บทที่ 110 ท่านพ่อ คืนนี้ข้าขอยืมเมียท่านกอดสักคืนนะ (1)

ท่านพ่อ คืนนี้ข้าขอยืมเมียท่านกอดสักคืนนะ 

เยี่ยหยางที่ถูกน้องชายที่น่ารักจู่โจม ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก วันนี้เขาถูกแก้ผ้ามาสองครั้งสองคราภายในวันเดียวกัน 

ทำไมเฉิงเยว่เปลื้องผ้าผู้คนได้คล่องมือเช่นนี้ น้องชายเขาไปฝึกปรือถอดผ้าจากผู้ใด เห็นทีเขาต้องเข้มงวดคัดกรองน้องสะใภ้ให้ดีแล้วล่ะ

หญิงสาวเดินเข้าไปหาลูกชายที่หายสาบสูญ ลูบใบหน้าที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากเป็นส่วนใหญ่อย่างคิดถึงสุดหัวใจของคนที่เป็นมารดาจะให้บุตรได้

“หยางหยาง” หานเฟยจำได้เพียงปานแดงและชื่อเล่นที่เอ่ยเรียกลูกชายเท่านั้น 

เยี่ยหยางได้ยินมารดาเรียกหาตัวเอง ก็โผเข้าอ้อมกอดมารดาเหมือนเด็กน้อย “ท่านแม่”

ในความทรงจำของเขา ท่านพ่อเป็นคนที่เข้มงวดเสมอ เพราะด้วยสถานการณ์ของระนาบมนตราในตอนนั้น ตั้งแต่เขาเริ่มรู้ความ ก็ไม่เคยได้รับอ้อมกอดของคนเป็นพ่ออีกเลย มีแต่คำสั่งสอน คำดุด่าให้เขาได้เตรียมพร้อมรับมือกับสงครามที่พร้อมปะทุตลอดเวลา 

มีเพียงท่านแม่ที่เป็นคนให้กำลังใจเขา ปลอบโยนโอบกอดเขา และบอกเสมอว่าท่านพ่อที่ไม่แสดงออกมา ก็รักเขาเหมือนกัน 

คนตัวโตที่กลายเป็นเด็กเกือบจะน้ำตาร่วง แต่เมื่อเงยหน้าเห็นบิดาที่จ้องเขม็งก็หยุดชะงัก เรียกอารมณ์ซึ้งกลับแทบไม่ทัน

เยี่ยหยางมองสายตาของท่านพ่อ เห็นความหึงความหวงที่ไม่คิดจะปกปิด เขาหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานเท่าไหร่ หรือจะไร้ความทรงจำใด ๆ คนผู้นี้ก็รักท่านแม่เขา แถมขี้หึงได้แม้กับลูกตัวเอง 

แต่ท่านพ่อที่รักก็มากความสามารถเหลือล้น จำท่านแม่ไม่ได้ยังตามเกี้ยวตามจีบ จนเขาได้น้องชายมาคนหนึ่ง ถ้าจำได้สงสัยเขาคงต้องทำงานตัวเป็นเกลียวหามรุ่งหามค่ำหาเงินมาก ๆ มาเลี้ยงน้อง ดูท่าคำสาปประจำตระกูลวินเซอร์ ที่มีบุตรได้เพียงหนึ่งคนในทุกรุ่นจะหมดอายุก็ครานี้ 

นี่ขณะที่จำอะไรไม่ได้ยังหึงแรงเช่นนี้ 

ถ้าท่านพ่อได้ความทรงจำกลับคืน อาการคงรุนแรงกว่านี้แน่นอน  

แต่ตอนนี้เขาขอแกล้งท่านพ่อที่น่ารักน่าชังหน่อยเถอะ ฐานชอบดุเขาตอนเด็ก

จูเหวินฟงคิ้วขมวดเป็นปม มองดูเด็กหนุ่มสวมหน้ากากไม่สวมเสื้อผ้า แม้จะแค่ท่อนบนก็เถอะ กอดรัดเมียรักเขาแทบจะกลืนกิน เขาไม่ยอมเด็ดขาดต่อจะให้เป็นแม่ลูกกันแต่นั่นเมียเขาโว้ย มาแตะเนื้อต้องตัวแบบนี้ได้ไง!!!

เฉิงเยว่มองท่านแม่โอบกอดพี่ชายอย่างปลื้มอกปลื้มใจ ที่เขาสามารถหาพี่ชายเจอ เขาแอบมองท่านพ่อทำหน้าถมึนทึงแผ่รังสีหึงหวงอย่างไม่ไว้หน้าใครอีกตามเคย รู้สึกสนุกไม่น้อยที่ท่านแม่ถูกแย่งจากท่านพ่อ จึงเดินเข้าไปโอบกอดท่านแม่อีกข้าง

รัศมีหึงเมียเข้มข้นแผ่ออกมาทั่วห้อง จนรู้สึกไปถึงด้านนอกที่เหล่าเสี่ยวเอ้อร์ยืนรอรับคำสั่งผู้เป็นนายรู้สึกหนาว ๆ ร้อน แต่ชางเหอบ่าวรับใช้ตระกูลจูกลับสบายอกสบายใจที่นายท่านอาการดีขึ้น สามารถเต้นแร้งเต้นกาหึงหวงนายหญิงได้เป็นปกติแล้ว ช่างดียิ่งนัก

เยี่ยหยางเห็นสีหน้ามืดครึ้มของผู้เป็นบิดา ชมจนพออกพอใจแล้ว ก็ผละออกจากอ้อมกอดมารดา ดูท่าถ้าเขากอดเมียบิดานานกว่านี้ ท่านพ่อเขาจะกระอักเลือด เพราะถูกภรรยาเมินได้

“ท่านพ่อ” 

หลังจากกลั่นแกล้งบิดาพอหอมปากหอมคอ เรียกเลือดลมไหลเวียน เยี่ยหยางก็หันไปใส่ใจท่านพ่อบ้าง แต่…

จูเหวินฟงมองผู้ที่เรียกเขาเป็นบิดาอย่างไม่เข้าใจ หรือว่าอีกฝ่ายจะหมายถึงเขาที่เป็นพ่อเลี้ยง

เยี่ยหยางอ่านจากสีหน้าไม่เข้าใจก็รู้ว่า บิดาของเขากำลังมีความคิดแปลกประหลาดและจำเขาไม่ได้ 

ซึ่งหมายความว่าความทรงจำในระนาบมนตรา บิดาขี้หึงภรรยาคนนี้จำไม่ได้แม้แต่น้อย ดูท่าต้องฟื้นความจำกันอีกนาน แต่ก่อนอื่นคงต้องเล่าความจริงใส่ความเท็จไปบางส่วนก่อน เพื่ออธิบายที่มาที่ไปของตัวตนอย่างเขา

“ท่านพ่อ ท่านจำหยางหยางได้หรือไม่?”

จูเหวินฟงพยายามย้อนทบทวนความจำว่าเด็กหนุ่มเป็นคนที่เขารู้จักหรือไม่ แต่ความทรงจำก็ว่างเปล่า เขานิ่งเงียบไม่เอ่ยสิ่งใด ครุ่นคิดมองดูท่าทีของเด็กหนุ่ม

เยี่ยหยางรู้นิสัยความคิดของบิดาเป็นอย่างดี ถ้าบอกว่าตัวเขาเป็นบุตรชายของท่านพ่อ ยังไงก็ไม่มีทางเชื่อ แล้วยิ่งไร้ความทรงจำก็ยิ่งยาก เขามองนิ่งไปที่บิดาอย่างใช้ความคิดว่าต้องพูดเช่นไร ให้คนเป็นพ่อเชื่อเขา 

สายตาก็ก้มไปเห็นแหวนที่สวมใส่อยู่บนนิ้วหัวแม่โป้งซ้ายบนมือของจูเหวินฟง เป็นแหวนที่แสดงสัญลักษณ์ผู้นำตระกูลวินเซอร์รุ่นที่ยี่สิบเก้าก็รู้ว่าต้องทำอย่างไร

“ท่านจำแหวนที่มือซ้ายว่าได้มาอย่างไรหรือไม่?” เยี่ยหยางถาม “แล้วรู้หรือไม่ว่ามันมีความหมายว่าอย่างไร?”

จูเหวินฟงนิ่งเงียบ เขารู้แค่ว่าแหวนวงนี้สำคัญกับตัวเอง ถอดไม่ได้เด็ดขาดมันจึงเหมือนแหวนประจำตัวของเขาไปแล้ว 

หานเฟยและเฉิงเยว่มองพ่อลูกคุยกัน นางจำไม่ได้ว่าสามีที่คิดว่าตายแล้วกับสามีคนนี้คือคนเดียวกันที่นางรักสุดหัวใจ รักอย่างไม่มีเหตุผลทั้ง ๆ ที่ก่อนแต่งงานใหม่ยังจำอะไรไม่ได้ แต่ความรู้สึกของหัวใจไม่เคยผิดพลาด

นางรักคนคนเดียวมาโดยตลอด รักทั้ง ๆ ที่ไม่ความทรงจำ

ความยินดีและดีใจนี้ตื้นตันอยู่เต็มอก หมายความว่าลูกชายคนแรกและสามียังไม่ตาย แถมทั้งสองยังอยู่ต่อหน้านาง 

นี่คือครอบครัวของนาง

เยี่ยหยางถอดแหวนที่อยู่ที่นิ้วกลางข้างขวายื่นให้บิดา มันคือแหวนที่บ่งบอกว่าเขาคือผู้นำตระกูลวินเซอร์รุ่นที่สามสิบ ลวดลายของแหวนแม้จะต่างกัน แต่ก็มีสิ่งที่เหมือนกันมาตลอดของแหวนผู้นำตระกูล คือสัญลักษณ์ประจำตระกูลวินเซอร์ที่สลักบนหัวแหวน 

...ดาบและคทาไขว้บนโล่สัญลักษณ์อัศวินศักดิ์สิทธิ์แห่งแดนมนตราคู่กับไฮดราสัตว์วิเศษประจำตระกูล…

ผู้เป็นบิดาลูกสอง จ้องมองแหวนสองวงอย่างใช้ความคิด แม้จะไม่รู้ว่าสัญลักษณ์ที่เหมือนกันของแหวนสองวงนี้มีความหมายอะไร แต่รู้สึกช่างคุ้นเคยเหลือเกิน

เฉิงเยว่อ่านสีหน้าบิดา ก็รู้ว่ายังมีสิ่งคลางแคลงใจ จึงออกไปด้านนอก เดินไปหาชางเหอบ่าวคนสนิทของท่านพ่อ แล้วสั่งเตรียมชามเปล่าใส่น้ำเข้ามาในห้องพร้อมกรีชเล็ก ๆ ยื่นให้พ่อลูกที่ยังไม่เลิกจ้องหน้ากันไปมา

“ท่านพ่อ ต้าเกอพิสูจน์กันไปเลย มัวแต่จ้องตากันอยู่นั่น ข้ากับท่านแม่หิวแล้ว”

ชามที่บรรจุน้ำใสเห็นก้นภาชนะ วางอยู่กลางโต๊ะล้อมรอบด้วยสมาชิกของตระกูลวินเซอร์ ที่กำลังรอการพิสูจน์อัตลักษณ์ความเป็นพ่อลูกให้คนเป็นบิดามั่นใจ 

จูเหวินฟงกรีดปลายนิ้วหยดโลหิตในชามก่อน เลือดสีแดงเป็นประกายลอยเป็นเม็ดกลมกลิ้งอยู่เหนือน้ำใส ก่อนส่งต่อให้เยี่ยหยางที่จัดการหยดเลือดแบบไม่ลังเลใจ