ตอนที่5.

ตอนที่5.

แล้วสองสาวก็หัวเราะให้กันพลางหันไปค้อมศีรษะเป็นเชิงขอโทษให้กับคนอื่นๆ เมื่อพบกว่าพวกตนกลายเป็นจุดสนใจ เล่นใหญ่ไปเสียแล้ว

“เราไปกันเถอะแก้ม คนมองเรากันใหญ่เลยว่ะ”

“แหม... เพิ่งรู้ตัวหรือไงยะ”

โชติกาเองก็รีบลุกและเดินออกไปจากห้องอาหารพร้อมเพื่อนรักทันที...

“จอมแสบจริงๆ ยายหนมผิงตัวร้าย” ราเมศอดหัวเราะไม่ได้

“ดูนายจะชอบใจนะ

“ก็ต้องชอบสิพี่วิค มีละครให้ดู สนุกด้วย”

ราเมศพูดยิ้มๆ ท่าทางดูจะมีความสุขกับละครที่ว่าเหลือเกิน

“สองคนนั้นเขาทะเลาะกันบ่อยเหรอ”

“ก็.. ใช่มั้งครับ ก็ยายคนนั้น ผมหมายถึงยายคนสวยๆ ที่วิ่งกระเจิงไปน่ะ เป็นเด็กฝากของคุณกิตติ ผู้ถือหุ้นคนนึงของเรา เห็นว่าเป็นเพื่อนคุณลุง”

วิคเตอร์พยักหน้ารับรู้ เมื่อราเมศเอ่ยถึง นายกิตติ ซึ่งเขาพอจำได้ลางๆ ว่าเคยเห็นอยู่หลายครั้ง เพราะนายกิตติมาเยี่ยมเยียนบิดาของตนอยู่บ่อยๆ แต่ท่าทางของนายคนนั้นไม่น่าไว้ใจสักเท่าไร

“นายให้คนไปตรวจสอบนายกิตติให้ละเอียดหน่อย” วิคเตอร์หันไปบอกกับสตีฟ

“ครับคุณวิค” แล้วสตีฟ บอดีการ์ดหน้านิ่งก็เดินออกไป

“โห.. ชีวิตพี่วิคนี่หายใจเข้าออกเป็นงานตลอดเลยหรือครับ”

“ใครจะสบายเหมือนนายล่ะ มีพ่อแม่รวยเหมือนนอนอยู่บนกองเงินกองทอง นายน่ะมันยิ่งกว่าเด็กเส้นเด็กฝากอีก จะไล่ออกก็ไม่ได้ คงทำได้แค่ถีบออก”

“โอ้ยยยย... ผมเจ็บใจเลยนะเนี่ย พูดแบบนี้ผมรู้สึกแย่เลย”

ราเมศทำท่าโอดครวญแต่มันน่าหมั่นไส้มากในความรู้สึกของวิคเตอร์

“นายรู้สึกแย่กับคำพูดของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮึ” วิคเตอร์พูดตลกหน้านิ่งจนราเมศมองค้อน

“พี่วิคอย่าดูถูกศักยภาพของผมสิครับ ถึงจะนอนมาบนกองเงินกองทอง แต่ผมก็เก่งรอบด้านนะครับ”

“เก่งรอบบ้าน เก่งอ่อยสาวไปเรื่อยน่ะสิ ไม่ยุ่งกับนายแล้วฉันไปทำงานดีกว่า” พูดจบวิคเตอร์ก็ลุกเดินจากไป ปล่อยให้ราเมศนั่งหน้าบูดบ่นพึมพำอยู่คนเดียว

“พี่วิคนะพี่วิค ถ้าไม่เห็นว่าเป็นพี่ละก็นะ..”

“แล้วนายจะทำไมฉัน..”

“เฮ้ย.. ผีหลอก”

ราเมศตกใจจริงๆ จนแทบตกเก้าอี้ เมื่อจู่ๆ เสียงของวิคเตอร์ก็ดังขึ้น ทั้งที่เขาเห็นว่า ผู้เป็นพี่ชายเดินออกไปแล้ว

“ผีบ้านนายสิ ไอ้กะล่อน ไป.. ไปทำงานได้แล้ว”

วิคเตอร์ที่เดินกลับมาตามราเมศกลับไปทำงาน แทบจะอดใจไม่ไหว อยากจะถีบราเมศเข้าสักโครม แต่ทำได้เพียงส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับความกะล่อนของราเมศ...

โชติกาเดินออกมาที่รถยนต์ของตนหลังจากโบกมือให้กับเพื่อนรักที่ขับรถหายไปจากสายตาแล้ว หญิงสาวยิ้มบางๆ เมื่อนึกถึงความน่ารัก ความใส่ใจของพิมพ์ผกาที่มีต่อเธอ นับตั้งแต่คบกันมาตั้งแต่มัธยมต้น พวกเธอก็คบหากันเรื่อยมาด้วยความสนิทสนม และรู้ใจกัน ที่สำคัญ จะเป็นพิมพ์ผกาเสมอที่คอยปกป้องเธอจากทุกๆ คนที่ไม่หวังดีหรือคิดร้าย เธอเองก็คิดไม่ออกเลยว่าหากไม่มีพิมพ์ผกาเป็นเพื่อน ชีวิตนี้เธอจะมีใครบ้าง เพราะบิดามารดาของเธอเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน ทิ้งให้เธอต้องใช้ชีวิตเพียงลำพังอีกทั้งญาติพี่น้องต่างก็ไม่อยากมีเธอเป็นภาระ เพราะตอนนั้นเธอเพิ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีที่ 1 ได้เพียงเทอมเดียวเท่านั้น และอย่างที่รู้กันว่า ค่าใช้จ่ายในการเล่าเรียนและใช้ชีวิตประจำวันนั้น มันมากมายแค่ไหน แม้เธอจะได้เรียนในมหาวิทยาลัยของรัฐ แต่ค่าใช้จ่ายอื่นๆ ก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย ทั้งที่เธอเองก็ประหยัดอดออม เงินจากการขายทรัพย์สินของบิดามารดาบางส่วน หลังจากใช้หนี้สินต่างๆ ไปแล้ว รวมถึงเงินประกันชีวิตที่เหลืออยู่นั้น แม้จะมากพอที่จะทำให้เธอเรียนจบปริญญาตรี แต่โชติกาก็ไม่ได้นิ่งนอนใจหรือรอใช้สมบัติที่มีจนหมด

เธอพยายามหางานพิเศษทำ และก็ได้พิมพ์ผกากับพนา ช่วยเหลือให้ได้งานทำ เป็นพนักงานต้อนรับในรีสอร์ตแห่งหนึ่งแถวๆ บ้าน ซึ่งสามารถทำงานเป็นกะได้และเจ้าของก็ใจดีเป็นกันเอง เพราะเป็นญาติของพิมพ์ผกานั่นเอง

เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้ว โชติกาก็ยิ้มออกมาเมื่อคิดถึงน้ำใจและความช่วยเหลือจากเพื่อนรัก ที่นอกจากจะช่วยเธอหางานพิเศษทำ รับงาน ทำรายงานของเพื่อนๆ มาทำ จนมีรายได้เป็นล่ำเป็นสัน ส่งเสียตัวเองจนเรียนจบได้ พิมพ์ผกายังช่วยจัดการญาติบางคนที่พยายามจะมาฮุบสมบัติของเธอ หรือเงินที่เหลืออยู่ไม่กี่แสนบาทไปจนแตกกระเจิง ไม่มีใครกล้ามายุ่งวุ่นวายกับเธออีก เพราะพิมพ์ผกาขู่ว่าจะเสกหนังควายใส่ท้องพวกไม่รู้จักพอ ไม่มีความเมตตาสงสารผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอให้ฉิบหายกันไปข้าง เมื่อพวกญาติๆ เหล่านั้นรู้ว่า คุณตาของพิมพ์ผกาเป็นสัปเหร่อ ก็พากันกลัวไม่กล้ามายุ่งวุ่นวายอีก

จนเมื่อเธอกับพิมพ์ผกาเรียนจบ และมาสมัครเข้าทำงานที่นี่เมื่อสามปีก่อน... และที่นี่เองทำให้เธอได้พบกับวิคเตอร์ และทุกอย่างในชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไป...

แล้วรอยยิ้มของเธอก็จางหายไป เมื่อก่อนจะเดินไปยังรถของตัวเอง ก็มีรถหรูคันหนึ่งแล่นมาจอดตรงหน้า เท้าบางชะงักกึก และรู้สึกตัวเย็นเฉียบเมื่อกระจกรถคันนั้นเลื่อนลงมา และเธอก็พบว่าใครคือเจ้าของรถคันงามที่แสนคุ้นเคย

“คุณวิค...”