บทที่ 2

ว่ากันว่า ถ้าคนเราโกหกจะเสียงสูง ฟังจากเสียงที่ตอบมา ภาคก็เดาได้ทันทีว่าเธอคงได้ยินแน่นอน และกำลังโกหกเขา

          “นี่…ผมรู้ว่าคุณได้ยิน แล้วถ้าข่าวนี้แพร่งพรายออกไป ผมจะจับคุณยัดจนกว่านกเขาผมจะแข็ง”

          “คุณ...” รริดาได้แต่พูดเพียงเท่านั้น จากนั้นภาคก็ไล่เธอออกจากห้องอย่างไม่ไยดี

          “แม่ง ทำไมเสือกขันตอนนี้วะ” ภาคสบถอย่างหัวเสีย เมื่อจู่ๆ นกเขาดันแข็งขึ้นมา แต่ตอนนี้เขาไม่มีคู่ขาให้เอา

          “โลกสวยด้วยมือเราก็ได้วะ” ภาคเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อจัดการนกเขาที่ขันผิดที่ผิดเวลา แต่ก็ดีใจมากที่นกเขากลับมาขันแล้ว

          คืนนี้เขาจะจัดเต็มกับสาวๆ ให้สมกับสองเดือนที่แสนทรมาน

 

 

         

ภาคออกจากที่ทำงาน ตรงไปยังคอนโดที่เขามีไว้สำหรับเป็นห้องเชือด…ไม่ใช่ห้องเชือดสิ แต่เป็นห้องที่เอาไว้หาความสำราญกับคู่ขาของเขา

          “แพม คุณถึงไหนแล้ว” ภาคโทร.หาคู่ขาเจ้าประจำทันที เพียงไม่นาน แพมสาวสวยหุ่นเร้าใจก็มาถึง ภาคนั่งรออยู่บนโซฟากลางห้องรับแขก คอนโดนี้มีหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องรับแขก อยู่ชั้นสิบเก้า ส่วนห้องนอนของชายหนุ่มจริงๆ อยู่ชั้นที่หกสิบเก้า

          “ภาค คุณแข็งแล้วเหรอ” แพมคู่ขาที่รู้ถึงปัญหาของชายหนุ่มถามขึ้นทันทีที่มาถึง นกเขาของเขาไม่แข็งตัวมาสองเดือนกว่าแล้ว แต่วันนี้มันแข็ง

          “วันนี้มันแข็ง มาเร็ว” ภาคเรียกหญิงสาวเข้ามาหา แน่นอนว่าเธอรู้งานเป็นอย่างดี แพมนั่งลงตรงกลางหว่างขาของภาคทันที มือน้อยสาวรูดแก่นกายที่หลับใหลและเอาเข้าปากอย่างเคยชิน แต่ไม่ว่าจะทำกี่ครั้ง…

          “แม่ง!” ภาคสบถลั่น เพราะนกเขาที่เคยขันเมื่อตอนอยู่ที่ทำงาน ตอนนี้มันกลับไม่แข็งเหมือนเดิม

          “อมลึกๆ ดูดไข่ด้วย” ภาคสั่งเสียงเข้ม หญิงสาวผู้รู้งานก็บริการเต็มที่ เธอทั้งอม ทั้งสาวรูด ทั้งดูดตามที่เขาต้องการแล้ว แต่จนแล้วจนรอดภาคน้อยก็ยังน้อยเท่าเดิม ไม่ยอมใหญ่โตขึ้นมาสักที

          “ภาคขา แพมไม่ไหว แฉะไปหมดแล้ว” หญิงสาวครางอย่างน่าสงสารเพราะเธอทั้งอมทั้งดูดให้เขา จนตอนนี้เธอเองแฉะไปหมดแล้ว แต่เขาก็ยังไม่แข็ง

          “แพม ผมไม่แข็ง ขอโทษนะ” เขาเปลี่ยนชุดแล้วเดินออกไปพร้อมกับเงินที่หญิงสาวพอใจ นอนกับเขานอกจากสนุกแล้ว ยังได้เงินใช้สบายๆ ทั้งเดือน แต่สองเดือนให้หลังมานี้ เขาไม่ทำให้เธออิ่มได้เลย

ห้องทำงานท่านรองประธาน

          “ท่านรองฯ ครับ” เสียงของประทีป ผู้ช่วยส่วนตัวปลุกเขาจากภวังค์ ประทีปเป็นเหมือนน้องชายของเขา เพราะทั้งสองรู้จักกันตั้งแต่เรียนมัธยม ประทีปเป็นรุ่นน้อง จนมีเหตุให้ทั้งสองต้องมาอยู่ด้วยกันตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อน

          “มีอะไร กูยิ่งอารมณ์ไม่ดี” ภาคถามขึ้นในตอนที่ประทีปเดินเข้ามาหาเขาในห้อง

          “คนในออฟฟิศต่างก็ลือกันว่าท่านรองฯ นกเขาไม่แข็ง ทีปไม่ได้พูดนะครับ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงมีคนรู้” ประทีป ผู้กุมความลับอยู่คนเดียว รีบบอกท่านรองประธานก่อนว่าเขาไม่ได้พูดกับใครทั้งนั้น แม้แต่เมียที่บ้านเขายังไม่บอกเลย

          “แกไปได้ยินมาจากไหน” ภาคกัดกรามแน่น นอกจากประทีปแล้ว ก็มีแค่เลขาตัวดีของเขาเท่านั้นที่รู้เรื่อง

          “ทีปได้ยินพวกแม่บ้านคุยกันตอนเดินลงบันไดหนีไฟ”

ภาคกัดกรามแน่น เพียงข้ามวัน ข่าวที่ท่านรองประธานนกเขาไม่ขัน ก็เป็นข่าวดังแบบลับๆ ในห้องกลุ่มไลน์ลับที่ไม่แสดงตัวตนว่าใครเป็นใคร ห้องที่มีสมาชิกถึงสองร้อยคน และทุกคนต่างใช้ชื่อปลอมเพื่อความปลอดภัย

 

          ‘ฉันว่าแล้ว หมู่นี้หน้าท่านรองฯ ดำมาก คงเพราะไม่ได้ปลดปล่อยแน่เลย’

‘เสียดายความหล่อ ถ้าไม่ขันก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร’

‘อายุยังน้อยอยู่เลย น่าสงสารนะ’

‘ฉันเสียดายความหล่อของท่านรองฯ’

‘หล่อแล้วใช้การไม่ได้ จะเอาไปทำอะไร’

ข้อความต่างๆ ไหลผ่านหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ภาคกัดกรามแน่น ยายเลขาสุดเชยนั่นคนเดียว เขามั่นใจว่าต้องเป็นหล่อนแน่ที่เอาเรื่องนี้ไปป่าวประกาศให้คนอื่นรู้

“คุณพา เรียกคุณริดาเข้ามาหาผมหน่อย”

เพียงไม่นานหญิงสาวก็เดินเข้ามาในห้องของท่านรองประธาน

“ล็อกประตูด้วย” ผู้เป็นเจ้านายสั่งเสียงเข้มจนรริดามือไม้สั่น เธอสั่นไปทั้งร่างเพราะความกลัว น้ำเสียงและสีหน้าของเขาบ่งบอกว่าตอนนี้โกรธมาก

“ท่านรองฯ มีอะไรหรือเปล่าคะ” รริดาถามเขาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เพราะตอนนี้สีหน้าของเขาเหมือนกำลังอยากจะฆ่าเธอ  

“คุณมีสิทธิ์อะไรเอาเรื่องของผมไปพูด” ภาคยืนขึ้นเต็มความสูง แล้วกระชากรริดาที่ยืนอยู่ไม่ไกลเข้ามาใกล้ ทำให้ร่างบอบบางกระแทกเข้ากับแผ่นอกกว้าง 

“ด้าไม่ได้พูด” ทุกครั้งที่เธอตกใจ เธอจะเรียกชื่อเล่นของตัวเอง ชื่อที่มีแต่คนในครอบครัวเท่านั้นที่เรียก

“ถ้าไม่ใช่คุณแล้วจะเป็นใคร”

“แล้วด้าจะรู้ได้ยังไง ปล่อยด้านะคะท่านรองฯ” รริดาพยายามดิ้นให้หลุดจากวงแขนของเขา แรงดิ้นทำให้แว่นสายตาหนาเตอะของเธอหลุดออกจากใบหน้า เพียงเขาได้สบตาเธอ ตัวตนของเขาก็ชูคอผงาดง้ำใหญ่โตขึ้นมาทันที