บทที่ 2

เซียวจือฮว่าตกตะลึง “เฉิน…”

มิใช่ว่าเขารังเกียจฉู่เชียนหลีเป็นที่สุด ซ้ำยังบอกว่าจะยกตำแหน่งชายาเอกให้นางหรอกหรือ? เห็นอยู่ว่าหนังสือหย่าเขียนจวนจะเสร็จอยู่แล้ว แต่จู่ๆ กลับไม่หย่ากับนาง?

ฉู่เชียนหลีเองก็รู้สึกแปลกใจ หากเขาไม่หย่ากับนาง แล้วนางจะได้ท่องเที่ยวในยุคโบราณอย่างสบายอุราและเที่ยวเล่นอย่างมีความสุขได้อย่างไร?

“ท่านอ๋อง ข้ามีความผิดนี่!” นางโผเข้าไปกอดต้นขาของชายหนุ่ม เอ่ยประหนึ่งใจแทบขาด “สามเดือนก่อน ข้าวางยาท่าน บีบให้ท่านแต่งกับข้า ข้าผิดหลักคุณธรรม”

“เมื่อครู่ ก็จงใจปัดน้ำชาร้อนไปลวกถูกน้องเซียวอีก จิตใจคับแคบนัก”

“สตรีที่ใจแคบเช่นไส้ไก่ เจ้าเล่ห์เพทุบายเช่นข้า ไม่มีหน้าจะรั้งตำแหน่งชายาอ๋องเฉินจริงๆ ขอท่านอ๋องให้ผู้ล้ำเลิศกว่ามาแทนที่เถิด!”

ภายในใจ 'ผู้ชายบ้า รีบหย่าฉันเร็วๆ ฉันมาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด อยู่มานานกว่านายตั้งหลายพันปี ไอ้เด็กรุ่นกระเตาะที่ขนยังขึ้นไม่หมดอย่างนาย มีสิทธิ์อะไรจะแต่งกับฉัน?'

รู้แต่แรก สิบปีก่อนฉันก็จะไม่ช่วยชีวิตนาย ให้นายจมน้ำตายไปเลยก็ดี!

เฟิงเย่เสวียนปรี่เข้าไปกุมคอเสื้อนาง “เมื่อครู่เจ้ากล่าวสิ่งใด?”

คนที่ช่วยชีวิตเขาเมื่อสิบปีก่อนไม่ใช่จือฮว่า…

ฉู่เชียนหลีแสดงสีหน้าสัตย์ซื่อ ร่ำไห้คร่ำครวญรับผิดอย่างจริงใจว่า “ท่านอ๋อง ข้าอยู่ในตำแหน่งชายาไม่ได้อีกแล้ว ข้ามีความผิดเจ้าค่ะ”

แต่ ตัวตนฝ่ายร้ายข้างในตัวนางกลับถลกแขนเสื้อ ด่าทอยกใหญ่ 'แม่นายน่ะสิ! กล้ากระชากคอเสื้อฉัน ไว้วันไหนฉันฮึดสู้ จะซัดนายกระเด็นติดผนังด้วยหมัดเดียว อยากแงะก็แงะไม่ออกเลย!' '

เฟิงเย่เสวียนได้ยินเสียงใจของนางทั้งหมดก็บันดาลโทสะจนหัวเราะออกมาในทันใด

ดี

ดียิ่งนัก!

ที่แท้แล้วที่นางแสดงท่าทีมีรักลึกซึ้งก่อนนี้ล้วนเสแสร้งออกมาทั้งสิ้น

เขาเองก็อยากจะดูนักว่าฉู่เชียนหลีที่มาจากศตวรรษอันใดๆ นั่น ทั้งยังบอกว่าตนเองรู้วิชาแพทย์ จะจัดการเขาอย่างไร!

“ไสหัวกลับไป” เขาสะบัดนางออก

“ท่านอ๋อง…”

“ข้าบอกให้เจ้าไสหัวไป!”

“…”

ออกไป!

ไอ้เด็กเลว แข่งเสียงดังกันใช่ไหม ออกไปบ้านพ่อนายน่ะสิ!

เฟิงเย่เสวียนมองฉู่เชียนหลีเดินออกไป ทั้งที่ภายนอกนางเอาแต่เม้นปากแน่น ดูอ่อนแอบอบบาง แต่ภายในใจกลับด่าเขาสาดเสียเทเสีย และหันกลับมามองเซียวจือฮว่าที่อยู่ตรงหัวเตียง แต่กลับไม่ได้ยินความในใจใด

เขาได้ยินแค่เสียงในใจของฉู่เชียนหลี?

เซียวจือฮว่าเห็นว่าหย่าชายาไม่สำเร็จ ก็แอบขุ่นเคืองอยู่ในใจ แต่จากนั้นก็เข้าใจขึ้นมา

ฉู่เชียนหลีแต่งเข้าจวนอ๋องเฉินมาสามเดือน แต่ยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่อง และใจของเฉินกลับอยู่ที่นางนี่ ไม่ช้าก็เร็วนางต้องได้ตำแหน่งพระชายา

เมื่อคิดถึงตรงนี้ นางก็โค้งมุมปากขึ้นยิ้มบาง ก่อนสาวเท้าอ้อนแอ้นเดินเข้ามา ร่างอ่อนนุ่มโอบรอบเอวชายหนุ่มจากทางแผ่นหลังอย่างช้าๆ “เฉิน ค่ำแล้ว พวกเรา… พักผ่อนกันเร็วๆ ดีหรือไม่?”

หากเบื้องลึกในดวงตาของเฟิงเย่เสวียน ไม่รู้เพราะเหตุใด เขากลับหวนคิดถึงเสียงในใจของฉู่เชียนหลีประโยคนั้นว่า 'รู้แต่แรก สิบปีก่อนฉันก็จะไม่ช่วยชีวิตนาย …'

จู่ๆ เขาก็ดึงมือเซียวจือฮว่าออก

“ข้าเพิ่งนึกออกว่าในกองทัพยังมีเรื่องเร่งด่วนต้องจัดการ เจ้าเข้านอนก่อนเถิด อีกสักพักข้าจะกลับมา” พูดจบ เขาก็สาวเท้าจากไป

“เฉิน!”

เซียวจือฮว่าตะลึงงัน ก่อนรีบไล่ตามไป “เฉิน ท่านอ๋อง…”

นางวิ่งตามไปถึงหน้าประตู ทว่าแผ่นหลังของชายหนุ่มก็หายลับไปจากประตูเรือนแล้ว

นี่เฉินเป็นอะไรไป? ก่อนนี้ล้วนใส่ใจเอาใจนาง ขอสิ่งใดต้องได้ ดูแลไปเสียทุกเรื่อง หนำซ้ำคืนนี้ยังเป็นคืนแต่งงานใหม่ของพวกเขาด้วย!

ณ อีกเรือนหนึ่ง

ที่ทั้งผุพัง ทั้งเก่า ทั้งคับแคบ ภายในเรือนยังปลูกผักเอาไว้เต็มไปหมด สภาพอัตคัดขัดสนเยี่ยงเรือนชาวไร่ชาวนา กระทั่งคอกหมูก็ยังสร้างดีกว่านี้ ทว่าที่แห่งนี้ก็คือที่อยู่ของ พระชายาอ๋องเฉิน ฉู่เชียนหลี!

ฉู่เชียนหลีมองเห็นเรือนผุพังหลังเล็กนี้ ความรู้สึกแรกก็คือ เธอเป็นถึงหมอเทวดาชั้นยอดที่มั่งคั่งระดับประเทศ แต่พอมาอยู่ในยุคโบราณกลับต้องตกอยู่ในสภาพนี้

สวรรค์!

สวรรค์โปรดเปิดตา บันดาลให้ต่อไปนี้ไอ้ผู้ชายบ้านี่เรือล่ม หนีจากความตายไม่พ้น ไปไหนก็ไม่รอด วันหน้าขอให้เขากลายเป็นขอทาน ให้ได้อยู่ในคอกหมูเหมือนนาง!

ห่างออกไปหลายเมตร

ณ ห้องหนังสือ เฟิงเย่เสวียนเรียกองครักษ์ลับผู้หนึ่งมา “ตรวจสอบดูเรื่องที่เราตกน้ำเมื่อสิบปีก่อน”

องครักษ์ลับรับคำสั่ง และจากไปในทันใด

เขาหยิบสมุดพับมาเล่มหนึ่ง เพิ่งเปิดออกก็ได้ยินเสียงดังเอะอะ คำป้อยอล่อลวง จึงชะงักนิ่งไป อยู่ไกลเพียงนี้ก็ยังได้ยินเสียงในใจนางหรือนี่?

สตรีบ้าผู้นี้ด่าทอเขาอีกแล้ว!