ตอนที่7 ถ้าเป็นเรื่องนั้น

ปัง ปัง ปัง!

ฉู่ชิงเฟิงกระเด้งตัวขึ้นจากที่นอน เพราะตกใจเสียงเคาะประตู ครั้นหันมองไปรอบกาย ก็พบว่าตอนนี้ฟ้ายังไม่สาง แต่อาโต๋วกลับมาเรียกคน ถึงจะรู้สึกว่าอีกฝ่ายช่างเสียมารยาทยิ่ง แต่เขาก็รีบลุกจากที่นอน เดินแบกพุงพลุ้ยๆ ของตนเองไปเปิดประตูในที่สุด

“เจ้ามาเคาะประตูเรียกข้าด้วยเหตุอันใด” ฉู่ชิงเฟิงถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติมากที่สุด

“นี่อาการเจ้าหนักมาก กระทั่งเมื่อวานคุยอะไรไว้กับคุณหนูก็ลืมไปหมดแล้ว?” อาโต๋วไม่ได้ตอบ แต่เลือกที่จะถามเขากลับ

“ถ้าเป็นเรื่องนั้น ข้าย่อมจำได้”

“ถ้าเจ้าจำได้ทำไมถึงมัวแต่นอนอยู่เล่า ปล่อยให้ข้าเคาะประตูเรียกเสียนาน”

ฉู่ชิงเฟิงย่นคิ้ว พลางหันไปมองท้องฟ้าที่มืดอยู่ “ข้ามิได้ตื่นสายเสียหน่อย ฟ้ายังไม่ทันสางเลย”

“แล้วเจ้าจะรอให้ตะวันโผล่พ้นยอดไผ่ก่อนหรือไงถึงค่อยทำงาน”

“มันก็ควรเป็นเช่นนั้นไม่ใช่หรือ”

อาโต๋วส่ายหัวไปมา เขารู้สึกว่าคุณหนูของตนไม่ได้หาคนมาช่วยงาน แต่จะเพิ่มภาระให้เขามากกว่า “คุณหนูหนอคุณหนู ดูก็รู้ว่าเจ้าคงทำอะไรไม่เป็นยังจะยื่นข้อเสนอแบบนั้นอีก ไล่ๆ ไปเสียก็หมดเรื่องแล้ว”

ฉู่ชิงเฟิงได้ยินดังนั้นก็ร้อนใจขึ้นมา ขืนอาโต๋วไปบอกว่าเขาไม่ยอมทำงาน ตนเองคงไม่แคล้วถูกหลินเสี่ยวหรานไล่ออกจากบ้านก่อนเวลาอันควร

“ข้าแค่เข้าใจผิดคิดว่าเวลาเริ่มงานคือตอนตะวันขึ้นพ้นเหลี่ยมเขา หาใช่ตื่นสายเพราะความขี้เกียจ อาโต๋ว อย่างไรนี่ก็เป็นครั้งแรก เจ้าจะให้โอกาสข้าสักครั้งไม่ได้เชียวหรือ” เขาพูดเสียงอ่อย พยายามทำตัวให้ดูน่าสงสารมากที่สุด เพราะถึงอาโต๋วจะเป็นแค่เด็กรับใช้ แต่ตอนนี้เขาเป็นเพียงผู้อาศัยที่อาจถูกไล่ออกไปได้ทุกเมื่อ ดังนั้นควรอ่อนน้อมเข้าไว้

“เอาเถอะๆ ข้าจะถือว่าเจ้าผิดพลาด เพราะความไม่รู้ ทีนี้ก็รีบไปแต่งเนื้อแต่งตัว แล้วตามข้าไปที่ห้องเก็บฟืนล่ะ” อาโต๋วพูดจบก็หมุนกายจากไป

ฉู่ชิงเฟิงปิดประตู แล้วปรี่เข้าไปหยิบชุดตัวนอกมาสวม จากนั้นก็เดินไปยังห้องเล็กๆ ที่ทำเอาไว้สำหรับให้คนที่อยู่ในเรือนล้างหน้าล้างตา

ครั้นทำธุระส่วนตัวเสร็จ ฉู่ชิงเฟิงก็รีบแล่นไปยังห้องเก็บฟืนด้วยความเร็วสุดฝีเท้า แต่ถึงบ้านหลังนี้จะมิได้มีอาณาเขตไม่กว้างขวางนัก ทว่าด้วยน้ำหนักตัวของเขา ทำให้กว่าจะถึงที่หมายก็เหนื่อยจนลิ้นห้อย หอบราวสุนัขตากแดดจัด

อาโต๋วเห็นสภาพของคนที่จะมาช่วยงานตัวเองแล้ว ก็ได้แต่ปลดปลง เพราะคุณหนูมอบหมายชายผู้นี้มาให้อยู่ในความรับผิดชอบของเขาแล้ว ไม่ว่าอย่างไรตนเองก็ต้องฝึกให้เจ้าอ้วนนี่ทำงานออกแรงแบบลูกผู้ชายให้ได้

ตั้งแต่เกิดมาเป็นองค์ชาย กระทั่งได้รับตำแหน่งโซ่วอ๋อง ฉู่ชิงเฟิงเคยถูกเสด็จพ่อชวนปลอมตัวออกไปเที่ยวเล่นนอกเมืองอยู่บ้าง เพื่อตรวจตราความเป็นอยู่ของราษฎร ทว่าก็ไม่เคยมีครั้งใดที่เขาต้องใช้แรงงานเยี่ยงนี้มาก่อน

ตั้งแต่ตะวันยังไม่พ้นเหลี่ยมเขาจวบจนลอยเด่นเหนือยอดไผ่ ฉู่ชิงเฟิงแทบไม่ได้หยุดพัก ถึงกระนั้นเขาก็ไม่กล้ามากวาจา เพราะอาโต๋วก็มิได้หยุดมือ แล้วยังทำงานได้เยอะกว่าเขาเป็นเท่าตัวโดยที่ไม่บ่นสักคำอีกด้วย อ๋องหนุ่มที่หาเรื่องปลอมตัวเพื่ออาศัยบ้านคนอื่นอยู่จึงยอมกัดฟัน อดทนทำงานทุกอย่างที่อีกฝ่ายมอบหมายให้อย่างสุดความสามารถ

ในที่สุดอาโต๋วก็ตะโกนมาจากอีกด้านหนึ่งของแปลงผัก บอกให้พักกลางวันได้

ฉู่ชิงเฟิงทิ้งจอบขุดดิน แล้วพาร่างที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อเดินตรงไปยังต้นไม้ใหญ่ พลันทิ้งกายนอนแผ่หลาอยู่ตรงนั้น ส่วนอาโต๋วกลับเดินเข้ามานั่งหลบร้อนที่ด้านข้างด้วยสีหน้าและลมหายใจสงบ แตกต่างจากเขาที่ยามนี้หอบฮัก เสื้อผ้าเปียกโชกด้วยเหงื่อไปหมดราวกับเพิ่งไปตกบ่อน้ำมา

“อาโต๋วเจ้าทำงานทั้งหมดนี่เสร็จด้วยตัวคนเดียวได้อย่างไร ช่างเก่งกาจยิ่ง” ฉู่ชิงเฟิงชมจากใจ ที่เด็กหนุ่มตัวเล็กๆ อย่างอาโต๋วทำงานเหล่านี้คนเดียวมาโดยตลอด

“เจ้าก็พูดเกินไป ข้าก็แค่ทำงานไปตามปกติ บ่าวชายบ้านใดก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ” อาโต๋วพูดพลางแหวกสาบเสื้อของตนเองออกเพื่อระบายความร้อน ฉู่ชิงเฟิงหันไปมองภาพนั้นอย่างไม่ตั้งใจ แต่ก็ต้องเบิกตาด้วยความรู้สึกอิจฉา เพราะถึงอีกฝ่ายจะดูตัวเล็ก แต่กลับมีกล้ามอกและท้องเป็นลอน

‘สวรรค์ เจ้าเด็กผอมแห้งคนนี้มันซ่อนรูปชัดๆ ถ้าสาวๆ มาเห็นเข้าละก็ คงจะใจเต้นน่าดู’

อาโต๋วถูกผู้ชายด้วยกันจดจ้องจนขนลุก เขารีบดึงเสื้อมาปิดตัวเองเอาไว้ “มองอะไรหนักหนาเนี่ย ข้า…ข้าไม่ใช่พวกตัดแขนเสื้อนะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย”

“แล้วมันเรื่องอะไรที่ต้องมองข้าแบบนั้นกัน ขนลุกโว้ย!” อาโต๋วตวาดใส่ พลางเขยิบออกห่างอีกฝ่ายเอามือลูบแขนตนเองท่าทางขนพองสยองเกล้า

“ที่ข้ามอง เป็นเพราะสำหรับข้า เจ้านั้นทำงานเก่ง แล้วยังมีรูปร่างกำยำแข็งแรง หน้าตาก็คมคาย แตกต่างจากข้าที่อ้วนน่าเกลียดต่างหากเล่า” น้ำเสียงของฉู่ชิงเฟิงแฝงความน้อยเนื้อต่ำใจอยู่รางๆ เขาเป็นถึงอ๋อง แต่รูปร่างหน้าตากลับคมเข้มสมชายสู้คนธรรมดาอย่างอาโต๋วไม่ได้สักกระผีก

“อาเปา อย่าบอกนะว่าแค่นี้เจ้าก็อิจฉาข้าแล้ว?” อาโต๋วหันไปมองคู่สนทนาด้วยความแปลกใจ ตั้งแต่เกิดมา นี่นับเป็นครั้งแรกที่มีคนนึกริษยาบ่าวในเรือนเบี้ยอย่างตนเอง ต้องเป็นเขาหรือเปล่า ที่สมควรต้องอิจฉาชายอ้วนผู้นี้ เพราะดูอย่างไรก็คงเกิดในตระกูลมีอันจะกิน

ฉู่ชิงเฟิงคิดถึงคำพูดดูแคลนของหลินผู่ซินก็ให้ปวดแปลบในใจ “บอกตามตรง ข้าอยากเป็นคนที่ทั้งบึกบึน คมเข้มสมชายชาตรีแบบเจ้า”

อาโต๋วรับรู้ได้ถึงความหดหู่ของชายอ้วนที่นอนหมดอาลัยอยู่ข้างๆ พลันนึกเห็นใจขึ้นมา เนื่องจากตอนแรกเขาคิดว่าคนอย่างอาเปาน่าจะทนทำงานหนักได้ไม่เกินครึ่งชั่วยาม แต่นอกจากจะไม่บ่นแล้ว เขายังตั้งใจทำทุกอย่างแบบสุดความสามารถ ถึงผลงานจะไม่เป็นที่น่าพอใจก็ตาม แต่คนที่ดูก็รู้ว่าไม่เคยต้องลำบากแบบนี้ ทำได้ถึงเพียงนี้ ก็นับว่าเป็นคนใช้ได้ อาโต๋วจึงนึกอยากจะช่วยขัดเกลาอาเปาให้ดีขึ้นมาจริงๆ แล้ว

“อาเปา เจ้าคงไม่รู้ว่า เมื่อก่อนข้าเป็นบ่าวชายที่ตัวเล็กที่สุดในบ้านสกุลหลิน ยามนั้นเพราะข้าอ่อนแอ จึงถูกคนอื่นกลั่นแกล้ง และโยนงานของตัวเองให้ข้าทำคนเดียวอยู่เป็นประจำ ข้าจำต้องอดทนทำงานในส่วนของคนอื่น เพราะถ้าไม่ทำก็จะโดนทำร้าย ดังนั้นแม้ข้าจะเหนื่อยล้า และทุกข์ใจเพียงใด แต่ข้าก็อดทนอดกลั้นจนสามารถทำงานเหล่านั้นได้อย่างชำนาญ แน่นอนว่าการทำงานหนักทำให้ร่างกายของข้าแข็งแรงกำยำขึ้น จนสามารถต่อกรกับไอ้ขี้เกียจพวกนั้นได้ แม้ข้าจะดูตัวเล็กกว่า”

“เจ้าหมายความว่า ถ้าข้าทำงานหนัก ข้าก็สามารถเป็นอย่างเจ้าได้งั้นรึ”

อาโต๋วพยักหน้า “ใช่แล้ว”

ดวงตาของฉู่ชิงเฟิงมีประกายแห่งความหวังขึ้นมา เขารีบลุกขึ้นนั่ง มองไปยังลอนกล้ามเนื้อที่ท้องของอาโต๋วอีกครั้งอย่างชื่นชม

แต่แล้วปณิธานทั้งหมดที่อาโต๋วอุตส่าห์สร้างเสริมให้ฉู่ชิงเฟิงพลันจบลง ตอนที่หลินอ้ายเอากับข้าวของพวกเขามาส่ง…