ตอนที่ 10

ช่วงเวลาที่ไม่น่าอภิรมย์มากที่สุดของตระกูลจ้าว คือเมื่อยามที่ตะวันลับขอบฟ้า...

ช่วงเวลาที่แสนน่าหวาดหวั่นของคนที่อยู่ในจวนตระกูลจ้าว

ทั้งเจ้านายและบ่าวไพร่มารวมตัวกันอยู่ที่เดียว เรือนรับรองถูกใช้เป็นที่ซุกหัวนอนในยามค่ำคืนของคนในตระกูลนี้

แต่ถึงอย่างนั้น ทุกๆคืนก็ยังได้ยินเสียงลมหวีดหวิวอยู่ด้านนอก เรือนรับรองนั้นแม้ในยามที่ทุกคนรวมตัวกันอยู่ ด้านนอกก็ยังมีเสียงฝีเท้าที่เดินรอบเรือน

ครั้งหนึ่งเคยให้บ่าวพากันออกไปดูว่าใครเป็นคนเดิน แต่เมื่อออกไปดูก็พบเพียงความว่างเปล่า สายลมกรรโชกแรง พัดพายอดไม้สูงเอนไหวตามลมเป็นภาพที่น่าขนลุก

หลังจากนั้นแม้จะมีเสียงเดินรอบเรือนรับรอง หรือเสียงขูดเล็บกับบานหน้าต่าง กระทั่งเสียงเดินบนหลังคาเรือนรับรองก็ไม่มีใครกล้าออกไปดู

แต่คืนนี้ จะเป็นคืนสุดท้ายแล้ว การกลั่นแกล้งทั้งหมดจะจบลงในคืนนี้

ดังนั้นจ้าวซิ่วเทียนจึงคาดหวังให้มันเป็นคืนที่จะฝังอยู่ในใจของผู้พบเจอไปจนตาย...

"จงอยู่กับความหวาดกลัวไปชั่วชีวิตเสียเถอะ"

เสียงแผ่วเบาพัดหายไปกับสายลมแรง จ้าวเซินฝูคับแค้นเสียจนต้องเอ่ยปากกับตัวเอง เกรงว่าหากไม่ได้ระบายออกมาเสียหน่อยคงจะอกแตกตาย

เรื่องที่ว่าจะให้ยกโทษ หรือให้อภัยนั้น ไม่เคยมีอยู่ในหัวของจ้าวเซินฝูแม้แต่น้อย แม้ว่ามันจะเป็นการใช้ชีวิตที่ยากลำบากเพียงใดก็ตาม

ชีวิตน่ะ มันต้องมีอุปสรรค ถึงจะมีสีสัน

โชคดีที่คนตระกูลจ้าวนั้น ไม่ว่าชาติก่อน หรือชาตินี้ก็ยังเหมือนเดิม เช่นนั้นจะได้ไม่รู้สึกผิดที่ต้องลงมือแก้แค้น

ต้องขอบคุณความชั่วช้าที่เสมอต้นเสมอปลายของคนตระกูลนี้จริงๆ

จุดหมายแรกของคืนนี้คือเรือนของประมุขตระกูล หรือเรือนของจ้าวจวิ้นซาน

ที่เรือนของจ้าวจวิ้นซานมีบางสิ่งบางอย่างเพื่อประกอบฉากละครปาหี่ของจ้าวเซินฝู

จ้าวจวิ้นซานและติงมี่เซียนเรีกได้ว่าอาศัยนอนในเรือนเดียวกัน ต่างจากตอนที่เมิ่งหรูซีเป็นฮูหยิน จ้าวจวิ้นซานให้จัดเรือนแยกของเมิ่งหรูซีออกมา

ดูเหมือนว่าจ้าวจวิ้นซานจะรักใคร่ฮูหยินคนนี้ไม่น้อย ต่างจากมารดาของจ้าวเซินฝูที่ไม่เคยได้รับความรักจากจ้าวจวิ้นซาน

นอกจากสายตารังเกียจ เหยียดหยามแล้ว ดูเหมือนว่าเมิ่งหรูซีจะไม่ได้รับความรู้สึกอะไรอีก

จ้าวเซินฝูเดินทอดน่องจากเรือนเล็กท้ายจวนไปยังเรือนของจ้าวจวิ้นซานอย่างสบายใจ ในเวลานี้ไม่มีใครกล้าออกมาเดินเตร็ดเตร่อยู่ด้านนอก

กระทั่งเวรยามยังไม่มีการจัดวางเพื่อป้องกันเหตุร้ายใดๆ

บ่าวไพร่เองก็หวาดกลัวไม่แพ้กัน ดังนั้นไม่ว่าจ้าวจวิ้นซานจะเสนอค่าตอบแทนมากมายแค่ไหน ก็ไม่มีใครกล้าเสี่ยง

ในเวลานี้เหมือนทั้งจวนตระกูลจ้าวเป็นของจ้าวเซินฝู ไม่จำเป็นต้องหลบซ่อน เพราะตอนนี้คนตระกูลจ้าวพากันไปหลบซ่อนแทนแล้ว

เรือนของจ้าวจวิ้นซานอยู่ถัดจากหอบรรพชนมานิดหน่อย เมื่อเห็นความใหญ่โตโอ่อ่าก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือเรือนของประมุขตระกูล

จ้าวซิ่วเทียนแค่นหัวเราะ ทั้งที่เรือนของจ้าวจวิ้นซานใหญ่โตปานนี้ ไหนจะเรือนของฮูหยินรอง หรือกระทั่งบุตรคนอื่นๆยังดูดีสมฐานะ

มีเพียงจ้าวเซินฝูที่เป็นคุณชายใหญ่ที่แท้จริงเท่านั้น ที่ได้อยู่อย่างแร้นแค้น

แม้ในใจยังอยากจะรังแกคนในตระกูลจ้าวให้มากกว่านี้ แต่การเล่นยืดเยื้อต่อไปไม่ใช่เรื่องดี อย่างไรแล้วเรื่องการกลั่นแกล้งคงต้องจบในคืนนี้

จ้าวเซินฝูเดินมาจนถึงประตูของเรือนนอน ค่อยๆเปิดมันออกอย่างเบามือ

ภายในตกแต่งด้วยของมีค่า หรูหรา สมฐานะประมุขตระกูล แต่สิ่งของเหล่านั้นไม่ใช่ของที่จ้าวเซินฝูต้องการ

จ้าวเซินฝูกวาดสายตาหาไม่นานก็พบเข้ากับของที่ต้องใช้ในคืนนี้...

เสื้อคลุมสีม่วงเข้มปักลายดอกไม้ขาวนานาชนิด กลางหลังปักคำว่า 'จ้าว' ที่เป็นชื่อตระกูลเอาไว้ด้วยด้ายสีทอง

จ้าวเซินฝูเอื้อมมือไปลูบมันอย่างแผ่วเบา... ครั้งหนึ่งเขาจำได้ว่าเคยสัมผัสกับเสื้อตัวนี้มาก่อนในวัยเยาว์

เพราะก่อนหน้านี้ เสื้อคลุมปักลายหรูหรานี้เป็นของมารดา

เสื้อคลุมประจำตำแหน่งฮูหยินใหญ่ตระกูลจ้าว

และตอนนี้มันถูกเปลี่ยนมือไปยังติงมี่เซียน ยังดีที่นางหวงแหนมันนักหนา ในตอนนี้จึงมีสภาพไม่ต่างจากตอนที่เมิ่งหรูซียังอยู่

เสื้อคลุมตัวนี้ยังคงงดงามเช่นเดิม

จ้าวเซินฝูถอดมันออกจากราวแขวน จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นมันเลือนลางเสียเหลือเกิน

จ้าวเซินฝูมองเห็นจากไกลๆเท่านั้น... ในยามที่จ้าวจวิ้นซานมอบมันให้กับติงมี่เซียนในงานมงคลของทั้งคู่ ยามนั้นจ้าวเซินฝูยังเล็กนัก แม้ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่จ้าวจวิ้นซานทำนั้นคืออะไร แต่ก็ไม่พอใจเช่นกัน

กระทั่งโตขึ้นมาจึงได้รู้ความหมายของมัน แม้ชาติก่อนจะไม่สามารถทำอะไรได้ก็ตาม

แต่ไม่ใช่กับชาตินี้...

จ้าวเซินฝูสาบานกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ทำตัวโง่เขลาคอยให้คนอื่นจูงจมูก เพียงเพราะต้องการเป็นที่ยอมรับอีกต่อไป

จะยอมหรือก็ช่าง หรือจะไม่ยอมรับก็ช่าง จ้าวเซินฝูไม่คิดจะสนใจอีกต่อไป

จ้าวเซินฝูเลิกคิดอะไรไร้สาระ มองเสื้อคลุมในมือ พลางเอ่ยขอโทษมารดาผู้ล่วงลับในใจ

จ้าวเซินฝูโยนมันลงกับพื้น ก่อนจะควบคุมสายลมให้โอบอุ้มเอามันขึ้นมา ใช้ลมจำนวนหนึ่งวิ่งวนผ่านภายในเสื้อคลุม ให้เหมือนกับมีคนใส่อยู่

เมื่อจัดรูปร่างได้จนเป็นที่น่าพึงพอใจแล้ว จึงดำเนินตามแผนการที่วางไว้

เสื้อคลุมสีม่วงหรูหราลอยช้าๆไปยังเรือนรับรองที่คนในจวนตระกูลจ้าวไปรวมกันอยู่ จ้าวเซินฝูเดินตามมันไปช้าๆ มือข้างหนึ่งยกมากุมกล่องเล็กๆที่อยู่ในอกเสื้อ เพราะนี่ก็เป็นอีกสิ่งจำเป็นสำหรับแผนการคืนนี้เช่นกัน

กระทั่งจ้าวเซินฝูนำชุดคลุมมาถึงเรือนรับรองเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาดำเนินตามแปนการจริงๆเสียที

จ้าวเซินฝูก้าวขึ้นไปบนทางเดิน ก่อนจะเดินลากขาช้าๆให้คนในเรือนรับรองได้แตกตื่นกันเล่นๆ และก็เป็นอย่างที่คิด

ทันทีที่มีเสียงจากด้านนอก คนที่กองกันอยู่ในเรือนรับรองต่างก็รีบเกาะกลุ่มกันทันที เสียงกุกกักดังออกมาจากในเรือนรับรองที่ปิดประตูอยู่

จ้าวเซินฝูนึกขำไม่น้อย ค่อยๆเดินลากขาไปยังประตูของเรือนรับรองก่อนจะหยุดฝีเท้า

มือเล็กของจ้าวเซินฝูยกขึ้น พร้อมๆกับเสื้อคลุมนั้นที่ทำท่าคล้ายกับจ้าวเซินฝู ตอนนี้เสื้อคลุมตัวนั้นราวกับมีผู้สวมใส่จริงๆเสียแล้ว

จ้าวเซินฝูยืนห่างจากประตูเล็กน้อยเพื่อให้คนในเรือนรับรองได้เห็นเพียงแค่เสื้อคลุมเท่านั้นที่ลอยอยู่

จ้าวเซินฝูบังคับสายลมให้ค่อยๆเลื่อนประตูไม้ออกช้าๆ เพียงทันทีที่ประตูไม้นั้นถูกเลื่อนออกก็มีเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวดังขึ้นทันที

ทุกคนถอยกรูดออกห่างจากประตู ในขณะที่มันค่อยๆเลื่อนออก เสียงของสายลมด้านนอกฟังดูโหยหวนยิ่งนักในยามนี้

โดยปกติแล้ว สิ่งที่ทุกคนในจวนตระกูลจ้าวนั้นเชื่อว่าเป็นวิญญาณแค้นของอดีตฮูหยินอย่างเมิ่งหรูซีนั้น ทำเพียงแค่ส่งเสียงชวนขนหัวลุกเท่านั้น ไม่มีครั้งใดที่ทำรุนแรงถึงเพียงนี้

และภาพที่เห็นตรงหน้า สายตานับสิบๆคู่เป็นพยานได้ถึงความน่ากลัวครั้งนี้...

เสื้อคลุมฮูหยินตระกูลจ้าวลอยคว้างอยู่หน้าประตู ในขณะที่ประตูค่อยๆเลื่อนเปิดออก ทันทีที่เห็นดังนั้น ฮูหยินรองคนหนึ่งถึงกับเป็นลมหมดสติ

จ้าวจวิ้นซานและติงมี่เซียนนั้น คราวนี้ได้ประจักษ์ชัดแล้วว่า วิญญาณแค้นที่ว่านั้นเป็นอดีตฮูหยินอย่างเมิ่งหรูซีจริงๆ

เสื้อคลุมสีม่วงเข้มค่อยๆลอยเข้ามา เป้าหมายคือจ้าวจวิ้นซานและติงมี่เซียนอย่างไม่ต้องสงสัย

ในยามนี้เหล่าบ่าวที่นั่งล้อมอยู่รีบพากันวิ่งหนีราวกับผึ้งแตกรัง หากเป้าหมายคือจ้าวจวิ้นซานและติงมี่เซียน ดังนั้นก็หลีกทางเสียเถอะ แม้จะเป็นบ่าว แต่ไม่ว่าผู้ใดก็รักตัวกลัวตายกันทั้งนั้น

จ้าวเซินฝูสะบัดมืออีกครั้ง ลมหอบใหญ่พัดเข้าไปในเรือนรับรอง เทียนที่จุดเพื่อสร้างความสว่างดับพรึ่บพร้อมกันทุกเล่ม

เสียงกรีดร้องของคนตระกูลจ้าวดังขึ้นอีกระลอก อีกทั้งยังมีเสียงวิงวอน ก้มหมอบกราบวิงวอนต่อวิญญาณแค้นของอดีตฮูหยิน ขอให้ไว้ชีวิตพวกตนด้วย

เสื้อคลุมสีเข้มนั้นลอยเข้ามาใกล้จนเกือบชิดกับจ้าวจวิ้นซาน ชายแขนเสื้อข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมา มันไล้ผ่านใบหน้าของจ้าวจวิ้นซานเพียงเบาๆ

จ้าวเซินฝูใช้จังหวะที่สร้างมุมอับสายตาของจ้าวจวิ้นซาน รีบพุ่งเข้าไปในเรือนรับรองโดยฝ่าเท้าจ้าวเวหา ก่อนจะจุดไม้ขีดไฟแล้วโยนใส่เสื้อคลุมประจำตำแหน่งตัวนั้นแล้วรับพุ่งออกมา

เปลวไฟลุกไหม้บนผ้าเนื้อดีจนกลิ่นคละคลุ้ง คนที่อยู่ในเรือนรับรองนั้น ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่ทันได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น นั่นยิ่งทำให้รู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก เพราะอยู่ๆไฟก็ลุกไหม้เสื้อคลุม

เสื้อคลุมตัวนั้นไม่ได้ตกลงที่พื้นอย่างควรจะเป็น กลังจากที่ถูกไฟเผา มันกางแขนออกแล้วหมุนสะบัดผ้าไปทั่วเรือนรับรอง

สะเก็ดไฟจากเสื้อคลุมกระเด็นออก โดนผ้าม่าน บานหน้าต่าง พื้นเรือนกระทั่งเกิดไฟลุกไหม้เรือนรับรอง

บ่าวไพร่รีบวิ่งหนีตายออกจากเรือนรับรองโดยไม่หันกลับมามองผู้เป็นนายที่ยังนั่งนิ่งไม่ไหวติงด้วยความหวาดกลัว

ไฟโหมแรงขึ้นกระทั่งเสื้อคลุมตัวนั้นกำลังจะมอดไหม้ไปทั้งหมด ชายแขนเสื้อติดไฟข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมาทางจ้าวจวิ้นซาน

จ้าวจวิ้นซานลอบกลืนน้ำลายด้วยความหวาดกลัว คิดจะขยับตัวเพื่อหนีออกจากเรือนรับรองที่ไฟกำลังลุกไหม้

แต่คาดไม่ถึงว่าเสื้อคลุมที่กำลังมอดไหม้นั่นจะพุ่งเข้ามาหาจ้าวจวิ้นซานอย่างไม่ทันตั้งตัว... แม้ว่าเสื้อคลุมตัวนั้นจะมอดไหม้เป็นเถ้าถ่านก่อนจะได้ปะทะกับตัวของจ้าวจวิ้นซาน

แต่ลมร้อนสายหนึ่งก็ปะทะกับหน้าของจ้าวจวิ้นซานจังๆ

จ้าวจวิ้นซานยืนนิ่งไม่กล้าขยับขา กระทั่งติงมี่เซียนเขย่าตัวเรียกสติ จึงได้พากันออกมาจากเรือนรับรองอย่างทุลักทุเล

จ้าวเซินฝูยืนมองผลงานของตัวเองอยู่ที่หลังคาเรือนของจ้าวจวิ้นซาน เปลวไฟที่ค่อยๆลุกไหม้ยังคงไม่เพียงพอที่จะปลดปล่อยให้จ้าวเซินฝูให้พ้นจากบ่วงแค้นของคนตระกูลจ้าว

เพียงเท่านี้ยังไม่พอ...

แม้ว่าสุดท้ายแล้ว เรือนรับรองนั้นจะถูกเปลวไฟลุกไหม้ไปจนสิ้นก็ตาม

ในค่ำคืนนี้ ช่างเป็นคืนที่แสนสาหัสเหลือเกินสำหรับคนในตระกูลจ้าว

ยามที่ท้องฟ้าเป็นสีคราม จวนตระกูลจ้าวกลับสว่างไสวกว่าใคร เปลวเพลิงโหมเผาไหม้เรือนรับรองของจวนจนสว่างไปทั่วบริเวณ โดยที่คนตระกูลจ้าวทำได้เพียงแค่ยืนมองเท่านั้น

เมื่อภาพตรงหน้าไม่มีอันใดให้ใส่ใจแล้ว จ้าวเซินฝูรีบกลับเรือนเล็กของตนทันที

เพราะแผนการเมื่อวันที่ไต้ซือท่านนั้นมาปราบวิญญาณ ทำให้ไม่ว่าใครในตระกูลจ้าวล้วนไม่กล้าเฉียดกายเข้าใกล้เรือนเล็กของจ้าวเซินฝูอีก

กระทั่งโรงครัวยังต้องย้ายไปไว้ใครเรือนรับรองเป็นการชั่วคราว ดังนั้นชีวิตของจ้าวเซินฝูในตอนนี้เรียกได้ว่าสงบสุขมากกว่าที่คิดเอาไว้

แผนการทั้งหมดของจ้าวเซินฝูดำเนินไปตามแผนที่วางเอาไว้ไม่ผิดเพี้ยน แต่แผนของจ้าวเซินฝูนั้จะสำเร็จก็ต่อเมื่อตัวละครอีกตัวที่จ้างวานเอาไว้มาถึงในรุ่งเช้า

ค่ำคืนที่แสนวุ่นวายของตระกูลจ้าวยังดำเนินต่อไป ในขณะที่ตัวต้นเรื่องอย่างจ้าวเซินฝูนอนหลับอย่างเป็นสุขอยู่ที่เรือนเล็กของตนเอง

รอคอยวันพรุ่งนี้อย่างใจจดใจจ่อ...

บ่าวไพร่ตระกูลจ้าววุ่นวายตั้งแต่มืดยันสว่าง รุ่งอรุณนั้นไม่สดใสอย่างที่เป็นมาหลายวัน บ่าวชายผู้หนึ่งยืนปัดกวาดใบไม้อยู่หน้าจวน

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างซุบซิบเกี่ยวกับตระกูลจ้าวเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน บ่าวผู้นั้นก้มหน้าก้มตาปัดกวาดไม่มองผู้ใด กระทั่งรู้สึกได้ถึงผู้มาใหม่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก

ชายผู้นั้นสวมใส่ชุดกลางเก่ากลางใหม่ ห้อยสร้อยประคำ ในมือมีไม้เท้าหน้าตาประหลาด ใบหน้าออกจะยิ้มแย้ม ผมยาวถึงกลางหลัง

"ที่นี่...จวนตระกูลจ้าวสินะ"

บ่าวผู้นั้นเงยหน้ามองด้วยความสงสัย ยังไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป ผู้มาใหม่ตรงหน้าก็พูดขึ้นอีกครั้ง

"มีวิญญาณสิงสู่สินะ..."

เมื่อได้ยินดังนั้น บ่าวที่ยืนทำความสะอาดอยู่ก็ทิ้งไม้กวาดเร่งรุดมาคุกเข่าลงตรงหน้าชายผู้นั้นทันที

"คะ คุณชาย ได้โปรด ช่วยพวกเราด้วยเถอะขอรับ"

น้ำเสียงที่ดูหวาดกลัวของบ่าวคนนั้นฟังดูน่าสงสารไม่น้อย ชายผู้มาใหม่ส่ายหน้าเบาๆ บ่าวที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าถึงกับหน้าถอดสี ก้มลงโขกหัวแทบเท้า

"ได้โปรดเถอะขอรับ ตอนนี้ในจวนอยู่กันไม่เป็นสุขเลยขอรับ"

"...แล้วนายเจ้าจะยอมหรือ เราเป็นใครก็ไม่รู้"

"ชะ เช่นนั้น ไปพบนายท่านดีหรือไม่ขอรับ ได้โปรดเถอะขอรับ"

ดูท่าว่าเจ้าเด็กนั่นจะเล่นงานหนักเลยสินะ...

"อย่างนั้นก็ได้ แต่เรายังไม่รับปากนะ"

"ขอบพระคุณมากขอรับ เชิญทางนี้ขอรับคุณชาย"

บ่าวคนนั้นผายมือ ก่อนจะเดินนำชายแปลกหน้าเข้าไปในจวน

ชายผู้มาใหม่ยืนมองประตูจวนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินตามบ่าวคนนั้นเข้าไปในจวน