บทที่ 11 เป็นเบี้ยย่อมต้องเดินตามสั่งเท่านั้น

บทที่ 11 เป็นเบี้ยย่อมต้องเดินตามสั่งเท่านั้น

หลังจากจางซี่ออกไปหลี่เหลียงหรงก็เอ่ยถามเรื่องของรับขวัญกับหลิงจง หลี่เหลี่ยงหรงที่ลังเลมาหลายวัน นางจะคุยเรื่องนี้หลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่มีโอกาสสักที

“จะว่าไป… วันที่ข้าเข้ามาในจวน มีหีบหนึ่งเต็มไปด้วยเสื้อผ้า เครื่องประดับ และตั๋วเงิน เขียนว่าเป็นของรับขวัญข้า”

หลิงจงที่นั่งพิงเสาอยู่เงยตามองนาง “นั่นเป็นของที่แม่ข้าเตรียมไว้ให้”

“มารดาของท่านหรือ…”

“นางไม่อยู่แล้ว”

“เช่นนั้นใครคนนำมาให้”

“เจ้าเป็นบุตรีของอาจารย์จริงหรือ ช่างโง่ยิ่งนัก”

หลี่เหลี่ยงหรงเม้มปากแน่น “ข้าก็แค่อยากจะคืน ของพวกนั้นมีค่ามากเกินไป”

“แม่ข้าตั้งใจจะให้สะใภ้คนแรก ในเมื่อเป็นเจ้าก็รับเอาไว้เถอะ”

“เจ้าค่ะ” หญิงสาวก้มหน้ารับเบา ๆ

หลิงจงจ้องนางนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเรียบ ๆ “คืนนี้ข้าจะค้างที่นี่”

“เจ้าค่ะ”

เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “เมื่อก่อนเจ้าไม่ใช่คนถามคำตอบคำเช่นนี้นี่นา”

“ข้าก็เป็นเช่นนี้” นางตอบอย่างแผ่วเบา ความทรงจำในอดีตหวนกลับมา นางเคยมีความฝัน เคยหัวเราะ เคยเพ้อฝันถึงวันที่จะได้อยู่เคียงข้างเขา แต่บัดนี้นางเหมือนคนที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ ไม่มีเข็มทิศนำทาง ปล่อยชีวิตให้ไหลไปตามกระแส แล้วแต่ใครใครจะลากไปทางไหน

หลิงจงมองใบหน้าที่เรียบนิ่งเกินวัยแล้วเอ่ยสั้น ๆ

“ช่างเถอะ”

การที่เขามาหานางบ่อยครั้ง พูดเรื่องที่นางโดนรังแกต่อหน้าบิดา ไม่ใช่เพราะใจอ่อนเพียงอย่างเดียว หลิงจงวางแผนทุกก้าว หมากตัวเล็ก ๆ ที่ชื่อหลี่เหลี่ยงหรงนี้ กลายเป็นเครื่องมือสำคัญในการเขย่าจวนเจ้าปกครองเมือง และเล่นงานแม่เลี้ยงที่เขาเกลียดชังมานาน

เขารู้ดีว่าฮูหยินและภรรยาคนอื่น ๆ ของบิดาล้วนไม่ชอบตน จะทำอย่างไรได้ แข่งอะไรก็แข่งกันได้ แต่บุญวาสนาของเขาเมื่อเทียบกับคนเหล่านั้นคงยังห่างชั้นอยู่ แต่นั่นก็แลกมากับความทรมานแสนสาหัสของมารดาเขา ซึ่งเขาจะเอาคืนจากคนเหล่านี้ทุกคนแน่ ๆ

ฝ่ายอนุทั้งหลายที่เคยร่วมมือกับฮูหยินกลั่นแกล้งหลี่เหลี่ยงหรงเริ่มลังเล

“หรือพวกเราไม่ควรจะรวมมือกับฮูหยินกลั่นแกล้งอนุหลี่แล้ว” เหล่าอนุของเจ้าปกครองเมืองแอบพูดคุยกัน ฝ่ายอนุทั้งหลายที่เคยร่วมมือกับฮูหยินกลั่นแกล้งหลี่เหลี่ยงหรงเริ่มลังเล

พวกนางคอยช่วยเหลือฮูหยินกลั่นแกล้งคนของหลิงจงก็เพราะคิดว่านางไม่ได้เป็นที่โปรดปรานเพราะรับเข้ามาเป็นคนแรกแท้ ๆ แต่กลับให้นางเป็นแค่อนุ

แต่เมื่อดูจากการไปหานางอีกทั้งยังไม่มีสตรีอื่นทำให้พวกนางเริ่มไหวเอน เพราะหากหลิงจงชอบสตรีนางนี้ขึ้นมาจริง ๆ แล้วสิ่งที่พวกนางทำมิเป็นการหลบหลู่เจ้าปกครองเมืองคนถัดไปหรือ

“นางก็แค่อนุคนหนึ่ง อย่าไปเชื่อที่หลิงจงไปหานางบ่อยครั้งเลย ข้าว่านั่นก็แค่อยากตบตาใครบางคนก็เท่านั้น ข้าเห็นเขาเข้าไปแล้วก็ออกมา ไม่ได้ค้างอยู่ที่นั่นเสียหน่อย”

“เรื่องนั้นก็จริง ข้าเคยส่งคนไปแอบดู บางวันก็ไม่ได้อยู่ทั้งคืน อีกอย่างเรื่องโปรดปรานแล้วเป็นเช่นไร มารดาของหลิงจงเองก็...”

“เจ้าพูดเรื่องนี้ออกมาอยากจะตายหรืออย่างไง” เสียงซุบซิบค่อย ๆ แผ่วลง ความหวาดหวั่นเริ่มก่อตัว

“ข้าก็แค่อยากยกให้ดูว่าต่อให้ชอบพอไม่เหมาะสมก็คือไม่เหมาะสม”

“ช่วงนี้ข้าก็ได้ยินเจ้าปกครองเมืองพูดอยู่บ่อย ๆ ว่าอยากหาสตรีที่เหมาะสมให้กับหลิงจง แต่ดูเหมือนเขาจะยังไม่เบื่อของเล่นที่เพิ่งได้มา”

“ก็คงอีกไม่นานหรอก”

แม้จะพูดเช่นนั้น แต่เกือบทุกคืนหลิงจงก็ยังคงมาพักที่เรือนของหลี่เหลี่ยงหรง แม้ไม่ใช่ทุกครั้งที่จะมีสัมพันธ์กับนาง บางคืนเพียงนั่งเงียบอยู่จนฟ้าสาง เพื่อให้ทั้งจวนได้ยินข่าวลือกระจายออกไปตามแผนของเขากำลังสร้างกระแสให้คนในจวนพูดถึงเรื่องนี้

เย็นวันหนึ่ง หลังอาหารเสร็จ หลี่เหลี่ยงหรงเอ่ยเสียงเบา

“คืนนี้ท่านจะค้างหรือไม่”

หลิงจงเลิกคิ้ว “เพิ่งกินข้าวเสร็จเจ้าก็รีบแล้วหรือ”

“เปล่าเจ้าค่ะ” หญิงสาวรีบส่ายหน้าหลบตา “หากท่านจะค้าง ข้าจะบอกว่าข้าไม่สะดวก”

“เจ้า...ช่วงนั้นของเดือนหรือ” สายตาคมหรี่ลง

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไร ไม่อยากทำให้ท่านต้องติดไข้จากข้า” แก้มของหญิงสาวแดงเรื่อ

“ถ้าเช่นนั้นไม่บอกเล่าจะได้ให้คนไปตามหมอมา”

“ข้าไม่ได้เป็นอะไรมากคงเพราะนอนน้อยไป”

“เจ้าจะบอกว่าข้ารบกวนเจ้ามากไปหรือ”

“มิกล้าหรอกเจ้าค่ะ ข้าก็แค่ไม่สบายจริง ๆ ไม่ได้มีความหมายอื่นแอบแฝง”

“ช่างเถอะที่จริงข้าก็ไม่ได้จะค้างอยู่แล้ว ถ้าเช่นนั้นพรุ่งนี้ให้จางซี่ไปตามหมอมาดู”

“เจ้าค่ะ”

เขาพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้น “ถ้าอย่างนั้นข้ากลับแล้ว”

หลี่เหลี่ยงหรงลุกขึ้นส่งหลิงจง นางอยู่ที่นี่จนเคยชินกับการกระทำไปเสียแล้ว

ทุกอย่างล้วนเป็นหน้าที่ของอนุที่เพิ่งกระทำต่อสามีของตน นางไม่มีสิทธิถามว่าเขาจะไปไหนหรือทำอะไร เพียงแค่รออยู่ที่เรือนเท่านั้น จะมาหรือไม่ก็แล้วแต่เขา

หากเป็นเมื่อก่อนนางคงเจ็บปวดใจหากเขาไปมีคนอื่น แต่ยามนี้นางไม่ได้สนใจ นางแค่อยากอยู่เงียบ ๆ เขาจะมาหรือไม่ก็ไม่ร้อนใจ ไม่อ้อนวอน ไม่งอแง แค่ทำหน้าที่แต่ละวันไป และหวังว่าสักวันจะขออีกฝ่ายกลับไปเยี่ยมบิดาได้บ้างก็เท่านั้น

เพราะนางไม่ได้แต่งเข้ามาจึงไม่ได้กลับบ้านในช่วงอาทิตย์แรกเหมือนกับสตรีอื่นที่เพิ่งออกเรือน

ที่จริงนานนับเดือนแล้วที่นางไม่ได้รู้เลยว่าบิดาเป็นเช่นไร จะถามจากหลิงจงก็ไม่กล้าเพราะนางเป็นแค่อนุที่ทำได้แค่คอยรับฟัง

แต่อีกอย่างหลี่เหลี่ยงหรงก็คิดว่าดีแล้วที่นางติดต่อบิดาได้ไม่สะดวก เพราะพ่อของนางจะได้ไม่ต้องรู้ว่าชีวิตในจวนเจ้าปกครองเมืองของนางเป็นเช่นไร