บทที่ 9

อะไรนะ!

ดวงตาฉู่เชียนหลีเบิกกว้างทันที ดวงตาทั้งสองลูกแทบหลุดออกจากเบ้า

“นี่พระชายาดีใจหรือ?” เฟิงเย่เสวียนชำเลืองนางแวบนาง เก็บอาการตกใจกับตะลึงงันของนางไว้ในสายตา พลันมีแววเจตนาร้ายแล่นผ่านดวงตาอย่างเร็ว

ฉู่เชียนหลีอยากร้องไห้จริงๆ

ดีใจแม่เจ้าสิ!

เสียงออดอ้อนร่างอรชรอย่างเซียวจือฮว่าเจ้าไม่เอา แต่จะเอานางที่อัปลักษณ์ไร้ความงาม เจ้าบ้านนี่ตาบอดหรืออย่างไร ของแปลกเช่นนี้ก็กล้าเอา

อุจจาระที่สุนัขก็ไม่กิน แต่เขากลับกินเก่งยิ่งกว่าสุนัข

ด่าทอในใจ สีหน้าแสร้งปลื้มปีติอย่างคาดไม่ถึง “หา จริงหรือ จริงหรือ ความสุขมากะทันหันเกินไป ข้าอึ้งไปชั่วขณะ ข้าจะไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ จะได้ปรนนิบัติท่านอ๋องได้ดียิ่งขึ้น!”

พูดจบก็สับขาวิ่งทันที

เพิ่งพุ่งออกไปครึ่งก้าว ปกคอเสื้อด้านหลังก็ถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งคว้าไว้

“ไม่เป็นไร ข้าชอบรสชาติดั้งเดิม”

เชี่ย!

ชอบของแปลกอย่างนี้เลย!

ไม่ให้นางอาบน้ำ แล้วนางจะหาโอกาสหนีได้อย่างไร

ไม่ทันได้คิดมาก เฟิงเย่เสวียนได้เข้าใกล้นางแล้ว นางเซถอยหลังอย่างตื่นตระหนกหนึ่งก้าว ล้มก้นทิ่มนั่งลงบนหินภูเขาจำลองก้อนหนึ่ง เฟิงเย่เสวียนถือโอกาสนี้โน้มตัวเข้าไป แขนทั้งสองข้างกางออกด้านข้างนาง โอบคนไว้ในอ้อมแขนโดยตรง

อันตราย!

สูดดมกลิ่นอายสะระแหน่ที่เป็นเอกลักษณ์บนตัวผู้ชาย สัญญาณเตือนภัยดังขึ้นในหัวฉู่เชียนหลี แม้กระทั่งต่อมน้ำเหลืองในลำคอก็กำลังดังเค้งๆ

นางกลอกตาอย่างรวดเร็ว พลันกล่าว “ท่านอ๋อง ข้าออกไปข้างนอกทั้งวัน บนตัวมีแต่เหงื่อ”

เฟิงเย่เสวียนก้มมองนาง “ข้าไม่ถือสา”

“ข้าไม่ได้แปรงฟัน!”

เฟิงเย่เสวียนเชยคางผอมของนางขึ้น ดวงตาดำเหลือบลงเล็กน้อยมองนางอย่างเหยียดหยาม “ไม่เป็นไร”

ร่างกายของฉู่เชียนหลียิ่งหดเกร็ง “ข้า ข้า ข้ารักแร้เหม็นด้วย!”

“ข้าผายลม!”

“ข้าเป็นริดสีดวง!”

“ข้าเป็นโรคฮ่องกงฟุต!”

“...”

เอาเป็นว่าทั้งร่างกายนาง ตั้งแต่บนจนล่างล้วนมีข้อบกพร่อง นอนกับนางไม่มีทางมีความสุข!

เฟิงเย่เสวียนเหลือบมองนาง เหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “ก่อนหน้านี้พระชายายังบ่นว่าข้าละเลยเจ้าเลย พอข้าจะชดเชยเจ้า เจ้ากลับไม่ยอมไขว่คว้าโอกาสไว้ให้ดี หรือเจ้าอยากอยู่เรือนเย็นทั้งชีวิต?”

ฉู่เชียนหลีอึ้งไปครู่หนึ่ง

แบบนั้นไม่ได้!

เป้าหมายของนางคือหนังสือหย่า!

แต่นางก็ไม่อยากเป็นคู่นอนนะ!

ความคิดในหัวเปลี่ยนไป เมื่อก่อนนางพยายามทำดีกับเขาทุกวิถีทาง เขาไม่เคยมองแม้แต่แวบเดียว และยังรังเกียจนางมาก หากนางยังตื๊อเขาต่อไป วันที่ถูกหย่าก็อยู่แค่เอื้อมแล้ว

นึกถึงตรงนี้ นางเผยอยิ้ม สองมือคล้องเอวที่แข็งแรงของเฟิงเย่เสวียน กล่าวอย่างออดอ้อน

“ข้านี่ไม่ใช่เพราะกังวลว่าจะมอบประสบการณ์แย่ๆ ไว้ กระทบต่ออารมณ์ของท่านอ๋องหรอกหรือ?”

เริ่มปลดปล่อยร่างขี้ตื๊อ

“ท่านอ๋องสมบูรณ์แบบเช่นนี้ เยือกเย็นเช่นนี้ มีทั้งเงิน มีทั้งอำนาจ มีทั้งความสามารถ แถมยังมีเสน่ห์อีก แค่เป็นเพศเมียก็ไม่มีใครสามารถต้านทานแรงดึงดูดของท่านแล้ว อยู่กับท่านข้ามีความสุขยิ่งนัก ข้าตื่นเต้นจนน้ำตาแทบไหลออกมาแล้ว”

ในใจ ‘คำพูดจอมปลอมนี่ ฉันยังทนฟังไม่ได้เลย แหวะ…’

ริมฝีปากบางเฟิงเย่เสวียนเผยอยิ้ม “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้ายิ่งต้องสงเคราะห์พระชายาแล้ว”

ทันใดนั้นก็อุ้มนางขึ้น ก้าวเท้ายาวตรงไปทางเรือนหานเฟิง

ฉู่เชียนหลีตกใจจนสะดุ้ง

เอาจริงเหรอ?

อย่านะ!

เมื่อเห็นเข้าใกล้เรือนหานเฟิงเรื่อยๆ นางตกใจจนขวัญเตลิด ปากตะโกนว่า “อ๊า! ข้าจะถวายตัวแล้ว! ข้ามีความสุขจัง! ข้าดีใจจนแทบเป็นลมแล้ว ข้าจะเป็นลมแล้ว! จะเป็นลมแล้ว…”

นางชั่วเซียวจือฮว่า ไม่ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือของฉันหรือไง ยังไม่รีบมาพาผู้ชายของเธอไปอีก!

ปัง…

เฟิงเย่เสวียนยกเท้าถีบประตูเรือนเข้าไป ฉู่เชียนหลีเห็นเตียงใหญ่อยู่แค่เอื้อม สมองว่างเปล่า ก็สิ้นหวังทันที และในเวลานั้นเอง สาวใช้คนหนึ่งวิ่งมาอย่างเร่งรีบ

“ท่านอ๋อง แย่แล้วเจ้าค่ะ พระชายารองเป็นลมไปแล้วเจ้าค่ะ!”