Semua Bab ท่านประมุขปล่อยข้าไปเถอะ...ข้าแก่แล้ว: Bab 1 - Bab 10

หลังจากจักการทุกอย่างแล้ว ทุกคนก็กลับมาที่จวนตระกูลเฟยเพราะมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำกัน นั้นก็คือการปรุงยารักษาอาการบาดเจ็บ(เกิดขึ้นจากการต่อสู้เมื่อครั้งอยู่ในยุทภพ)ให้กับจางหยวนเพ่ยที่ท่านหมอเฟยอี้เคยรับปากไว้แต่ไม่มีโอกาสได้ทำ หน้าที่นี่จึงตกเป็นของหลี่อิงและเฟยเทียน“ผู้อาวุโสพอจะทราบสูตรยาที่ท่านหมอเฟยอี้ใช้รักษาไหมเจ้าคะ”หลี่อิงเอ่ยถามขึ้น ตอนนี้ปัญหาของพวกเขาคือไม่ทราบสูตรยาที่ใช้รักษาอาการบาดเจ็บ“ข้าก็ไม่ทราบ ปกติแล้วเขาจะใช้ยาอีกตัวหนึ่งประคองอาการของข้าเอาไว้เพื่อรอสมุนไพรสำคัญที่จะใช้ปรุงยารักษา”จางหยวนเพ่ยเอ่ยบอก สีหน้าเคร่งเครียดไม่แพ้กัน ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกัน อยู่ที่ห้องปรุงยาเพื่อช่วยกันหาสูตรยา จากตำราการรักษามากมายที่อยู่ในห้องนี้ ที่จะรักษาอาการบาดเจ็บ เนื่องจากไม่มีใครทราบสูตรยานั้นเลย“บันทึกการรักษาในห้องของท่านปู่น่าจะมีขอรับ ท่านจะเขียนเอาไว้ทุก ตอนที่มีการรักษาคนป่วย ข้าจะไปเอามาให้”เฟยเทียนนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ ก่อนจะเอ่ยบอกกับทุกคน แล้วรีบออกไปทันที และไม่นานก็กลับมาพร้อมกับบันทึกเล่มหนึ่ง“นี้เป็นบันทึกการรักษาของท่านอาจางขอรับ ในนี้มีระบุอาการและตัวยาที่

สองปีต่อมาเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นระหว่างสองปีมานี้ มีทั้งที่ดีและไม่ดี แต่ทุกคนก็ผ่านกันมาได้ รวมถึงสองพี่น้องตระกูลเฟยที่ตอนนี้อยู่ในความดูแลของเซียวหลี่อิงในส่วนของจางหยวนเพ่ยเองนั้น ก็อาศัยอยู่ที่เรือนไม้ในส่วนลึกของตระกูลเซียว เรือนไม้ขนาดกลางตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางป่าไผ่เรียงราย ด้านข้างมีลำธารสายหนึ่งไหลผ่านให้ความรู้สึกเย็นสบาย ไม่ไกลกันนักยังมีเรือนเล็กอีกสามเรือนสำหรับเหล่าลูกศิษย์ ทางเดินและรอบเรือนพัก มีดอกไม้นานาพันธุ์ ปลูกประดับเอาไว้งดงามยิ่ง“หือ เจ้าเด็กนี่กตัญญูดีจริง มาถึงก็มีน้ำชาวางไว้ให้เลย”จางหยวนเพ่ยที่ไม่คิดอะไรมากยกถ้วยน้ำชาที่วางอยู่ในห้องของตนเองขึ้นดื่มทันทีหลังจากกลับมา เมื่อฝึกเหล่าลูกศิษย์ทั้งหลายเสร็จ ก่อนที่เฟยเทียนจะเดินเข้ามา“ท่านอา! นั่นไม่ใช่น้ำชา มันคือยาขอรับ” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหล่า ที่พึ่งเดินเข้ามาใหม่ ยกมือขึ้นห้ามผู้ที่เป็นทั้งอาจารย์และท่านอาของตน แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว“ยาหรือ ทำไมกลิ่นกับรสชาติไม่เหมือนยาเลยเล่า มันคือยาอะไร” หลังจากที่ดื่มเข้าไปแล้วทั้งรสชาติและกลิ่นคล้ายชาดอกไม้เป็นอย่างมากไม่เหมือนยาสักนิด“เป็นยาเพิ่มกำลังภายในขอ

“ข้าให้โอกาสพวกเจ้าในสิบลมหายใจ ใครที่หนีรอดไปได้ ข้าจะปล่อยไป และก็ฝากไปบอกนายเหนือหัวของพวกเจ้าด้วยว่า เมื่อสองปีก่อนก่อกรรมทำชั่วกับใครเอาไว้ เตรียมตัวรอรับผลของมันได้เลย”เพียงสิ้นเสียงนั้นทั่วสรรพางค์กายก็เย็นเยือกขึ้นทันที แต่ยังไม่ทันได้ขยับเลยแม้เพียงนิด พวกมันก็ตกตายอย่างไม่รู้ตัว ร่างสูงหันมองคนตรงหน้าอย่างเต็มตาทันที ก่อนจะหรี่ตาพิจารณาร่างเล็กอย่างถี่ถ้วน“มีอะไรจะถามก็เอ่ยมาเถอะ” จางหยวนเพ่ยเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทันความคิดของคนตรงหน้า“เจ้าเป็นใครกันแน่” เสียงเยือกเย็นเอ่ยขึ้นอย่างระแวง ตาคมจ้องมองร่างเล็กตรงหน้าอย่างไม่วางตา“ท่านไม่ต้องรู้หรอกว่าข้าเป็นใคร รู้เพียงแค่ว่าพวกเรามีศัตรูคนเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มนักฆ่าเหล่านี้ หรือแม้แต่น้องชายของท่านเอง”จางหยวนเพ่ยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ราวกับว่าเมื่อกี้ไม่ได้พึ่งจะฆ่าคนไปอย่างเลือดเย็น“นี่เจ้า…. แค่ก แค่ก อึก!” ยังไม่ทันได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ร่างสูงก็ไอหอบอย่างหนัก ทั้งยังกระอักออกมาเป็นเลือดจนเด็กน้อยตาโต รีบเข้าไปประคองทันที“เฮ้ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง ไหวหรือไม่” เสียงเล็กเอ่ยถามอย่างร้อนรน เมื่อชายหนุ่มยังคงไอออกมาไม่ห

“ยาถอนพิษมีดอกพลับพลึงแมงมุมดำพันปี บัวหยกหิมะพันปี เห็ดหลินจือเลือด เลือดของอสรพิษเกล็ดเหมันต์เก้าหยด ตอนนี้สิ่งที่ขาดไปคือ ดอกพลับพลึงแมงมุมดำพันปีกับบัวหยกหิมะพันปีเจ้าค่ะ”หลี่อิงเอ่ยขึ้นน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับมองหน้าทุกคนที่อยู่ตรงนี้ไปด้วย“ได้อย่างไร…” หลงฝูหยางเคล้นเสียงของตนเองออกมาได้ในที่สุด เมื่อฟังที่หญิงสาวเอ่ยมา“เหตุใดจึงไม่ได้เล่า” หลี่อิงถามขึ้นอย่างสงสัย ถึงแม้สิ่งของเหล่านี้จะหาได้ยากก็จริงแต่นางก็มีมันอยู่แล้ว“สิ่งที่หาได้ยากยิ่ง คือเลือดของอสรพิษเกล็ดเหมันต์ เจ้า…. มีมันอยู่หรือ”ชายหนุ่มถามขึ้นอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินว่าหญิงสาวจะสามารถหามันมาได้“ข้าจะมีมันหรือไม่ นั้นไม่สำคัญเท่ากับท่าน ยินดีเปิดเผยทุกอย่างที่ท่านรู้ ให้พวกเราฟังได้หรือไม่ ถือว่านี้เป็นของแลกเปลี่ยนก็ได้” หลี่อิงหันไปกล่าวกับชายหนุ่ม“ของแลกเปลี่ยนนี้ข้าคงไม่กล้ารับ หากทุกอย่างเป็นเพียงคำลวง ข้าไม่ยินดีที่จะเสี่ยงกับอะไรทั้งนั้น”ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเย็นชา ผู้ใดไม่รู้บ้างว่าสัตว์ร้ายตนนั้น ไม่สามารถหามันได้ง่าย ๆ เพียงแค่ได้สบตากับมัน คนผู้นั้นก็ได้ก้าวเท้าเข้าสู้ปรโลกแล้ว“ข้าไม่ขอให้ท่านเชื่อ

เช้าวันใหม่มาเยือน ดวงตาคมดุลืมขึ้นมาอย่างงุนงง จำได้เพียงว่า เมื่อคืนตนราวกับอยู่ในฝันอันหน้าสะพึงกลัวแต่ไม่นานก็ถูกดึงเข้าไปในแสงสว่างที่ทำให้รู้สึกผ่อนคาย ก่อนที่สติจะเลือนหายไป“ตื่นแล้วหรือขอรับ รู้สึกอย่างไรบ้าง” เสียงทุ้มต่ำของเฟยเทียนเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นร่างสูงบนเตียงลืมตาขึ้นมาแล้ว“รู้สึกร้อนรุ่มอยู่ภายใน ราวกับคนไม่สบาย” หลงฝูหยางเอ่ยบอก ความร้อนที่สัมผัสได้ไม่ทรมานอย่างที่เคยเป็นมา เพียงแค่รู้สึกร้อนและอึดอัดในอกราวกับคนเป็นไข้เท่านั้น“อืม มันถอนพิษไม่ได้ แต่ก็ช่วยให้บรรเทาลงได้บ้างไม่ทรมานมากใช่หรือไม่ขอรับ” เฟยเทียนเอ่ยถาม เขายังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืน เพื่อรอดูอาการต่าง ๆ ที่จะเกิดขึ้น ใบหน้างดงามคมคาย เลยมีความอ่อนล้าให้เห็นอย่างชัดเจน“อืม ช่วยได้มากเลยละ” ร่างสูงส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยบอก มันไม่เพียงแต่ช่วยได้บ้าง แต่มันช่วยได้มากเลยทีเดียว จากที่ต้องทรมานราวกับถูกไฟเผาทั้งเป็น ยาวนานถึงเก้าชั่วยาม กับเหลือเพียงอาการร้อนรุ่มเท่านั้น“อืม” เสียงครางแผ่วดังขึ้น ก่อนที่หลงฝูหยางจะรู้สึกถึงน้ำหนักที่กดทับมาที่ช่วงเอว เมื่อมองดูก็พบว่าเป็นขาเรียวเล็ก ก่อนจะเห็นผู้ที่เ