เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 9 ข้อหาที่ไม่อาจปฏิเสธ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-12-10 14:13:54บทที่ 9 ข้อหาที่ไม่อาจปฏิเสธ
“เจ้าหมายความว่าหลังจากข้าถูกปล่อยตัวมาเป็นหลานสาวของฮูหยินใหญ่หรือที่ถูกนำตัวไปบูชายันแทน”
“เจ้าค่ะ แม้จะเป็นหลานห่าง ๆ แต่เพราะบิดามารดาของคุณหนูคนนั้นโทษฮูหยินใหญ่ นางก็เลยพาลโกรธเคืองมาโลงที่นายหญิง”
เหลี่ยงหรงถอนหายใจยาว “เรื่องบูชายัญไม่ควรเกิดขึ้นตั้งแต่แรก…”
“นายน้อยเองก็เคยบ่นกับแม่นมเจ้าค่ะ ว่าแก้ปัญหาไม่ตรงจุด ไม่ยอมจัดการที่สาเหตุ”
หลี่เหลี่ยงหรงเผลอยิ้มบาง ๆ เมื่อได้ยิน เพราะแม้จะผ่านเรื่องร้ายแรงมาเพียงใด หลิงจงก็ยังเป็นคนที่นางเคยแอบชอบอยู่วันยันค่ำ
“อนุหลี่ อนุหลี่เจ้าคะ” เสียงของสาวใช้ที่ดังที่หน้าเรือนทำให้หลี่เหลี่ยงหรงขมวดคิ้ว ถ้ามีคนมาตามเช่นนี้คงมีเรื่องไม่ดีนัก
“ฮูหยินให้มาตามท่านไปเจ้าค่ะ”
“เมื่อเช้าข้าก็เพิ่งไปมา เรื่องเร่งด่วนหรือ”
“ข้ามิรู้เจ้าค่ะ แค่ฮูหยินสั่งให้ท่านไป ท่านก็ควรไปมิใช่หรือเจ้าคะ”
“นี่เจ้า” จางซี่ที่เห็นอีกฝ่ายหมายใจจะกลั่นแกล้งนายหญิงตนก็คิดจะเข้าสู้ กำลังจะโต้กลับ แต่หลี่เหลี่ยงหรงยกมือห้าม
“สักครู่ข้าจะตามไป”
“ต้องไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”
เหลี่ยงหรงถอนหายใจ “เช่นนั้นเจ้าก็ยืนรอเสียตรงนี้”
“ให้ข้าไปด้วยไหมเจ้าคะนายหญิง” เหลี่ยงหรงส่ายหน้า “นางหาเรื่องมาเช่นนี้แล้ว อย่างไรก็คงหมายใจจะทำอะไรข้าสักอย่าง เจ้าไม่ต้องทำอะไรหรอก แค่รอบดยาอยู่ที่นี่ หวายเรือนนางแสบผิวนัก”
คำพูดราวกับปลงในชีวิตของตนทำให้จางซี่ทนดูแทบไม่ได้ เช่นนั้นพอนายหญิงของนางออกจากเรือนไปนางรีบจึงไปเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดให้กับนายน้อยฟัง
“แล้วเช่นไรเล่า”
“ก็นางอาจจะถูกฮูหยินใหญ่รังแก”
“ต่อให้จะเป็นเช่นนั้นก็ไม่ใช่เรื่องของข้า เรื่องของสตรี ปกติฮูหยินใหญ่ก็จัดการเสมออยู่แล้วไม่ใช่หรือ”
“นายน้อยไม่ชอบนายหญืงเลยหรือเจ้าคะ” จางซี่กล้าถามตรง ๆ นางจะเรียกว่าโตมากับอีกฝ่ายก็ได้ แต่กลับไม่ค่อยมีใครรู้
“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า”
“คราวหลังข้าจะไม่นำความมาบอกแล้วนะเจ้าคะ”
“แล้วใครใช้ให้เจ้ามาบอกเล่า เหลี่ยงหรงบอกหรือ”
“เปล่าเจ้าค่ะ นายหญิงไม่เอ่ยอะไรเช่นนี้หรอก นางช่างเจียมตัวเกินไปเสียด้วยซ้ำ”
หลิงจงไม่ได้เอ่ยอะไรกับคำบอกเล่านั้น เขาเพียงแค่กลับไปทำสิ่งที่ทำอยู่ต่อและเมื่อจางซี่กลับออกไปชายหนุ่มก็มองตามไปด้วยสายตาไม่สบายใจ
ทางด้านหลี่เหลี่ยงหรงเมื่อถึงเรือนรับของฮูหยินใหญ่ก็พบกับสตรีหลายคนนั่งอยู่ แต่นางกลับไม่คุ้นหน้าคนเหล่านั้นแม้เพียงน้อย
นี่คงไม่ใช่บรรดาภรรยาของเจ้าปกครองเมืองเป็นแน่ แต่นางก็นึกไม่ออกว่าหากคนมามากมายเช่นนี้จะเรียกนางมาทำไม
“ยืนทำไม ไม่รู้หรือว่าควรอยู่ตรงไหน” เสียงฮูหยินใหญ่แข็งกระด้างเต็มไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ที่นั่งเต็มหมดแล้ว อีกอย่างหากฮูหยินมีแขกข้าคิดว่าข้ากลับก่อนจะดีกว่า”
“พวกเขาไม่ได้เป็นแขก แต่เป็นคนที่เจ้าต้องขอขมา”
หลี่เหลี่ยงหรงชะงัก “ว่าอย่างไรนะเจ้าคะ”
“คนเหล่านี้เป็นบิดามารดาและญาติของหลานสาวข้า คนที่ถูกบูชายันแทนเจ้าเพราะเจ้าปีนเตียงหลิงจง ฟังเช่นนี้แล้วยังไม่รู้จักละอายเลยหรือ”
ห้องทั้งห้องเงียบกริบ สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่นาง
หลี่เหลียงหรงไม่รู้จะแสดงท่าทีอย่างไรกับสถานการณ์นี้ หากยอมก็ต้องยอมตลอดไป แต่ถ้าไม่ยอมก็ถูกรังแกอยู่ดี เมื่อทำอะไรไม่ได้จึงยอมรับชะตากรรมอย่างคนไร้ทางเลือก
นางคุกเข่าขอขมาคนเหล่านั้นทั้ง ๆ ที่ไม่ได้คิดว่าตนผิดต่อพวกเขา แต่ผิดต่อความตั้งใจของตน เพราะตอนแรกนางตั้งใจจะเสียสละตนจริง ๆ แม้จะรู้ว่าการบูชายันนั้นไม่จำเป็นเลยแม้แต่นิดก็ตาม
“แค่คุกเข่าจะไปพออะไรกัน” หวายถูกส่งให้กับสตรีผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นมารดาของหญิงที่ถูกบูชายัน
“ให้นางได้คลายความคับแค้นหน่อยเป็นไง ถือว่าเป็นการล้างบาปที่เจ้ากล้ากระทำเรื่องเสื่อมเสียในจวนเจ้าปกครองเมืองแห่งนี้ด้วย แล้วข้าจะให้เรื่องนี้แล้วกันไป”
คำพูดนั้นเหมือนเป็นเพียงคำบอกเล่ามากกว่าเพราะไม่ว่านางจะตอบเช่นไร สาวใช้ก็เข้ามาจับแขนทั้งสองของนางให้กางออกแล้วสตรีคนนั้นก็ฟาดหวายมาที่หลังของนางอย่างแรงทันที
เหมือนกับครั้งก่อน เสียงกระทบเนื้อดังลั่น แต่หลี่เหลี่ยงหรงไม่ร้องโอดครวญแม้เพียงน้อย
หลี่เหลี่ยงหรงเพียงกัดริมฝีปากจนห้อเลือด และปล่อยให้ตนเองถูกกระทำเช่นนั้น แต่จู่ ๆ จางซี่ก็ขอเข้ามาในเรือนบอกว่านายน้อยต้องการเจอกับอนุของตน หากทางนี้ไม่ได้มีเรื่ืองอะไรก็ขอให้อนุหลี่กลับเรือนไปด้วย
“หลงกันมากกว่าที่คิด พอเถอะไม่เช่นนั้นหวายนั้นอาจจะคืนสนองเจ้าเอง” ฮูหยินพูดประชด ๆ ก่อนจะเหลือบมองไปยังเหลี่ยงหรงที่ไร้เรี่ยวแรง
“ไปกันเจ้าค่ะนายหญิง”
หลี่เหลี่ยงหรงไม่มีแรงแม้จะลุกเอง จางซี่เข้ามาประคอง “เขามาจริงหรือ”
“ไม่เจ้าค่ะ ข้าโกหก เพื่อพาท่านออกมา ที่พวกเขาทำก็ไม่อยากให้นายน้อยรู้เหมือนกัน”
แม้ว่านั้นจะเป็นคำตอบที่จริงใจ แต่ความจริงกลับทำหัวใจของหลี่เหลี่ยงหรงเจ็บปวดนัก
บทล่าสุด
ท่านปันใจใยข้าต้องอาลัย บทที่ 13 ลุกเป็นไฟ
บทที่ 13 ลุกเป็นไฟหลี่เหลียงหรงที่แต่งตัวเรียบร้อยดีแล้วเดินตามออกมา ด้านนอกมีสาวใช้บางคนถูกเฆี่ยนอยู่ นางเห็นแล้วก็นึกตกใจกลัวไม่น้อย เพราะไม่เคยเห็นหลิงจงมีอาการเช่นนั้นข่าวการสอบสวนดังไปถึงเรือนหลัก จนเจ้าปกครองเมืองต้องมาดูด้วยตนเองเขารู้ดีว่าบุตรชายตนแม้เอาแต่ใจ แต่ก็ไม่เคยทำเรื่องไร้เหตุผล หากเขาโมโหขนาดนี้ ย่อมต้องมีเรื่องใหญ่ไม่ทันถึงหน้าเรือน บุตรชายของท่านหมอก็นำจดหมายของบิดามาถวายให้เจ้าปกครองเมืองเมื่ออ่านข้อความจนจบ มือที่เหี่ยวย่นถึงกับสั่น “บังอาจนัก! สายเลือดตระกูลข้าก็กล้าลอบสังหารหรือ! ต่อให้เป็นบุตรของสตรีใด หากสืบเชื้อสายมังกรจากตระกูลหลิง ก็ล้วนมีค่าเท่ากัน ไม่ว่าใครเป็นคนทำ ข้าจะไม่ปล่อยให้รอดเด็ดขาด!“หลิงจงสอบสวนอยู่ที่ไหน”“หน้าเรือนของอนุหลี่ขอรับ”“นำข้าไป”เจ้าปกครองเมืองก็ปรากฏตัวขึ้น ท่าทางเดือดดาลไม่แพ้หลิงจงเลยแม้แต่นิดคำพูดยังไม่ทันขาดเสียง ก็มีเสียงตวาดดังลั่นจากหน้าเรือน“ข้าจะไม่พูดอะไรมาก เรื่องเช่นนี้ครั้งก่อนเกิด พวกเจ้าจำไม่ได้รึว่ามีใครต้องตายบ้าง” เจ้าปกครองเมืองมองไปทั่ว ๆ ครั้งก่อนเขาพลาดเพราะคิดไม่ถึงว่าคนที่ทำ ซึ่งหากพูดกันตามตรงเขา
ท่านปันใจใยข้าต้องอาลัย บทที่ 12 ไฟถูกจุดอีกครั้ง
บทที่ 12 ไฟถูกจุดอีกครั้งเช้าวันถัดมา ท่านหมอถูกตามมายังเรือนของอนุหลี่ตั้งแต่นางยังไม่ทันจะแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย และสาเหตุที่เร่งด่วนเช่นนี้ กลับไม่ใช่เพราะคำสั่งของหลิงจง แต่เพราะ จางซี่ สาวใช้คนสนิทของหลี่เหลี่ยงหรง ที่รู้จักกับบุตรชายของท่านหมอเป็นการส่วนตัว นางจึงไปตามตัวมาตั้งแต่เมื่อคืน“เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” จางซี่ถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน ราวกับหญิงสาวป่วยหนักเป็นมารดาหรือน้องสาวของตนเองแม้ทั้งสองจะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด จางซี่จึงเต็มใจรับใช้อนุหลี่อย่างยิ่ง ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้นางมีโอกาสเลือกนายได้ตั้งหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยยอมรับใช้ใคร ด้วยสถานะที่เป็นหลานสาวของแม่นมเก่าในจวน หลายคนยังเกรงใจนางอยู่บ้าง“เจ้านี่ตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าใคร”บุตรชายท่านหมอหัวเราะเบา ๆ กล่าวอย่างสนิทสนมเพราะทั้งคู่เติบโตมาด้วยกัน และยิ่งทำให้หลี่เหลี่ยงหรงมั่นใจว่าจางซี่เลือกคนมาถูกจริง เมื่อท่านหมอตรวจชีพจรเสร็จ กลับขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้น “แปลกยิ่งนัก…”จางซี่ถึงกับรีบทรุดตัวลงข้างเตียง“แปลกเช่นไรหรือเจ้าคะ”หลี่เหลี่ยงหรงที่นั่งพิงหมอนอยู่ก็เอ่ยถามด้วยสีหน้าไม่สบายใจ“ชีพจรสับสน
ท่านปันใจใยข้าต้องอาลัย บทที่ 11 เป็นเบี้ยย่อมต้องเดินตามสั่งเท่านั้น
บทที่ 11 เป็นเบี้ยย่อมต้องเดินตามสั่งเท่านั้นหลังจากจางซี่ออกไปหลี่เหลียงหรงก็เอ่ยถามเรื่องของรับขวัญกับหลิงจง หลี่เหลี่ยงหรงที่ลังเลมาหลายวัน นางจะคุยเรื่องนี้หลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่มีโอกาสสักที“จะว่าไป… วันที่ข้าเข้ามาในจวน มีหีบหนึ่งเต็มไปด้วยเสื้อผ้า เครื่องประดับ และตั๋วเงิน เขียนว่าเป็นของรับขวัญข้า”หลิงจงที่นั่งพิงเสาอยู่เงยตามองนาง “นั่นเป็นของที่แม่ข้าเตรียมไว้ให้”“มารดาของท่านหรือ…”“นางไม่อยู่แล้ว”“เช่นนั้นใครคนนำมาให้”“เจ้าเป็นบุตรีของอาจารย์จริงหรือ ช่างโง่ยิ่งนัก”หลี่เหลี่ยงหรงเม้มปากแน่น “ข้าก็แค่อยากจะคืน ของพวกนั้นมีค่ามากเกินไป”“แม่ข้าตั้งใจจะให้สะใภ้คนแรก ในเมื่อเป็นเจ้าก็รับเอาไว้เถอะ” “เจ้าค่ะ” หญิงสาวก้มหน้ารับเบา ๆหลิงจงจ้องนางนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเรียบ ๆ “คืนนี้ข้าจะค้างที่นี่” “เจ้าค่ะ” เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “เมื่อก่อนเจ้าไม่ใช่คนถามคำตอบคำเช่นนี้นี่นา” “ข้าก็เป็นเช่นนี้” นางตอบอย่างแผ่วเบา ความทรงจำในอดีตหวนกลับมา นางเคยมีความฝัน เคยหัวเราะ เคยเพ้อฝันถึงวันที่จะได้อยู่เคียงข้างเขา แต่บัดนี้นางเหมือนคนที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ ไม่มีเข็มทิศนำทาง ปล่อย
ท่านปันใจใยข้าต้องอาลัย บทที่ 10 ไฟในจวน
บทที่ 10 ไฟในจวนกลางดึกคืนนั้น หลิงจงมาถึงเรือนของหลี่เหลี่ยงหรง เงาโคมสว่างเพียงริบหรี่เผยให้เห็นร่างของหญิงสาวที่นอนคว่ำหน้า บนหลังเต็มไปด้วยรอยหวายแดงจางและแผลเปิด“นายหญิงหลับไปแล้วเจ้าค่ะ จะให้ปลุกไหมเจ้าคะ” จางซี่ถามเสียงเบา หลิงจงส่ายหน้า “ไม่ต้อง ปลุกนางไปก็ทำอะไรไม่ได้”คำพูดที่ไม่ใส่ใจทำให้จางซี่โกรธนายน้อยของตน แต่เมื่อเขายื่นยารักษาให้ สีหน้าโกรธเคืองของจางซี่ก็อ่อนลงวันถัดมาหน้าตาของหลิงจงดูจะหงุดหงิดเล็กน้อยทำให้บิดาที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยต้องเอ่ยถามอย่างรำคาญใจ“เจ้าจะทำหน้าเช่นนั้นไปถึงเมื่อใดกัน”“ข้าก็แค่อารมณ์ไม่ดี ท่านพ่อจะสนใจอะไร” “เจ้าเพิ่งแต่งเมียมีรึจะอารมณ์ไม่ดี”“ก็เพราะข้าเพิ่งแต่ง แต่กลับทำอะไรไม่ได้ ไม่รู้ใครเอาหวายลงหลังนางจนได้ไข้” แม้คำพูดจะลอย ๆ แต่กลับทำให้ฮูหยินใหญ่สะดุ้งเล็กกน้อย เพราะนางไม่คิดว่าหลิงจงจะเอ่ยเช่นนี้ต่อหน้าบิดาของตน“เจ้าดูจะหลงนางไม่ใช่น้อยเลยนะ อย่าลืมนะว่านางเป็นเพียงอนุของเจ้า” หลิงจงหัวเราะหยัน “คำพูดเช่นนี้ของท่านพ่อข้าจะเชื่อได้หรือ ตอนจวนแทบลุกเป็นไฟเพราะท่านรักภรรยาไม่เท่ากัน ข้ายังจำได้อยู่เลย” หลิงจงเอ่ยอย่างขำขันเพราะบ
ท่านปันใจใยข้าต้องอาลัย บทที่ 9 ข้อหาที่ไม่อาจปฏิเสธ
บทที่ 9 ข้อหาที่ไม่อาจปฏิเสธ“เจ้าหมายความว่าหลังจากข้าถูกปล่อยตัวมาเป็นหลานสาวของฮูหยินใหญ่หรือที่ถูกนำตัวไปบูชายันแทน” “เจ้าค่ะ แม้จะเป็นหลานห่าง ๆ แต่เพราะบิดามารดาของคุณหนูคนนั้นโทษฮูหยินใหญ่ นางก็เลยพาลโกรธเคืองมาโลงที่นายหญิง”เหลี่ยงหรงถอนหายใจยาว “เรื่องบูชายัญไม่ควรเกิดขึ้นตั้งแต่แรก…”“นายน้อยเองก็เคยบ่นกับแม่นมเจ้าค่ะ ว่าแก้ปัญหาไม่ตรงจุด ไม่ยอมจัดการที่สาเหตุ”หลี่เหลี่ยงหรงเผลอยิ้มบาง ๆ เมื่อได้ยิน เพราะแม้จะผ่านเรื่องร้ายแรงมาเพียงใด หลิงจงก็ยังเป็นคนที่นางเคยแอบชอบอยู่วันยันค่ำ“อนุหลี่ อนุหลี่เจ้าคะ” เสียงของสาวใช้ที่ดังที่หน้าเรือนทำให้หลี่เหลี่ยงหรงขมวดคิ้ว ถ้ามีคนมาตามเช่นนี้คงมีเรื่องไม่ดีนัก“ฮูหยินให้มาตามท่านไปเจ้าค่ะ”“เมื่อเช้าข้าก็เพิ่งไปมา เรื่องเร่งด่วนหรือ”“ข้ามิรู้เจ้าค่ะ แค่ฮูหยินสั่งให้ท่านไป ท่านก็ควรไปมิใช่หรือเจ้าคะ”“นี่เจ้า” จางซี่ที่เห็นอีกฝ่ายหมายใจจะกลั่นแกล้งนายหญิงตนก็คิดจะเข้าสู้ กำลังจะโต้กลับ แต่หลี่เหลี่ยงหรงยกมือห้าม“สักครู่ข้าจะตามไป”“ต้องไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ” เหลี่ยงหรงถอนหายใจ “เช่นนั้นเจ้าก็ยืนรอเสียตรงนี้” “ให้ข้าไปด้วยไหมเจ้าคะน
ท่านปันใจใยข้าต้องอาลัย บทที่ 8 เรือนใหม่และเงาของจวน
บทที่ 8 เรือนใหม่และเงาของจวน“กดตัวเองจนชินแล้วหรือ”เสียงเย็นของหลิงจงดังขึ้นจากด้านหลัง หลี่เหลี่ยงหรงไม่แม้แต่จะหันมอง ไม่ตอบ ไม่ปริปากสักคำ ตั้งแต่เรื่องคืนนั้นนางไม่เคยพูดกับเขาให้รู้เรื่องอีกเลยตั้งแต่เกิดเรื่องนางยังไม่ปริปากพูดคุยกับเขาให้รู้เรื่องสักคำ“นายน้อยเข้าไปในเรือนเถอะเจ้าค่ะ” จางซี่เอ่ยเชิญ แต่หลี่เหลี่ยงหรงเพียงเดินไปยังเรือนใหม่ที่จัดไว้ให้ตนเอง สีหน้าเรียบนิ่งจนไม่อาจอ่านออก“เรือนนี้ไม่เคยมีเจ้าของมาก่อน แต่ก็ดูไม่เก่าเลยนะ” หลิงจงเอ่ยขึ้นมาลอย ๆ แต่จางซี่กลับรีบตอบ “ที่จริงก็เก่าเจ้าค่ะ แต่เมื่อวานข้าพาคนที่เรือนของนายน้อยมาทำความสะอาด ลำพังข้าคนเดียวคงทำไม่ไหว”หลิงจงหัวเราะหึในลำคอ“ก็คงต้องเป็นเช่นนั้น เพราะฮูหยินของท่านพ่อมิเจียดแบ่งอะไรมาให้เลย เอาเงินนี่ไปหาอะไรมาเอานี่ไปตกแต่งเรือนให้นาง อย่าให้เสียหน้า ข้าไม่อยากให้ใครพูดว่าอนุของข้าต้องอยู่เรือนโทรม“ เขาล้วงเงินออกมายื่นให้จางซี่เร่งเข้าไปรับเงินนั้นแต่หลี่เหลี่ยงหรงรีบห้ามนางเอาไว้“ไม่จำเป็นหรอกเจ้าค่ะ ลำบากกว่านี้ข้าก็เคย มิจำเป็นต้องวุ่นวาย” หลิงจงก้าวเข้าใกล้จนหญิงสาวต้องเงยหน้ามอง “ใครบอกว่า
บางทีคุณอาจจะชอบ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ
หิมะที่ปลิดปลิว83.5K viewsชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว
จิ้งเยี่ยน63.1K viewsชายาแพทย์พลิกชะตา
ฮวาฮวาตีลังกาแปล627.9K viewsชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม
จันทร์ส่องแสง42.1K viewsจางม่านอวี้ นางสนมล่มเมือง
อัญญาณี2.1K viewsอัมพุชินี จอมใจไอยคุปต์
ซูซี่แคท / รดาพรรณราย163 viewsอ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก
ชาไทยเย็น2.8K viewsบุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร
LiHong2.1K views
