LOGINShare
บทที่ 170
Related chapters
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 171
ก่อนถึงวันนี้ อวิ๋นฝูหลิงมีความรู้สึกที่ดีต่อเซียวจิ่งอี้นางยังรู้สึกว่าเซียวจิ่งอี้หาได้เป็นเพียงสหายธรรมดาของนางไม่หากเป็นเช่นนี้ต่อไป การที่ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนในอนาคตจะมีการเปลี่ยนแปลง ก็หาใช่ว่าจะเป็นไปมิได้ทว่าทันทีที่รู้ว่าเซียวจิ่งอี้เป็นองค์ชายเจ็ด ทุกสิ่งก็หยุดลงโดยพลัน!หัวใจของอวิ๋นฝูหลิงที่เกือบจะลุ่มหลงในความรัก กลับมาเย็นชาแข็งกระด้างอีกคราทั้งร่างก็ได้สติแจ่มชัดเป็นอย่างยิ่งเซียวจิ่งอี้สังเกตท่าทีของอวิ๋นฝูหลิงอย่างระมัดระวังก่อนเขาจะหมดสติไป ได้ยินเสียงของเทียนเฉวียนกับเจ้าเมืองถัง และดูเหมือนจะได้ยินเสียงของจ้าวเสวียซือผู้เป็นสหายสนิทด้วยเขาคิดว่าตัวตนของเขาคงจะถูกเปิดเผยต่อหน้าอวิ๋นฝูหลิงแล้ว และไม่อาจปิดบังต่อไปได้อีกเช่นนั้นหลังจากอวิ๋นฝูหลิงรู้ว่าเขาคือองค์ชายเจ็ดเซียวจิ่งอี้ จะมีปฏิกิริยาอย่างไรกัน?เซียวจิ่งอี้มองไม่เห็นความสุขในดวงตาของอวิ๋นฝูหลิง ทั้งยังไม่มีความตกใจ เกรงกลัว หรือตื่นตระหนก...ท่าทีของนางเย็นชาไม่แยแส ราวกับตนเป็นเพียงคนไข้ในสายตาของนาง เป็นแค่คนไข้ผู้หนึ่งที่หาได้เกี่ยวข้องอันใดกับนางแม้แต่น้อยหัวใจของเซียวจิ่งอี้จมดิ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 172
หลังจากเขาตระหนักได้ว่าเซียวจิ่งอี้พูดสิ่งใด ทั้งร่างก็รู้สึกยินดีขึ้นมาหากมิใช่เพราะเป็นห่วงว่าเซียวจิ่งอี้ได้รับบาดเจ็บมา เขาก็อยากจะใช้มือเขย่าร่างของเซียวจิ่งอี้“เจ้ามีลูกชายแล้วหรือ?”“เจ้ามีลูกชายตั้งแต่เมื่อใด ใครเป็นแม่เด็กหรือ?”“อ้อ จริงด้วย คงเป็นแม่นางอวิ๋นเมื่อครู่กระมัง”“สวรรค์ เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเมื่อใดกัน?”“ข้าเป็นสหายที่สนิทที่สุดของเจ้า เรื่องใหญ่เช่นนี้ข้ากลับไม่รู้แม้แต่น้อย!”“เจ้าปิดบังแม้แต่กับข้า ยังนับเป็นสหายกันได้อยู่อีกหรือ?”เซียวจิ่งอี้ทนเสียงโวยวายของจ้าวเสวียซือต่อไปไม่ไหวแต่เมื่อเห็นเขากระโดดขึ้นลง ด้วยท่าทางตื่นเต้นลิงโลด เซียวจิ่งอี้ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาอธิบาย “ข้าก็เพิ่งรู้ไม่นานเช่นกัน”“แท้จริงแล้ว แม่นางอวิ๋นเป็นอดีตบุตรีของจวนจี้ชุนโหว ซึ่งก็คืออวิ๋นฝูหลิงผู้เป็นคุณหนูใหญ่สกุลอวิ๋น”“เดิมทีข้าวางแผนว่าอีกไม่นาน หลังจากพาพวกเขาสองแม่ลูกกลับไปเมืองหลวงแล้ว จะบอกเจ้าอีกที”แต่เมื่อดูจากท่าทีที่ค่อนข้างเย็นชาของอวิ๋นฝูหลิงในยามนี้ เกรงว่าเรื่องราวคงไม่ง่ายถึงเพียงนั้นแล้วโธ่ถัง ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะนักฆ่าน่าตายพวกนั้นที่โผล
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 173
เทียนเฉวียนตอบโดยพลัน “เรียนนายท่าน เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ขอรับ”“สัญลักษณ์พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวที่สลักอยู่บนร่างของคนเหล่านั้นอยู่ในตำแหน่งที่ต่างกัน บางคนอยู่ที่หน้าอก บางคนอยู่ที่ต้นขา ซึ่งล้วนเป็นตำแหน่งที่ถูกเสื้อผ้าปิดบังไว้”เซียวจิ่งอี้ใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกบางสิ่งขึ้นมาได้โดยพลัน และพูดออกมาเบา ๆ “สัญลักษณ์พระจันทร์ครึ่งเสี้ยว หรือจะเป็นคนของเผ่าเยว่?”เมื่อได้ยินเซียวจิ่งอี้พูดว่าคนของชนเผ่าเยว่ ท่าทีของจ้าวเสวียซือก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาโดยพลัน“คนของชนเผ่าเยว่นับถือเทพจันทรา และสลักสัญลักษณ์พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวลงบนร่างเป็นเครื่องหมายก็จริง”“แต่ยามที่ฮ่องเต้เกาจู่ก่อตั้งแคว้น แคว้นเยว่ก็ล่มสลายไปแล้ว อีกทั้งคนเผ่าเยว่ก็เกือบจะสูญพันธุ์แล้วเช่นกัน”“หรือจะมีคนของเผ่าเยว่ที่รอดชีวิตมาได้อยู่?”“แต่เหตุใดพวกเขาต้องมาลอบสังหารเจ้าด้วย?”เซียวจิ่งอี้ก็ไม่เข้าใจเช่นกันเขารู้สึกว่าเบื้องหลังเรื่องนี้ ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นคอยบงการทุกสิ่งดูเหมือนในเงามือจะมีแผนร้ายที่ใหญ่กว่านี้ซ่อนอยู่หลังจากตั้งใจพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง จ้าวเสวียซือก็เห็นว่าเซียวจิ่งอี้มี
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 174
หากนางอยากให้อวิ๋นจิงมั่วอยู่ข้างกาย ก็ต้องปกปิดความสัมพันธ์ของอวิ๋นจิงมั่วและเซียวจิ่งอี้แต่เป็นเช่นนี้ จะยุติธรรมต่ออวิ๋นจิงมั่วหรือ?สถานะราชวงศ์ ในยุคสมัยนี้ เป็นสัญลักษณ์ของการยืนอยู่บนจุดสูงสุด อำนาจ ความมั่งคั่ง เป็นสิ่งที่ผู้อื่นต้องดิ้นรนทั้งชีวิต แต่สำหรับพวกเขา กลับได้มาอย่างง่ายดายพวกเขาสามารถกอบกุมหลายสิ่งหลายอย่างไว้ได้อวิ๋นฝูหลิงไม่อาจกีดกันสิทธิประโยชน์เหล่านี้ของอวิ๋นจิงมั่ว เพราะความเห็นแก่ตัวของตัวเองหากอวิ๋นจิงมั่วกลับคืนสู่สกุล ยิ่งกว่าเป็นซื่อจื่อจวนอ๋อง คือได้เป็นพระราชนัดดาตัวตนเช่นนี้ ย่อมทำให้เขาได้รับหลายสิ่งหลายอย่างที่ผู้อื่นใฝ่ฝันแม้ในขณะเดียวกันจะสูญเสียหลายสิ่งไปด้วยก็ตามอวิ๋นฝูหลิงตกอยู่ในภวังค์ครู่หนึ่ง รู้สึกราวกับตัวเองกลับไปยามที่ยังเด็กในยามนั้นที่พ่อแม่หย่าร้างกัน มีคนถามนางว่า อยากไปกับพ่อ หรืออยากไปกับแม่?อวิ๋นฝูหลิงรู้สึกว่าตัวเองกับเซียวจิ่งอี้ ราวกับเป็นสามีภรรยาคู่หนึ่งที่กำลังจะหย่าร้างกันอวิ๋นจิงมั่วต้องเผชิญกับการเลือกว่าจะอยู่กับนางที่เป็นมารดา หรือตามเซียวจิ่งอี้ผู้เป็นบิดาไปอวิ๋นจิงมั่วเห็นแม่แค่กอดเขาไว้ โดยที่ไ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 175
อวิ๋นฝูหลิงนอนไม่หลับทั้งคืนเช้าวันรุ่งขึ้น นางต้องไปเปลี่ยนยาให้เซียวจิ่งอี้เมื่อมาถึงเรือนที่เซียวจิ่งอี้พักอยู่ ก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาดังมาจากในเรือนองครักษ์หน้าประตูเมื่อเห็นนาง ก็เข้าไปรายงานโดยพลันผ่านไปไม่นาน เทียนเฉวียนก็ออกมาต้อนรับด้วยตัวเองผู้ที่ออกมาพร้อมเขา ก็คือท่านเจ้าเมืองถังท่านเจ้าเมืองถังมีท่าทีหวั่นเกรงเป็นอย่างมาก หลังออกมาจากห้อง ก็ยังใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผากหลังจากอวิ๋นฝูหลิงโค้งคำนับท่านเจ้าเมืองถัง ก็ตามเทียนเฉวียนเข้าไปในห้องนอกจากเซียวจิ่งอี้แล้ว จ้าวเสวียซือก็อยู่ด้วยเมื่อเห็นอวิ๋นฝูหลิง ใบหน้าของจ้าวเสวียซือก็เผยรอยยิ้มออกมา และประสานมือทักทายนาง“แม่นางอวิ๋น รบกวนเจ้าช่วยเปลี่ยนยาให้ท่านอ๋องด้วย”อวิ๋นฝูหลิงเห็นเช่นนี้ก็แปลกใจแม้นางจะไม่ได้พูดคุยกับจ้าวเสวียซือมากนัก แต่ก็มองออกว่าแม้ภายนอกคนผู้นี้จะดูเป็นคุณชายเจ้าสำราญ แต่แท้จริงก็ยังมีความผ่าเผยอยู่เต็มใบหน้าก่อนหน้านี้จ้าวเสวียซือปฏิบัติต่อนาง อย่างมากก็สุภาพด้วยในฐานะหมอผู้มีทักษะแพทย์ยอดเยี่ยมผู้หนึ่งต่างจากในวันนี้โดยสิ้นเชิง ที่ในมารยาทแฝงไปด้วยความเคารพอยู่หลายส่ว
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 176
เซียวจิ่งอี้ก็ก้มมองบาดแผลบนหน้าอกของตนเช่นกัน และพบว่าบาดแผลสมานจนตกสะเก็ดแล้ว ก็อดแปลกใจไม่ได้ก่อนหน้านี้ยามที่อยู่ชายแดนเหนือ มิใช่ว่าไม่เคยได้รับบาดเจ็บ ในกองทัพยิ่งได้รับบาดเจ็บมานับไม่ถ้วนทว่าแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยเห็นบาดแผลสมานตัวเร็วเช่นนี้มาก่อนเขาเงยหน้ามองอวิ๋นฝูหลิง และถามว่า “เจ้าใช้ยาอะไรกับข้า?”ในใจอวิ๋นฝูหลิงก็รู้สึกแปลกใจเช่นกันก่อนหน้านี้เพื่อช่วยเซียวจิ่งอี้ นางจึงใส่หยดน้ำแห่งจิตวิญญาณหยดหนึ่งลงไปในยาต้มโดยตรงคิดไม่ถึงว่าหยดน้ำแห่งจิตวิญญาณไม่เพียงแต่ช่วยล้างพิษบนร่างของเซียวจิ่งอี้ ทว่าแม้แต่บาดแผลก็ยังดีขึ้นเร็วกว่าที่นางคาดไว้โชคดีที่บาดแผลเพียงแค่ตกสะเก็ด มิใช่หายดีเป็นปกติอย่างรวดเร็วจนทำลายกฎของธรรมชาติ หาใช่ว่าไม่เห็นแม้แต่บาดแผลในชั่วพริบตาเดียว มิเช่นนั้นอวิ๋นฝูหลิงคงไม่รู้ว่าควรอธิบายอย่างไรดูเหมือนว่าหลังจากนี้ยามที่ใช้หยดน้ำแห่งจิตวิญญาณ คงต้องระมัดระวังให้มากกว่านี้อวิ๋นฝูหลิงแสร้งทำเป็นพูดอย่างสงบ “เป็นผงโสมซานซี ก่อนหน้านี้ที่เขาเฟิ่งลั่วข้าก็ใช้มันเป็นยารักษาแผลห้ามเลือดให้ท่าน”“แต่ข้าปรับปรุงมันเล็กน้อย ประสิทธิภาพจึงดีขึ้นกว่าก่อนห
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 177
เซียวจิ่งอี้เห็นอวิ๋นฝูหลิงมีท่าทางพยายามหลบเลี่ยง ก็รู้สึกว่าทุกคำที่นางพูดล้วนเป็นคำแก้ตัวนางไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่ข้างกายเขาเซียวจิ่งอี้รู้สึกอึดอัด จนบีบมืออวิ๋นฝูหลิงแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัวจนกระทั่งอวิ๋นฝูหลิงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาจึงเพิ่งตั้งสติได้ และรีบปล่อยมือโดยพลัน“ขอโทษ ข้าทำเจ้าเจ็บ”เซียวจิ่งอี้เผยสีหน้างุ่นง่านออกมา และรีบตรวจสอบอาการบาดเจ็บที่ข้อมือของอวิ๋นฝูหลิง“ข้าไม่เป็นไร” อวิ๋นฝูหลิงกำลังจะถอนมือกลับไปหลังจากดึงกลับ เซียวจิ่งอี้ก็ส่งเสียงโอดครวญออกมาทันทีอวิ๋นฝูหลิงเงยหน้า ก็เห็นรอยเลือดซึมออกมาจากผ้าพันแผลบนอกของเขาอวิ๋นฝูหลิงตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนจะหลงลืมตัวตนองค์ชายเจ็ดของเขาไป และบ่นออกมาโดยไม่รู้ตัว“บนตัวท่านยังมีแผลอยู่ อย่าขยับตัวมั่วซั่ว!”“ตอนนี้อาการกำลังดีขึ้น แต่แผลเปิดอีกแล้ว ท่านคิดจะทรมานตัวเองหรือ?”“เหตุใดจึงไม่ฟังกันบ้าง?”“การที่พบคนไข้อย่างท่าน เป็นเรื่องที่น่าเหนื่อยใจที่สุดของหมอ!”อวิ๋นฝูหลิงบ่น ขณะที่ทายาพันผ้าพันแผลให้เซียวจิ่งอี้ใหม่อีกคราท่าทางเหมือนยามที่นางพบคนไข้เหล่านั้นที่ไม่ปฏิบัติตามคำแนะนำของหมอห
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 178
อวิ๋นฝูหลิงพูดต่อ “แต่หากท่านต้องการพาเขาไป จิงมั่วจะต้องเต็มใจ”“ข้าจะไม่บังคับให้เขากลับไปเมืองหลวงกับท่าน”“หากจิงมั่วอยากอยู่กับข้า ข้าก็หวังว่าท่านจะไม่บังคับเขา!”นี่คือสิ่งที่อวิ๋นฝูหลิงใคร่ครวญอยู่นานเมื่อคืน จนเพิ่งผุดความคิดใหม่ขึ้นมานางจะไม่ขวางเซียวจิ่งอี้ในการพาอวิ๋นจิงมั่วกลับไปในเมื่ออวิ๋นจิงมั่วเป็นบุตรชายทางสายเลือดของเซียวจิ่งอี้ เช่นนั้นการจะนำเขากลับไปสู่สถานะเชื้อพระวงศ์ก็เหมาะสมแล้วมีเพียงนางกับเซียวจิ่งอี้ที่แยกทางกัน อวิ๋นจิงมั่วอยากใช้ชีวิตอย่างไร ก็ล้วนเป็นตัวเขาที่ต้องเลือกเองแม่เขาจะอยากอยู่กับตนครึ่งปี และอยู่กับเซียวจิ่งอี้อีกครึ่งปี เขาก็สามารถเลือกทั้งสองบ้านได้ตามใจ ขึ้นอยู่กับตัวเขาเองทว่าความยินดีในแววตาของเซียวจิ่งอี้กลับหายไปอย่างรวดเร็ว“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”“เจ้าไม่เต็มใจจะเป็นพระชายาอ๋องของข้า และไม่เต็มใจจะอยู่กับข้าหรือ?”อวิ๋นฝูหลิงมองดวงตาของเซียวจิ่งอี้โดยตรง และพูดออกมาสามพยางค์อย่างช้า ๆ “ไม่เต็มใจ!”ก่อนหน้านี้เซียวจิ่งอี้คิดแค่ว่าอวิ๋นฝูหลิงอาจจะโกรธเขาอาจจะตำหนิที่เขาปกปิดตัวตนแต่กลับไม่เคยคิดเลยว่า อวิ๋นฝูหลิงจ
Latest chapter
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 632
อย่าว่าแต่คนเลย แม้แต่แมลงวันสักตัวก็อย่าคิดว่าจะได้ออกไปจากจุดพักแรมของทางการนี้ยามนี้คนผู้นั้นซึ่งคิดจะหลบหนีออกจากจุดพักแรมถูกจับตัวอยู่ และถูกทหารลาดตระเวนโยนมาไว้ตรงหน้าเซียวจิ่งอี้แล้ว เหล่าทหารองครักษ์ที่คอยเฝ้าอยู่ข้างเวินเจา จำคนผู้นั้นได้ทันทีว่าเป็นสตรีผู้นั้นซึ่งมาส่งอาหารก่อนหน้านี้เมื่อเอาเรื่องราวมารวมเข้าด้วยกัน ก็รู้ได้ว่านางจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับการวางยาพิษเวินเจาเป็นแน่เซียวจิ่งอี้ลูบแหวนหยกบนมือ สายตามองไปที่นางอย่างเย็นชา“เหตุใดเจ้าต้องวางยาพิษด้วย?”“ในจุดพักแรมยังมีผู้สมรู้ร่วมคิดของเจ้าอีกหรือไม่?”สตรีผู้นั้นเพียงแค่ส่งเสียงหัวเราะ โดยไม่ได้ตอบคำถามเซียวจิ่งอี้เห็นเช่นนั้นก็มิได้โกรธ และออกคำสั่งว่า “ไปพาตัวทุกคนในจุดพักแรมแห่งนี้มา ตรวจสอบพื้นเพของสตรีผู้นี้ให้ละเอียด จับตัวทั้งครอบครัวของนางมาให้หมด!”มีผู้ใต้บังคับบัญชาทำตามคำสั่งทันทีเซียวจิ่งอี้สังเกตการแสดงออกของสตรีผู้นั้น ทว่ากลับเห็นว่าการแสดงออกของนางไม่เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่ต้นจนจบ แม้แต่ยามที่ได้ยินเซียวจิ่งอี้บอกว่าจะจับทั้งครอบครัวของนางมา ก็ยังไม่แม้แต่จะขยับคิ้วแววตาของเซียวจิ่งอ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 631
รอบด้านรถคุมตัวนักโทษมีทหารองครักษ์เฝ้าอยู่สิบกว่าคน ทหารองครักษ์เรียกได้ว่าเข้มงวดมากทันทีที่มีคนเข้ามาใกล้ พวกทหารองครักษ์ก็ตะโกนออกไปอย่างระแวดระวัง “ใคร?”หญิงที่มาส่งอาหารราวกับถูกเสียงตะโกนทำให้ตกใจ และพูดอย่างสั่นเทาทันที “ใต้...ใต้เท้า ข้าน้อยเป็น...เป็นคนที่มาส่งอาหารเจ้าค่ะ...”เหล่าทหารองครักษ์มองบะหมี่บนถาดในมือนาง สีหน้าจึงเพิ่งอ่อนลงหลายส่วนหนึ่งในนั้นโบกมือ “เข้ามา”หญิงส่งอาหารผู้นั้นจึงเพิ่งก้าวไปด้านหน้า ถือบะหมี่ไปยังรถคุมตัวนักโทษคาดไม่ถึงว่าเพิ่งเดินไปไม่กี่ก้าว ยังมิทันได้ไปตรงหน้ารถคุมตัวนักโทษ ก็ถูกคนขวางทางไว้ทหารองครักษ์ผู้หนึ่งถือเข็มเงินไว้ในมือ แสดงท่าทีว่าจะทดสอบพิษในบะหมี่เมื่อหญิงผู้นั้นเห็นเช่นนี้ แววตาก็เกิดประกายวาบผ่านเล็กน้อยผ่านไปครู่หนึ่ง นางก็ลดสายตาลงอย่างรวดเร็ว และปกปิดการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ไว้ทหารองครักษ์ใช้เข็มเงินทดสอบในบะหมี่ เมื่อเห็นว่าเข็มเงินไม่ได้เปลี่ยนสี จึงเพิ่งพยักหน้าให้คนด้านข้างเล็กน้อยคนผู้นั้นก้าวมาด้านหน้ารับบะหมี่ไปทันที และกล่าวกับหญิงผู้นั้นว่า “เจ้าไปได้แล้ว”หญิงผู้นั้นสะดุ้งก่อนโค้งคำนับอย่างนอบน้อม
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 630
เซียวจิ่งอี้นั่งอยู่บนรถม้า สายตามองทะลุผ่านหน้าต่างรถม้า เห็นพวกลุงหลี่ในฝูงชนเมื่อเห็นพวกเขาน้ำตาคลอเบ้า คุกเข่าขอบคุณด้วยสีหน้าซาบซึ้ง ก็นึกถึงก่อนหน้านี้ที่เทียนเฉวียนรายงานว่าพลเรือนจากเกาะหมัวกุ่ยเหล่านั้นได้รับการจัดหาที่อยู่อย่างเหมาะสมแล้ว ดูท่าผู้ใต้บังคับบัญชาจะทำหน้าที่ได้ไม่เลวทีเดียวมุมปากของเซียวจิ่งอี้โค้งเล็กน้อย ในอกรู้สึกอุ่น ๆ ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้กำลังพรั่งพรูขึ้นมาขบวนรถม้าเดินทางมาหนึ่งวันแล้ว และแวะค้างแรมในจุดพักแรมของทางการหลังจากเซียวจิ่งอี้ลงมาจากรถม้า ก็มองไปทางรถคุมตัวนักโทษคันหนึ่งในกลุ่มเป็นพิเศษคนที่นั่งอยู่ในรถคุมตัวนักโทษมิใช่ใครอื่น แต่เป็นเวินเจานั่นเองสาเหตุที่เซียวจิ่งอี้จัดขบวนใหญ่โต ก็เพื่อดึงดูดสายตาของท่านจอมปราชญ์เหวินและพวกคนแคว้นเยว่ ให้มาช่วยเหลือเวินเจาระหว่างการเดินทางครั้งนี้ เป็นโอกาสสุดท้ายของพวกเขาแล้วหากพวกเขายังไม่ลงมือ รอจนให้เวินเจาถูกคุมตัวกลับเมืองหลวง ย่อมมีโอกาสสูงที่จะถูกลงโทษประหารชีวิตหลังจากเข้าเมืองหลวงแล้ว หากพวกท่านจอมปราชญ์เหวินคิดจะเข้าไปช่วยคนในคุกหลวง นั่นก็นับว่าเพ้อฝันแล้วส่วนการบุกไปชิงตัว
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 629
ยามที่กลุ่มของเซียวจิ่งอี้ออกจากจินโจว กองทหารเกียรติยศของอี้อ๋องคุ้มกันโดยตรง จึงมีความยิ่งใหญ่เกรียงไกรมากเทียบกับก่อนหน้านี้ที่ออกจากเจียงโจว พาอวิ๋นฝูหลิงกับลูกชายกลับเมืองหลวงโดยไม่ให้เป็นจุดสนใจนับว่าต่างกันโดยสิ้นเชิงระหว่างทางมีขุนนางและประชาชนมารอส่งไม่กี่วันที่ผ่านมา เซียวจิ่งอี้ได้จัดระเบียบเหล่าขุนนางในจินโจว ลงโทษข้าราชการทุจริต คืนความยุติธรรมให้ประชาชนอวิ๋นฝูหลิงใช้วิชาแพทย์ช่วยเหลือผู้คน เมื่อเจอผู้ป่วยที่ครอบครัวยากจน ก็ยังยกเว้นค่ารักษาของพวกเขาด้วยสิ่งนี้ย่อมทำให้เกิดน้ำหนักในใจของประชาชนเซียวจิ่งอี้กับอวิ๋นฝูหลิงมีจิตใจเมตตา ประชาชนย่อมจดจำความดีของพวกเขาไว้ในใจท่ามกลางฝูงชนที่คับคั่ง ชายร่างสูงผอมผิวคล้ำผู้หนึ่งยืดคอยาว มองไปทางรถม้าของเซียวจิ่งอี้ด้านข้างของเขามีเด็กหนุ่มยืนเขย่งปลายเท้า พลางดึงแขนเสื้อถามเขาว่า “ลุงหลี่ ท่านเห็นท่านอ๋องกับพระชายาหรือไม่?”ชายร่างสูงผอมผิวคล้ำกับเด็กหนุ่ม ก็คือลุงหลี่กับฟางอวี่ที่เซียวจิ่งอี้และอวิ๋นฝูหลิงช่วยออกมาจากเกาะหมัวกุ่ยก่อนหน้านี้หากเซียวจิ่งอี้อยู่ที่นี่ด้วยในยามนี้ จะต้องจำได้เป็นแน่ว่านอกจากลุงหลี่กั
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 628
จนกระทั่งสถานการณ์ทุกอย่างสิ้นสุดแล้ว หัวใจที่ตื่นตระหนกอยู่นานของเขาจึงสงบลงขณะนั้นเองจู่ ๆ ก็ได้ยินว่าอวิ๋นฝูหลิงจะถอนพิษให้ตามที่รับปากเขาไว้ เมื่อหวนนึกถึงทุกสิ่งก่อนหน้านี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกราวกับอยู่คนละโลกหลังจากเขาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก็เพิ่งก้าวไปข้างหน้าอวิ๋นฝูหลิงหยิบหมอนหนุนจับชีพจรออกมาจากกล่องยา และส่งสัญญาณให้เวินจือเหิงวางมือลงไปหลังตรวจชีพจรของเวินจือเหิงแล้ว อวิ๋นฝูหลิงก็ดึงมือกลับมา และกล่าวว่า “พิษในร่างถูกถอนออกกว่าครึ่งแล้ว พูดตามหลักร่างกายของเจ้าควรจะฟื้นตัวได้ประมาณเจ็ดถึงแปดส่วนแล้ว”“แต่ช่วงนี้จิตใจเจ้ากระสับกระส่าย และวิตกกังวลมากเกินไป ทั้งยังได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ ทำให้ร่างกายที่ไม่ค่อยดีอยู่แล้วยิ่งย่ำแย่ลงไปอีก”“โชคดีที่ตอนยังเด็กเจ้าได้รับการเลี้ยงดูไม่เลว พื้นฐานร่างกายจึงแข็งแรง ตอนนี้จึงมีต้นทุนให้ใช้จ่ายได้”“ยิ่งไปกว่านั้นเจ้ายังโชคดี ได้พบหมอเทวดาคนหนึ่งเช่นข้า!”เวินจือเหิงได้ยิน สีหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มขมขื่นสายหนึ่งสกุลเวินเผชิญวิกฤตครั้งใหญ่อย่างกะทันหัน เขาในฐานะผู้นำสกุลย่อมต้องค้ำจุนทั้งสกุลไว้ช่วงนี้ เขากินไม่อิ่มนอนไม่หลับ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 627
อวิ๋นฝูหลิงเหลือบมองเวินจือเหิง เห็นว่าแม้เขาจะร่างกายอ่อนแอ แต่กลับมีแรงใจไม่เลว ในใจจึงอดไม่ได้ที่จะมองเขาดีขึ้นสกุลเวินมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีขี้ผึ้งทองและการลักลอบค้าของผิดกฎหมาย กอปรกับเวินเจาจากบ้านรองสกุลเวินยังถูกตรวจสอบพบว่าเป็นเชื้อสายของราชวงศ์แคว้นเยว่ ยิ่งไปกว่านั้นทุกร่องรอยยังแสดงให้เห็นถึงความมักใหญ่ใฝ่สูงของแคว้นเยว่ ซึ่งตั้งใจโค่นล้มราชสำนัก ถือเป็นกบฏอย่างแท้จริงหากคนของบ้านรองเข้าไปพัวพันกับคดีใหญ่เช่นนี้ เกรงว่าทั้งสกุลย่อมถูกทำลายลงตรงหน้าสกุลเวินยังสามารถยืนหยัดอยู่ในจินโจวได้ ต้องขอบคุณเวินจือเหิงซึ่งเป็นผู้นำตระกูลจริง ๆหากมิใช่เพราะเขามีไหวพริบมองการณ์ไกล ชิงยอมจำนนต่อเซียวจิ่งอี้เร็วกว่าก้าวหนึ่ง และเป็นฝ่ายลงทัณฑ์ญาติเพื่อผดุงธรรม นำหลักฐานที่เกี่ยวข้องซึ่งตัวเองตรวจสอบพบไปส่งมอบ ช่วยเป็นแรงสนับสนุนให้เซียวจิ่งอี้ เกรงว่าทุกคนในสกุลเวินคงจะติดคุกกันหมดแล้วหลังจากนั้น เวินจือเหิงก็เป็นฝ่ายขอรับโทษ บริจาคทรัพย์สมบัติเก้าส่วนของสกุลเวินให้ราชสำนักตระกูลที่มั่งคั่งเช่นสกุลเวิน ทรัพย์สมบัติที่สั่งสมมาหลายร้อยปีย่อมไม่อาจประเมินต่ำเกินไปได้ทรัพย์สมบัติ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 626
อาศัยแค่เทียบยานั้นใบเดียว ด้วยการรักษาโรคชนิดหนึ่งได้อย่างแม่นยำ ก็เพียงพอที่จะตั้งตัวได้ ถึงขั้นมีชื่อเสียงโด่งดังทว่ายามนี้อวิ๋นฝูหลิงกลับหยิบตำราแพทย์เล่มหนึ่งออกมาให้ทุกคนเวียนกันอ่านและคัดลอกอย่างใจกว้างช่างมีจิตใจกว้างขวางเสียนี่กระไร!ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนต่างตกตะลึงจนพูดไม่ออกโดยเฉพาะหมอผู้ดูหมิ่นอวิ๋นฝูหลิงในคราแรก ยามนี้สัมผัสได้เพียงความร้อนผ่านที่แก้ม รู้สึกอับอายเป็นอย่างยิ่งผ่านไปครู่หนึ่ง จึงเพิ่งมีคนตั้งสติได้ โค้งคำนับอวิ๋นฝูหลิงด้วยความเคารพ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงซาบซึ้ง “การกระทำของแม่นางอวิ๋น เป็นแบบอย่างให้พวกข้าแล้วจริง ๆ พวกข้ายังเทียบแม่นางอวิ๋นไม่ติดเลย!”เมื่อมีคนเริ่มกล่าว คนอื่นก็เริ่มตอบสนองออกมาเช่นกัน พากันโค้งคำนับกล่าวขอบคุณอวิ๋นฝูหลิงอย่างจริงจังมีบางคนถึงกับเรียกอวิ๋นฝูหลิงว่าท่านอาจารย์ ขอบคุณที่ครั้งนี้นางช่วยรักษาอาการโรคที่เกิดจากขี้ผึ้งทองในจินโจว ทั้งยังถ่ายทอดคำสอนและไขข้อสงสัยอวิ๋นฝูหลิงก็มิได้อวดภูมิ รับคำคนเหล่านั้นอย่างนอบน้อมประการแรก ช่วงที่นางรักษาคนไข้ที่ป่วยเพราะขี้ผึ้งทองในจินโจว ก็ได้สอนวิธีการรักษาของตัวเองให้เหล่าหมอท่า
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 625
ท่านหมอในสำนักผิงอันต่างมองไปที่ตำราแพทย์ในมือหางซานสุ่ยด้วยดวงตาเป็นประกายนั่นเป็นถึงตำราแพทย์ที่บันทึกศาสตร์ฝังเข็มและเทียบยาสำหรับการรักษาผู้ป่วยเสพติดขี้ผึ้งทองเชียวนะโดยเฉพาะเมื่ออวิ๋นฝูหลิงเป็นผู้เขียนตำราเล่มนี้ด้วยตัวเองในช่วงเวลาที่ได้ทำงานร่วมกันมานี้ ท่านหมอในเมืองจินโจวถือว่าได้เปิดหูเปิดตารับรู้ถึงฝีมือการแพทย์อันสูงส่งของอวิ๋นฝูหลิงแล้วยามหารือเรื่องการรักษาผู้ป่วยติดขี้ผึ้งทอง นางก็มักจะหาแนวทางสำหรับการรักษาที่เหมาะสมที่สุดออกมาเสมอทักษะฝังเข็มล้ำเลิศ เทียบยาก็ล้ำลึกพิสดาร แม้จะเป็นท่านหมออาวุโสที่สั่งสมประสบการณ์มานานก็ยังมีบ้างที่ด้อยกว่าโดยเฉพาะเมื่ออวิ๋นฝูหลิงเป็นหมอหญิงอ่อนวัยที่อายุเพิ่งยี่สิบปีมีท่านหมอในเมืองจินโจวบางคนที่รู้สึกว่า การที่อวิ๋นฝูหลิงมีชื่อเสียงเลื่องลือนั้นทั้งหมดล้วนเป็นเพราะรัศมีอันมีติดตัวมาแต่กำเนิดด้วยนางถือกำเนิดในสกุลอวิ๋นเท่านั้น นางถึงได้มีชื่อเสียงและได้รับความเคารพอยู่บ้างในแวดวงแพทย์เช่นนี้ทว่าใครจะไปรู้ว่าอวิ๋นฝูหลิงกลับใช้ฝีมือการแพทย์ของตัวเองมาตบหน้า สอนเป็นบทเรียนให้พวกเขาอย่างดีหลังได้รู้ซึ้งถึงฝีมือการแพทย์ของ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 624
ขุนนางที่ถูกส่งมาใหม่เหล่านี้ ต่างทยอยเดินทางมาถึงจินโจวกันแล้วในช่วงไม่กี่วันมานี้ก่อนที่พวกเขาจะเดินทางมาถึง งานบริหารราชการและบริหารกองทัพของจินโจวล้วนมีเซียวจิ่งอี้รับผิดชอบชั่วคราวบัดนี้ขุนนางชุดใหม่มาถึงแล้ว แน่นอนว่าเซียวจิ่งอี้ย่อมเริ่มมอบหมายงานแก่พวกเขา คืนอำนาจบริหารราชการและกองทัพของจินโจวให้ขุนนางที่เหมาะสมจากความหมั่นเพียรและการจัดระเบียบของเซียวจิ่งอี้ งานบริหารราชการในเมืองจินโจวจึงได้รับการจัดระเบียบเป็นที่เรียบร้อยนานแล้ว ขอแค่เหล่าขุนนางที่มารับหน้าที่นี้ต่อไปมัวแต่กินดื่ม ไม่ทำการงาน ก็สามารถบริหารปกครองเมืองจินโจวได้ และฟื้นฟูให้จินโจวรุ่งเรืองขึ้นมาใหม่อีกครั้งได้สิ่งเดียวที่ทำให้เซียวจิ่งอี้ไม่สบอารมณ์และปวดหัวก็คือ จวบจนบัดนี้ยังไม่อาจจับกุมตัวราชครูเผ่าเยว่ผู้นั้นได้ไม่ว่าจะค้นหาไปทั่วเมือง หรือใช้เวินเจาเป็นเหยื่อล่อ ล้วนไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยของราชครูเผ่าเยว่ผู้นั้นอีกทั้งประตูเมืองจินโจวก็ไม่อาจปิด ไม่อนุญาตให้ชาวบ้านเข้าออกได้เป็นเวลานานได้แม้ว่าประชาชนจะไม่กล้ามีปากเสียง แต่การชดเชยเรื่องอาหารการกินในชีวิตประจำวันก็นับว่าเป็นปัญหานอกจากนี้ประ
