ตอนที่1 ความรักกับคำเตือน

วันนี้ชิงหรูเป็นเวรดูแลฉินอ๋องกับหวางเฟย ซูจิ้งจึงมีเวลาออกมาเดินสำรวจจวน นางพยายามจำว่าสถานที่ใดอยู่ตรงไหน ด้วยที่นี่ค่อนข้างกว้างขวางและตนก็เพิ่งจะมาใหม่จึงยังไม่คุ้นชินกับเส้นทาง ในที่สุดนางก็เดินหลงไปยังสวนด้านหลัง แม้จะมีแสงจากคบไฟอยู่บ้าง แต่ตรงนี้ค่อนข้างมืดจนอดเสียวสันหลังไม่ได้

ซิ่นเฉิงที่กำลังตรวจตราเวรยามและความเรียบร้อยระแคะระคายว่ามีใครแอบเข้ามาในสวนซึ่งเป็นบริเวณส่วนต้องห้ามนี้ พอแลเห็นสตรีรูปร่างเล็กเดินเหลียวซ้ายแลขวาอยู่ แสงจากคบไฟส่องกระทบบนดวงหน้าสะท้อนให้เห็นเค้าโครงของผู้ที่ล่วงล้ำ

เขาพอจะเดาออกแล้วว่าเป็นผู้ใด

‘ซูจิ้งรึ’

ในอกบังเกิดอาการร้อนรุ่ม ด้วยตนกำลังคิดหาทางพูดคุยกับนางอยู่พอดี คิดไม่ถึงว่าสวรรค์จะประทานโอกาสมาให้ตั้งแต่ตอนนี้

“ซูจิ้งเจ้ามาทำอะไรที่นี่”

เสียงคุ้นหูลอยเข้าโสตสาวน้อยที่กำลังหลงทาง นางรีบหันไปทางต้นเสียง แต่ด้วยฝีเท้าเบาว่องไวดุจนักล่ายามราตรี บุรุษในชุดสีเทาก็อยู่ตรงหน้าตนเองเรียบร้อยแล้ว ดรุณีน้อยนิ่งงันไป

“ว่าอย่างไร” 

“ผู้น้อยกำลังสำรวจจวน จะได้จำได้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน” นางอธิบายให้องครักษ์หนุ่มเข้าใจ แต่ก็ไม่กล้าบอกออกไปว่าตนเองหลงทางอยู่

“บริเวณนี้ห้ามผู้ใดเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้า” ซิ่นเฉิงบอกกับนางด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะหากสาวน้อยเดินไปอีกไม่ไกลก็จะเข้าเขตต้องห้ามของจวนฉินอ๋องแล้ว

“เช่นนั้นผู้น้อยไปก็ได้เจ้าค่ะ” ซูจิ้งเข้าใจว่าอีกฝ่ายไม่พอใจจึงคิดหลีกเลี่ยง ความจริงตนเพียงหลงทางเข้ามาเท่านั้น เขาไม่น่าจะต้องทำหน้าบอกบุญไม่รับถึงเพียงนี้

เมื่อเห็นสาวใช้ตัวน้อยจะจากไป ซิ่นเฉิงจึงปราดเข้าไปขวางเพื่อขอให้นางรั้งอยู่ต่อ “เดี๋ยวก่อนซูจิ้ง ข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้ามานานแล้ว”

ซูจิ้งพลันหยุดเดิน แต่ยังคงไม่เงยศีรษะขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขา “ท่านองครักษ์ซิ่นมีอันใดก็ถามมาได้ หากข้ารู้ก็จะตอบท่าน”

ซิ่นเฉิงพยายามเค้นคำถามออกจากปาก เขารู้สึกหวาดกลัวกับคำตอบอย่างบอกไม่ถูก ซูจิ้งเห็นเขาเอาแต่นิ่ง จึงคิดจะจากไปอีกครา

“หากไม่มีอะไร ผู้น้อยขอตัวก่อน”

“จะ...เจ้าเป็นอนุบ่าวของท่านกุนซือเยี่ยนหรือ”

ซูจิ้งเงยหน้าขึ้นมองเขาทันที

“ท่านว่าเยี่ยงไรนะ! ไม่มีทาง ข้าไม่เคยนึกมาก่อนว่าองครักษ์ซิ่นจะคิดอะไรชั่วช้าเช่นนี้ได้” นางจ้องซิ่นเฉิงด้วยความกราดเกรี้ยว

“ซูจิ้งเจ้าอย่าเพิ่งมีโทสะ เรื่องนี้ข้าไม่ได้คิดเอาเองสักหน่อย เป็นคุณชายรองสกุลเยี่ยนประกาศชัดว่าเจ้าเป็นของเขา หนำซ้ำยังห้ามไม่ให้ข้ายุ่งเกี่ยวกับเจ้าอีกด้วย” ชายหนุ่มรีบชี้แจง

ซูจิ้งเข้าใจเหตุการณ์ในทันที มิน่าเล่า องครักษ์ซิ่นจึงไม่เข้าใกล้นางอีกเลยหลังจากนั้น

“ผู้น้อยขอบอกตามตรง ความจริงแล้วคุณชายรองนึกว่าท่านรังแกข้าจึงพูดออกมาเช่นนั้นเพื่อช่วยปกป้อง และแม้ข้าจะเป็นเพียงแค่บ่าว ก็มิได้หมายจะปีนขึ้นเตียงของเจ้านาย” ซูจิ้งอธิบายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“เจ้าไม่ได้หลอกข้านะ” ซิ่นเฉิงถอนหายใจเสมือนได้ยกภูเขาออกจากอก หากซูจิ้งไม่เกี่ยวข้องกับเยี่ยนจิ้นหลิง เช่นนั้นตนย่อมมีสิทธิที่จะผูกสัมพันธ์กับนาง

“หากองครักษ์ซิ่นไม่มีอะไรข้องใจแล้ว ข้าขอลา” ซูจิ้งไม่ได้ต่อบทสนทนา ทำท่ารีบจะจากไป แต่กลับรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด อย่างน้อยองครักษ์ซิ่นก็ไม่ได้เข้าใจนางกับคุณชายรองผิดอีกต่อไปแล้ว หญิงสาวแอบยิ้มที่มุมปากน้อยๆ

ซิ่นเฉิงที่ทนอัดอั้นตันใจมาหลายเดือนไม่สามารถต้านทานความรู้สึกของตนได้อีกต่อไป จึงคว้ามือนางแล้วดึงเข้าไปในความมืด ซูจิ้งตกใจร้องเสียงดัง แต่ซิ่นเฉิงก็ยังคงลากนางต่อไป สาวน้อยพยายามสะบัดแขนออก ทว่ามือแข็งแรงนั้นบีบแขนนางแน่นราวกับคีมเหล็กก็ไม่ปาน จึงจำต้องเดินตามเขาไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ จนกระทั่งองครักษ์หนุ่มก็ปล่อยมือ สาวใช้ตัวน้อยจึงเลิกร้องโวยวาย

ซูจิ่งลูบแขนตัวเองเบาๆ พลางมองไปรอบๆ นางพบว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ในศาลาขนาดย่อมหลังหนึ่งในสวน

“ทำเจ้าตกใจแล้ว” ซิ่นเฉิงเอ่ยเป็นเชิงขออภัย

“ท่านมีเรื่องอันใดก็รีบพูดมาเถิด หากมีผู้ใดมาเห็นเข้าคงไม่ดีแน่” ซูจิ้งตอบอย่างระมัดระวัง นางไม่กล้ายั่วยุโทสะเขาเหมือนตอนพบกันในวังหลวง เพราะกลัวเขาจะทำอย่างเดิมอีก แต่ถึงกระนั้น การที่ชายหญิงมาพูดคุยกันในที่ลับตา หากมีผู้ใดมาพบเห็นเข้าย่อมเกิดเรื่องเสื่อมเสีย หากลำพังตนเองคงไม่เท่าไร แต่พระชายาเอกจะพลอยอับอายไปด้วย

“คือ...ข้า...ข้าอยากขอโทษที่เคยล่วงเกินเจ้า” ซิ่นเฉิงเอ่ยเสียงเบา

“ถ้าเป็นเรื่องนั้น ช่างมันเถิดเจ้าค่ะ” สาวน้อยรีบตอบ ไม่มองหน้าชายหนุ่มสักนิด

“ข้าทำกับเจ้าขนาดนั้นจะช่างมันได้อย่างไร”

“ผู้น้อยลืมไปหมดแล้ว ขอท่านองครักษ์อย่าได้พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย” ซูจิ้งทำท่าจะหันหลังเดินหนีอีกรอบ

 “เจ้าอาจจะลืมไปแล้วจริงๆ แต่ข้าไม่อาจสงบใจได้เลยหลังจากวันนั้น ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาราวกับข้ากำลังตกนรกทั้งเป็น นอกจากรู้สึกผิดที่ล่วงเกิน ข้ายังสับสนเรื่องของเจ้ากับท่านกุนซืออีกด้วย” ซิ่นเฉิงปราดเข้ามาใกล้นาง แล้วเปิดเผยความในใจที่อัดอั้นมาแสนนาน

แม้คำพูดของซิ่นเฉิงจะก่อระลอกคลื่นในใจหญิงสาว แต่ซูจิ้งก็ไม่วายคิดถึงคำขู่ของเยี่ยนจิ้นหลิง หากยังมัวเท้าความกับองครักษ์หนุ่มต่อไปเช่นนี้ก็เกรงว่าจะไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไป นางจึงเอาแต่ก้มหน้าก้มตา เค้นคำพูดทุกอย่างออกไปด้วยไม่ต้องการให้คุณชายรองมาหาเรื่องซิ่นเฉิงอีก

“องครักษ์ซิ่นไม่ต้องกังวล ให้ถือเสียว่าทุกอย่างเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิดเถิด อีกอย่าง ซูจิ้งลืมไปหมดแล้วจริงๆ เจ้าค่ะ”

“เจ้าลืมข้าได้จริงหรือ” พอนางตอกย้ำว่าลืมทุกอย่างสิ้น ซิ่นเฉิงพลันรู้สึกหน่วงในหัวใจ

“ผะ...ผู้น้อยเพียงไม่อยากเท้าความอะไรอีกแล้ว” นางตอบเสียงเบา รู้สึกวูบโหวงในอกอย่างประหลาด

“แต่ข้าไม่อาจลืมเจ้าได้เลย ข้าเฝ้าคิดถึงเจ้าทุกวันทุกคืน” ซิ่นเฉิงดึงมือนุ่มเล็กไปกอบกุมเอาไว้ ดวงตาสาดประกายบางอย่างมายังซูจิ้ง

“อะ...องครักษ์ซิ่น ปล่อยนะเจ้าคะ” สาวน้อยละล่ำละลัก พยายามดึงมือของตนให้หลุดออกจากพันธนาการ

“เจ้าไม่คิดถึงข้าสักนิดเลยหรือ แต่เหตุใดยามเจ้ามองมาทุกครั้ง ข้ากลับรู้สึกเหมือนเจ้ากำลังเรียกหาข้าอยู่ เช่นนั้นจงบอกมาสักคำเถิดว่าข้าเพียงคิดไปเอง รับรองว่าครานี้ซิ่นเฉิงจะตัดใจ”