ตอนที่ 14

หลังจากที่ลงทะเบียนบ่าวกับทางการแล้ว จ้าวเซินฝูก็พาบ่าวทั้งคู่ไปเลือกซื้อเสื้อผ้าสำเร็จรูปง่ายๆคนละห้าชุด ก่อนจะพากันกลับจวน

เงินค่าตัวบ่าวนั้นมอบให้กับทั้งสองคนอย่างเท่าเทียม และมีสัญญาบ่าวเป็นเวลาห้าปี

เนื่องจากทั้งเสี่ยวเล่อและเสี่ยวเมิ่งนั้นไม่มีบิดามารดา หรือผู้ดูแลอะไรเลย เงินที่ทั้งสองคนได้จึงเต็มเม็ดเต็มหน่วย แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องรับใช้จ้าวเซินฝูให้ครบห้าปีเสียก่อนจึงจะไถ่ถอนตัวเองได้ โดยมีพันธะสัญญานายบ่าวที่จัดการโดยทางการ

เย็นย่ำแล้ว หวังซิ่นเจียและจ้าวเซินฝูจึงได้พากันกลับมาที่จวนตระกูลจ้าว

ในตอนนี้คนตระกูลจ้าวมีสีหน้าที่เหนื่อยล้าไม่น้อย เพราะทุกอย่างจะต้องเสร็จสิ้นก่อนตะวันตกดิน และทุกอย่างเพิ่งจะเสร็จสิ้นก่อนที่จ้าวซิ่วเทียนจะกลับมาไม่ถึงสองเค่อ

จ้าวจวิ้นซานเมื่อเห็นว่าหวังซิ่นเจียและจ้าวเซินฝูกลับมาก็รีบเดินเข้ามาหา

"หวังไต้ซือ"

"ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วหรือประมุขจ้าว"

"ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วขอรับ"

"เช่นนั้นหรือ..."

จ้าวจวิ้นซานแม้จะพูดแบบนั้น แต่ก็ยังไม่แน่ใจนักว่าสมบัติที่ติงมี่เซียนเก็บเอาไว้นั้น ได้เอาไปคืนที่เรือนจันทร์เสี้ยวจนครบทุกอย่างแล้วหรือยัง

"นางกล่าวว่ายังมีสมบัติของนางอีกหนึ่งชิ้นที่ยังไม่ได้คืน"

เพียงแค่นั้นคนในตระกูลก็ขนลุกชัน ทุกสายตาจ้องไปที่ติงมี่เซียนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากจ้าวจวิ้นซานนัก กระทั่งจ้าวจวิ้นซานก็ยังหันมามองนางด้วยสายตาตำหนิ

"สะ สมบัติของนางทุกชิ้น ข้านำไปคืนให้ไม่มีตกหล่น..."

"ปิ่น..."

ทุกสายตาเลื่อนไปจับจ้องที่ปิ่นปักผมของติงมี่เซียน

ปิ่นปักผมประดับอัญมณีสีม่วงเข้มที่ปักอยู่กับผมสีน้ำหมึกของติงมี่เซียน เดิมทีเป็นของเมิ่งหรูซีอย่างนั้นหรือ...

เรื่องนี้บ่าวที่เพิ่งเข้ามาทำงานหลังจากที่เมิ่งหรูซีตายไปย่อมไม่รู้ แต่ว่าคนที่อยู่มาก่อน หรือจ้าวจวิ้นซาน กระทั่งตัวติงมี่เซียนเองก็รู้ดีว่าปิ่นนี้เดิมทีเป็นของใคร

"ฮูหยิน"

จ้าวจวิ้นซานเรียกติงมี่เซียนด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์นัก ทั้งๆที่รู้ว่าเมิ่งหรูซีในตอนนี้ร้ายกาจเพียงใด ยังจะมาสร้างเรื่องเพิ่มอีก

"แต่ปิ่นนี้เป็นปิ่นประจำตำแหน่ง..."

แม้จะดูฟังแก้ตัวขึ้นก็ตาม แต่หากจำได้ เมื่อคืนก่อนชุดคลุมประจำตำแหน่งก็ยังถูกเผาไปแล้ว

และถึงจะบอกว่าปิ่นนี้เป็นปิ่นประจำตำแหน่ง แต่ที่จริงแล้วจ้าวจวิ้นซานได้มอบปิ่นอีกอันให้ไปแล้วในตอนที่แต่งเข้าจวนตระกูลจ้าว

ปิ่นที่จ้าวจวิ้นซานมอบให้ติงมี่เซียนเป็นปิ่นประดับอัญมณีสีสมพูที่งดงามอันหนึ่ง แต่ว่าปิ่นอันนั้นเป็นปิ่นที่จ้าวจวิ้นซานมอบให้

แต่ปิ่นของเมิ่งหรูซี เป็นปิ่นที่อดีตประมุขและอดีตฮูหยินตระกูลจ้าวมอบให้ และเป็นปิ่นที่แสดงถึงการยอมรับที่คนตระกูลจ้าวมอบให้เมิ่งหรูซี

การยอมรับที่ติงมี่เซียนไม่เคยได้รับ...

ติงมี่เซียนยังนึกอิจฉาเมิ่งหรูซีทุกครั้งที่ได้เห็นปิ่นนี้ แม้นางจะนึกข่มเมิ่งหรูซีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่าคนตายอย่างเมิ่งหรูซี แม้จะได้รับการยอมรับ แต่มีวาสนาอยู่ใช้ปิ่นนี้ไม่นาน

แต่วันนี้...

"อย่างที่นางกล่าว... ปิ่นนี้เป็นปิ่นประจำตำแหน่ง..."

"นางมีอีกอันไม่ใช่หรือ ปิ่นนี้ไม่ใช่ของนาง"

ที่จริงแล้วเรื่องปิ่นที่ติงมี่เซียนใช้ปักผมทุกวันนั้น กระทั่งจ้าวเซินฝูก็ยังไม่รู้ ในตอนที่ได้ยินนั้นก็นึกตกใจอยู่ไม่น้อยเช่นกัน

แต่เมื่อในตอนนี้รับรู้แล้วว่ายังมีสมบัติอีกชิ้นหนึ่งของมารดาที่ติงมี่เซียนจงใจไม่มอบคืนก็รู้สึกโกรธจนกำมือแน่น

"ใช้ของของคนตาย ไม่รู้สึกกระดากอายบ้างหรือ"

คำพูดของหวังซิ่นเจียทำให้นางรู้สึกอับอายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อก่อนไม่มีใครรู้เรื่องปิ่นนี้ กระทั่งหวังซิ่นเจียพูดออกมา

"ไม่ว่าหวังไต้ซือจะกล่าวอย่างไร แต่ปิ่นนี้ข้าคงมอบให้ไม่ได้"

ติงมี่เซียนกัดฟันกล่าวเสียงแข็ง

แม้ว่าปิ่นอันนี้จะเป็นปิ่นของคนตาย แต่นี่เป็นหนึ่งในความภาคภูมิใจของการเป็นฮูหยินของนาง

หวังซิ่นเจียมองติงมี่เซียนที่กล้าสบตากับตน ในดวงตามีความแข็งกร้าว ไม่ยอมอ่อนให้ ดังนั้นจึงไม่คิดพูดให้มากความ

"เช่นนั้นก็ให้นางเป็นคนไปทวงคืนแล้วกัน"

หวังซิ่นเจียไม่ใส่ใจติงมี่เซียนที่ทำตัวโง่งมไม่เลิก พาทั้งจ้าวเซินฝู และผู้ติดตามอีกสามคนไปที่เรือนจันทร์เสี้ยว

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ติงมี่เซียน

อย่างที่หวังซิ่นเจียกล่าวเอาไว้ เมิ่งหรูซีจะเป็นคนไปทวงคืนด้วยตัวเอง...

แปลว่าหลังจากนี้ ติงมี่เซียนคือเป้าหมายของเมิ่งหรูซีอย่างไม่ต้องสงสัย เช่นนั้นไม่ว่าผู้ใดก็ต้องออกห่าง กระทั่งบุตรอย่างจ้าวซินเหอยังรีบดีดตัวออกไม่กล้าเข้าใกล้

จ้าวจวิ้นซานเองยังหันมามองที่ติงมี่เซียนอย่างไม่พอใจ

เรื่องทุกอย่างกำลังจะจบลงด้วยดีแล้ว แต่ติงมี่เซียนทำให้เรื่องมันยากขึ้นมาอีก เพียงแค่ปิ่นอันเดียว จะหวงแหนอะไรนักหนา

"ท่านพี่..."

"คืนนี้ข้าจะไปนอนที่เรือนของฮูหยินรอง"

พูดจบไม่รอฟังติงมี่เซียนพูดอะไรกิน เดินหนีไปอย่างรวดเร็ว

จ้าวซินเหอเองก็ไม่อยากอยู่ใกล้มารดานักในตอนนี้ ทุกคนล้วนมองติงมี่เซียนเป็นเหมือนตัวปัญหา

เพราะอย่างนั้นคืนนี้ติงมี่เซียนต้องจัดการกับปัญหาด้วยตัวเอง หากต้องเผชิญหน้ากับเมิ่งหรูซีก็ต้องเผชิญหน้าเพียงคนเดียว

ติงมี่เซียนกำมือแน่น อย่างไรแล้วนางก็ไม่ต้องการที่จะเสียปิ่นนี้ไป แม้ว่ามันจะเป็นของเมิ่งหรูซีที่ตายไป แต่ก็เป็นปิ่นที่ผู้เฒ่าของตระกูลจ้าวมอบให้เมิ่งหรูซีด้วยความยินดี

ต่างจากนางที่นอกจากจ้าวจวิ้นซานแล้วไม่มีผู้อาวุโสของตระกูลจ้าวผู้ใดตอนรับ เพราะอย่างนั้นปิ่นนี่จึงเป็นความภาคภูมิใจเดียวของนาง

แม้ว่ามันจะไม่ใช่ความภาคภูมิใจของนางอย่างแท้จริงก็ตาม

แต่ถึงอย่างนั้นก็มอบให้ไม่ได้

ให้คืนไม่ได้อย่างเด็ดขาด...

.

.

.

"คุณชายหวัง เรื่องปิ่น..."

"อ้อ เรื่องนั้นพ่อบ้านหยางเป็นคนบอกน่ะ"

หลังจากกลับมาถึงเรือนจันทร์เสี้ยวที่เป็นเรือนของจ้าวเซินฝูแล้ว พ่อบ้านหยางก็แยกตัวพาบ่าวทั้งสองไปล้างเนื้อล้างตัวให้เรียบร้อย

ในส่วนห้องรับรองของเรือนจันทร์เสี้ยวจึงมีเพียงหวังซิ่นเจีย และจ้าวเซินฝูอยู่ด้วยกัน

"เช่นนั้นเองหรือ..."

พ่อบ้านหยางเป็นคนเก่าแก่ อีกทั้งยังมาจากตระกูลเมิ่งของเมิ่งหรูซี ดังนั้นเป็นคนที่ค่อนข้างเชื่อถือได้ และหลังจากที่เห็นท่าทางของติงมี่เซียนแล้ว เรื่องปิ่นนั่นคงเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน

"ถึงปิ่นนั่นจะไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรนัก แต่มันเป็นของของมารดาเจ้า ไม่ควรให้นางถือครองเอาไว้"

"เช่นนั้นคืนนี้คงต้องพาท่านแม่ไปเยี่ยมเยียนนางเสียหน่อย..."

หวังซิ่นเจียยกน้ำชาขึ้นมาจิบอย่างสบายใจ เหลือบมองท่าทางที่ดูตื่นเต้นจนแทบเก็บเอาไว้ไม่ไหวแล้วก็ได้แต่ระบายยิ้มออกมา

"หากต้องการให้ช่วยก็บอกล่ะ"

แม้ว่าหวังซิ่นเจียรู้ดีว่าจ้าวเซินฝูจะไม่ต้องการความช่วยเหลืออะไรก็ตาม

พ่อบ้านหยางกลับเข้ามาที่โถงรับรองของเรือนจันทร์เสี้ยวเมื่อจัดการกับบ่าวทั้งสองคนเรียบร้อยแล้ว เสี่ยวเล่อ และเสี่ยวเมิ่งดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นเมื่อเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน

ที่จริงแล้วงานในเรือนจันทร์เสี้ยวคงไม่มีมากเท่าเรือนอื่นๆที่ต้องคอยทำเรื่องนู่นนี่ตามใจเจ้านาย แต่งานหลักๆมีแค่ทำความสะอาดเรือน กับเตรียมสำรับเท่านั้น

"อย่างแรกที่พวกเจ้าต้องรู้ คือเจ้าเป็นบ่าวของข้า จ้าวเซินฝู ไม่ใช่บ่าวของตระกูลจ้าว รับใช้ข้าเพียงผู้เดียว"

เสี่ยวเล่อและเสี่ยวเมิ่งพยักหน้ารับ เรื่องนี้เมื่อครู่พ่อบ้านหยางบอกพวกเขามาแล้ว

"เรื่องงานต่างๆ พ่อบ้านหยางจะเป็นคนบอกพวกเจ้าเอง"

จ้าวเซินฝูหันไปมองพ่อบ้านหยางที่ยืนอยู่ด้านหลังของเด็กทั้งสองคน พ่อบ้านหยางค้อมตัวรับคำสั่ง

จ้าวเซินฝูคิดว่าเรื่องในเรือนไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว จะเหลือก็แต่เรื่องนอกเรือนเท่านั้น

เสี่ยวเล่อและเสี่ยวเมิ่งเป็นบ่าวของจ้าวเซินฝู ดังนั้นเรือนอื่นๆต้องเพ่งเล็งเป็นแน่ โดยเฉพาะกับจ้าวซินเหอที่ดูแล้วจะมีความแค้นกับจ้าวเซินฝูมากที่สุด

หากเห็นแล้วว่าไม่สามารถกลั่นแกล้งจ้าวเซินฝูได้แล้ว เป้าหมายต่อไปย่อมไม่พ้นบ่าวทั้งสองคนอย่างแน่นอน

"อีกเรื่องหนึ่ง..."

เสี่ยวเล่อและเสี่ยวเมิ่งมองมาที่เจ้านายใหม่ตาแป๋วตั้งใจฟัง

จ้าวเซินฝูเห็นแล้วนึกถึงพวกบ่าวเมื่อชีวิตก่อนเหลือเกิน หลังจากที่ได้เลื่อนขั้นเป็นผู้อาวุโสแล้ว อาจารย์ของจ้าวเซินฝูก็หาบ่าวมาให้เช่นกัน

อีกทั้งยังมีท่าทางคล้ายกันเสียเหลือเกิน...

แม้ว่าจะไม่รู้ก็ตามว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ใช้ชีวิตอย่างไร

"แม้ว่าอยู่ในเรือนจะไม่ลำบากอะไรนัก แต่หากออกไปนอกเรือนแล้วย่อมมีคนอื่นที่ไม่ชอบหน้าข้านัก"

จ้าวเซินฝูรู้สึกปวดหัวตุบๆ หลังจากที่ทวงปิ่นคืนจากติงมี่เซียนแล้ว เกรงว่าจะต้องหาวิธีไม่ให้บ่าวตัวน้อยของจ้าวเซินฝูเป็นเป้าหมายที่จะโดนรังแกต่อไปสินะ

"หากมีผู้ใดเข้ามารังแกล่ะก็ จงโต้กลับเสีย หากโดนลงโทษข้าจะเป็นผู้ยื่นมือช่วยเอง"

แม้ว่าตัวตนของจ้าวเซินฝูในชีวิตนี้เพิ่งจะมีอำนาจ แต่อำนาจนั้นก็เป็นอำนาจที่รองประมุขตระกูลเพียงผู้เดียว ในฐานะคุณชายใหญ่ผู้สืบสกุล

ในเมื่อมีอำนาจในมือมากขนาดนั้น ก็ควรใช้ให้คุ้มเสียหน่อย

อีกทั้งนอกจากอำนาจของคุณชายใหญ่แล้ว ยังมีอำนาจของมารดาที่คนในจวนตระกูลจ้าวพากันหวาดกลัวจนหัวหดอีก เพราะอย่างนั้นจึงไม่มีอะไรน่ากังวล

"พวกเจ้าเป็นบ่าวของคุณชายใหญ่ อย่าให้บ่าวคนอื่นในบ้านมาข่มเอาได้"

"ขอรับคุณชาย"

เสี่ยวเล่อและเสี่ยวเมิ่งจำคำของจ้าวเซินฝูเอาไว้ขึ้นใจ หากมีผู้ใดมารังแก ให้โต้กลับ!

หมายถึงจะรุนแรงแค่ไหนก็ย่อมได้ใช่หรือไม่...

แต่คุณชายกล่าวแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องใหญ่แค่ไหน คุณชายย่อมจัดการได้อย่างแน่นอน!

"ดี"

จ้าวเซินฝูพูดเพียงสั้นๆอย่างพออกพอใจ

ถึงแม้จะบอกว่าให้โต้กลับ แต่ไม่ได้หมายความว่าให้เป็นผู้รังแก เพียงแค่ไม่ได้เป็นผู้เริ่มนั่นก็เพียงพอแล้ว

หากอีกฝ่ายเป็นคนเริ่ม เราที่เป็นผู้โต้กลับจะทุบตีแรงเท่าไหร่ก็ย่อมได้

"เช่นนั้นก็ไปเถอะ พ่อบ้านหยางคงมีหลายสิ่งอยากจะสอนพวกเจ้า"

จ้าวเซินฝูบอกให้ทั้งสามคนไปจัดการเรื่องของตัวเองเสีย

ในขณะนี้ในหัวเล็กของจ้าวเซินฝูกำลังคิดสารพัดวิธีที่จะกลั่นแกล้งติงมี่เซียน

หญิงคนนี้ไม่ว่าจะเป็นชีวิตใด ก็สร้างปัญหาให้ไม่หยุดหย่อน ยามยังเด็กนั้นยังไม่ได้คิดอะไรมากมายเพราะไม่รู้ความ

อีกทั้งเมื่อมีอำนาจ ก็ดันกระเสือกกระสนโหยหาการยอมรับจากครอบครัวอย่างหน้ามืดตามัว ไม่ใช้อำนาจที่มีให้เป็นประโยชน์

ช่างโง่เขลาเสียเหลือเกินจ้าวเซินฝู...

ชีวิตก่อนจ้าวเซินฝูไม่ได้เอะใจอะไร กระทั่งปิ่นปักผมของมารดา ยังปล่อยให้หญิงแพศยานั่นครอบครองจนตายจากไป

ชีวิตนี้เป็นดังโอกาสอันล้ำค่าที่จะทวงคืน

จ้าวเซินฝูเผยยิ้มโหดเหี้ยมออกมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อคิดแผนการที่จะเอาคืน

หวังซิ่นเจียเพียงเหลือบมองเล็กน้อย ก่อนจะเหยียดยิ้มออกมาเช่นกัน

หากเป็นเช่นนี้แล้ว...

ย่อมไม่มีอะไรต้องห่วง

หวังซิ่นเจียยกน้ำชาขึ้นจิบ พลางนึกถึงอีกคนที่เป็นกังวลเหลือเกินกับเรื่องนี้ ยิ่งนึกถึงใบหน้าที่ดูยุ่งยากของคนๆนั้นแล้ว ยิ่งนึกขันขึ้นมา จนต้องหลุดขำออกมาเบาๆ

เป็นห่วงมากไปแล้ว...

จ้าวเซินฝูไม่ใช่คนโง่งมอีกต่อไปแล้ว