ติดใจเนื้อแกะแสนหวาน

จวนเผย

เผยซ่างกวนนั่งอยู่กลางห้องโถงใหญ่ เผยฮูหยินนั่งร้องไห้คร่ำครวญเพราะคนสนิทถูกโบยจนตาย เผยปินนกอดฮูหยินตนเองจ้องหน้าบุตรชายก่อนจะเอ่ยขึ้น

"กวนเอ๋อร์ เจ้าทำอันใดป้าฝางเป็นคนเก่าคนแก่ของมารดาเจ้าเหตุใดต้องลงโทษเพียงนั้น เจ้าจะฆ่าก็ควรเป็นสตรีไร้ยางอายนั่น"

เผยซ่างกวนมองหน้าบิดาสลับกับเผยฮูหยินก่อนจะยิ้มเหยียดหันไปทางบิดาเอ่ยออกมา

"มารดาข้าหลับอยู่ที่วัดไท้ส่วย ตรงหน้าคือฮูหยินของท่าน อีกอย่างป้าฝางทำอะไรเผยฮูหยินมิทราบแจ้งแก่ใจตนเองจริงๆหรือ ท่านพ่อบางทีท่านอาจกล่าวถูกดูเหมือนว่าข้าจะฆ่าผิดคน"

ไอเย็นแผ่ออกมาจากร่างสูงที่ยืนขึ้นเต็มตัว เผยจงหยวนรีบเดินไปหามารดาทันที พี่ใหญ่นับวันยิ่งน่ากลัว เขากอดแขนมารดาเอาไว้ เผยฮูหยินลูบหลังบุตรชายก่อนจะเอ่ย

"กวนเอ๋อร์ แม่รู้ว่าแม่ไม่อาจแทนที่มารดาเจ้าได้ แต่อย่าทำเช่นนี้เลยดูสิหยวนเอ๋อร์กลัวจนลนลานแล้ว โถลูกแม่พี่เจ้าแค่กำลังโมโห หาที่ระบายอารมณ์เท่านั้นไม่ได้ตั้งใจทำให้เจ้ากลัวหรอก"

เผยปินปาถ้วยชาลงพื้นก่อนจะตวาดเสียงเข้ม

"เป็นแม่ทัพแล้วอย่างไร ข้าเป็นบิดาเจ้ามิใช่ทหารใต้อาณัติเจ้า นางเป็นท่านแม่เจ้าควรให้เกียรตินาง"

"นางเป็นภรรยาท่าน ไปปลอบประโลมกันเองเถอะ หากคิดว่าข้าดื้อด้านท่านก็รับบทลูกกตัญญูแทนข้าก็แล้วกัน อีกอย่างจากนี้ไปท่านควรคำนับข้าหรือไม่ใต้เท้าเผย"

เผยซ่างกวงเดินออกจากห้องโถงโดยไม่หันกลับไปมอง หลี่ซื่อโมโหแทบตายแล้วอุตส่าห์ทำทุกอย่างเพื่อให้บุตรชายได้ตำแหน่งซื่อจื่อจวนโหวแต่ไอ้เด็กบ้าคนนี้กลับทำศึกชนะได้เป็นแม่ทัพใหญ่ เมื่อเช้าฮ่องเต้ประกาศแต่งตั้งเขาเป็นอ๋องต่างแซ่คนแรก ตอนนี้เขาคือจ้านอ๋อง จวนเผยไม่มีค่าในสายตาไอ้เด็กนี่แล้ว เขาได้รับตำหนักของตนเองใหญ่กว่าจวนเผยถึงสามเท่า

เผยซ่างกวนนั่งรอคนสนิทกลับมารายงาน ไม่นานเสี่ยวจื่อก็กลับมาก่อนจะรายงานความคืบหน้า

"ท่านแม่ทัพ นางชื่อเสิ่นชิงเวย เป็นบุตรสาวคนโตของอดีตรองเจ้ากรมอาลักษณ์เสิ่นชวน รองเจ้ากรมป่วยเรื้อรังมานานราชสำนักให้เงินเยียวยาทุกเดือนแต่เสิ่นชิวน้องชายกลับยักยอกเอาไปหมด แม่นางเสิ่นจึงต้องมารับจ้างทำงานที่จวนเผยขอรับ เมื่อแปดวันก่อนใต้เท้าเสิ่นจากไปแล้วที่เห็นนางใส่ชุดขาวเพราะนางกำลังไว้ทุกข์ขอรับ"

"อืม ไปเสี่ยวจื่อข้าอยากไปเดินเล่นจวนเสิ่นสักหน่อย"

สองคนเจ้านายและลูกน้องพากันไปยังจวนเสิ่น แต่ระหว่างทางกลับเจอกับจ้าวเหมิ่นองค์ชายสาม จึงไปด้วยกัน เจ้าเหมิ่นอยากไปหาเรื่องคนบางคนด้วย เสิ่นชิงผิงเด็กน้อยนิสัยเสียชอบดูถูกเขาเสมอ อายุสิบสามทำตัวเหมือนอาจารย์สำนักศึกษา เจอหน้าคอยสั่งสอนเสมอทั้งที่อ่อนกว่าเขาถึงสามปี

ทั้งสามคนเดินมาถึงประตูเมืองเห็นผู้อพยพกำลังถูกผลักออกไป เผยซ่างกวนเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็หยุดมอง รูปร่างคุ้นตานักไม่รู้ว่าเคยเจอที่ใดมาก่อน เสิ่นชิงเสยเงยหน้ามาพอดีสบตากับดวงตาสีอำพันนั่น ให้ตายสิอย่าให้เขาจำได้เชียวนะ เสิ่นชิงเวยไม่แสดงทีท่าประหม่า หันไปหาน้องชายกับน้องสาวก่อนจะขยับไปตรงกลางที่กำลังถูกผลักดันออกเป็นกลุ่มสุดท้าย

เผยซ่างกวนคุ้นกับแววตานั้น เขากำลังนึกว่าเคยเห็นที่ไหน จนกระทั่งจ้าวเหมิ่นทักเขาถึงได้สติ จากนั้นประตูเมืองก็ปิดลงทันทีเพื่อกันไม่ให้พวกอพยพกลับมาอีก

"ท่านพี่ซ่างกวนท่านมองอันใดกันนานแล้วขอรับ"

"ไม่มีอันใดหรอกไปกันเถอะ องค์ชายรองวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง"

"ก็ดี ตอนนี้ท่านเป็นอ๋องแล้วข้ายินดีด้วยขอรับ จะย้ายไปจวนใหม่เมื่อไหร่หรือ"

"ทำความสะอาดอีกสักพัก น่าจะไม่เกินสิบวันไปกันเถอะองค์ชาย"

"อ้อ ไปกันเถอะพี่ซ่างกวนข้าอยากเจอหน้าเสิ่นชิงผิงเต็มที ข้าจะถามว่าอยากไปเป็นสาวใช้โรงซักล้างตำหนักข้าไหม หึเด็กเย่อหยิ่งเช่นนางน่ารังเกียจ"

เผยซ่างกวนยิ้มให้กับคนอายุน้อยกว่า เสิ่นชิงเวยเนื้อเจ้าหวานนัก หากเจ้ายอมมาเป็นสาวใช้อุ่นเตียงให้ข้า เจ้าก็ไม่ต้องมายืนกวาดใบไม้ ซักผ้าหรือทำงานชั้นต่ำพวกนั้นแล้ว คืนนี้ข้าจะจับเจ้ากินอีกรอบแม่แกะเนื้อแน่น