บทนำ

“ต่อไปนี้เธอไม่ต้องมาหาฉันอีกแล้วนะ...”

ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเรือนร่างสมบูรณ์แบบ หล่อเหลา สง่างาม ราวเทพบุตร ที่ยากจะหาใดเปรียบเอ่ยขึ้น ขณะยืนแต่งตัวอยู่ในห้องแต่งตัวอันหรูหรา แต่กระนั้นเสียงของเขาก็ดังพอที่จะทำให้หญิงสาวที่กรำศึกสวาทอันร้อนแรงมาทั้งคืน อย่าง โชติกา ได้ยิน อย่างชัดเจน หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น ดวงตากลมโตเหม่อมองเพดาห้องนอนหรูอย่างเลื่อนลอย หัวใจเจ็บแปลบ แต่ก็ไม่สามารถแสดงความเจ็บปวดออกมาได้ เพราะเมื่อ วิคเตอร์ วรเวช เมโลนี่ สุริยสกุล ผู้เป็นเจ้านาย เจ้าชีวิตของเธอ ได้เอ่ยออกมาเช่นนี้ นั่นหมายความว่าเธอหมดความสำคัญ หมดความน่าสนใจหรือน่าเสน่หาสำหรับเขาแล้วนั่นเอง

“เธอได้ยินที่ฉันพูดไหม เกรซ”

วิคเตอร์จะเรียกเธอว่า เกรซ แทนชื่อเล่น ว่า แก้ม เพราะเขาสามารถออกเสียงได้ชัดเจนกว่า แม้ว่าวิคเตอร์จะสามารถพูดภาษาไทยได้ก็ตาม

“ค่ะ ได้ยิน”

หญิงสาวค่อยๆ พยุงกายลุกขึ้นหลังจากมองเพดานนิ่งเหมือนร่างไร้วิญญาณอยู่ชั่วครู่ โชติกาดึงผ้าห่มมาพันรอบกายสาวเปลือยเปล่า ที่มีร่องรอยสวาทฝากฝังไว้ทั่วทั้งเนินอกอิ่ม แล้วมองสบตาเขา หลังจากที่วิคเตอร์ เดินออกมาจากห้องแต่งตัว

ดวงตาคมสีเขียวเข้มเกือบดำมองเธอนิ่ง แววตาของเขามืดลึกสุดจะคาดเดาได้ว่าตอนนี้ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาหาใครเทียบกำลังคิดอะไรอยู่

“แต่ว่า.. สัญญาของเรา เอ่อ ยังไม่ถึงกำหนดเลยนี่คะ”

“พอดีว่าฉันเบื่อแล้วน่ะ”

คำตอบที่ออกมาจากปากของเขานั้นช่างบาดลึกจนเลือดในอกทะลัก หน้าชาดิกด้วยความอับอาย หญิงสาวพยายามซ่อนความรู้สึกภายใต้ใบหน้านวลใสปราศจากเครื่องสำอาง แล้วยิ้มบางๆ ให้เขา

“ดีจังค่ะ ระยะเวลาสั้นลงก็ดีเหมือนกันแก้มจะได้ไม่ต้องแอบซ่อนอะไรอีก ที่ผ่านมาอึดอัดจะแย่”

หญิงสาวแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน แล้วเบือนหน้าหนีดวงตาคมเข้มของเขาที่จ้องมองมานิ่ง พยายามซ่อนน้ำร้อนๆ ที่กำลังจะเอ่อล้นออกมาจากกระบอกตาที่ร้อนผ่าว จนทำได้สำเร็จ จึงหันกลับมามองสบตากับเขาอีกครั้ง แววตาเด็ดเดี่ยวสีหน้าเรียบเฉย เมื่อเสียงห้าวของเขาฟังดูเหมือนมีความไม่พอใจเคลือบแฝงอยู่

“เธอบอกว่าเธออึดอัดอย่างนั้นหรือเกรซ”

“ค่ะ แก้มแทบไม่ได้ใช้ชีวิตในแบบที่อยากทำ ไม่ได้ไปเที่ยวไหนกับเพื่อนๆ แล้วยังต้องคอยหลบซ่อนเก็บความลับระหว่างเราอีก ในที่ทำงานแก้มก็แทบไม่กล้าคุยกับใครเลย มันอึดอัดอยู่นะคะ จะลาออกหลายทีแล้วแต่ก็เหมือนมีอะไรค้างคา.. แต่แก้มก็จะบอกคุณวิค อยู่เหมือนกันว่าอยากลาออก... ถ้าคุณไม่ว่าอะไร แก้มขอลาออกจากบริษัท นับจากวันนี้ไปเลยได้มั้ยคะ”

หญิงสาวบอกเขาเป็นประโยคยาวๆ เหมือนการระบายความในใจ และนี่คงเป็นคำสนทนาที่ยาวที่สุดเท่าที่คุยกันมาเลยก็ว่าได้ เพราะปกติแล้วเธอกับเขาแทบไม่ได้คุยกัน เพราะทำอย่างอื่นมากกว่า นั่นก็คือเรื่องบนเตียง

“ไม่ได้” ชายหนุ่มพูดเสียงดังเหมือนจะตวาดแต่ใบหน้าหล่อเหลาก็ยังคงเรียบเฉยเหมือนว่าเขาไร้ความรู้สึก

“ทำไมล่ะคะ ในเมื่อเราไม่ต้องมามีความสัมพันธ์กันแล้ว และอีกอย่างแก้มก็เบื่อแล้วเหมือนกัน

เธอบอกเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในเมื่อเขาทำหน้าแบบนั้นได้ เธอก็ทำได้เหมือนกัน แต่ที่เธอบอกเขาว่า เบื่อ นั้นคือ เบื่อการที่ต้องแอบรักเขาข้างเดียว และต้องหลบซ่อน แอบปกปิดความสัมพันธ์ที่มีต่อกันไว้

ในที่ทำงาน เธอกับเขาคือนายจ้าง กับลูกจ้าง เธอเป็นเพียงพนักงานในแผนกบัญชีตัวเล็กๆ ไม่มีอะไรโดดเด่น หรือน่าสนใจ ทั้งยังไม่เป็นที่สนใจของใครเพราะนอกจากจะเป็นคนพูดน้อย เพื่อนน้อยแล้ว เธอเป็นหญิงสาววัยยี่สิบห้าปีเศษที่หน้าตาจืดชืดแสนธรรมดา ไม่ได้สวยผุดผาดบาดตาเหมือนสาวๆ รุ่นเดียวกัน แถมแต่งตัวก็ไม่ทันสมัยจะเรียกว่าเชยก็ไม่ใช่ จะทันสมัยก็ไม่เชิง เพราะเธอมักสวมเสื้อเชิ้ตสีอ่อน กับเสื้อสูท และกระโปรงทรงเอ หรือไม่ก็ทรงสอบเข้ารูป แบบนี้มาตลอดห้าปีที่ทำงาน ในบริษัทที่มีวิคเตอร์นั่งแท่นท่านประธาน

“เพราะเธอต้องทำงานในตำแหน่งจนกว่าทางฝ่ายบุคคลจะหาคนมาแทนได้”

“แต่ว่า..”

“เธอไม่ต้องกลัวหรอกว่าจะไม่มีคนมาแทนที่เธอ... บริษัทของฉันใครๆ ก็อยากเข้ามาทำงาน”

คำพูดแสนเย็นชาของเขา ทำให้โชติกาอดคิดไม่ได้ว่าที่วิคเตอร์พูดว่า ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีคนมาแทนที่เธอนั้น เขาหมายถึง ทั้งเรื่องงาน และเรื่องผู้หญิงของเขาใช่ไหม...

ใช่.. แน่นอนว่า หญิงสาวมากมายอยากเป็นผู้หญิงของวิคเตอร์ รวมทั้งเธอด้วย ไม่อย่างนั้นตลอดสามปีที่ผ่านมาเธอคงไม่ยอมอยู่ในความลับ เป็นนางบำเรอ เป็นผู้หญิงลับๆ เป็นเมียเก็บ หรืออะไรก็แล้วแต่จะเรียกของเขาหรอก

สามปี.. สามปีกว่าเชียวนะ จะว่านานก็นาน จะว่าไม่นานก็ไม่เชิง แต่ตอนนี้โชติการู้สึกเหมือนว่า เวลาสามปี เหมือนเพิ่งผ่านไปสามวัน เจอกัน นอนด้วยกัน แล้วก็เลิกกัน...

หญิงสาวนึกสมเพชตัวเองเหลือเกิน...

“เอาล่ะฉันจะเข้าบริษัทมีประชุมด่วนจากผู้ถือหุ้น แต่เธอลาหยุดไปเลย พรุ่งนี้ค่อยไปทำงาน”

“ค่ะ” โชติกาตอบรับเบาๆ ไม่มองคนที่กำลังเดินไปที่ประตู

“เดี๋ยวค่ะ...” หญิงสาวตัดสินใจเรียกเขาไว้ และร่างสูงใหญ่งามสง่าก็หันหลับมามองอย่างแคลงใจ

“มีอะไร”

“ในเมื่อสัญญาระหว่างเราสิ้นสุดลงแล้ว แก้มก็สามารถมีคนรัก หรือจะทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ โดยที่คุณวิคจะไม่ต่อว่าหรือขัดขวาง และเมื่อมีคนมาแทนที่แก้มแล้ว แก้มก็สามารถลาออกได้เลยถูกมั้ยคะ”

กรามแกร่งดูเหมือนกระตุกเล็กน้อย แววตาดูเหมือนมีประกายไฟบางอย่าง

เหมือนเขาโกรธ นี่เธอไม่ได้พูดอะไรผิดไปใช่ไหม

“ใช่..” คำตอบแสนเย็นชาไร้เยื่อใยดังออกมาจากปากเรียวสวยราวสตรีของเขา แม้มันจะทิ่มแทงใจดวงน้อยของเธอแค่ไหน แต่โชติกาก็ต้องฝืนยิ้มแสดงความยินดี

“ขอบคุณค่ะ ท่านประธานไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวสักครู่ดิฉันก็จะกลับแล้ว”

“เดี๋ยวฉันจะให้เลขาของฉันจัดการเรื่องเงินให้ก็แล้วกัน ไม่ต้องห่วงว่าจะไม่ได้เงินตามสัญญา เพราะฉันเป็นฝ่ายยกเลิกก่อน ฉันจะรับผิดชอบเอง”

“ขอบคุณค่ะ” โชติกาตอบรับโดยดี แต่ไม่ได้หันไปมองคนพูด เธอยังคงนั่งหันหลังให้เขาและเหม่อมองไปยังทิวทัศน์ด้านนอกห้อง จึงไม่ได้เห็นสายตาของชายหนุ่มที่จ้องแผ่นหลังเปลือยเปล่า ที่มีเรือนผมสลวยหยักเป็นลอนตามธรรมชาติ ที่ยาวถึงเนินสะโพกคลอเคลียอยู่ ก่อนที่เขาจะเดินจากไปแล้วปิดประตูให้อย่างเบามือ

เมื่อประตูปิดลงโชติกาก็หันไปมองประตูที่ปิดลง เสมือนกั้นเธอกับเขาไว้ให้อยู่ในคนละฟากฝั่งทั้งน้ำตา ก่อนจะยอกมือขึ้นลูบแก้มที่เปียกชื้นด้วยน้ำตาออกช้าๆ แล้วลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว แล้วออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด...