ประมุขตัวร้าย ตอนที่ 4

เมื่อได้ยินว่าจางหยวนเพ่ยต้องการสืบเรื่องราวเมื่อสองปีก่อนหวังชิงเฟิงจึงหยิบบางอย่างออกมาให้

“หากมีอะไรให้ช่วยท่านสามารถเรียกพวกเขาได้ทันที”

มือหนายืนแท่งหยกดำยาวราวสองข้อนิ้วผูกด้วยไหมถักสีดำยาวสามารถคล้องคอได้ให้ร่างเล็ก

“นกหวีดหรือ” มือเล็กขาวผ่องเอื้อมหยิกขึ้นมาดูอย่างสนใจก่อนจะคล้องเข้าไว้ที่คอตนเอง

“ขอรับ แต่เสียงของมัน จะมีเพียงเหล่าเงาของข้า ที่ถูกฝึกเอาไว้เท่านั้นที่ได้ยิน คนทั่วไปหรือผู้ฝึกยุทธ์คนอื่นจะไม่ได้ยินเสียงของมัน แต่ระยะที่ได้ยินจำกัดที่ร้อยลี้เท่านั้น” หวังชิงเฟิงเอ่ยอธิบายเกี่ยวกับเจ้าสิ่งนี้

“หมิงอี้ได้ยินหรือไม่” หลี่อิงเอ่ยถามอย่างสงสัยเพราะชายหนุ่มเองก็เป็นเงาเช่นกัน

“อืม” ชายหนุ่มพยักหน้าให้กับคำถามของคนรัก

“อือ ถ้าอย่างนั้น” หญิงสาวยกแขนขวาขึ้นมาก่อนจะถกแขนเสื้อขึ้น “ข้าให้เซียวไป๋ไปเป็นเพื่อนท่านดีหรือกว่า”

“ข้าไม่เอา!” เด็กน้อยรีบลุกขึ้นถอนหนีทันทีที่เห็นสิ่งที่อยู่บนข้อมือของหญิงสาว

“ได้อย่างไรเล่า ท่านพี่มีของให้ท่าน ข้าก็ต้องมีสิ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นยิ้ม ๆ อย่างหยอกเย้าเพราะรู้อยู่แล้วว่าอีกคนไม่ชอบงู จางหยวนเพ่ยไม่ได้กลัวแต่ไม่ชอบงู

“ข้าขอรับไว้แค่น้ำใจพอ เจ้าเก็บมันไปเลย” ร่างเล็กตอนนี้แอบอยู่หลังเสาโผล่แค่ใบหน้าน่ารักออกมาเท่านั้น

“โถ่ ท่านจะกลัวไปไยเล่า พอไปอยู่บนข้อมือท่านมันก็เป็นเพียงกำไลเล็ก ๆ วงหนึ่งเท่านั้นเอง” 

หลี่อิงเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวานที่ดูอย่างไรก็ไม่น่าไว้ใจในสายตาของจางหยวนเพ่ย

“ข้าไม่รับ เจ้าเก็บไว้ให้อี้เอ๋อร์เถอะ ข้าไม่แย่งของหลานหรอก” จางหยวนเพ่ยบอก อย่างใดก็จะไม่รับไว้เด็ดขาด

“ข้าแค่ให้ท่านยืมเจ้าค่ะ เสร็จภารกิจค่อยเอามาคืน ไม่ได้ให้เสียหน่อย อีกอย่างที่ข้าก็ยังมีเซียวเฮยนะเจ้าคะ ท่านลืมแล้วหรือ”

หลี่อิงบอก ใบหน้าน่ารักของหลี่อิงกลั้นขำจนปวดแก้มไปหมดที่ได้แกล้งร่างเล็กนั้น

“ฮึก ฮึก แง!!” จู่ ๆ ร่างเล็กในอ้อมแขนผู้เป็นพ่อก็ร้องขึ้นเสียงดังลั่น จนทั้งหมดพากันตกใจรีบเข้ามาดูเด็กน้อย

“อี้เอ๋อร์ เป็นอันใดลูก หืม โอ๋ โอ๋ ไม่ร้องนะ” หลี่อิงรับบุตรชายจากแขนแกร่งมาอุ้มเอาไว้ก่อนจะโยกตัวเพื่อกล่อมเด็กน้อยให้สงบลง

“อี้เอ๋อร์เป็นอันใด ร้องทำไมหือ” ร่างเล็กป๋อมของจางหยวนเพ่ยรีบเดินเข้ามาดูหลานชายทันที นิ้วเล็กเอื้อมไปเกลี่ยแก้มยุ้ยนั้น มือป๋อม ๆ ของเด็กน้อยเอื้อมคว้าอากาศไปมา พอเห็นดังนั้นจางหยวนเพ่ยจึงเอื้อมมือไปจับเอาไว้

“อะ ชอบนิ้วของข้าหรือ หือ” เด็กชายเอ่ยหยอกล้อจนเด็กน้อยที่ร้องไห้เมื่อครู่ยิ้มออกมา แต่แล้วร่างเล็กก็ต้องชะงักค้าง เมื่อมีบางอย่างอยู่ที่ข้อมือข้างที่ถูกนิ้วป๋อมๆ กำเอาไว้

“เอ๋” หลี่อิงร้องออกมาอย่างประหลาดใจเมื่อจู่ ๆ เซียวไป๋ก็เลื้อยออกจากข้อมือนางไปยังข้อมือเล็กของจางหยวนเพ่ย ในขณะที่เจ้าตัวนั้นแข็งค้างไปแล้ว พร้อมกับมือน้อย ๆ นั้นปล่อยออกจากนิ้วของเขา

“หึหึหึ เพียงแค่นี้ยังต้องให้ถึงมือหลานรัก โถ่เอ๋ย” หวังชิงเฟิงส่ายหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะรับตัวบุตรชายกลับคืนมา

“เขาให้ท่านรับไว้ ท่านก็รับเถอะเจ้าค่ะ หลานชายสุดที่รักของท่านให้เองกับมือเลยนะเจ้าคะ ฮ่า ฮ่า” หลี่อิงเอ่ยบอกอย่างอารมณ์ดี

ต่างกับร่างเล็กที่ยืนแข็งทื่อดวงตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสอย่างน่าแกล้ง ต่อให้มีวรยุทธล้ำลึกเพียงใดสิ่งที่เกลียดและกลัวมันก็ไม่อาจขจัดออกไปได้ แต่จะให้ทำอย่างไรได้เล่าในเมื่อจะปฏิเสธก็กลัวหลานชายไม่รัก ได้แต่ยิ้มรับทั้งน้ำตาเช่นนี้

ยามรัตติกาลมาเยือน

ร่างสูงของคนผู้หนึ่งยืนมองดวงจันทร์กลมโตบนฟากฟ้าอย่างเหม่อลอยก่อนจะทอดถอนหายใจออกมา

“นายท่านขอรับ” เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกให้ร่างสูงหันกลับมาสนใจผู้พูด

“ได้เรื่องหรือไม่” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยถามขึ้น ดวงตาคมมองตรงไปยังผู้มาใหม่ที่แสนคุ้นเคยกันดี

“…..”  มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบ

“ช่างเถอะ” น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้นอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก เพราะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว ว่าจะต้องเป็นเช่นนี้

“ขอโทษด้วยขอรับ” เสียงนั้นเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิด ที่ไม่อาจทำตามคำสั่งให้ลุล่วงได้

“ไม่เป็นไร ของเหล่านั้นไม่ใช่สิ่งที่จะตามหากันได้ง่าย ๆ” เขากล่าวอย่างปลดปลงมิได้คาดหวังแต่แรกแล้ว

“พวกเราจะต้องตามหามันได้แน่ขอรับ” ชายผู้นั้นเอ่ยอย่างหนักแน่น

“ขอบใจมาก ตอนนี้เรามีอะไรบ้าง” น้ำเสียงเข้มดุเอ่ยถามสิ่งที่หามาได้ในตอนนี้

“ตอนนี้เราได้ดอกพลับพลึงแมงมุมดำพันปีขอรับ” เสียงนั้นตอบขึ้นอย่างฉะฉานกับสิ่งที่พึ่งได้มาครอบครอง

“บัวหยกหิมะพันปียังไม่มีข่าวเลยหรือ” ร่างสูงเอ่ยถามเสียงเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์ใดออกมา

“บัวหยกหิมะพันปี เท่าที่เราสืบมาได้ ปรากฏขึ้นเมื่อสามสิบปีก่อน ผู้ที่ได้ไปคือท่านหมอเฟยอี้ขอรับ”

เรื่องของบัวหยกหิมะพันปีที่สามารถสืบมาได้ก็มีเพียงน้อยนิดทั้งผู้ที่ได้ไปก็ไม่อยู่บนโลกนี้เสียแล้ว สถานที่ที่สามารถหามันได้ก็อันตรายเหลือจะกล่าว

“บัวหยกหิมะพบเจอได้แค่ที่หุบเขาหิมะหยก การจะเข้าไปที่นั่นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการตามหาบัวหยกหิมะพันปี ไม่มีทางที่จะหาเจอได้ง่าย ๆ เลยในสถานที่เช่นนั้น”

น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นช่างแผ่วเบาเสียเหลือเกินราวกับความหวังนั้นไม่มีอยู่เลย

“ไม่ว่าจะยากลำบากเพียงใด พวกเราก็จะตามหามันมาให้ได้ขอรับ นายท่านไม่ต้องเป็นห่วง” ชายผู้นั้นเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น

“อืม ไปพักเถอะข้าจะออกไปข้างนอกสักเดี๋ยวไม่ต้องให้ใครตาม”

ร่างสูงบอกก่อนจะกระโดดออกไปทางหน้าต่าง แล้วกลืนหายไปกับความมืดมิดของยามค่ำคืน

มุมหนึ่งของเมืองต้าถง บนหลังคาจวนแห่งหนึ่ง ปรากฏร่างเล็กน่ารักของจางหยวนเพ่ยขึ้น ดวงตากลมโตสุกสกาวแข่งกับดวงดาราบนท้องนภา กวาดมองไปโดยรอบ วันนี้เจ้าตัวรู้สึกเบื่อหน่ายกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตนเองจึงออกมานั่งรับลมในยามค่ำคืนเช่นนี้

“คืนนี้พระจันทร์ช่างงดงามเสียจริง บรรยากาศยามค่ำคืนที่เงียบสงบเช่นนี้ ช่างเหมาะกับการล่าสังหารเสียนี้”

เสียงเล็กน่ารักเอ่ยขึ้น มันไม่ได้เข้ากับรูปร่างหน้าตา ของเจ้าตัวเลยสักนิด และก็เป็นไปอย่างที่คาดเอาไว้

ร่างสูงของคนผู้หนึ่งกำลังหลบหนีการไล่ล่าของกลุ่มคนชุดดำราวสี่ห้าคนเห็นจะได้ จางหยวนเพ่ยนั่งมองดูทุกอย่างที่เกิดขึ้นราวกับกำลังชมละครในโรงงิ้วอย่างเพลิดเพลิน

ร่างเล็กของเด็กชายวัยสิบขวบ ที่มีเรือนผมสีเงินยวง มองการเข่นฆ่าตรงหน้าอย่างไม่รู้สึกอันใด แต่กลับนั่งพิจารณาท่วงท่าการต่อสู้แทน ก่อนจะต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อพบว่ามันคือรูปแบบการต่อสู้ที่เขาคุ้นชินนั้นคือหนึ่ง รูปแบบการต่อสู้ของหุบเขามังกรคราม ที่เคยเห็นผ่านตามาบ้าง กับอีกหนึ่ง รูปแบบการต่อสู้ของกลุ่มนักฆ่า ที่เขากำลังต้องการเจอตัวอยู่พอดี

“บทจะเจอก็ช่างง่ายแสนง่ายเสียจริง” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา จับจ้องการต่อสู้ตรงหน้าไม่วางตา เมื่อเห็นชายหนุ่มผู้นั้น กำลังเสียเปรียบจึงเลือกที่จะยื่นมือเข้าช่วยเหลือ

ร่างเล็กปรากฏขึ้นด้านข้างชายหนุ่มที่กำลังเสียเปรียบ ทำเอาทุกคนถึงกับชะงักการเคลื่อนไหว ก่อนจะต้องขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ว่าเหตุใดจึงมีเด็กมาอยู่ตรงนี้ได้ โดยเฉพาะร่างสูงที่มองตัวเด็กผมขาวคนนั้นอย่างไม่วางใจ

“เจ้าเป็นใคร รีบหลบไปเสีย หากยังไม่อยากตาย” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างระแวงระวัง พร้อมกับปรายตามองเด็กน้อยด้านข้าง

“คนที่จะตาย ไม่น่าจะเป็นข้ากระมัง” จางหยวนเพ่ยปรายตามองร่างสูงด้านข้างพร้อมกับพูดขึ้นนิ่ง ๆ 

“ข้าจะเป็นหรือตาย นั้นไม่เกี่ยวกับเจ้า ไปเสียตั้งแต่ตอนนี้”

ชายหนุ่มบอกเสียงเข้ม น้ำเสียงแฝงความกังวลอย่างชัดเจน

“หากข้าไม่ไปเล่า” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นอย่างท้าทาย ท่าทางเอาเรื่องเช่นนี้ช่างไม่เหมาะกับรูปร่างหน้าตาเอาเสียเลย

“ข้าไม่มีเวลามาช่วยเจ้าหรอกนะ ลำพังตนเองก็ยากจะหนีรอดแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา

“แล้วใครบอกว่าจะให้ท่านช่วยกัน ข้าจะช่วยท่านต่างหากเล่า”

เสียงเล็กเอ่ยขึ้นอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจแต่อย่างใดกับสถานการณ์ตรงหน้า ทั้งยังบอกว่าจะช่วยอีกคนด้วย

“หึ เจ้าคิดว่าตนเองเป็นใครกัน เป็นเพียงเด็กน้อยที่มีวรยุทธเพียงนิด ก็ริอ่านคิดทำตัวเป็นวีรบุรุษ แต่โทษที แถวนี้ไม่มีสาวงาม หรือดรุณตัวน้อยให้เจ้าได้ช่วยหรอกนะเด็กน้อย”

น้ำเสียงเย้ยหยันถูกเอ่ยขึ้น จากหนึ่งในคนชุดดำ ก่อนจะเรียกเสียงหัวเราะจากคนที่เหลือได้ไม่อยาก

“หึ ไม่เคยมีใครบอกหรือ ว่าอย่ามองคนเพียงรูปลักษณ์ภายนอก เดี๋ยวจะตายแบบไม่รู้ตัว”

สิ้นเสียงเล็กนั้นชายชุดดำที่พึ่งเอ่ยดูถูกคนอื่น ก็สิ้นใจลงทันที รอบคอแกร่งปรากฏรอยกระบี่เป็นทางยาวพาดผ่าน สิ่งนี้ทำให้ทุกคนตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก ก่อนจะมองร่างเล็กของเด็กวัยสิบขวบเป็นตาเดียว รวมถึงร่างสูงของคนด้านข้างก็ด้วย ที่ขยับถอยออกห่างจากเด็กน้อยทันที จางหยวนเพ่ยทำเพียงปรายตามองเท่านั้น

“เจ้าเป็นใครกันแน่” ชายชุดดำอีกคนพูดขึ้นอย่างหวาดระแวง ภารกิจในครั้งนี้มีเพียงสังหารชายหนุ่มตรงหน้าเท่านั้น หากไม่จำเป็นพวกเขาไม่ต้องการสร้างศัตรูเพิ่ม

“เป็นคนที่ต้องการหัวพวกเจ้าทุกคนอย่างไรเล่า”

เสียงเล็กเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแฝงแรงกดดันอย่างหนักหน่วง จนเหล่าชายชุดดำรู้สึกหายใจติดขัด ไม่คิดว่าเด็กน้อยคนหนึ่งจะมีแรงกดดันได้ถึงเพียงนี้

“พวกเราไม่เคยพบเจอกันมาก่อน เหตุใดเจ้าต้องการหาเรื่องพวกข้าให้ได้ด้วยเล่า”

ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างอยากลำบากพยายามเจรจากับเด็กน้อยที่พวกตนพึ่งจะดูถูกไป

“อืม พวกเจ้าไม่เคยพบข้ามาก่อนจริง เพราะคนที่เคยเจอ ล้วนถูกกระชากวิญญาณ ไปปรโลกหมดสิ้นแล้ว”

จางหยวนเพ่ยเอ่ยอย่างหน้าตาย ต่างจากคนฟังลิบลับ พวกมันล้วนตื่นตกใจว่าได้ไปสร้างศัตรูเช่นนี้เอาไว้ตั้งแต่เมื่อไร

“…..”