บทที่ 10 ไฟในจวน

บทที่ 10 ไฟในจวน

กลางดึกคืนนั้น หลิงจงมาถึงเรือนของหลี่เหลี่ยงหรง เงาโคมสว่างเพียงริบหรี่เผยให้เห็นร่างของหญิงสาวที่นอนคว่ำหน้า บนหลังเต็มไปด้วยรอยหวายแดงจางและแผลเปิด

“นายหญิงหลับไปแล้วเจ้าค่ะ จะให้ปลุกไหมเจ้าคะ” จางซี่ถามเสียงเบา หลิงจงส่ายหน้า

“ไม่ต้อง ปลุกนางไปก็ทำอะไรไม่ได้”คำพูดที่ไม่ใส่ใจทำให้จางซี่โกรธนายน้อยของตน แต่เมื่อเขายื่นยารักษาให้ สีหน้าโกรธเคืองของจางซี่ก็อ่อนลง

วันถัดมาหน้าตาของหลิงจงดูจะหงุดหงิดเล็กน้อยทำให้บิดาที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยต้องเอ่ยถามอย่างรำคาญใจ

“เจ้าจะทำหน้าเช่นนั้นไปถึงเมื่อใดกัน”

“ข้าก็แค่อารมณ์ไม่ดี ท่านพ่อจะสนใจอะไร”

“เจ้าเพิ่งแต่งเมียมีรึจะอารมณ์ไม่ดี”

“ก็เพราะข้าเพิ่งแต่ง แต่กลับทำอะไรไม่ได้ ไม่รู้ใครเอาหวายลงหลังนางจนได้ไข้”

แม้คำพูดจะลอย ๆ แต่กลับทำให้ฮูหยินใหญ่สะดุ้งเล็กกน้อย เพราะนางไม่คิดว่าหลิงจงจะเอ่ยเช่นนี้ต่อหน้าบิดาของตน

“เจ้าดูจะหลงนางไม่ใช่น้อยเลยนะ อย่าลืมนะว่านางเป็นเพียงอนุของเจ้า”

หลิงจงหัวเราะหยัน “คำพูดเช่นนี้ของท่านพ่อข้าจะเชื่อได้หรือ ตอนจวนแทบลุกเป็นไฟเพราะท่านรักภรรยาไม่เท่ากัน ข้ายังจำได้อยู่เลย”

หลิงจงเอ่ยอย่างขำขันเพราะบิดาของเขาเรื่องรักภรรยาไม่เท่ากันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว จนทำให้จวนแทบลุกเป็นไฟ เจ้าปกครองเมืองชะงักไปชั่วครู่ ก่อนเลิกคิ้ว

“ท่านพ่อก็อย่าลืมว่าตอนนี้นางเป็นเพียงอนุคนเดียวของข้า แล้วก็คนเดียวจากทุกตำแหน่งด้วย ข้าอิ่มแล้ว” หลิงจงวางตะเกียบเสียงดังแล้วลุกออกไป

เจ้าปกครองเมืองรู้ดีว่าความโกรธของบุตรชายไม่ได้เกิดเพราะอนุหลี่เพียงอย่างเดียว แต่เพราะเขาเกลียดการกระทำของฮูหยินเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ต่อให้ฮูหยินไม่ทำอะไร หากมีช่องให้เอ่ยถึง หลิงจงก็จะหยิบยกขึ้นมาเสมอ

และฮูหยินของเขาก็ไม่รู้จักฟังคำคน หลิงจงเป็นทายาทคนเดียวของเขาแท้ ๆ ชอบทำให้เขาอารมณ์ไม่ดี เขาหันมามองฮูหยิน

“เจ้าทำร้ายนางเพราะอะไร”

“ข้า..”

“ข้าถามว่าเพราะอะไร เจ้าก็รู้ว่าเรื่องเล็กน้อยในจวนข้าไม่เคยบ่น แต่เจ้าทำให้หลิงจงอารมณ์ไม่ดี หากมีบุตรชายเองไม่ได้ก็จงเลี้ยงบุตรของคนอื่นให้ดี” คำพูดนั้นเย็นเยียบราวมีดกรีด ฮูหยินหน้าถอดสี จบคำพูดนั้นเจ้าปกครองเมืองก็ลุกไป อาหารที่ยังเต็มโต๊ะทำให้รู้ว่านายใหญ่คงไปหากินเอาเรือนอื่นเป็นแน่

แต่แทนที่ฮูหยินจะยอมรามือจากหลี่เหลี่ยงหรงกลับกลายเป็นยิ่งอยากจะหาเรื่องนาง แต่การกระทำเช่นนั้นดูเหมือนจะถูกดักทางจากบุตรชายที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับตนเองมานานแล้ว

“ทำไมนางไม่มาเคารพข้า”

“นายน้อยแจ้งว่าให้ฮูหยินใหญ่ดูแลแต่บรรดาอนุเจ้าปครองเมืองเจ้าค่ะ อย่าไปยุ่งกับเรือนของคุณชาย” ฃมือที่เหี่ยวเพราะอายุกำแน่น

“เจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั้น มันคงอยากจะแก้แค้นแทนแม่ของมันถึงได้ปากดีกับข้าเช่นนี้”

“แต่คุณชายเป็นทายาทเพียงคนเดียวของเจ้าปกครองเมืองนะเจ้าคะ”

“แล้วอย่างไรเล่า แค่เพราะเกินเป็นชายจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือไง” ฮูหยินใหญ่จ้องเขม่งไปยังจุดที่หลิงจงเคยนั่งอยู่อย่างไม่พอใจ

ยิ่งเด็กนั่นพูดเช่นนี้นางก็ยิ่งมั่นใจว่าอีกฝ่ายตั้งใจเอาหลี่เหลี่ยงหรงเข้ามาหาเรื่องนางโดยเฉพาะ ถ้าเป็นห่วงจริงคงมาตั้งแต่นางเรียกอนุของตนเองมาแล้ว แต่นี่เหมือนรอให้สาวใช้เฝ้าอยู่ให้อีกฝ่ายบาดเจ็บมากพอ ราวกับใช้หลี่เหลี่ยงหรงเป็นเครื่องมือในการหาเรื่องทำให้เจ้าปกครองเมืองไม่พอใจนาง

“ถ้าเล่นตรงไม่ได้ ก็เล่นทางอ้อมก็แล้วกัน”ในเมื่อเล่นทางตรงไม่ได้นางก็จะเล่นทางอ้อม สตรีผู้นี้ช่างสร้างเรื่องจนน่ารำคาญจริง ๆ

วันถัดมาอาหารที่ส่งมาที่เรือนของหลี่เหลี่ยงหรงก็ผิดปกติ นางรู้ดีว่าคงเป็นเพราะฮูหยินไม่พอใจ แต่แทนที่จะบ่นนางกลับคีบผักกินหน้าตาเฉย เพราะนี่ก็เป็นอาหารพื้น ๆ ที่นางเคยกินกับบิดาไม่ได้แย่จนรับไม่ได้

หลายวันผ่านไป แผลค่อย ๆ สมาน ร่างกายเริ่มดีขึ้นจากอาการบาดเจ็บ คืนนั้น หลิงจงมาที่เรือนอีกครั้ง

“นายน้อยวันนี้จะค้างที่นี่หรือเจ้าคะ” จางซี่ที่เห็นหลิงจงเดินเข้ามาก็เอ่ยต้อนรับอย่างดีขณะที่เจ้าของเรือนจริง ๆ อย่างหลี่เหลี่ยงหรงยังคงนั่งกินข้าวเงียบ ๆ ไม่มองหน้าเขา ไม่เร่งร้อน

“อ้าวยืนรออะไรไปเอาถ้วยมาสิ ข้าจะกินข้าวที่นี่”

จางซี่ทำท่าไม่อยากจะทำตาม หลิงจงเห็นแบบนั้นก็หันไปมองที่โต๊ะที่ก่อนหน้าเขาไม่ได้สนใจ เมื่อเห็นอาหารบนโต๊ะ เขาขมวดคิ้ว

“อาหารอะไรของเจ้ากัน นี่เจ้าสั่งให้ครัวทำอาหารเจหรือ”

หลี่เหลี่ยงหรงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะวางตะเกียบลง

“ข้าสั่งพวกเขาได้ด้วยหรือ แค่อนุตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง เขาส่งอะไรมาให้ข้าก็กินเท่านั้น”

“นี่เจ้ากินอาหารเช่นนี้มากี่มื้อแล้ว”

“ตั้งแต่วันที่นายหญิงจับไข้เพราะถูกเฆี่ยนนั่นแหละเจ้าค่ะ” จางซี่ที่ยื่นปากมาบอกเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

หลิงจงหันมามองหญิงสาวตรงหน้า สายตาไม่พอใจ

“แล้วไม่มีปากหรืออย่างไรปล่อยให้นังจิ้งจอกนั่นแกล้งอยู่ได้ เจ้าดูไม่ออกหรือว่าข้ากับนางอยู่คนล่ะฝังตอนนี้เจ้าถือว่าเป็นคนของข้า ปล่อยให้นางรังแกก็เหมือนเจ้าทำให้ข้าเสียหน้า”

หลี่เหลี่ยงหรงวางตะเกียบลงช้า ๆ “ข้าจะจำเอาไว้ และวันหลังจะให้จางซี่ไปแจ้งแก่ท่าน แต่ส่วนตัวข้าแล้วเรื่องเท่านี้ไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย”

หลิงจงกัดฟัน “เจ้านี่มัน” หลิงจงมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันไปบอกกับจางซี่ให้ไปเอาอย่างอื่นในครัวมาเพราะเขาจะกินข้าวที่นี่ และกำชับให้เรื่องนี้ถึงหูบิดา