All Chapters of ท่านปันใจใยข้าต้องอาลัย: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1 วิ่งตามหัวใจไร้รักหลี่เลี่ยงหรงเดินถือห่อผ้าผืนเล็ก ๆ ไว้ในมือ กลิ่นหอมจาง ๆ ของขนมงาคั่วลอยอวลขึ้นพร้อมไอร้อนอุ่นที่ยังไม่จางหาย นางยืนนิ่งอยู่หน้าศาลากลางจวนหลิงอัน ใจเต้นแผ่วเบาไม่ต่างจากเช้าวันก่อน และวันก่อนหน้านั้น“คุณชาย…วันนี้ลองชิมขนมที่ข้าทำดูเถิดเจ้าค่ะ” เสียงของนางเบา หากเปี่ยมด้วยความหวังหลิงจงนั่งพิงเสาคนเดียวในศาลา สวมชุดยาวปักลายมังกรครามพลิ้วเบาใต้สายลม ดวงตาคมเรียวยกขึ้นมอง ก่อนกล่าววาจาเย็นชาเช่นเคย“เจ้าไม่มีหูหรือไม่มีสมองกันแน่ ข้าเคยบอกแล้วมิใช่หรือ ว่าไม่ชอบกินของสกปรกจากมือเจ้า”ขนมในมือบางหล่นลงพื้นดัง ตุบ! ห่อผ้าสีอ่อนซึมซับความอับชื้นของหยาดน้ำค้างยามเช้าอย่างเงียบงัน เสียงฝีเท้าเขาเดินจากไปโดยไม่หันกลับแต่นางยังยืนนิ่ง ริมฝีปากบางยกยิ้มเจื่อน ราวจะปลอบใจตนเองว่า…วันหน้าคงดีกว่านี้นับตั้งแต่จำความได้ หลี่เลี่ยงหรงก็มีเพียงเงาของเขาให้เฝ้าตาม ไม่ว่าฝนตกแดดออก นางก็ยังถือร่มเดินตามหลัง เห็นเขาถูกดุ ถูกบีบคั้นจากบิดา เห็นเขาแอบนั่งเหม่อเงียบอยู่ใต้ต้นหลิวในยามดึกนางรู้ว่าเขาไม่ได้ใจร้ายอย่างที่แสดงเขาเพียง…ไม่อาจให้ใจแก่ใคร“เขาไม่เคยรักเจ้า” ใคร

บทที่ 3 ฟ้าดินไร้ปรานี“ท่านพ่อ เหตุใดสีหน้าท่านจึงหม่นหมองเพียงนี้” หลี่เลี่ยงหรงวางสิ่งของในมือ ก่อนจะก้าวเข้าไปหาเมื่อเห็นบิดากลับมาจากการประชุม สีหน้าคร่ำเคร่งผิดปกติ บัณฑิตหลี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ไม้เก่า ๆ ที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด“แม้จะเรียกพวกเราเหล่าบัณฑิตไปด้วย แต่ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์อันใดเลย”“อย่างไรหรือเจ้าคะ”“พ่อกับสหายต่างเสนอวิธีการแก้ปัญหาภัยพิบัติที่กำลังรุมเร้า และยังเตือนว่าอาจจะเกิดดินถล่มได้ ให้ย้ายคนที่อยู่เชิงเขาออกมาก่อน ส่วนน้ำที่ท่วมขังก็ต้องเร่งระบาย ส่วนเรื่องอาหารนั้น ขอปันเสบียงจากขุนนางมาแบ่งให้ชาวบ้านเพื่อประทังให้ผ่านปีนี้ไปได้ แล้วค่อยคิดแก้ไขอย่างจริงจังในวันหน้า แต่เจ้าปกครองเมือง…” ดวงตาของบัณฑิตหลี่ทอดมองไปไกลก่อนถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยอีกรอบ“แม้พวกเราจะเสนอวิธีมากมาย ที่สมเหตุสมผล ทั้งการจัดการอย่างรวดเร็วอย่างเช่นขุดทางน้ำ สร้างคันดินเอาไว้รอครั้งหน้า และยังป่าวประกาศให้เก็บเสบียง แต่เจ้าปกครองเมืองกลับไม่รับฟังเลยแม้เพียงนิด เขากลับเอาชีวิตชาวบ้านไปฝากเอาไว้กับพวกหมอผี” น้ำเสียงของบัณฑิตหลี่เต็มไปด้วยความผิดหวัง “เขาเชื

บทที่ 5 ราตรีที่เปลี่ยนชะตาหลี่เลี่ยงหรงนั่งเขียนจดหมายเกือบครึ่งคืน กระดาษกองแล้วกองเล่าเต็มไปด้วยถ้อยคำที่ถูกขีดฆ่า นางได้ยินเสียงคนเฝ้ายามผลัดเวรอยู่ด้านนอก แต่เพียงปรายตามองแล้วกลับก้มเขียนต่อทว่าจดหมายที่สำคัญที่สุดกลับเขียนไม่ออก ชื่อของหลิงจงอยู่บนนั้น แต่ไม่รู้จะบอกอะไรดี รักแรกและรักเดียวของนาง นางอยากเขียนคำลา แต่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนเสียงกุกกักดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครานี้เมื่อเอ่ยถามออกไปแม้แต่เสียงด้านนอกก็เงียบสนิทนางลุกขึ้นเดินไปที่ประตู “มีใครอยู่ไหม” ไร้เสียงตอบกลับเมื่อหันกลับมาที่โต๊ะ นางชะงัก ชายหนุ่มที่นางคิดถึงมากที่สุดยืนอยู่ตรงนั้น มิหนำซ้ำเขายังถือจดหมายที่นางกำลังจะเขียนถึงเขาอยู่อยู่ในมือแต“หากมีอะไรก็พูดกับข้าเสียตอนนี้” หลี่เลี่ยงหรงเม้มปาก ไม่รู้จะเอ่ยอะไรดี ก่อนตัดสินใจพูดเพียงสิ่งเดียวที่สำคัญที่สุด สิ่งหนึ่งที่นางสามารถให้เขาช่วยได้แล้วเขาคงเต็มใจ“ก็คงมีแต่เรื่องของท่านพ่อนั่นแหละที่ข้าอยากจะให้คุณชายช่วย”หลิงจงยกคิ้ว“เรียกข้าเช่นนี้ได้ด้วยหรือ ไม่นึกว่าจะเรียกหลิงจง ๆ เหมือนแต่ก่อน”“วันเวลาผ่านไป ข้าเข้าใจแล้วว่าเราต่างกันเพียงใด”“ก็แค่ลมปาก หาก

บทที่ 7 ชีวิตในจวนชีวิตของหลี่เหลี่ยงหรงยามนี้ราวกับหุ่นเชิด ถูกสั่งให้ทำสิ่งใดก็ต้องทำ เดินไปทางใดก็ต้องเดินไป ไม่มีสิทธิ์เลือกหนทางของตนเอง ตั้งแต่วันที่นางถูกเลือกให้เป็นเทพธิดา นางก็หมดสิทธิ์ในชะตากรรมของตนแล้วแม้วันนี้จะไม่ต้องบูชายัญ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือการสูญเสียอิสรภาพอย่างสิ้นเชิง“ดูจากที่หลิงจงไม่ใส่ใจแล้ว ข้าว่าเจ้าคงวางยาเขา เพื่อหนีจากการเป็นเทพธิดาบูชายัญใช่หรือไม่”เสียงฮูหยินใหญ่ดังแหลม จ้องมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยการดูแคลน มองดูภาระที่นางต้องรับผิดชอบ จวนนี้มิใช่วังหลวง แต่ทุกเรื่องเกี่ยวกับสตรีในจวนล้วนเป็นหน้าที่ของนางผู้เป็นฮูหยินเอกขแงเจ้าของจวน นั่นหมายความว่าชีวิตของหลี่เหลี่ยงหรงอยู่ในเงื้อมมือของนางโดยสมบูรณ์ “ฮูหยินใหญ่มีเรื่องด่วน” “เรื่องอะไรก็รอก่อน ข้าจะต้องสั่งสอนนังคนไม่รู้ที่ต่ำที่สูงนี่ก่อน” และทั้ง ๆ ที่โดนเคี่ยวกร่ำมาค่อนคืน ทั้ง ๆ ที่เป็นคืนแรก แต่หลี่เหลี่ยงหรงก็ยังถูกแม่เลี้ยงของหลิงจงสั่งทำโทษอย่างไม่มีเหตุไม่มีผลอีกฝ่ายถึงขั้นนั่งเฝ้าการทำโทษเองแล้วก็ไม่มีใครกล้าที่จะยื่นมือเข้าไปยุ่ง แม้แต่หลิงจงที่เดินผ่านเพียงปรายตามองก็ไม่ได้เ

บทที่ 9 ข้อหาที่ไม่อาจปฏิเสธ“เจ้าหมายความว่าหลังจากข้าถูกปล่อยตัวมาเป็นหลานสาวของฮูหยินใหญ่หรือที่ถูกนำตัวไปบูชายันแทน” “เจ้าค่ะ แม้จะเป็นหลานห่าง ๆ แต่เพราะบิดามารดาของคุณหนูคนนั้นโทษฮูหยินใหญ่ นางก็เลยพาลโกรธเคืองมาโลงที่นายหญิง”เหลี่ยงหรงถอนหายใจยาว “เรื่องบูชายัญไม่ควรเกิดขึ้นตั้งแต่แรก…”“นายน้อยเองก็เคยบ่นกับแม่นมเจ้าค่ะ ว่าแก้ปัญหาไม่ตรงจุด ไม่ยอมจัดการที่สาเหตุ”หลี่เหลี่ยงหรงเผลอยิ้มบาง ๆ เมื่อได้ยิน เพราะแม้จะผ่านเรื่องร้ายแรงมาเพียงใด หลิงจงก็ยังเป็นคนที่นางเคยแอบชอบอยู่วันยันค่ำ“อนุหลี่ อนุหลี่เจ้าคะ” เสียงของสาวใช้ที่ดังที่หน้าเรือนทำให้หลี่เหลี่ยงหรงขมวดคิ้ว ถ้ามีคนมาตามเช่นนี้คงมีเรื่องไม่ดีนัก“ฮูหยินให้มาตามท่านไปเจ้าค่ะ”“เมื่อเช้าข้าก็เพิ่งไปมา เรื่องเร่งด่วนหรือ”“ข้ามิรู้เจ้าค่ะ แค่ฮูหยินสั่งให้ท่านไป ท่านก็ควรไปมิใช่หรือเจ้าคะ”“นี่เจ้า” จางซี่ที่เห็นอีกฝ่ายหมายใจจะกลั่นแกล้งนายหญิงตนก็คิดจะเข้าสู้ กำลังจะโต้กลับ แต่หลี่เหลี่ยงหรงยกมือห้าม“สักครู่ข้าจะตามไป”“ต้องไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ” เหลี่ยงหรงถอนหายใจ “เช่นนั้นเจ้าก็ยืนรอเสียตรงนี้” “ให้ข้าไปด้วยไหมเจ้าคะน