บทที่ 1

ภาคกำลังกลัดกลุ้มกับปัญหาใหญ่ระดับชาติ สำหรับเขาปัญหาแรกคือเลขาคู่ใจกำลังจะลาออกในอีกสองเดือนข้างหน้าเพราะเธอท้องและต้องการออกไปเลี้ยงลูก พาฝันหรือคุณพา เป็นเลขาคู่ใจเขามาเกือบแปดปี ตั้งแต่เขาเริ่มทำงานใหม่ ๆ ปัญหานี้แก้ได้ด้วยการรับเลขาใหม่

แต่ปัญหาที่สองนี่สิ ปัญหาระดับชาติ ไม่สิ ต้องบอกว่าเป็นระดับโลกเลย เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะไอ้นั่นของเขามันไม่ขันไง

ใช่…นกเขามันไม่ขันมาสองเดือนแล้ว ไม่ว่าเขาจะให้น้ำหรือให้อาหารมันแค่ไหน มันก็ไม่ยอมขัน เขาไม่ได้นอนกับใครมาสองเดือนแล้ว ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาเป็นพวก “ไม่เคยว่างเว้น” จากกิจกรรมร้อนแรงแบบนี้เลย

เขากำลังขาดเซ็กซ์และต้องการมันอย่างมาก แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรมันก็ไม่แข็ง เขาถึงขั้นอยากจะลองยาไวอากร้า แต่อีกใจก็ยังกลัว

ครั้นหันไปพึ่งหมอ หมอก็บอกเพียงว่า “ช่วงนี้คุณภาคอาจจะเครียดเรื่องงาน ผมว่าพักผ่อนเยอะๆ ลดการดื่มลงบ้างน่าจะช่วยได้นะ”

หึ! ช่วยได้กับผีอะไร เขาทำมันมาแล้วทุกอย่าง แต่ก็ยังไม่หาย

ภาคนั่งมองวิวนอกหน้าต่าง หรือนี่จะเป็นบาปกรรมที่เขาทำให้ผู้หญิงเสียใจมานับไม่ถ้วน แถมเซ็กซ์แบบวันไนต์สแตนด์ก็ทำมาอย่างโชกโชน เพราะอย่างนี้หรือเปล่า สวรรค์ถึงได้ลงโทษเขา

“ท่านรองฯ คะ วันนี้มีสัมภาษณ์เลขาคนใหม่นะคะ” พาฝันเดินมาบอกเจ้านายเพราะอยากให้เขาสัมภาษณ์เอง ถ้าเธอเป็นคนสัมภาษณ์แล้วเขาไม่ถูกใจก็จะลำบากอีก

“ผมไม่อยากสัมภาษณ์ คุณเลือกมาเถอะ หรือไม่ก็ให้ท่านประธานช่วยเลือกให้หน่อย นั่น…เขามาโน่นพอดี” ภาคชี้ไปทางภาคี ท่านประธานซึ่งเป็นพี่ชายของเขา

“มีอะไร” ภาคีถามขึ้น เมื่อเห็นทั้งสองคนคุยกันและน้องชายของเขาหน้าตาบอกบุญไม่รับ

“ท่านรองฯ จะให้ท่านประธานสัมภาษณ์เลขาคนใหม่แทนน่ะค่ะ” พาฝันตอบท่านประธานอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ตกลงมึงหรือกูเป็นลูกน้องกันแน่” ภาคีถามขึ้นเมื่อเห็นน้องชายทำหน้าหงอย

“กูไม่สบาย จะไปหาหมอ” ภาคตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“มึงเป็นห่าอะไร ไอ้รองประธาน”

“มึงไม่ต้องรู้” ภาคเดินออกจากห้องไป ตอนนี้ปัญหาเรื่องเลขาเขาไม่หนักใจแล้ว ให้ไอ้ท่านประธานมันแก้ปัญหาแล้วกัน มันมีหุ้นเยอะกว่าก็ต้องทำงานหนักกว่า

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

          อาการของภาคยังไม่ดีขึ้น เขาใช้หลายต่อหลายวิธีในการรักษา ตอนนี้คู่นอนของเขาเริ่มบ่นกันแล้วเพราะต้องใช้ของปลอมแทนไปก่อน พวกเธอก็พยายามช่วยเขานะ ทั้งสาว รูด อม ดูด สารพัดวิธีที่จะทำได้ แต่สุดท้ายนกเขาก็ยังคอพับคออ่อนเหมือนนกใกล้ตายเช่นเดิม

          “กูเป็นห่าอะไรวะ!” ภาคสบถออกมาอย่างหัวเสีย

          “ท่านรองฯ ขออนุญาตค่ะ” พาฝันเดินเข้ามาพร้อมกับเลขาคนใหม่ของเขา ภาคเห็นแล้วถึงกับถอนหายใจ จากนกเขาที่ใกล้ตาย ตอนนี้คงได้เหี่ยวแห้งตายไปจริงๆ 

          เลขาคนใหม่แต่งตัวมิดชิดชนิดที่เขายังร้อนแทน ถามว่าถูกระเบียบไหม ก็ต้องตอบว่าถูกระเบียบแบบสุดๆ

          “คุณรริดา นี่ท่านรองประธานภาคค่ะ ท่านรองฯ คะ นี่คุณรริดา หรือเรียกสั้นๆ ว่าริดาค่ะ”

 

ภาคอยากจะร้องหึในใจ สั้นตรงไหน แต่เขาขี้เกียจใส่ใจ บอกตามตรง เขาชอบผู้หญิงสวย แต่ยายเลขาคนนี้ห่างไกลจากคำนั้น

          “ยินดีที่ได้ร่วมงานครับ” เขายกมือรับไหว้

หลังจากแนะนำตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว พาฝันก็พา

รริดาไปสอนงานง่ายๆ ก่อน เพราะวันนี้เธอเองก็มีงานเร่งด่วน

เวลาเที่ยงผ่านไป ทั้งสองกลับมาจากรับประทานอาหารกลางวัน

          “ริดา เอากาแฟไปให้ท่านรองฯ หน่อย เดี๋ยวกลับมาท่านจะได้มีกาแฟดื่ม” พาฝันสั่งรริดา

หญิงสาวรีบจัดกาแฟส่งเข้าไปยังห้องของท่านรองประธานในทันที

          “ค่อยยังชั่วที่ไม่อยู่ คนอะไรหน้าดุจัง” รริดาบ่นอุบอิบ จากนั้นเธอก็วางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะของท่านรองประธาน

          “อุ๊ย!” ตอนที่วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะนั่นเอง กาแฟดันกระฉอกมาโดนเสื้อสีขาวของเธอ ทำให้รริดาต้องรีบวิ่งเข้าไปล้างคราบกาแฟที่ห้องน้ำในห้องทำงานของท่านรองประธานอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าเสื้อสีขาวจะซักไม่ออก

          ระหว่างนั้นมีเสียงเปิดและปิดประตูดังขึ้น เธอจะทำอย่างไรดี เขากลับมาแล้ว กลับมาตอนที่เธอกำลังขยี้เสื้ออยู่

          “กูไม่แข็งไงไอ้หมอ” เสียงของภาคคุยกับใครสักคนอย่างใส่อารมณ์ น่าจะคุยโทรศัพท์เพราะไม่ได้ยินเสียงตอบโต้

          “...”

          “จะอะไรอีกล่ะ นกเขากูเนี่ยไม่ขัน”

          ตุ้บ!

รริดาอยากจะด่าความซุ่มซ่ามของตัวเอง เธอถอดแว่นตาวางไว้ข้างอ่างล้างมือแล้วดันลืม เหวี่ยงมือไปชนจนมันหล่น

          “ใครอยู่ในนั้น” เสียงภาคตะโกนถามดังลั่นจนใจรริดาสั่น นี่เธอคงไม่โดนไล่ออกอีกนะ

          “คุณมาทำอะไรในนี้” ภาครู้สึกอยากบีบคอแม่เลขาคนใหม่ขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าหล่อนได้ยินที่เขาพูดกับไอ้หมอหรือเปล่า

          “เอ่อ เออ ด้า...ด้า ทำกาแฟหกเลอะเสื้อเลยเข้ามาซักออกค่ะ” รริดารีบเอาเสื้อตัวนั้นบังหน้าอกของตัวเอง

          “คุณได้ยินอะไรไหม”

          “ไม่ค่ะ ไม่ได้ยินอะไรเลย”