ประมุขตัวร้าย ตอนที่ 5

“ข้าให้โอกาสพวกเจ้าในสิบลมหายใจ ใครที่หนีรอดไปได้ ข้าจะปล่อยไป และก็ฝากไปบอกนายเหนือหัวของพวกเจ้าด้วยว่า เมื่อสองปีก่อนก่อกรรมทำชั่วกับใครเอาไว้ เตรียมตัวรอรับผลของมันได้เลย”

เพียงสิ้นเสียงนั้นทั่วสรรพางค์กายก็เย็นเยือกขึ้นทันที แต่ยังไม่ทันได้ขยับเลยแม้เพียงนิด พวกมันก็ตกตายอย่างไม่รู้ตัว ร่างสูงหันมองคนตรงหน้าอย่างเต็มตาทันที ก่อนจะหรี่ตาพิจารณาร่างเล็กอย่างถี่ถ้วน

“มีอะไรจะถามก็เอ่ยมาเถอะ” จางหยวนเพ่ยเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทันความคิดของคนตรงหน้า

“เจ้าเป็นใครกันแน่” เสียงเยือกเย็นเอ่ยขึ้นอย่างระแวง ตาคมจ้องมองร่างเล็กตรงหน้าอย่างไม่วางตา

“ท่านไม่ต้องรู้หรอกว่าข้าเป็นใคร รู้เพียงแค่ว่าพวกเรามีศัตรูคนเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มนักฆ่าเหล่านี้ หรือแม้แต่น้องชายของท่านเอง”

จางหยวนเพ่ยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ราวกับว่าเมื่อกี้ไม่ได้พึ่งจะฆ่าคนไปอย่างเลือดเย็น

“นี่เจ้า…. แค่ก แค่ก อึก!” ยังไม่ทันได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ร่างสูงก็ไอหอบอย่างหนัก ทั้งยังกระอักออกมาเป็นเลือดจนเด็กน้อยตาโต รีบเข้าไปประคองทันที

“เฮ้ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง ไหวหรือไม่” เสียงเล็กเอ่ยถามอย่างร้อนรน เมื่อชายหนุ่มยังคงไอออกมาไม่หยุด ก่อนจะทิ้งตัวลงมาจนร่างเล็กแทบรับน้ำหนักไว้ไม่ไหว หากเป็นเพียงเด็กธรรมดา คงได้โดนร่างสูงล้มทับแบนไปแล้ว

“เอาอย่างไรดีละทีนี้ พากลับเรือนก่อนแล้วกัน” จางหยวนเพ่ยเอ่ยพึมพำกับตนเอง ก่อนจะหายวับไปจากตรงนั้น ส่วนร่างนักฆ่าที่นอนเกลื่อนอยู่ถูกเขมือบลงท้องของเซียวไป๋ไปเรียบร้อยแล้ว ไม่มีเหลือหลักฐานให้สืบต่อได้

ร่างเล็กของจางหยวนเพ่ยวางคนที่แบกมาลงบนเตียงกำปั้นน้อย ๆ ทุบหลังตนเองราวกับคนแก่อายุห้าสิบปี ก่อนจะจัดท่านอนให้ร่างสูงแล้วออกไปเรียกลูกศิษย์ของตนเองที่เรือนสมุนไพร

“อาเทียนตื่น อาเทียน จะตื่นขึ้นมาดีดีหรือจะให้ข้าพังประตูเข้าไป” เสียงเล็กตะโกนเรียกเฟยเทียนอยู่หน้าเรือนสมุนไพร

“ท่านอา ท่านมาปลุกผู้อื่นดึก ๆ ดื่น ๆ เช่นนี้ ยังจะมาทำลายข้าวของอีกหรือขอรับ”

เฟยเทียนเปิดประตูเรือนออกมาอย่างงัวเงีย หน้าตาบึ้งตึงเพราะถูกปลุกกลางดึก

“เอาน่า ข้าเก็บคนเจ็บมาได้ ไปดูให้หน่อย” จางหยวนเพ่ยในร่างเด็กสิบขวบเอ่ยสั่งชายหนุ่มเสียงใส ดวงตากลมโตกระพริบปริบ ๆ มองลูกศิษย์ตนเองในสภาพที่ไม่คอยน่าดูเท่าไร

“ท่านใช้คำว่าเก็บคนเจ็บมาหรือขอรับ ท่านไปทำอะไรมา”

เฟยเทียนถึงกับหายเมาขี้ตาทันทีเมื่ออีกฝ่ายบอกว่ามีคนเจ็บมาด้วย

“อย่าพึ่งถาม ไปดูก่อน” ร่างเล็กบอก ก่อนจะเดินนำกลับไปยังเรือนของตนเอง เฟยเทียนเห็นเช่นนั้นจึงกลับเข้าไปเอาของก่อนจะรีบตามไปทันที

ร่างโปร่งมองร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงของผู้ที่ตนเรียกว่าท่านอา ก่อนจะนั่งลงขอบเตียงแล้วเริ่มตรวจอาการของชายหนุ่มผู้นั้น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่นก่อนจะคายออก

“อาการบาดเจ็บไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงขอรับ” เฟยเทียนหันไปบอกกับเด็กน้อยที่นั่งอยู่ไม่ไกล

“หืม” จางหยวนเพ่ยร้องครางในลำคอทันที หากอาการไม่นักมาก แล้วเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้เล่า

“ที่อาการแย่เช่นนี้ เป็นเพราะเขาถูกพิษขอรับ” น้ำเสียงของเฟยเทียนเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

“พิษหรือ” ร่างเล็กทำหน้าฉงนทันทีที่ได้ยิน

“ขอรับ เพลิงผลาญฤทัยเก้าสุริยัน เป็นพิษที่ร้ายกาจมาก ทำขึ้นจากพิษของสัตว์ร้ายเก้าชนิด และสมุนไพรหายากที่มีฤทธิ์ร้อนเก้าอย่าง ใช้เวลาปรุงยาวนานถึงเก้าสิบเก้าวัน เรียกได้ว่าทั้งหายากและปรุงลำบากยิ่ง” เฟยเทียนเอ่ยอธิบายให้ร่างเล็กฟัง

“ผลของมันเป็นเช่นใด” จางหยวนเพ่ยเอ่ยถามอย่างสนใจในสิ่งที่เฟยเทียนบอก

“ผู้ที่ถูกพิษนี้เข้าไปนั้น จะทรมานอย่างมาก ร่างกายจะร้อนรุ่มดังถูกไฟเผาทั้งเป็นเมื่อพิษกำเริบ พิษนี้ออกฤทธิ์ทุกวันที่เก้าของเดือน ยาวนานถึงเก้าชั่วยามจึงทุเลาลง อีกทั้งยังไม่สามารถกดข่มเอาไว้ได้ด้วยกำลังภายใน”

“เช่นนี้ก็หมายความว่า ไม่สามารถทำอันใดได้เลยเมื่อพิษกำเริบ”

เสียงเล็กถามขึ้น คิ้วเรียวเล็กขมวดเข้าหากันแน่นอย่างใช้ความคิด หากไม่สามารถใช้กำลังภายในกดข่มเอาไว้ได้ ก็มีแต่จะต้องเผชิญหน้ากับมัน ช่างเป็นพิษที่ร้ายกาจเสียจริง

“ขอรับ นอกจากนี้หากภายในระยะเวลาหลังจากถูกพิษแล้วเก้าปี ไม่สามารถหายาถอนมาได้ ผู้ที่ถูกพิษนี้จะค่อย ๆ ถูกพิษร้อนภายในร่างกาย กัดกินจากภายในออกสู่ร่างกายภายนอก ตามตัวจะปรากฏรอยไฟไหม้ขึ้นจนทั่วร่าง แล้วตายลงอย่างทรมานภายในเก้าวันให้หลัง” 

เฟยเทียนกล่าวถึงอาการของพิษให้จางหยวนเพ่ยได้ฟังอย่างละเอียด

“ผู้ที่วางยา ช่างโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว ต้องทรมานทุกเดือนไม่พอ ก่อนตายยังต้องทนทรมานขนาดนั้น เป็นข้าคงชิ่งฆ่าตัวตายก่อน”

ใบหน้าเล็กน่ารักส่ายไปมากับความโหดเหี้ยมอำมหิตของคนผู้นี้

“ขอรับ ต้องโกรธแค้นกันเพียงใด ถึงได้ลงมือโหดเหี้ยมและทรมานคนผู้หนึ่งได้ถึงเพียงนี้” เฟยเทียนเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองคนเจ็บอย่างเห็นใจ

“มียาถอนหรือไม่” จางหยวนเพ่ยเอ่ยถามขึ้น

“มีขอรับ แต่…. แทบเป็นไปไม่ได้เลย ที่จะตามหาส่วนผสมของยาถอนพิษได้”

เฟยเทียนถอนหายใจออกมา เมื่อนึกถึงส่วนผสมของยาถอนพิษชนิดนี้

จางหยวนเพ่ยมองดูลูกศิษย์นั่งทอดถอนหายใจออกมา ก็ได้แต่คิดในใจว่า น่าจะเป็นส่วนผสมที่ยากต่อการตามหาเป็นแน่แท้ 

“เจ้าลองพูดมา” เสียงเล็กเอ่ยสั่ง

“ท่านอาจารย์จะอยากรู้ไปทำไมขอรับ” เฟยเทียนขยับตัว หันไปจ้องมองร่างเล็กของเด็กสิบขวบของผู้เป็นอาจารย์ ที่เกิดจากน้ำมือตนเอง ก็ได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ หากไม่เห็นหน้าก็ยังพอทนแต่พอหันมองตรง ๆ เช่นนี้แล้วก็ได้แต่ร้องในใจ ว่าช่างมันเถอะ

“ไม่ต้องพูดมาก บอกมาก็พอ” ดวงตากลมโตสุกใส เงยสบกับนัยน์ตาคมของลูกศิษย์นิ่ง แต่ในความรู้สึกของเฟยเทียนมันไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด ออกจะน่ารักเสียมากกว่า ก็ไม่คิดว่าร่างเด็กสิบขวบของอาจารย์ที่ภายในอายุเกือบจะหกสิบแล้วนั้นจะน่ารักได้ถึงเพียงนี้

“แฮม เอ่อ มีดอกพลับพลึงแมงมุมดำ บัวหยกหิมะ เห็ดหลินจือ เหล่านี้ต้องมีอายุพันปีขึ้นไปขอรับ และก็สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เลือดของอสรพิษเกล็ดเหมันต์ ที่แค่คิดก็เป็นไปไม่ได้แล้วขอรับ” เฟยเทียนเอ่ยขึ้นอย่างหวาด ๆ

“อสรพิษเกล็ดเหมันต์ ต้องใช้เลือดของมันมากเลยหรือ”

จางหยวนเพ่ยปรายตามองที่ข้อมือตนเอง ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นเสียงเครียดสีหน้าเป็นกังวลยิ่ง

“ไม่ขอรับ ใช้เพียงเก้าหยดเท่านั้น” เฟยเทียนรีบเอ่ยบอกเมื่อเห็นหน้าของผู้เป็นอาจารย์

“อืม ข้าเข้าใจแล้ว” ร่างเล็กพยักหน้าขึ้นลงเป็นการรับรู้ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก นึกว่าจะได้ฆ่าเจ้าตัวน้อยนี้เสียแล้ว แต่เดี๋ยวนะ นี้ข้าคิดจะช่วยเขางั้นหรือ จางหยวนเพ่ยแอบตกใจกับความคิดของตนเองเล็กน้อย

“ว่าแต่ท่านอาจารย์ไปเก็บเขามาทำไมขอรับ” เฟยเทียนเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

“เอาน่า เผื่อมีประโยชน์ในอนาคต ว่าแต่ตอนนี้ทำอะไรได้บ้าง” ร่างเล็กถามขึ้นก่อนจะหันไปมองคนที่ยังไม่ได้สติอยู่บนเตียง

“ตอนนี้หรือขอรับ อืม ขอข้าคิดดูก่อนนะขอรับ” ชายหนุ่มนั่งคิดอยู่ชั่วครู่ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ร่างสูงเดินหายเข้าไปในครัวของผู้เป็นอาจารย์ก่อนจะกลับออกมาพร้อมกับมีดเล็กเล่มหนึ่ง

จางหยวนเพ่ยมองดูลูกศิษย์ของตนอย่างไม่เข้าใจว่าไปเอามีดมาทำอะไร เฟยเทียนเดินมาหยิบถ้วยน้ำชาเปล่าที่วางอยู่ก่อนจะนำไปที่เตียงคนเจ็บ

“นั้นเจ้าจะทำอะไร” เมื่อเห็นเฟยเทียนใช้มีดกรีดปลายนิ้วของคนบนเตียงใส่ในถ้วยน้ำชาจางหยวนเพ่ยจึงเอ่ยทักท้วงขึ้น

“ข้าอยากลองดูขอรับ” เฟยเทียนเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง เมื่อได้เลือดในปริมาณที่พอใจแล้วจึงเดินกลับมาที่ร่างเล็กของจางหยวนเพ่ยก่อนจะยื่นมีดเล่มนั้นให้

“…..”  ดวงตากลมโตได้แต่กะพริบปริบ ๆ อย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมรับมีดมาแต่โดยดี

“ขอเลือดท่านหน่อยขอรับ” เฟยเทียนเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นถ้วยน้ำชาที่มีเลือดของคนเจ็บไปหาร่างเล็ก จางหยวนเพ่ยมองอย่างไม่เข้าใจนัก แต่ก็ยอมทำให้ คนมีดเย็นสัมผัสกับปลายนิ้วเล็กก่อนจะถูกกรีดจนเลือดสีแดงสดไหลออกมา เมื่อได้เลือดในปริมาณที่พอใจแล้ว ชายหนุ่มก็นำมันไปวางทิ้งไว้บนโต๊ะน้ำชาเพื่อรอเวลา

“…..”

“โอ๊ะ.... อ้าว!” ร่างสูงร้องมาอย่างตื่นเต้น ก่อนจะแปลงเปลี่ยนเป็นผิดหวัง เมื่อจ้องมองไปยังถ้วยน้ำชานั้น

“เป็นอันใดหรือ” จางหยวนเพ่ยเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจกับอาการของลูกศิษย์ตนเอง

“ก็…. ไม่มีอะไรขอรับ เอาเป็นว่าต้องรอดูพรุ่งนี้ เฮ้อ ข้ากลับก่อนนะขอรับ พรุ่งนี้ข้าจะรีบมาแต่เช้า ตอนนี้ตาข้าไม่ไหวแล้ว ง่วงมากเลยขอรับ”

เฟยเทียนเดินไปหยิบกระเป๋ายา ก่อนจะออกจากห้องไปทิ้งให้ร่างเล็กของจางหยวนเพ่ยมองตามตาปริบ ๆ

“ไปนอนก็ได้” เมื่อทำอะไรไม่ได้แล้วร่างเล็กก็เลือกที่จะไปพักเช่นกัน แต่เมื่อมองไปที่เตียงของตนแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้ ร่างเล็กจึงปีนข้ามคนเจ็บไปอีกฝั่งของเตียงสะบัดมือเล็กเบา ๆ เพื่อดับเทียนก่อนจะมุดร่างป๋อม ๆ เข้าไปในผ้าห่มแล้วหลับไปทันที

ดวงตาคมลืมขึ้นมาอย่างเงียบเชียบในความมืดเขาไม่ได้หลับไปอย่างที่ทั้งสองคนเข้าใจ แต่กลับได้ยินบทสนทนาทั้งหมดในห้อง ร่างสูงนอนลืมตาอยู่อย่างนั้นกำลังลังเลว่าจะตัดสินใจอย่างไรดีจะออกไปจากที่นี่ตอนนี้หรืออยู่ต่อ

“คิดมากไปไย อย่างไรพวกเราก็ต้องได้เจอกันอีกแน่ อยู่ต่อเพื่อรอดูผลลัพธ์ไม่ดีกว่าหรือ” เสียงเล็กของคนด้านข้างที่คิดว่าหลับไปแล้วเอ่ยขึ้น

“เจ้าเป็นใครกันแน่” เสียงเข้มดุเอ่ยถามขึ้น ดวงตาคมเหม่อมองหลังคาเรือนอย่างเหม่อลอย

“พรุ่งนี้ค่อยตอบได้หรือไม่ข้าง่วงแล้ว” เสียงเล็กเอ่ยอย่างงัวเงียก่อนจะปีนขึ้นไปนอนบนตัวของอีกคน ร่างสูงนอนแข็งทื่อทั้งตัวดวงตาคมเบิกกว้างอย่างตกใจ

“อืม…อุ่น” ใบหน้าเล็กมุดเข้ากับอกแกร่งเมื่อได้ที่ที่เหมาะแล้วก็หลับไปทันที ไม่ได้สนใจอีกคนเลยว่าเป็นอย่างไรตอนนี้