บทที่ 7 ชีวิตในจวน

บทที่ 7 ชีวิตในจวน

ชีวิตของหลี่เหลี่ยงหรงยามนี้ราวกับหุ่นเชิด ถูกสั่งให้ทำสิ่งใดก็ต้องทำ เดินไปทางใดก็ต้องเดินไป ไม่มีสิทธิ์เลือกหนทางของตนเอง ตั้งแต่วันที่นางถูกเลือกให้เป็นเทพธิดา นางก็หมดสิทธิ์ในชะตากรรมของตนแล้ว

แม้วันนี้จะไม่ต้องบูชายัญ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือการสูญเสียอิสรภาพอย่างสิ้นเชิง

“ดูจากที่หลิงจงไม่ใส่ใจแล้ว ข้าว่าเจ้าคงวางยาเขา เพื่อหนีจากการเป็นเทพธิดาบูชายัญใช่หรือไม่”

เสียงฮูหยินใหญ่ดังแหลม จ้องมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยการดูแคลน มองดูภาระที่นางต้องรับผิดชอบ

จวนนี้มิใช่วังหลวง แต่ทุกเรื่องเกี่ยวกับสตรีในจวนล้วนเป็นหน้าที่ของนางผู้เป็นฮูหยินเอกขแงเจ้าของจวน นั่นหมายความว่าชีวิตของหลี่เหลี่ยงหรงอยู่ในเงื้อมมือของนางโดยสมบูรณ์

“ฮูหยินใหญ่มีเรื่องด่วน”

“เรื่องอะไรก็รอก่อน ข้าจะต้องสั่งสอนนังคนไม่รู้ที่ต่ำที่สูงนี่ก่อน”

และทั้ง ๆ ที่โดนเคี่ยวกร่ำมาค่อนคืน ทั้ง ๆ ที่เป็นคืนแรก แต่หลี่เหลี่ยงหรงก็ยังถูกแม่เลี้ยงของหลิงจงสั่งทำโทษอย่างไม่มีเหตุไม่มีผล

อีกฝ่ายถึงขั้นนั่งเฝ้าการทำโทษเองแล้วก็ไม่มีใครกล้าที่จะยื่นมือเข้าไปยุ่ง แม้แต่หลิงจงที่เดินผ่านเพียงปรายตามองก็ไม่ได้เอ่ยปากห้าม ยิ่งทำให้ฮูหยินเอกที่เป็นแม่เลี้ยงของเขายิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่

“จำเอาไว้ หากจะอยู่ที่นี่ เจ้าต้องเชื่อฟังข้า ต่อให้เจ้าจะเป็นคนของหลิงจงก็ตาม”

หลี่เหลี่ยงหรงไม่เอ่ยแม้สักคำ แม้ร่างกายจะปวดระบมเพียงใด

“กลับไปเรือนของเจ้าเสีย วันนี้ข้าไม่ได้เตรียมเรือนเอาไว้ให้ พรุ่งนี้ข้าจะให้คนไปรับ”

คำพูดนี้คือสิ่งที่หลี่เหลี่ยงหรงอยากได้ยินที่สุด นางลุกขึ้นอย่างช้า ๆ แล้วกลับเรือนของบิดาด้วยสภาพไร้วิญญาณ

บิดาของนางนั่งรออยู่แล้ว

“หลิงจงให้คนมาบอกพ่อว่า เจ้าจะไม่ต้องบูชายัญแล้ว”

รอยยิ้มฝืน ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลี่เหลี่ยงหรง

“เจ้าค่ะท่านพ่อ แต่ข้า…จะอยู่ปรนนิบัติท่านไม่ได้อีกแล้ว”

“พ่อรู้แล้ว เขาก็แจ้งพ่อไว้เช่นกัน ไม่เป็นอะไรหรอกลูก แค่เจ้ามีชีวิตรอดก็พอ แวะมาหาพ่อบ้างก็พอแล้ว”

นางน้ำตาคลอหน่วย

“ข้าจะมีหน้าไปมาหาท่านได้อย่างไร ท่านเป็นถึงบัณฑิตที่มีศิษย์มากมาย  แต่บุตรสาวกลับเข้าไปในจวนเจ้าเมืองในฐานะอนุ

“อย่าไปคิดมากเลยลูก มิใช่เมื่อก่อนเจ้าก็แสดงออกว่ามีใจให้เขา”

“นั่นมันเรื่องเมื่อก่อนเจ้าค่ะ ข้าไม่อยากให้ใครดูแคลนท่าน”

บัณฑิตหลี่ยิ้มบาง ๆ “ไม่ต้องห่วงพ่อ อย่างไรฐานะของพ่อก็ไม่สูงส่งอยู่แล้ว เรื่องเช่นนี้ก็ไม่แปลก ขอแค่เจ้ามีชีวิตอยู่นั่นคือดีที่สุดแล้ว”

คำพูดนั้นทำให้หลี่เหลี่ยงหรงร้องไห้ออกมาอย่างหนัก นางอัดอั้นมาตั้งแต่วันที่ถูกเลือกให้เป็นเทพธิดา แม้ปากจะยอมรับชะตากรรมได้ แต่ความกลัวความตายยังติดค้างอยู่ การตายต่อให้ไม่กลัวก็กังวล เพราะนั้นเป็นสิ่งที่ไม่รู้และยังมาไม่ถึง

แต่ตอนนี้สิ่งที่นางกังวลกลับมากกว่านั้น เพราะเส้นทางชีวิตของนางมีตัวแปรมากมายจนไม่รู้ว่าควรก้าวเดินเช่นไร

“ไม่สบายใจก็ร้องไห้ออกมาลูก” มืออุ่นที่ลูบหัวนั้นไม่ได้ทำให้เหลี่ยงหรงสงบเลย แต่กลับร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม

คนเป็นพ่อที่เห็นอย่างนั้นก็เข้าใจความรู้สึก  บัณฑิตหลี่เพียงกอดบุตรสาวเงียบ ๆ เพราะรู้ดีว่าตนช่วยอะไรไม่ได้เลย

วันถัดมาหลี่เหลี่ยงหรงเข้ามาในจวนในฐานะอนุของหลิงจง ไม่มีสาวใช้คนไหนยอมเป็นสาวใช้ของนาง โชคยังดีที่หลานของแม่นมจางที่เคยดูแลหลิงจงมาแต่เด็กอาสาที่จะทำงานนี้ ไม่เช่นนั้นนางคงจะต้องลำบากยิ่งกว่านี้แน่ ๆ

“อนุห้ามมากินข้าวที่เรือนหลัก อาหารจะส่งให้จากส่วนกลาง หรือจะใช้เบี้ยหวัดที่ให้ไปซื้อเองก็ได้ แต่อย่าเสนอหน้าไปที่เรือนหลักหากไม่ได้ถูกเรียก!”

“เจ้าค่ะ” นางตอบรับน้ำเสียงราบเรียบราวกับไม่รู้สึกอะไรแล้ว

“ทั้งสวนก็ห้ามใช้ถ้าเกิดบรรดาคุณหนูหรือนายหญิงคนอื่น ๆ ใช้” นายหญิงที่นางว่าก็คืออนุของเจ้าปกครองเมือง แต่ตอนนี้ฐานะสูงกว่าอนุของบุตรชายอย่างหลิงจงตามขั้น

“เจ้าค่ะ”

“ห้ามใช้ประตูใหญ่ ให้ออกประตูด้านข้าง หากจะออกไปก็ใช้รถม้าของอนุ แม้จะมีแค่คันเดียว แต่ต้องใช้ร่วมกับอนุคนอื่น ๆ”  หลี่เหลี่ยงหรงอยากจะหัวเราะ นางไม่ใช่ก็ได้รถม้า เพราะตอนอยู่กับบิดาก็ไม่ได้ใช้

“ก็จะลำบากหน่อยเพราะมีแค่คันเดียว แต่อนุของเจ้าปกครองก็หลายคนอยู่ แม้เจ้าจะเป็นอนุของหลิงจงแต่ก็ต้องใช้ด้วยกัน”

“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” อธิบายยืดยาว ความหมายเท่าเดิม

“อีกอย่าง จำใส่หัวเอาไว้หากหลิงจงไม่ได้เรียกเจ้าอย่านำเสนอตัวเองไปที่เรือนเขาเด็ดขาด”

หลี่เหลี่ยงหรงไม่ได้รู้เลยว่ากฎข้อนี้ไม่มีอยู่จริงหรอก แต่ฮูหยินใหญ่เป็นคนที่เกลียดอนุที่สองที่สามมาแต่ไหนแต่ไร กฎข้อนี้ถูกสร้างขึ้นโดยฮูหยินเพียงเพื่อปิดทางสตรีอื่น ๆ ในจวน แม้แต่เจ้าปกครองเมืองก็ไม่รู้เรื่อง

“ถ้ารู้แล้วก็ไปได้ เหม็นหน้า!”

“เจ้าค่ะ”

หลี่เหลี่ยงหรงเดินตามสาวใช้ที่ชื่อจางซี่ออกมา

“ข้าชื่อจางซี่นะเจ้าคะ เป็นหลานของแม่นมจางมู่ คนที่เลี้ยงนายน้อยมาน่ะเจ้าค่ะ”

“อยู่กับข้า เจ้าจะไม่ลำบากหรือ” หลี่เหลี่ยงหรงถามด้วยน้ำเสียงกังวล  นางไม่ห่วงว่าตนเองจะลำบากแต่กังวลว่าจะพาเรื่องมาให้ผู้อื่นด้วยมากกว่า

“ไม่ต้องห่วงข้าหรอกเจ้าค่ะ นายน้อยดูแลท่านป้าข้าและข้าเป็นอย่างดี เพราะฉะนั้นต่อให้นายหญิงใหญ่จะกลั่นแกล้ง ก็ไม่กระทบเรื่องความเป็นอยู่ แต่นายหญิงข้าเองก็กังวลอยู่”

หลี่เหลี่ยงหรงยิ้มบาง “ข้าไม่ใช่นายหญิงอะไรหรอก ไม่ต้องเรียกข้าเช่นนั้น”