ติงมี่เซียนผุดลุกขึ้นจากตั่งนอน คว้าเอาเสื้อคลุมตัวบางมาสวมใส่ หวังจะเดินไปที่เรือนจันทร์เสี้ยวของจ้าวซิ่วเทียน คืนปิ่นของเมิ่งหรูซีไปเสีย แล้วทิ้งคำพูดเจ็บแสบเอาไว้ให้จ้าวเซินฝูเจ็บใจเล่นๆ

แต่ก่อนที่จะได้เดินออกไปติงมี่เซียนได้ยินเสียงประหลาดจากหลังประตูด้านนอกเข้าเสียก่อน...

ติงมี่เซียนหยุดนิ่งเงี่ยหูฟังไม่กล้าเปิดประตูออกไป

เสียงฝีเท้าเบาๆที่ทางเดินของเรือนใหญ่ทำเอานางขนหัวลุก ในยามนี้คงไม่มีผู้ใดในตระกูลจ้าวอุตริออกมาเดินเล่นทั้งๆที่มีเรื่องน่ากลัวแบบนี้เกิดขึ้นหรอก

ติงมี่เซียนถอยห่างจากประตู รีบกลับขึ้นไปบนตั่งนอนอย่างเดิม จ้องมองไปที่ประตูด้วยความหวาดกลัว

นางไม่กล้าแม้จะละสายตาออกจากประตูเพราะหวาดกลัวว่า หากละสายตาเพียงครู่เดียว บางสิ่งบางอย่างที่นางหวาดกลัวจะเข้าถึงตัว

แม้ว่านั่นจะไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ได้ผลก็ตามที

เสียงฝีเท้าลากยาวดังขึ้นรอบเรือนใหญ่ราวกับกำลังข่มขวัญผู้ที่อยู่ในเรือน และมันก็ได้ผล เมื่อติงมี่เซียนรู้สึกหวาดกลัวจนแทบจะกัดลิ้นตาย

ติงมี่เซียนพยายามทำใจดีสู้เสือ นางคิดว่าหากตอนที่ไปถึงประตูแล้ว เสียงฝีเท้าที่เดินอยู่นั้นห่างออกไป นางจะรีบวิ่งได้ที่เรือนจันทร์เสี้ยวอย่างไม่คิดชีวิต

สองขาสั่นๆพาเจ้าของร่างยืนขึ้น ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าใกล้ประตูทีละน้อย ในมือของนางยังกำปิ่นเจ้าปัญหาเอาไว้แน่น

ติงมี่เซียนยืนนิ่งรวบรวมความกล้าอยู่หน้าประตูเรือน เมื่อนางได้ยินเสียงฝีเท้านั่นห่างออกไปแล้วจึงรีบกระชากประตูเปิดออกทันที

แต่เมื่อเปิดประตูออกมา ภาพที่นางเห็นตรงหน้าก็ทำเอาเข่าอ่อนจนยืนไม่ไหว

อาภรณ์สีขาวพลิ้วไสวเช่นเดียวกับที่เคยเห็นที่เรือนเล็กของจ้าวเซินฝูลอยอยู่ตรงหน้าของนางในระยะประชิด

ติงมี่เซียนล้มตึงลงกับพื้น ในขณะที่อาภรณ์สีขาวตรงหน้านั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้อย่างใจเย็น

ในตอนนี้ติงมี่เซียนย่อมต้องเอาชีวิตรอดเป็นอันดับแรก แขนขาที่อ่อนแรงของนางตะกุยกับพื้นพาร่างกายที่สั่นเทาเคลื่อนที่ออกห่างจากสิ่งที่น่าหวาดกลัวนั่น

หากมีใครได้เห็นสภาพตอนนี้ของติงมี่เซียนคงนึกขันไม่น้อย

สิ่งที่นางเป็นอยู่ตอนนี้ เรียกได้ว่าหวาดกลัวเสียจนหมดสภาพฮูหยินเอกทีเดียว

ติงมี่เซียนพยายามคลานหนีไปให้ไกล แต่ดูเหมือนว่ากลุ่มก้อนความน่าหวาดหวั่นตรงหน้านั้นไม่อนุญาตให้นางได้ทำตามใจตนเอง

อาภรณ์สีสะอาดไร้ผู้สวมใส่ โฉบลงมาจนอยู่ระดับเดียวกับติงมี่เซียน แม้ว่าจะกล่าวว่าอาภรณ์นี้ไม่มีผู้สวมใส่ แต่แท้จริงแล้วรูปร่างของมันคล้ายมนุษย์มาก

ราวกับว่าผู้สวมใส่นั้นล่องหนอยู่เท่านั้นเอง...

"มะ เมิ่ง...อึก..."

เพียงแค่คำๆเดียวที่หลุดออกจากปากของติงมี่เซียน เส้นผมที่ปล่อยสยายของนางก็ราวกับถูกกระชากด้วยมือที่มองไม่เห็น

สายลมหนักแน่นราวกับสัมผัสไปทั่วทั้งใบหน้าของติงมี่เซียนทำเอาอึดอัด ราวกับว่ากำลังถูกจับที่ใบหน้าจริงๆ

"ปะ ปล่อย อึก ปล่อย..ข้า.."

ปั้ก!

เมื่อครู่ที่ติงมี่เซียนรู้สึกเหมือนว่ามีคนกระชากผมของนาง บัดนี้ออกแรงดึงผมของนางฟาดลงกับพื้นอย่างแรงจนมองเห็นภาพตรงหน้าเป็นภาพเบลอ

สิ่งนั้นไม่จบเพียงแค่ดึงเส้นผมจนติงมี่เซียนหงายหลังหัวฟาดพื้นเท่านั้น แต่หลังจากนั้นร่างของติงมี่เซียนก็ราวกับถูกลากด้วยมือที่มองไม่เห็น กระแทกเข้ากับผนังห้องนอนอีกครั้ง

"กรี๊ดดดด!"

เสียงหวีดร้องด้วยความเจ็บปวดของติงมี่เซียนดังลั่นไปทั่วบริเวณ จวนตระกูลจ้าวในตอนนี้ที่เงียบสงัดนั้นไม่ว่าเรือนไหนต่างก็ได้ยินเสียงร้องของนาง

ผู้คนแต่ละเรือนขยับตัวเข้าหากันเป็นกลุ่มก้อน ไม่มีผู้ใดคิดจะออกไปช่วยนางแม้แต่คนเดียว

กระทั่งสามีอย่างจ้าวจวิ้นซานก็ได้แต่โทษในใจว่าเป็นเพราะติงมี่เซียนหวงสมบัติไม่เข้าท่า คนตายถึงขั้นลุกขึ้นมาทวงคืนแล้วยังหวงแหนเอาไว้

หรือจะเป็นบุตรชายอย่างจ้าวซินเหอที่ไม่รู้จะโทษว่าผู้ใด แม้ในใจจะห่วงมารดาแค่ไหน แต่จ้าวซินเหอเองก็เคยเจอกับเหตุการณ์แบบนั้นมาก่อน

การที่จะเอาตัวเข้าไปเสี่ยงอีกรอบไม่ใช่เรื่องตลก หากมีหัวคิดสักหน่อย ย่อมรู้ว่าไม่ควรเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้

ในขณะที่แต่ละเรือนกำลังโทษว่าติงมี่เซียนอยู่ในใจ ติงมี่เซียนต้องเผชิญหน้ากับความหวาดกลัวที่ทั้งชีวิตนี้ก็คงลืมไม่ลง

แรงเหวี่ยงเมื่อครู่บ่งบอกโทสะของผู้กระทำได้ดี ในตอนนี้ติงมี่เซียนรู้สึกปวดร้าวไปทั่วทั้งร่างกาย แต่ดูเหมือนจะยังไม่จบแค่นั้น เมื่อลมหอบใหญ่กระชากนางออกจากมุมห้องแล้วเหวี่ยงนางไปกระแทกกับผนังอีกฝั่งหนึ่ง

ครั้งนี้ติงมี่เซียนถึงกับได้เลือด ศีรษะของนางกระแทกกับพื้นห้องจนเลือดอาบ

แม้นางจะเจ็บจนขยับตัวไม่ไหวแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของโทสะนั้นจะยังไม่พึงพอใจกับการกระทำเท่านี้

เส้นผมยาวสลวยบัดนี้ยุ่งเหยิงไปหมด ติงมี่เซียนสะอึกสะอื้นกองอยู่กับพื้นเสียงไม่ดังนัก แต่เป็นภาพที่น่าเวทนาไม่น้อย

ติงมี่เซียนพยายามชี้ไปที่ปิ่นที่ตกอยู่บนพื้นเพื่อให้เมิ่งหรูซีรับมันกลับไป แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่าเมิ่งหรูซีจะไม่ได้สนใจปิ่นนั่นมากไปกว่าการกลั่นแกล้งนาง

ทิศทางที่นิ้วสั่นๆของนางชี้ไปนั้นไม่ได้รับความสนใจแม้แต่น้อย ความสนใจของเมิ่งหรูซีพุ่งเป้ามาที่นาง

"ดะ ได้...โปรด...อึก..."

ติงมี่เซียนคลานอยู่กับพื้นด้วยสภาพน่าเวทนา นางพยายามบอกกับเจ้าของแรงโทสะนั้นว่านางยอมคืนสมบัติชิ้นนั้นให้แล้วแต่โดยดี

แต่ในตอนนี้นอกจากการมอบความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสให้ติงมี่เซียนแล้ว ดูเหมือนว่าเมิ่งหรูซีในตอนนี้จะไม่มีความสนใจอื่น

ติงมี่เซียนพยายามคลานไปยังทิศทางที่ประตูเปิดอยู่ หวังจะหนีจากเหตุการณ์น่าสะพรึงนี้

ราวกับว่าติงมี่เซียนเป็นของเล่น เมื่อปลายนิ้วของเมิ่งหรูซีได้แตะที่ขอบประตู ประตูไม้ของเรือนใหญ่ก็เลื่อนปิดเสียงดัง นิ้วที่วางอยู่บนรางเลื่อนของติงมีเซียนถูกทับจากประตูไม้บานใหญ่ นางเจ็บปวดจนต้องร้องออกมาสุดเสียง

"กรี๊ดดดด!"

ยังไม่จบเท่านั้น ใบหน้าของนางที่แนบอยู่กับพื้นถูกกระชากขึ้นมา แล้วจับฟาดลงกับพื้นหน้าประตูหลายครั้ง

ติงมี่เซียนกรีดร้องอย่างเจ็บปวดจนกระทั่งไร้เสียงออกมาจากลำคอ

สภาพห้องนอนเรือนใหญ่บัดนี้เละจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม เลือดของติงมี่เซียนไหลอาบใบหน้าของนาง อีกทั้งยังเผื่อแผ่ไปตามทางที่นางถูกลากไปรอบห้อง

ครืด..ครืด..ครืด..ครืด...

เสียงประหลาดบางอย่างดังขึ้นที่ศีรษะของนาง ลากช้าๆและสัมผัสประหลาดที่หนังศีรษะ

ติงมี่เซียนพยายามเอื้อมมือไปจับด้วยความสงสัย มือของนางจับเข้าที่กลุ่มผมของตัวเองช้าๆ เมื่อจับดูแล้วทีแรกเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกติ

แต่ผมกลุ่มนั้นกลับติดมือของนางออกมาเป็นกำ...

"อึก.."

ติงมี่เซียนมองเส้นผมกำใหญ่ในมือของตนเอง น้ำตาไหลออกมาเป็นสายอย่างเงียบเชียบ ในตอนนี้นางไม่ปัญญาจะต่อกรอะไรกับเมิ่งหรูซีอีกต่อไปแล้ว

ไม่มีแรงกระทั่งจะส่งเสียงห้ามการกระทำของเมิ่งหรูซีในตอนนี้

ได้แต่นอนน้ำตาไหลเงียบๆ ยอมรับผลที่จะเกิดตามมาหลังจากนี้...

ครืด... ครืด... ครืด...

เส้นผมกำแล้วกำเล่าถูกโกนออกด้วยสายลมไม่มีรูปร่าง เส้นผมของติงมี่เซียนถูกหย่อยลงตรงหน้าของนางราวกับย้ำเตือนสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

ในเมื่อนางหวงแหนปิ่นที่ไม่ใช่ของนางนักหนา...

เช่นนั้นหากไม่สามารถปักปิ่นได้อีกต่อไป ยังจะหวงแหนอยู่อีกหรือไม่

กระทั่งศีรษะของติงมี่เซียนไม่เหลือผมแม้แต่เส้นเดียวแล้ว เสียงที่น่าหวาดกลัวและสัมผัสประหลาดนั้นจึงได้หมดไป

ติงมี่เซียนหลับตาลงอย่างยอมจำนน คิดว่าในเมื่อเมิ่งหรูซีกลั่นแกล้งคนจนสาแก่ใจแล้วก็จากไป

แต่ติงมี่เซียนยังไม่สามารถขยับตัวได้เพราะมือของนางถูกประตูไม้ทับเอาไว้ และยังรู้สึกเจ็บปวดมากจนไม่กล้าขยับตัว

เวลาผ่านไปสักพัก ติงมี่เซียนที่นอนนิ่งอยู่กับที่เริ่มมีเรี่ยวแรงขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยก็ควรขยับตัวออกจากหน้าประตูเสียก่อน

ติงมี่เซียนค่อยๆขยับมือของตัวเองช้าๆ หวังจะเอานิ้วที่โดนทับอยู่นั้นออกมา ทันใดนั้นประตูไม้บานใหญ่ก็ถูกเลื่อนออกอย่างแรง ติงมี่เซียนที่เพิ่งกลับมามีเรี่ยวแรงถึงกับต้องหวีดร้องของมาอย่างเจ็บปวดและสิ้นหวังอีกครั้ง

เสียงที่ดังขึ้นมาอีกครั้งของติงมี่เซียนฟังดูโหยหวนดังไปทั่วจวน คนตระกูลจ้าวเกาะกลุ่มกันแน่น มองรอบข้างด้วยสายตาหวาดระแวง

จวนตระกูลจ้าวที่เงียบสงัดมีเพียงเสียงกรีดร้องของติงมี่เซียนดังมาเป็นระยะ สร้างความหวาดหวั่นให้คนในจวน

มีเพียงแต่คนกลุ่มเดียวเท่านั้น ที่มองเป็นเรื่องสนุกสนาน

วิชามารก็ดี

เลี้ยงภูติผีก็ดี

วิญญาณอาฆาตของอดีตฮูหยินเมิ่งหรูซีก็ดี

ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งที่คนตระกูลจ้าเป็นคนสร้างมันขึ้นมา ส่วนจ้าวเซินฝูเพียงแค่ใช้ประโยชน์จากความหวาดกลัวเหล่านั้นเพื่อแก้แค้น

หากจะโทษใครก็โทษตนเองเถอะ ตระกูลจ้าว...

เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของติงมี่เซียนยังสร้างความหวาดหวั่นให้คนตระกูลจ้าวเป็นระยะตลอดทั้งคืน

ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล...