บทที่ 1

ณ จวนอ๋องเฉิน แคว้นตงหลิง

“สารเลว!”

“โอ๊ย!”

เสียงตวาดแผดขึ้น ร่างผอมบางร่างหนึ่งถูกถีบจนกระเด็นเข้าชนกับเสาที่ผนัง ก่อนกระแทกกับพื้นอย่างแรง ปิ่นเงินร่วงลง เส้นผมสีดำกระจายลงบนพื้น

เจ็บ...

เจ็บจัง...

เธอเพิ่งเสร็จสิ้นการผ่าตัดใหญ่ที่นานถึงสามสิบแปดชั่วโมงโดยไม่หยุดพัก พอออกมาจากห้องผ่าตัดก็หมดสติล้มลงกับพื้น แต่ทำไมตัวเธอถึงได้เจ็บขนาดนี้นะ?

จากนั้น ความทรงจำที่ไม่คุ้นเคยกลุ่มหนึ่งก็เบียดเข้ามาในหัวสมองและฉายให้เห็นอย่างรวดเร็ว

ฉู่เชียนหลี คุณหนูสี่ผู้ไม่เป็นที่ชื่นชอบของจวนอัครมหาเสนาบดีฉู่ ใบหน้าอัปลักษณ์ไร้ซึ่งความงาม นางแต่งเข้าจวนเฉินอ๋องเมื่อสามเดือนก่อน ไม่เคยได้รับความชื่นและต้องอยู่ลำพังในห้องว่างเปล่าเรื่อยมา

วันนี้อ๋องเฉินรับอนุภรรยา นางถูกเรียกให้มาปรนนิบัติอนุภรรยา แต่เพราะพลั้งเผลอปัดน้ำชาหกไปลวกถูกอีกฝ่าย จึงถูกอ๋องเฉินถีบจนตายในคราวเดียว!

เป็นผู้ชายที่โหดจริงๆ!

แต่ในเมื่อมาแล้ว ก็ทำใจอยู่อย่างสงบเสีย

ฉู่เชียนหลีรับเรื่องราวต่างๆ เข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว ฝืนทนความเจ็บปวด เงยหน้าขึ้นมา

ห้องหอที่ประดับตกแต่งด้วยสีแดงแห่งงานมงคล ชายหญิงในชุดแต่งงานคู่หนึ่งอยู่ข้างหน้าเตียงสมรส บุรุษมีใบหน้าอันแสนเย็นเฉียบเฉกเกล็ดหิมะบนยอดภูเขาน้ำแข็ง ยืนอยู่อย่างหยิ่งผยอง ดวงตาแสนยโสมองเหยียดทุกสรรพสิ่ง เค้าโครงหน้าที่มีเส้นสายขอบหมุมชัดเจนนั้น ดุจสวรรค์บรรจงปั้นแต่ง น่าตื่นตะลึงดังชาวสวรรค์ ยามได้ชุดแดงขับให้เด่น ยิ่งดูสูงส่งไร้เทียบเทียม

ยามนี้ ดวงตาสีหมึกทั้งคู่ถมึงทึง จับจ้องฉู่เชียนหลีอย่างเย็นเฉียบ “จิตใจคับแค้บ ไม่ยอมรับอนุ ใจแคบเฉกลำไส้ไก่ แล้วเจ้ายังคู่ควรครองตำแหน่งชายาเอกอีกหรือ?”

ข้างๆ กัน เซียวจือฮว่าอนุภรรยาที่เพิ่งรับเข้ามาใหม่ดึงแขนเสื้อของบุรุษ ดวงหน้าขาวนวลแสนอ่อนโยนนั้นเปี่ยมด้วยความร้อนใจ

“เฉิน เป็นฮว่าเอ๋อร์เองที่ไม่ระวังไปปัดถูกน้ำชา หาได้เกี่ยวข้องกับพี่หญิงไม่ ท่านอย่าโกรธนางเลย” น้ำเสียงละมุนดังน้ำ เปี่ยมลมวสันต์โชยกิ่งหลิว บอบบางปลิดปลิวตามลม เพียงพอที่จะปลุกเร้าบุรุษทั้งปวงหมายจะปกป้องนาง

“ใครก็ได้ เตรียมพู่กันกับหมึกมา!”

แววแห่งรอยยิ้มสมดังหมายแล่นผ่านในดวงตาของเซียวจือฮว่าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็แสร้งเอ่ยอย่างร้อนใจว่า “เฉิน อย่าเลย อย่าเจ้าค่ะ การแต่งงานของพวกท่านเป็นสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้เชียวนะ”

พูดยังไม่ทันสองประโยค นางก็เอามือทาบอกอย่างอ่อนแรง หอบหายใจใหญ่

สิบปีก่อน นางเคยกระโดดลงบ่อน้ำเพื่อช่วยอ๋องเฉินที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเหลือเพียงลมหายใจรวยริน นับแต่นั้นมา นางก็เป็นที่รักเพียงหนึ่งเดียวของอ๋องเฉิน และทำให้มีโรคหัวใจกับปอดไม่ดีติดตัว พอร้อนใจก็จะมีอาการหอบ

ฉู่เชียนหลีประคองตัวกับผนัง โซเซหยัดตัวลุกขึ้น

น่าขำ!

ทุกคนต่างบอกว่าเซียวจือฮว่ามีความชอบที่เคยช่วยชีวิตอ๋องเฉิน แต่หารู้ไม่ว่าที่จริงแล้วเป็นตัวฉู่เชียนหลีเองต่างหากที่ช่วยคนคนนั้นเอาไว้ เพียงเพราะกำลังนางไม่พอจึงหมดสติไป พอเซียวจือฮว่ารีบมาถึงก็จงใจทำเสื้อผ้าให้เปียก แล้วนอนลงข้างตัวอ๋องเฉินรับสมอ้างเอาความชอบก็เท่านั้น

มือที่จรดลงเขียนหนังสือหย่าของเฟิงเย่เสวียนนิ่งไปชั่วขณะ

เมื่อครู่... ใครเป็นคนพูด?

ฉู่เชียนหลีทาบทรวงอกที่แสนเจ็บปวด กระแอมไอสองครั้ง

ช่างหัว!

จะอย่างไรชายผู้นี้ก็ไม่เคยมองนางเต็มๆ ตาเลยสักหน ออกไปจากตำหนักอ๋องเฉิน อาศัยวิชาแพทย์แสนลึกล้ำของนาง ทะเลกว้างแล้วแต่มัจฉาแหวกว่าย ฟ้าสูงสุดแต่วิหคโบยบิน ไร้ซึ่งพันธนาการ อิสระเสรี

นางคือฉู่เชียนหลีสุดยอดผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์และพิษวิทยาแห่งศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดเชียวนะ!

ครานี้ เฟิงเย่เสวียนถึงกับหยุดมือ แววตาตื่นตะลึงหนักหนาทาบลงที่ตัวฉู่เชียนหลี

ศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด?

สุดยอดผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์และพิษวิทยา?

“เมื่อครู่เจ้าพูดอะไร?”

ฉู่เชียนหลีหลุบตาลง เอ่ยบางบางเป็นทีรับผิดว่า “ข้าไร้สามารถ สามเดือนที่เข้าตำหนักมาปรนนิบัติท่านอ๋องได้ไม่ดี ทั้งดูแลน้องเซียวไม่ดี ไม่เหมาะกับตำแหน่งชายาอ๋องเฉินโดยแท้ ขอสมัครใจหย่า”

ผู้ชายบ้าที่ทุบตีผู้หญิง ต่างอะไรกับพวกกากเดน?

ใครจะยอมอยู่ในที่เลวๆ พรรค์นี้? ใครจะตาบอดไปชื่นชอบผู้ชายบ้าๆ ที่ใช้ความรุนแรงในครอบครัวพรรค์นี้กันฮะ?

รีบเขียนหนังสือหย่าสิ!

รีบเขียน!

อย่าโอ้เอ้แม่จะไปแต่งงานใหม่!

มือที่กำลังจับพู่กันของเฟิงเย่เสวียนพลันกำแน่น มีขีดตำสามขีดปรากฏอยู่บนหน้าผาก

เขาได้ยินเสียงในใจของนางหรือนี่ แต่ถ้อยคำใจนางคือ...กากเดน? ผู้ชายบ้า? แต่งงานใหม่?

แรกเริ่มนั้นเป็นผู้ใดที่ทำทุกวิถีทางเพื่อวางยาเขา บีบจนเขาจำเป็นต้องแต่งกับนาง? แล้วเป็นผู้ใดที่ทั้งร่ำไห้ทั้งโวยวายทั้งผูกคอตาย ด้วยต้องแต่งกับเขาให้ได้?

ยามนี้นางได้ดังใจแล้วก็จะมาถีบเขาทิ้ง เขาใช่คนที่กวักมือก็มา สะบัดมือก็ไปรึ?

ปัง...

เขาลุกพรวดขึ้น โยนพู่กันทิ้ง ฉีกหนังสือหย่าไม่เป็นชิ้นดี “ในเมื่อรู้ผิดแล้ว ยังไม่รีบไสหัวกลับไปหันหน้าเข้ากำแพงสำนึกผิดอีกหรือ?”