ตอนที่ 13

เช้าวันถัดมาหวังซิ่นเจียเดินมาหาจ้าวเซินฝูที่เรือนเล็กพร้อมกับพ่อบ้านหยาง

ในตอนนี้พ่อบ้านหยางเป็นบ่าวส่วนตัวของจ้าวเซินฝูแล้ว เหมือนว่าพ่อบ้านหยางจะดูยิ้มแย้มขึ้น แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องไหน ระหว่างได้เป็นบ่าวส่วนตัวของจ้าวเซินฝู หรือได้ปลดภาระจากการเป็นพ่อบ้านของตระกูลจ้าว

"วันนี้ข้าจะพาไปเลือกบ่าวคนใหม่"

จ้าวเซินฝูเพียงพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตามออกมา แต่ดูเหมือนว่าหวังซิ่นเจียจะไม่ค่อยพึงพอใจนัก และสิ่งที่ทำให้หวังซิ่นเจียดูไม่พึงพอใจคือชุดที่จ้าวเซินฝูสวมใส่

"แน่ใจนะว่าจะไปหาบ่าวเพิ่ม ไม่ใช่ไปขายตัวเป็นบ่าว"

ตอนนี้ชุดที่จ้าวเซินฝูสวมใส่ราวกับผ้าขี้ริ้วก็ไม่ปาน หากเป็นเช่นนี้เกรงว่าหวังซิ่นเจียคงไม่กล้าเดินใกล้

แม้ว่าชุดของหวังซิ่นเจียจะดูเก่า แต่มันก็มีราคา ที่สำคัญมันดูเก่าเพราะต้องระหกระเหินไปนู่นมานี่ต่างหาก หากใส่ชุดดีๆเกรงว่าชุดจะหม่นหมอง

"เป็นถึงคุณชายใหญ่ ไม่มีเสื้อผ้าที่ดีกว่านี้หรือ"

จ้าวเซินฝูได้แต่ทำหน้าแหยๆออกมา

ตั้งแต่เติบโตมาเสื้อผ้าที่จะมีใส่ก็มีเพียงชุดของบ่าวไพร่ที่เอามาทิ้งเท่านั้น อีกทั้งสองตัวนี้ยังใส่มานานแล้วด้วย

"เป็นข้าที่สะเพร่าเอง พวกท่านโปรดรอสักครู่ ข้าจะไปนำชุดมาให้คุณชายใหญ่"

"เอามาชุดเดียวก็พอ เดี๋ยวจะต้องออกไปซื้อใหม่ที่ตลาด"

"ขอรับ หวังไต้ซือ"

พ่อบ้านหยางค้อมตัว ก่อนจะไปทำหน้าที่ของตน

"หาที่นั่งรอเถอะ ข้าไม่อยากเข้าไปในเรือนของเจ้านัก"

จ้าวเซินฝูพยักหน้ารับ เข้าใจดีว่าเรือนของจ้าวเซินฝูที่ว่า สภาพมันไม่น่ารับแขกมากเพียงใด จ้าวเซินฝูจึงเดินนำหวังซิ่นเจียเดินไปแถวครัวที่มีม้านั่งของบ่าวอยู่

"จบเรื่องนี้แล้ว เจ้าจะทำอะไร"

"ข้าคงจะอยู่ที่นี่ไม่นานนัก... อาจจะสักปี หรือน้อยกว่านั้น"

"หลังจากนั้นเล่า"

"คงระหกระเหินอยู่พักหนึ่ง แล้วเมื่อครบสิบห้าหนาว ค่อยสอบเข้าสำนักฝึกตนสักแห่ง"

"คิดไว้ขนาดนั้นเชียวหรือ"

หวังซิ่นเจียดูจะแปลกใจไม่น้อย กับความคิดของจ้าวเซินฝูในตอนนี้ ดูแล้วไม่ว่าอย่างไร ตระกูลจ้าวก็ไม่ได้อยู่ในแผนการเลยด้วยซ้ำ

"เจ้าไม่อาลัยครอบครัวหน่อยหรือ"

หากเป็นจ้าวเซินฝูในชีวิตก่อน ย่อมไม่มีความคิดที่จะไปจากตระกูลจ้าว หนำซ้ำหากเห็นว่าตนมีความสำคัญกับตระกูลแล้ว ย่อมยอมทำทุกอย่างตามที่ครอบครัวร้องขอ

แต่ไม่ใช่กับจ้าวเซินฝูในชีวิตนี้อีกต่อไป สิ่งที่ผูกมัดจ้าวเซินฝูเอาไว้กับตระกูลจ้าวในตอนนี้มีเพียงความแค้นเท่านั้น

"ครอบครัวงั้นหรือ..."

วีรกรรมของคนตระกูลจ้าวนั้นตราตรึงใจยิ่งนัก แต่นั่นก็ไม่ใช่ความหมายในทางที่ดี นอกจากเรื่องชั่วช้าที่ตระกูลจ้าวเคยทำ จ้าวเซินฝูเล็งเห็นว่าไม่มีเรื่องอันใดต้องอาลัยอาวรณ์

"ข้ามีคนที่เปรียบเสมือนครอบครัวอยู่แล้ว"

จ้าวเซินฝูตอบเพียงเท่านั้น ในใจแล้วหากจบเรื่องคราวนี้แล้ว และเมื่อเวลาที่เหมาะสมมาถึง จ้าวเซินฝูก็ไม่คิดจะผูกสัมพันธ์อันใดกับคนตระกูลจ้าวอีก

นอกเสียจากคนตระกูลจ้าวนั้นจะรนหาที่ด้วยตัวเอง

อย่างไรแล้วใจนึงก็รู้อยู่แล้วว่าหากในภายภาคหน้านั้น จ้าวเซินฝูเกิดเก่งกาจขึ้นมา ต้องเป็นที่ต้องตาของตระกูลจ้าวอย่างแน่นอน

"เช่นนั้นก็ดีแล้ว"

อย่างน้อยคราวนี้ จุดจบย่อมเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน

.

.

.

หลังจากที่พ่อบ้านหยางนำชุดใหม่มาให้เปลี่ยนแล้ว หวังซิ่นเจียก็พาจ้าวเซินฝูและพ่อบ้านหยางออกไปทำธุระนอกจวนอย่างที่ว่าไว้ ก่อนจะไปยังกำชับจ้าวจวิ้นซานให้จัดการเรื่องต่างๆให้เสร็จสิ้นก่อนตะวันจะตกดิน

ตั้งแต่เช้าวันนี้ไม่ได้เห็นติงมี่เซียนแม้แต่เงา นางคงอยู่ในห้องสมบัติ คอยลูบจับสมบัติของคนอื่นด้วยความเสียดายก่อนที่จะต้องมอบให้กับเจ้าของตัวจริง

ที่แรกที่หวังซิ่นเจียพาไปคือร้านขายผ้า

จ้าวเซินฝูนั้นเรียกได้ว่าไม่มีเสื้อผ้าดีๆเลย นั่นเป็นเพราะผู้เป็นพ่ออย่างจ้าวจวิ้นซานไม่เคยสนใจใยดี กระทั่งเสื้อผ้ายังต้องรอให้มีบ่าวนำมาทิ้งเสียก่อนจึงจะมีชุดใหม่ใส่

ดังนั้นวันนี้นอกจากผ้าเนื้อดีหลายพับที่สั่งตัดสำหรับจ้าวเซินฝูแล้ว ยังมีชุดแบบสำเร็จรูปอีกราวห้าหกชุดที่ซื้อติดมือกลับไปด้วย

หลังจากนั้นก็พากันแวะทานอาหารที่เหลาอาหารขนาดกลางแห่งหนึ่งในเมือง แม้ว่าจะเป็นเพียงเหลาอาหารขนาดกลางๆ แต่ก็มีอาหารรสเลิศไม่น้อย

จ้าวเซินฝูในชีวิตนี้เพิ่งเคยได้ลิ้มรสอาหารที่เรียกได้ว่าเป็นอาหารจริงๆเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น แม้ว่าในชีวิตก่อนจะทานมาจนเบื่อ แต่ในชีวิตนี้ไม่เหมือนกัน ดังนั้นจ้าวเซินฝูจึงเจริญอาหารไม่น้อย

หลังจากทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วก็แวะที่หอขายตำรา หวังซิ่นเจียเลือกซื้อตำราความรู้พื้นฐานจำนวนหนึ่งกลับไปด้วย และมอบหมายให้พ่อบ้านหยางเป็นผู้สอนให้จ้าวเซินฝู

ถึงตรงนี้แล้วจ้าวเซินฝูเบ้หน้าเล็กน้อย แม้ว่าชีวิตนี้จะไม่เคยได้รับการสั่งสอน แต่เมื่อชีวิตก่อนนั้นอาจารย์ของจ้าวเซินฝูเคี่ยวกรำมาจนจะสำรอกออกมาเป็นตัวอักษร

เพราะในชีวิตก่อนจ้าวเซินฝูเองก็จากบ้านตระกูลจ้าวไปแบบไม่รู้เรื่องอะไรเลยเช่นกัน ดังนั้นอาจารย์ของจ้าวเซินฝูจึงต้องสั่งสอนอย่างหนักหน่วงเพื่อให้จ้าวเซินฝูได้เป็นผู้อาวุโสที่น่าภาคภูมิของสำนัก

แม้ว่าสุดท้ายแล้ว จะเป็นจ้าวเซินฝูเองที่ทำมันเสียเปล่าก็ตาม

ในตอนนั้นเป็นจ้าวเซินฝูที่มองข้ามความพยายามของอาจารย์และทำให้ตนเองต้องมีจุดจบที่น่าสังเวช

"เรื่องเล็กๆน้อยๆก็คงมีเพียงเท่านี้... ถ้าอย่างนั้น ไปที่สุดท้ายกันเถอะ"

หวังซิ่นเจียเดินนำไปที่ทิศทางหนึ่ง จ้าวเซินฝูและพ่อบ้านหยางพากันเดินตาม ไม่เอ่ยถามอะไร เพราะรู้อยู่แล้วว่าจุดประสงคฺหลักของวันนี้คืออะไร

จุดหมายปลายทางสุดท้ายของวันนี้คือตลาดค้าทาส

เดิมทีนั้นตลาดค้าทาสเป็นสถานที่ที่มีคนยากไร้นำตัวมาขายเป็นทาสอยู่เต็มตรอกขนาดกลางๆ อยู่ในส่วนที่มืดมนของเมือง

แต่เมื่อมีคนมารวมกันอยู่มากเข้า ก็กลายเป็นที่ทำมาหากินของเหล่าพ่อค้าหัวใส

ก่อนหน้านี้มีเพียงชาวบ้านทั่วไปมารอให้มีคนมาซื้อตัวไปเป็นบ่าวเท่านั้น แต่บัดนี้มีหอค้าทาสขึ้นเต็มไปหมด จึงได้เรียกที่ตรงนี้ว่าตลาดค้าทาส

หากว่าต้องการทาสที่มีความสามารถต่างๆก็สามารถเลือกซื้อได้จากหอค้าทาส หรือหากอยากได้ทาสราคาไม่แพงมากก็ยังมีพวกชาวบ้านที่เต็มใจไปเป็นทาส หรือคนที่เอาบุตรมาขายเป็นทาสก็มี

หอค้าทาสมักจะได้ทาสมากความสามารถมาจากเชลยศึก หรือตามจวนตระกูลที่ขับไล่ทาสคนนั้นๆออกมาเพราะกระทำความผิด หรือที่ดีหน่อยก็อาจจะมีผู้ฝึกตนรวมอยู่ด้วย

เมื่อเดินเข้ามาในตรอกนี้แล้ว เสียงต้อนรับก็ดังเซ็งแซ่ ไม่ว่าจะเป็นเสียงจากหอค้าทาส หรือเสียงจากเหล่าชาวบ้านที่ยืนร้องขอความเมตตาให้รับตนไปด้วยก็ตาม

ที่ตลาดค้าทาสแห่งนี้เรียกได้ว่าไม่เคยหลับใหล คนเก่าไป คนใหม่มา เหล่าคุณชาย คุณหญิงจากตระกูลต่างๆก็มาเลือกซื้อทาสด้วยตนเอง

จ้าวเซินฝูกวาดตามองที่แห่งนี้อย่างตื่นตา ในช่วงเวลาเดียวกันของชาติที่แล้ว จ้าวเซินฝูไม่เคยมาเหยียบที่แห่งนี้เลย

"อยากเลือกเองหรือให้ข้าเลือกให้"

หวังซิ่นเจียเอ่ยถามจ้าวเซินฝูที่เดินตามมาไม่พูดไม่จา เมื่อได้รับคำถามจากหวังซิ่นเจียแล้ว ก็กวาดตามองรอบข้างเล็กน้อย ก่อนจะตอบหวังซิ่นเจีย

"ข้าอยากเลือกเองขอรับ"

หวังซิ่นเจียพยักหน้า ก่อนจะเดินนำไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย หากจ้าวเซินฝูพอใจคนไหนก็ค่อยเลือกคนนั้น หรือหากยังไม่ถูกใจ ค่อยเข้าไปเลือกบ่าวดีๆสักคนจากหอค้าทาสก็ได้

"คุณชายขอรับ เด็กคนนี้เพียงแค่ห้าเหรียญทองเท่านั้นขอรับ"

"คุณชายเจ้าคะ ได้โปรดรับข้าไปด้วยเถอะเจ้าค่ะ"

"คุณชายเจ้าคะ เลือกดูบุตรของข้าก่อนได้นะเจ้าคะ คนละสี่เหรียญทองเท่านั้นเจ้าค่ะ"

"คุณชายขอรับ..."

"คุณชายเจ้าคะ"

"คุณชาย..."

"คุณชาย..."

ตลาดค้าทาสนั้น ไม่ว่าจะเป็นชาติไหนก็ยังทำให้จ้าวเซินฝูรู้สึกหดหู่ได้เช่นเดิม

ไม่เพียงแค่เหล่าชาวบ้านยากจนที่มาขายตัวเป็นทาสเท่านั้น แต่บ้านไหนที่ยากจนแต่มีบุตรมาก ก็เอาบุตรที่พอรู้ความแล้วมาเร่ขายเป็นผักปลา

จ้าวเซินฝูได้แต่มองบรรยากาศรอบข้างอย่างอดสู

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่จ้าวเซินฝูก็ไม่ได้คิดจะหยิบยื่นความช่วยเหลือให้คนเหล่านั้นไปเพราะความสงสารแต่อย่างใด

ไม่ว่าใครก็ต้องมองหาสิ่งที่ตนเองได้ประโยชน์ร่วมด้วยเท่านั้น

จ้าวเซินฝูยังไม่ถูกตาต้องใจกับคนที่มาขายตัวเป็นทาสคนไหนเลย กระทั่งเดินมาจวนเกือบท้ายตรอก

เด็กสองคนสภาพมอมแมมไม่น้อยยืนจับมือกันอยู่ตรงมุมอับ จ้าวเซินฝูหยุดยืนมองเด็กน้อยทั้งคู่อยู่สักพัก ก่อนที่จะกล่าวกับหวังซิ่นเจียว่าต้องการเด็กทั้งสองคนนั้นไปเป็นบ่าว

หวังซิ่นเจียหันกลับมามองเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร หนึ่งในนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับจ้าวเซินฝูเสียก่อน

เด็กคนที่เงยหน้าขึ้นมาส่งรอยยิ้มสดใสมาให้จ้าวเซินฝู แม้ว่าจะอยู่ในตรอกโสมมนี่ก็ตาม

จ้าวเซินฝูไม่รอฟังคำตอบของหวังซิ่นเจีย เดินตรงเข้าไปหาเด็กทั้งคู่ทันที

"คารวะคุณชาย..."

เด็กคนที่ส่งยิ้มให้เมื่อครู่ปล่อยมือจากอีกคนและค้อมตัวทำความเคารพ

สิ่งนี้ไม่ได้มีผู้ใดสั่งสอนมา เพียงแต่จดจำจากผู้ค้าที่อยู่ในหอค้าทาสต่างๆทำเท่านั้น

"คะ คารวะคุณชาย..."

หลังจากที่เด็กคนแรกปล่อยมือแล้ว เด็กอีกคนที่ยืนข้างกันก็เงยหน้าขึ้นมาทำหน้าตาตื่น ก่อนจะเลียนแบบคนที่อยู่ข้างกัน

"ข้าน้อยเสี่ยวเมิ่ง ด้านข้างเป็นน้องชายของข้าเสี่ยวเล่อ"

จ้าวเซินฝูฉายแววตาเอ็นดูเด็กทั้งสองคน ก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่อยากรู้

"หากจะพาเจ้าไปด้วย ข้าต้องจ่ายเท่าไหร่หรือ"

"เรียนคุณชาย พวกข้าจะไปด้วยกันขอรับ..."

หลายครั้งที่เด็กชายที่ร่าเริงอย่างเสี่ยวเมิ่งพูดว่าจะไปด้วยกันสองคน หลายคนก็พากันเบือนหน้าหนี หากเป็นแค่ตัวเสี่ยวเมิ่งนั้นไม่ใช่เรื่องลำบากอะไร

แต่เสี่ยวเล่อที่ยืนอยู่ข้างกันนั้นดูขี้กลัวและไม่เป็นงาน เกรงว่าจะรับไปเป็นภาระเปล่าๆ

หากคุณชายตรงหน้าไม่สนใจจะพาเสี่ยวเล่อไปด้วย เสี่ยวเมิ่งก็จะไม่บอกราคาของตนเอง

"ข้าเข้าใจแล้ว"

ทันทีที่จ้าวเซินฝูกล่าวเช่นนั้น เสี่ยวเล่อก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างมีความหวัง เสี่ยวเล่อนั้นรู้ดีว่าตนเองเป็นภาระของพี่ชายมากเพียงใด

หากเป็นแค่เสี่ยวเมิ่งคนเดียวนั้น ย่อมได้ไปอยู่กับเจ้านายดีๆสักคนแล้ว ติดก็แต่กับเสี่ยวเล่อที่คอยฉุดรั้งพี่ชายตัวเองเอาไว้

แต่ถึงแม้ว่าจ้าวเซินฝูจะเอ่ยออกไปแบบนั้น แต่พ่อบ้านหยางก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เล็งเห็นว่าเสี่ยวเล่อคงต้องสั่งสอนกันอีกมาก

ต่างกับหวังซิ่นเจียที่ดูพออกพอใจกับการเลือกบ่าวของจ้าวเซินฝูเหลือเกิน

"ข้าสองคน.. แปดเหรียญทองขอรับ..."

ถึงอย่างนั้นเสี่ยวเมิ่งก็ยังเอ่ยออกมาไม่เต็มคำนัก สำหรับบ่าวที่ไม่ได้มีนายหน้าราคานับว่าสูงอยู่เล็กน้อย

"ตกลง แปดเหรียญทอง... พ่อบ้านหยาง"

เมื่อตกลงกันได้อย่างรวดเร็วจ้าวเซินฝูจึงมอบหมายเรื่องนีให้พ่อบ้านหยางจัดการต่อ เสี่ยวเมิ่งและเสี่ยวเล่อจับมือกันแน่นด้วยความดีใจ

แม้ว่าจะยืนอยู่ตรงนี้นับเดือน ผู้คนที่มาสนใจต่างก็ต้องส่ายหน้าหนีเพราะพวกเขาต้องการที่จะไปด้วยกัน

แต่คุณชายน้อยคนนี้ยอมซื้อทั้งคู่

เสี่ยวเมิ่งและเสี่ยวเล่อหันหน้ามองกันด้วยความดีใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันก้มหัวขอบคุณด้วยความยินดี

"เอาเถอะ รีบตามพ่อบ้านหยางไปเถอะ"

"ขอรับคุณชาย"

ทั้งสองคนรีบตามพ่อบ้านหยางไปยังโต๊ะตีทะเบียนบ่าวของทางการ เพื่อเข้าบัญชีเป็นบ่าวของจ้าวเซินฝู

"ถือว่าตามีแววไม่น้อย"

หวังซิ่นเจียเอ่ยชม จ้าวเซินฝูเพียงแค่ยิ้มรับเท่านั้น

อย่างไรก็ตามจ้าวเซินฝูหมายมั่นว่าในภายภาคหน้า ทั้งสองคนจะต้องมีประโยชน์สำหรับตนเองอย่างแน่นอน