ตอนที่ 4 อยากตามมาก็มาเลย !

หลิงอันหันมองผู้มาใหม่ สิ่งที่นางเห็นคือเด็กชายตัวน้อยคนหนึ่ง อีกฝ่ายมีท่าทางถือดีแต่งตัวภูมิฐาน เขาหยักริมฝีปากขึ้นเลียนแบบพฤติกรรมผู้ใหญ่ สองมือไขว้หลัง

“ข้าชอบคำพูดเจ้ายิ่งนัก ในเมื่อคนเหล่านั้นกล่าวหาเจ้าเช่นนั้นเจ้าจะพูดออกไปบ้างหาใช่เรื่องไม่สมควร”กล่าวจบดวงตาคู่นั้นก็เหลือบมองสตรีสูงวัย อีกฝ่ายสะดุ้งกับสายตาคู่นั้น ท่าทีพลันเปลี่ยนเป็นเกรงใจหลายส่วน

เหอะ คนพวกนี้หวาดกลัวเฉพาะคนที่มีบารมีมากกว่าสินะ

หลิงอันคิดพลางส่ายหัวไปมา

“ท่านแม่พวกเราไปกันเถิดเจ้าค่ะ”ขยับปากเอ่ยพร้อมยกมือดึงมารดาเดินออกจากบริเวณนี้ นางไม่อยากเสียเวลาไปกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง !

“จางเหวินข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ”หลิงซุนเอ่ยกับบุตรชายตระกูลจางด้วยท่าทีขออภัยเดินตามการจับจูงของบุตรสาวไปยังทางขึ้นเขา

“เดี๋ยว ! เจ้าจะไปที่ใด ไม่เห็นหรือว่าข้าเข้ามาพูดคุยกับเจ้า”หลิงอันยังคงไม่สนใจ จนกระทั่งเด็กชายตัวน้อยวิ่งมากางแขนออกขวางไม่ให้เดินต่อไปได้อีก

“ข้ากำลังพูดกับเจ้าอยู่ !”สายตาเขากลับมาเป็นเหมือนเด็กปกติแล้ว ไม่ได้วางมาดเหมือนคุณชายใหญ่บ้านใด

“แต่ข้าไม่มี หลบเจ้ากำลังขวางทางข้า”

“เจ้ากล้าออกคำสั่งกับข้า รู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร !”คราวนี้หลิงอันถึงขั้นถอนหายใจเหนื่อยหน่าย เหลือบตามองอีกฝ่าย

“เจ้าไม่รู้ว่าตนเองคือใครหรือ ?”

“เหตุใดข้าจะไม่รู้ว่าตนเองคือใคร !”

“ในเมื่อรู้แล้วจะถามข้าให้ได้อะไรขึ้นมา รู้หรือไม่ว่าตอนนี้เจ้ากำลังขวางทางข้าอยู่”

“เจ้า ! เจ้ากล้ายอกย้อนข้า!!”

“จะให้ข้ารำย้อนหรือยังไง”

“เจ้าว่าอะไรนะ !”

เพราะหลิงอันพึมพำกับตนเองอีกฝ่ายจึงไม่ได้ยิน เด็กชายที่ไม่พอใจกับการปฏิบัติของนางหน้าแดง โกรธขึ้นมาแล้ว

“เจ้าจะโกรธข้าให้ได้อันใดขึ้นมา คนที่เข้าพูดคุยเรื่องของข้าก่อนก็คือเจ้าหาใช่ข้า อีกทั้งตอนนี้เจ้าก็กำลังขัดขวางข้าไม่ให้ไปตามทางที่ต้องการ คนที่ควรโกรธเพราะใครก็ไม่รู้เข้ามายุ่มย่ามควรเป็นข้ามิใช่หรือ ? แต่อย่างน้อยข้าก็ขอบใจที่เจ้าเห็นด้วยกับคำพูดข้า”หลิงอันไม่โกรธ

ให้นางโกรธตอบเด็กที่อายุใกล้เคียงกับเจ้าของร่างนะหรือ ? ก็จะนิสัยเด็กเกินไปหน่อยนะ

ผู้ใหญ่สองคนมองเด็กทะเลาะกันด้วยสีหน้าหลากหลาย ใจหนึ่งลำบากใจเพราะท่าทีของเด็กชายตัวน้อย อีกใจล้วนประหลาดใจกับความช่างพูดและใจเย็นของเด็กสาวตัวน้อย

“...”

“ในเมื่อเจ้าเข้าใจทุกอย่างที่ข้าพูดแล้วรบกวนช่วยหลบทางให้ข้าด้วย”

ครานี้หลิงอันไม่รอให้อีกฝ่ายหลบทางให้ เด็กสาวจูงมือมารดาเป็นฝ่ายเดินหลบเด็กชายตัวน้อยไปเอง

หนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็กสาวเดินผ่านเด็กชายตัวน้อยไปทั้งอย่างนั้น ไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้เจ้าตัวน้อยกำลังทำสีหน้าเช่นไร

ครั้งแรก ! ครั้งแรกเลยที่ข้าถูกผู้อื่นหมางเมิน นับตั้งแต่จำความได้ไม่ว่าใครล้วนทำดีกับข้าทั้งหมด เพราะพวกเขาหวังอะไรบางอย่างในครอบครัวของข้า แต่ว่าครั้งนี้ เด็กสาวร่างกายมอมแมมคนหนึ่งกับกล้าโต้ตอบข้าอย่างจริงใจ !!

เด็กชายตัวน้อยคิด ใบหน้าที่เคยโกรธขึงยกยิ้มขึ้นมา

“ข้าให้อภัยเจ้า และข้าจะไปกับเจ้าด้วย !”คำพูดด้านหลังทำฝีเท้าหลิงอันหยุดชะงัก

อะไรให้อภัยนะ !? นางไปทำความผิดต่อผู้อื่นตั้งแต่เมื่อใด

และพอหันศีรษะกลับไปมองด้านหลังก็เห็นว่าเด็กชายคนนั้นหันมาหยักยิ้มให้ สองมือเท้าเอว เชิดหน้าขึ้น

เฮ้อ...เหตุใดออกจากบ้านครั้งแรกก็เหนื่อยแล้ว

“แม่นางหลิงข้าเห็นด้วยกับหยงซ่างเปา มีคนไปด้วยคงจะดีกว่า ข้าอาสาจะไปเป็นสหายเดินป่ากับเจ้าและบุตรสาวตัวน้อย”

ยังไม่ทันที่จะได้หันหลังก้าวเดินต่อ เสียงจางเหวินก็ดังขัดจังหวะการก้าวเดินของทั้งสองคนอีกครั้ง ครั้งนี้หลิงอันหันมาประจันหน้ากับบุรุษทั้งสองคน จ้องมองพวกเขาด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ

“พวกท่านจะไปกับข้าและท่านแม่ให้ได้เลยใช่หรือไม่ ?”

ทั้งสองคนพยักหน้าขึ้นลง

“ใช่ข้าจะไปกับเจ้า ในป่าออกจะอันตรายเจ้าจะไปกับมารดาเจ้าสองคนได้อย่างไร !”

“จริงอย่างที่หยงซ่านเปาพูด ลุงคิดว่าแม่หนูน้อยไปกับมารดาสองคนนั้นอันตรายเกินไป”

ตอนนี้ข้ากำลังคิดว่าพวกท่านสองคนต่างหากที่อันตราย

หลิงอันมองหน้าพวกเขาในหัวคิดว่าจะเอายังไงต่อดี หากไม่ยอมให้ไปด้วยผู้ใหญ่อย่างจางเหวินยังพอพูดคุยกันได้ แต่กับหยงซ่านเปาดูจากนิสัยแล้วไม่มีทางยอมทำตามคำพูดนางง่าย ๆ แน่

ไม่รู้ว่าตั้งแต่ออกจากบ้านมาตนถอนหายใจไปแล้วกี่ครั้ง แต่พอคิดไตรตรองอะไรหลาย ๆ อย่างแล้วหลิงอันจึงยอมพยักหน้าตกลง

คนอยู่เยอะขนาดนี้พวกเขาคงไม่กล้าทำอะไรไม่เหมาะไม่ควรกับนางสองแม่ลูก อีกอย่างเด็กชายตรงหน้าก็ดูจะเป็นลูกหลานของตระกูลที่ชาวบ้านเคารพนับถือ นางยอมให้ทั้งสองคนตามไปด้วยคงจะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นมา...มั้ง ?

“หากพวกท่านอยากจะไปด้วยต้องช่วยเหลือข้ากับท่านแม่ และอย่าได้รบกวนในสิ่งที่ข้าคิดจะทำ”

“เรื่องแค่นี้ง่ายนิดเดียว ข้าแค่อยากไปดูว่าเจ้าจะหลงเข้าไปในพื้นที่อันตรายหรือไม่”หยงซ่านเปา

“แม่หนูหลิงคิดได้ดีแล้ว มีคนไปด้วยจะปลอดภัยมากกว่า”