ตอนที่3 ใจเต้น

แม่ทัพใหญ่ซ่งหลงเย่  ผู้ที่ช่วยเหลือนางเอาไว้จากการตกน้ำ ตอนนี้กำลังเดินอยู่ด้านหน้าของนางห่างเพียงหนึ่งก้าว เมื่อบุรุษผู้นี้แจ้งว่าอยากคุยกับนางเป็นการส่วนตัว จึงได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากบิดามารดาของนาง ตอนนี้ทั้งสองจึงมาเดินอยู่ท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้ที่บานสะพรั่ง ช่างโรแมนติกยิ่งนัก เสี่ยวหลานที่มองแผ่นหลังกว้างนั้นอย่างเลื่อนลอย คนอะไรบึกบึนน่าซบอะไรอย่างนี้ โดนใจ โดนใจ มองแค่แผ่นหลังยังกร้าวใจขนาดนี้ ด้านหน้าจะเป็นเช่นไรหนอ

~จุ้กกรู้ ~... อยากเห็นอยากสัมผัส อยากได้คนนี้อะค่ะ

ใบหน้างามเพ้อฝันที่ตอนนี้กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับความคิดของตน กลับต้องชะงักเพราะเสียงทุ้มที่กล่าวขึ้นทำให้นางถึงกับสะอึกใบหน้างามแข็งค้าง มองใบหน้าหล่อเหลาที่หันมาประจันหน้ากับตนอย่างโง่งม

"ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ใช้โอกาสในครั้งนี้บีบบังคับให้ข้าต้องรับผิดชอบเจ้าหรอกนะ"

"......"

ดอกที่หนึ่งถึงกับตกตะลึง

"ข้าคงมิต้องกล่าวให้มากความ ข้าคิดว่าเจ้าก็คงรู้แจ้งแก่ใจว่าข้ามิได้รักใคร่ เสน่หาในตัวเจ้า และมิเคยคิดที่จะรัก"

"......"

ดอกที่สองรู้สึกจุก กับคำพูดกระแทกใจอย่างแรง

แล้วความทรงจำบางอย่างก็บอกนางว่า บุรุษผู้นี้เกลียด เมิ่งเสี่ยวหลาน ซึ่งในตอนนี้คือ นาง 

ใบหน้างามที่แข็งค้างในตอนแรกค่อยๆยกยิ้มขึ้นอย่างยั่วยวนก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างแข็งแกร่งตรงหน้าอย่างมีจริต จนทั้งสองห่างกันเพียงแค่ฝ่ามือกั้น แต่ก่อนที่ร่างสูงจะก้าวถอยหลังเพื่อเว้นระยะห่างจากความใกล้ชิดจนเกินไปนั้น มือขาวผ่องบอบบางที่เขาไม่คิดว่านางจะกล้ายกขึ้นมาดึงอาภรณ์ของเขาเอาไว้ จนต้องหรี่ตามองว่านางจะมาไม้ไหนกันแน่ จนสบเข้ากับสายตาท้าทายที่เขาไม่เคยเห็นจากนางมาก่อน

หึ นี่คงเป็นตัวตนที่แท้จริงของนางสินะ

แม้ก่อนหน้านางจะแค่คอยตามเอาอกเอาใจเขาและแสดงออกมาตลอดว่านางรู้สึกเช่นไร แต่ก็ไม่เคยที่จะแสดงกิริยาเช่นนี้ สตรีตรงหน้าแม้นางจะงดงามเหนือสตรีทุกนางที่เขาพานพบ แต่ด้วยนิสัยเอาแต่ใจ อารมณ์ร้ายและความร้ายกาจของนางที่เขารับรู้มาทำให้เขารู้สึกชังนางนัก ภาพน้องสาวของนางที่มักจะนั่งร้องไห้ ตามเนื้อตัวมีร่องรอยของการถูกทำร้ายและการสั่งลงโทษบ่าวไพร่เพราะไม่พอใจ กลายเป็นภาพชินตาทุกครั้งที่เขามาที่นี่ 

ความคิดทุกอย่างต้องหยุดชะงักลงเมื่อนิ้วเรียวยาวนั้น ถือวิสาสะแตะลงบนปลายคางแกร่งก่อนจะลากไล้มาตามลำคอหนามาหยุดอยู่ตรงแผ่นอกกว้าง ก่อนจะทาบฝ่ามือเล็กลงบนความกำยำนั้น จนเขารับรู้ถึงความร้อนผ่าวจากฝ่ามือเล็กที่แผ่ซ่านออกมาแม้จะมีอาภรณ์ขวางกั้น แค่นางลูบไล้แผ่วเบา ใจแกร่งพลันกระตุกเกร็ง มองการกระทำนั้นด้วยความตกตะลึง 

กลิ่นหอมอ่อนๆที่โชยออกมาจากร่างเล็ก ที่เขาพึ่งเคยได้กลิ่นหรือเพราะไม่เคยใส่ใจมาก่อนก็ไม่รู้ได้ ยอมรับว่าครั้งนี้กลิ่นที่แตะจมูกนั้นหอมมาก จนปล่อยให้นางกระทำทุกอย่างโดยไม่คิดปัดป้องดังทุกครั้งราวกับตกอยู่ในภวังค์ มองปากอวบอิ่มที่เผยอขึ้นอย่างยั่วยวน ก่อนน้ำเสียงที่เขามักจะรำคาญทุกครั้งที่ได้ยิน แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกว่ามันน่าฟังจะเอ่ยขึ้นจนเขาเผลอกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผากขึ้นมาเสียดื้อๆ

"ท่านแม่ทัพก็กล่าวเกินไป ตัวข้า เมิ่งเสี่ยวหลาน มิชมชอบการบีบบังคับ สิ่งใดที่ได้มาโดยง่ายมันมิตื่นเต้น ท่านมิต้องกังวลว่าข้าจะให้ท่านมารับผิดชอบกับเรื่องมิเป็นเรื่อง"

สายตาหวานที่ช้อนขึ้นมองสบตาคมดุจดวงตาพยัคฆ์อย่างท้าทาย

"บางครั้งของที่เราถูกใจยิ่งได้มายากยิ่งอยากครอบครอง แต่ถ้าได้ลองแล้วมันไม่ใช่ ก็รู้สึกภูมิใจที่ได้มาเพราะความสามารถของตัวเอง"

สายตายั่วยวนที่เงยขึ้นสบตาเขา ทำให้ใจที่แข็งแกร่งเต้นกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง นางใช้เล่ห์กลใดเล่นงานเขากัน ใบหน้างามนั้นถึงได้ดึงดูดให้เขาต้องก้มลงไปหา เขาอยากสัมผัสริมฝีปากอวบอิ่มตรงหน้ายิ่งนัก แต่ทุกอย่างกลับหยุดลงเพียงเพราะนิ้วเล็กที่เลื่อนขึ้นมาทาบบนริมฝีปากหนาแล้วนวดคลึงบนเรียวปากของเขาแผ่วเบา ก่อนเจ้าของนิ้วนุ่มละมุนจะยกยิ้มขึ้นอย่างผู้ชนะ หลงเย่ได้แต่มองรอยยิ้มนั้นอย่างโง่งม

"หัวใจท่านเต้นแรงนะเจ้าคะ"

กว่าเขาจะรู้ตัวเจ้าของคำพูดนั้น ก็เดินหัวเราะร่าทิ้งเขาให้ลอยคว้างอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน กรามเกร่งขบเข้าหากันอย่างต้องการระงับอารมณ์บางอย่างที่ปะทุขึ้นจากฝีมือสตรีที่เขาเคยลั่นวาจาเอาไว้ ว่าไม่เคยคิดที่จะเสน่หานางแล้วตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกัน แม่ทัพซ่งหลงเย่ได้แต่คิดอย่างเสียอาการก่อนจะมองตามแผ่นหลังบางที่ห่างออกไป

"เจ้ามัน...สตรีร้ายกาจ นางจิ้งจอกชัดๆ"

สตรีร้ายกาจที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นนางจิ้งจอก ตอนนี้กำลังกุมหัวใจที่เต้นแรงของตน ฝ่ามือนั้นเย็นเฉียบ

โอ้ย ! อกอีแป้นจะแตก

ก่อนจะยกมือเล็กของตนจรดปลายจมูก

"หอมมม"

แผ่นอกใต้ร่มผ้านั้นแข็งแกร่งกำยำอย่างที่คิดจริงๆด้วย

อร้ายยย ฟินอะ