บทที่ 13

“เฮ้อ” ปั้นหยาถอนหายใจทิ้งหนักๆ ตั้งใจให้ก้องการุณได้ยิน ระหว่างที่กำลังขึ้นลิฟต์แก้วมุ่งหน้าสู่ชั้น 21 ซึ่งเป็นชั้นที่ท่านประธานทำงานอยู่

“หึหึ ไม่ได้อยากทำงานที่นี่จริงๆ เหรอครับ” ก้องการุณถามแบบจริงจังแต่มีเสียงหัวเราะในลำคอ

“เอ่อ... ก็... ไม่เชิงค่ะ”

“ผมไม่รู้ว่าระหว่างคุณหยากับท่านประธานเกิดอะไรขึ้น แต่ผมว่าลองวางทิฐิลงก็ยังดีนะครับ มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น”

“เราพบกันในแบบที่ไม่น่าพิศมัยสักเท่าไหร่ค่ะ”

“จะเป็นไปได้ไหมครับ ถ้าเราจะวางทิฐิลงสักนิด”

“เฮ้อ” ปั้นหยาไม่ตอบแต่กลับถอนหายใจอีกครั้ง

“หยาไม่อยากทำงานกับเขา เราทะเลาะกัน แบบ...”

“ลองปรับความเข้าใจกันดูนะครับ อาจจะได้เห็นอะไรดีดีก็ได้”

ติ้ง! ยังไม่ทันที่ก้องการุณจะได้พูดอะไรต่อ ลิฟต์ก็ถึงชั้นที่ 21 พอดี

“ไปครับ ผมจะพาไปจัดการมื้อเช้าให้ท่านประธานด้วย” ก้องการุณบอกพร้อมกับเดินนำเข้ามาไปที่ห้องทำงานของตฤณ ซึ่งเป็นห้องใหญ่ ซับซ้อน ด้านหน้ามีห้องทำงานของผู้บริหาร 2 ห้อง พนักงานนับสิบ เมื่อถึงห้องของตฤณจริงๆ เป็นกระจกใส เปิดเข้าไปเป็นโต๊ะทำงาน 2 โต๊ะ โซฟารับแขกและมีเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม และห้องของตฤณจริงๆ คือด้านในสุด ปั้นหยาเคยมา