บทที่ 104

ตฤณ ถูกขอให้มาโรงพยาบาลก่อน เพราะเขาบาดเจ็บเช่นกัน แม้จะงอแงไม่อยากมาก็ตาม ซึ่งทางฐากูรก็ถูกรักษาตัวก่อนหน้านี้เรียบร้อยแล้วเหมือนกัน ถึงจะปลอดภัยแต่สาหัส เพราะโดนซ้อมหนักร่างกายภายในบอบช้ำ ส่วนอาทิตย์ก็พอๆ กัน ติดจะหนักกว่าฐากูรเสียอีก ส่วนประวิทย์ไม่ได้โดนซ้อมแต่โดนปืนไปหลายนัด 

จากนั้นเมื่อตฤณปลอดภัยแล้ว จึงได้โทรศัพท์ไปบอกก้องการุณเพราะเวลานี้คงไม่รู้เรื่องอะไร แต่ก็ดีเหลือเกินแล้วที่ไม่ต้องเจ็บตัวด้วยกัน

“อะไรนะ! คุณท่าน เป็นอะไรมากหรือเปล่า มีใครเป็นอะไรบ้างครับ ทำไมไม่โทรบอกผม แม้แต่น้อย เดี๋ยวผมไปสมทบ”

“ไม่ก้อง! ไม่เป็นไร! เรื่องมันจบแล้ว อยู่ที่นั่น จัดการเรื่องที่นั่น จำได้ไหมที่เราคุยเรื่องอาแปะกับนายซันด์ บอกตำรวจเรื่องวันนี้ทั้งหมด”

“จะจับบ้านนั้นจริงเหรอครับ” 

“ทำผิดก็ต้องได้รับโทษ เขาไม่เห็นฉันเป็นญาติอยู่แล้ว แล้วฉันจะปราณีทำไม รวบรวมหลักฐานแล้วจัดการเลย นายเป็นฝ่ายบู๋นของฉันนะ” 

“ผมก็บู๊ได้ครับ”

Continue to read this book for free

Scan code to download App

Locked Chapter

Previous Chapter Next Chapter

Latest chapter

• ท่านประธานขาอย่าดุ   บทที่ 105

  “อย่าบอกใครนะว่าสภาพผมย่ำแย่ขนาดนี้ เสียชื่อหมด” ฐากูรกล่าวขำๆ แม้จะอ่อนล้าเพียงใดก็ตาม“คุณก็เลยมารับกรรมแทนผมเลย” ตฤณบอกด้วยความรู้สึกผิดพลางกุมมือฐากูรเอาไว้“แต่คุณแก้แค้นให้ผมแล้วนี่ อย่าคิดมากครับ ถ้าไม่ได้นักเลงเก่าเมืองจันทร์มาช่วย เราคงแย่” ฐากูรเอ่ยแซวปั้นหยา“แสดงว่าทุกคนเป็นหนี้บุญคุณหยา งั้นก็รีบหายไวไวนะคะ จะได้ไปเลี้ยงชาบูหยา”“หึๆ คุณตฤณ คุณได้แฟนที่โคตรเจ๋ง เธอไม่ได้เก่งแต่ฉลาด และใครจะรู้ว่าพ่อและพี่ชาย จะมีลูกน้องพกปืนทุกคน”“นั่นน่ะสินะ ผมชักสงสัยแฟนผมแล้ว ตกลงคุณไปเป็นใคร ผู้กองปลอมตัวมาเหรอจ๊ะ” ตฤณเอ่ยแซวยิ้มๆ“หืม หยา ณ เมืองจันทร์เท่านั้นค่ะ ไม่ได้เป็นใครเลย แค่พ่อกับพี่มีคนเก่งเยอะ”“คนงานที่ไหนเขาพกปืนกัน มีแต่ผู้มีอิทธิพลเท่านั้นที่เขาทำกัน จริงไหม”“ไม่เถียงด้วยแล้ว”“หึๆ” สองหนุ่มไ

• ท่านประธานขาอย่าดุ   บทที่ 104

  ตฤณ ถูกขอให้มาโรงพยาบาลก่อน เพราะเขาบาดเจ็บเช่นกัน แม้จะงอแงไม่อยากมาก็ตาม ซึ่งทางฐากูรก็ถูกรักษาตัวก่อนหน้านี้เรียบร้อยแล้วเหมือนกัน ถึงจะปลอดภัยแต่สาหัส เพราะโดนซ้อมหนักร่างกายภายในบอบช้ำ ส่วนอาทิตย์ก็พอๆ กัน ติดจะหนักกว่าฐากูรเสียอีก ส่วนประวิทย์ไม่ได้โดนซ้อมแต่โดนปืนไปหลายนัดจากนั้นเมื่อตฤณปลอดภัยแล้ว จึงได้โทรศัพท์ไปบอกก้องการุณเพราะเวลานี้คงไม่รู้เรื่องอะไร แต่ก็ดีเหลือเกินแล้วที่ไม่ต้องเจ็บตัวด้วยกัน“อะไรนะ! คุณท่าน เป็นอะไรมากหรือเปล่า มีใครเป็นอะไรบ้างครับ ทำไมไม่โทรบอกผม แม้แต่น้อย เดี๋ยวผมไปสมทบ”“ไม่ก้อง! ไม่เป็นไร! เรื่องมันจบแล้ว อยู่ที่นั่น จัดการเรื่องที่นั่น จำได้ไหมที่เราคุยเรื่องอาแปะกับนายซันด์ บอกตำรวจเรื่องวันนี้ทั้งหมด”“จะจับบ้านนั้นจริงเหรอครับ”“ทำผิดก็ต้องได้รับโทษ เขาไม่เห็นฉันเป็นญาติอยู่แล้ว แล้วฉันจะปราณีทำไม รวบรวมหลักฐานแล้วจัดการเลย นายเป็นฝ่ายบู๋นของฉันนะ”“ผมก็บู๊ได้ครับ”

• ท่านประธานขาอย่าดุ   บทที่ 103

  “ถ้าตายมันดูจะพ้นจากความทรมานเร็วไป มันไม่เจ็บปวดอะไร อยู่ตกนรกทั้งเป็น ทรมานไปทีละนิด นี่สิมันสาแก่ใจมากกว่า ฉันจะทำให้พ่อแม่ฉันนั่งหัวเราะอยู่บนสวรรค์” สิ้นคำตฤณก็เอามีดสอดไปไว้ใต้ส้นเท้าของอาทิตย์ และดูเหมือนว่าทุกคนจะรู้ว่าตฤณจะทำอะไร“มะ มะ ไม่นะ ไม่! อ๊าก!” ตฤณเอามีคมๆ เฉือนครั้งเดียวตัดเส้นเอ็นที่เท้าของอาทิตย์อย่างเลือดเย็น ปั้นหยาที่ยืนดูอยู่ถึงกับเอามืดปิดปาก“แหกปากดังไปนะน้อง” ตฤณบอกจังหวะเดียวกันนั้นกันระพีก็เดินมาปิดปากอาทิตย์เอาไว้ เพื่อให้ตฤณตัดเส้นเอ็นที่ข้อเท้าอีกข้าง“อื้อ! ฮื้อ!” ทั้งเสียงร้องของความเจ็บปวด ดวงตาเหลือกลาน ตามด้วยน้ำตา จากนั้นตฤณก็จิกผมอาทิตย์ขึ้นมามองหน้ากันอีกครั้ง“ไอ้สารเลว!” อาทิตย์ว่า“ปากดีขนาดนี้ ยิงไส้แตกดีไหม ก่อนที่มึงจะให้ลูกน้องอุ้มเฮียมา มึงดูประวัติเฮียหรือยัง!!!” ตฤณถามน้ำเสียงเข้มเข้มและตะคอก“ฮือๆๆ” อาทิตย์ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เ

• ท่านประธานขาอย่าดุ   บทที่ 102

  “ครับท่าน” ว่าแล้วตฤณก็ออกจากห้องนี้อีกครั้ง พร้อมกับเรียกลูกน้องของพ่อตาเข้ามาให้ช่วยประคองสามหนุ่มออกไปจากห้องอย่างทุลักทุเล ดูแลกันไปพลางๆ จากนั้นก็ถึงเวลาที่ตฤณจะไปชำระแค้นจากลูกพี่ลูกน้องท่ามกลางความเงียบ ตฤณเปิดประตูเข้าไป ปัง! เสียงประตูกระแทกผนังจนคนถูกมัดสะดุ้ง ฐากูรกำลังถูกปฐมพยาบาล ส่วนประวิทย์กับอาทิตย์ถูกจับมัดมือเท้าไว้ด้วยกัน โดยมีพ่อตาของตฤณยืนเฝ้าเอาปืนจ่อ ตฤณมองน้องด้วยสายตาเฉยชา ก่อนจะมองฐากูรก่อน“ปัณกับลูกน้องพาคุณป๊อบ กับคนเจ็บคนอื่นไปโรงพยาบาลให้พี่ก่อนได้ไหม เดี๋ยวพี่จะจัดการคนที่เหลือแล้วจะตามไป” ตฤณบอกเสียงหม่น“พ่อก็คิดอย่างนั้น คุณเค้าบาดเจ็บสาหัสอยู่” บิดาแทรกขึ้น“ได้ครับพี่ตฤณ พวกเอ็งเข้ามาประคองคุณเค้าหน่อยเร็ว” ว่าแล้วลูกน้องของปัณณวิชย์ก็เข้ามาช่วยกันประคองฐากูรออกไปจากกระท่อม เพื่อไปส่งโรงพยาบาล เมื่อฐากูรถูกนำตัวออกไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือคนเจ็บสองคนที่นั่งถูกมัดมือเท้า เหมือนที่ทำกับตฤณก่อนหน้านี้แหละ ลมหายใจพะงาบพะงาบเพราะเจ็บระบมไปทั้งร่างกาย ไหนจะเสียเลือดเพราะถูกยิงท

• ท่านประธานขาอย่าดุ   บทที่ 101

  “อย่า! อย่าคุณท่าน อย่าฆ่าผมเลย”“ก่อนหน้ายังจะฆ่าฉันอยู่เลยนะวิทย์ พวกลิ้นสองแฉกเนี่ยเชื่ออะไรได้บ้าง แล้วคิดว่าฉันจะสงสารนายเหรอ”“อย่าฆ่าผมเลย! ผมทำเพราะไม่มีทางเลือก ผมแค่อยากมีอยากได้ พอคุณซันด์ยื่นข้อเสนอผมก็แค่ทำตาม” ประวิทย์พูดทุกอย่างออกมาด้วยความเห็นแก่ตัวนั่นแหละ แต่อาทิตย์สิแทบจะด่ากราดทว่าไม่มีแรง“แต่ร่วมมือกันอุ้มฉันและคนอื่นๆ เนี่ยนะ มีปืนจ่อหัวอยู่ถึงกับพลิกลิ้นเลยเหรอ”“ไว้ชีวิตผมเถอะคุณท่าน”“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผม คุณตฤณ คุณไปช่วยเด็กๆ เถอะ” ฐากูรบอกพลางเอาปืนจ่อไปที่สองหนุ่มสลับกัน แต่กันเหนียวไว้ก่อนตฤณก็เดินไปลากอาทิตย์แล้วจับมัดเอาไว้กับเสา ให้เหมือนกับที่ตฤณถูกมัดเอาไว้“รออยู่ตรงนี้ก่อนนะน้อง ยังไม่ทำอะไรเมียเฮียใช่ไหม” ตฤณนั่งยองๆ แล้วเอ่ยยียวน“มัดกูไว้แบบนี้แล้วกูจะหนีไปไหนได้”“ก็ไม่แน่ ขนาดเฮียยังหลุดได้เลย แต่กันเหนียวไว้ก่อน” พูดจบตฤณก็ลุกขึ้นแล้วยิงไปที่ขาข้างหนึ่

• ท่านประธานขาอย่าดุ   บทที่ 100

  ตุบ! “โอ๊ย!” อาทิตย์เหวี่ยงปั้นหยาลงไปบนเตียงเก่าๆ แต่เธอก็รีบพยุงตัวลุกเพื่อถอยหนี สีหน้าของเธอตื่นกลัวหัวใจเต้นแรง แต่ใจดีสู้เสือ ตฤณยังเย็นได้ขนาดนั้นเธอก็ต้องทำได้“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ที่เห็นเธอทำ ลับๆ ล่อๆ ทุกครั้งที่ฉันไปหาเฮีย เธอมันสอดรู้สอดเห็น และที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอเป่าหูเฮียสินะ ใช่ไหม” อาทิตย์พูดด้วยเสียงกดต่ำ เดินเข้าไปหาปั้นหยาช้าๆ“กว่าพี่ชายคุณจะขึ้นถึงจุดสูงสุดขนาดนั้น เขาก็ผ่านความโง่มาก่อนหรือเปล่า ฉะนั้นทุกวันนี้เขาก็ฉลาดด้วยตัวของเขาเอง ไม่จำเป็นต้องไปเปิดหูเปิดตาเขา แค่เขาไม่พูด” ใช่ปั้นหยาไม่ได้พูดแม้แต่น้อย คิดอยากจะบอกเรื่องที่ได้ยินด้วยซ้ำ แต่กลัวกลายเป็นยุแยงให้พี่น้องทะเลาะกัน“แล้วที่เธอทำมันคืออะไร เอ๊าะ! หรือว่าสนใจในตัวฉัน ตามสอด ตามส่อง แม้กระทั่งตอนอยู่บ้าน” เขารู้อย่างนั้นหรือ แต่เธอไม่แคร์“ว่าไง พูดไม่ออกเหรอปั้นหยา” “ค่ะ พูดไม่ออก” พูดจบเธอก็แสร้งเมินหน้าหนี“เพราะมันคือความจริงสินะ เธอรู้อะไรบ้างเรื่องของฉัน ฉันถามว่า

More Chapters