ตอนที่ 3 ข้าชอบยิ่งนัก!!

ระหว่างที่ทั้งสองก้าวเดินขึ้นเขาไปเรื่อย ๆ ก็พบเจอกับกลุ่มชาวบ้าน หลิงอันได้สัมผัสความรู้สึกของเด็กน้อยอย่างชัด ๆ ทำเอาเข้าใจขึ้นมาทันทีว่าเด็กวัยนี้จะรู้สึกยังไงหลังได้รับสายตาไม่ต้อนรับ ท่าทีรังเกียจ และสายตาที่มองมาราวกับว่าพวกนางเป็นตัวเชื้อโรค

หลิงซุนที่เห็นสายตาเหล่านั้นรีบหันมองบุตรสาวทันที เมื่อเห็นว่านางไม่มีความรู้สึกอื่นใดกับสายตามากมายจึงได้ถอนหายใจออกมา

บุตรสาวของนางโตขึ้นแล้วสินะ

เพียงเท่านี้ความกังวลของคนเป็นแม่ก็ลดลงไปมากแล้ว

“แม่นางหลิงวันนี้จะไปที่ใดหรือ ?”ในบรรดาชาวบ้านมากมายที่มองมาอย่างนึกรังเกียจ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีบุรุษอายุประมาณยี่สิบปลาย ๆ เดินเข้ามาทักทายทั้งสองคน

หลิงอันเงยหน้ามองผู้มาใหม่ เป็นบุรุษร่างกายกำยำสูงใหญ่ ผิวคล้ำแดดเล็กน้อยคงเกิดจากการทำงานหนัก สายตาอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความอ่อนโยนเอื้ออารี แตกต่างจากสายตารอบข้างที่เห็นมากนัก

“ท่านแม่ท่านลุงคนนี้เป็นใครหรือเจ้าคะ ?”เด็กสาวตัวน้อยเห็นนัยน์อึดอัดใจในสายตามารดาจึงเอ่ยถาม ยกมือขึ้นจับมือนางนิ่ง

“แม่หนูน้อยลุงชื่อจางเหวิน เป็นคนในหมู่บ้านนี้ บ้านของลุงอยู่ถัดจากบ้านหนูไปสี่หลัง”ไม่ว่าเปล่ายามเอ่ยพูดประโยคนี้ชายตรงหน้ายังย่อตัวลงให้ระดับสายตาใกล้เคียงกับหลิงอัน

เด็กน้อยกะพริบตาปริบ ๆ มองตามปลายนิ้วไปยังบ้านที่ดูดีกว่าบ้านของตน

ดูแล้วบ้านท่านลุงคนนี้จะมีกินมีใช้ในระดับหนึ่ง

“แล้วท่านลุงมีธุรอะไรกับท่านแม่หรือเจ้าคะ”

“ลุงไม่ได้มีธุรอันใด เพียงแค่เข้ามาถามไถ่ตามประสาคนหมู่บ้านเดียวกัน”

“ท่านลุง ท่านลุงมาคุยกับท่านแม่เช่นนี้ไม่กลัวคนในหมู่บ้านรังเกียจหรือเจ้าคะ ?”คำถามไร้เดียงสาของเด็กน้อยทำรอยยิ้มบนใบหน้าจางเหวินหดหายไป ชายตรงหน้ายกมือขึ้นหวังจะจับไหล่หลิงอัน แต่เด็กสาวขยับถอยห่าง

มือที่ยื่นออกมาจึงถูกดึงกลับที่เดิม

“ไม่กลัว แม่เจ้าหาได้เป็นโรคติดต่อใด ลุงไม่รังเกียจ”หลิงอันมองนัยน์ความจริงในสายตา ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่รังเกียจแม่ของเด็กน้อยคนนี้จริง ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าเข้ามาทักทายในตอนที่รอบกายเต็มไปด้วยสายตามากมายขนาดนี้

“ท่านลุงขอบคุณที่ไม่รังเกียจแม่ข้านะเจ้าคะ เช่นนั้นอันเอ๋อร์ขอตัวก่อน”

“ไม่ทราบว่าจะไปที่ใดหรือ ?”ถามพร้อมกวาดตามองของที่หลังทั้งสองคน“จะขึ้นเขาใช่หรือไม่ ? เช่นนั้นให้ลุงไปด้วยได้ไหม ?”

หลิงอันครุ่นคิด

หากให้อีกฝ่ายไปด้วยคงเป็นการดีเพราะอย่างน้อยกำลังของบุรุษก็คงพอปกป้องพวกนางทั้งสองคนได้ แต่ใจหนึ่งก็ไม่ได้ต้องการให้อีกฝ่ายไปด้วย ถึงอย่างไรพวกนางก็หาได้รู้จักกันดีขนาดนั้น เกิดขึ้นเขาไปแล้วอีกฝ่ายมีท่าทีเปลี่ยนไป ถึงตอนนั้น...

“ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ ขอบคุณในความหวังดีของท่านลุงมากนะเจ้าคะ”เด็กสาวเอ่ยตอบพร้อมค้อมศีรษะให้ จางเหวินที่ถูกปฏิเสธไม่ได้รู้สึกโกรธอันใด แถมในหัวยังคิดว่าเด็กน้อยคนนี้ฉลาดยิ่งนัก ดูแล้วน่าเอ็นดูเป็นอย่างมาก หากขุนให้มีน้ำมีนวลมากกว่านี้คงน่ารักน่าหยิกไม่น้อยเลย

คนถูกปฏิเสธไม่คิดอะไรมากนัก ทว่าคนโดยรอบกับเป็นเดือดเป็นร้อนแทน

“คนเขายินดีช่วยกับปฏิเสธน้ำใจไม่รู้ความจริง ๆ ”

“สมแล้วที่เป็นลูกของแม่หม้าย ถูกสามีทิ้งมาเพราะบุตรสาวนิสัยเช่นนี้สินะ”

“คนเขาดีด้วยแทนที่จะทำตัวดีกับปฏิเสธ”

หลิงอันหันมองคนที่พูดให้นางสองแม่ลูก ขยับปากเอื้อนเอ่ยออกไป

“เรื่องอะไรที่ไม่เกี่ยวกับตนไม่จำเป็นต้องสอดปากพูดออกมาก็ได้นะเจ้าคะ”

“เจ้าเป็นเด็กเป็นเล็กกล้าสั่งสอนผู้ใหญ่แล้ว เจ้าเด็ก!..”ยังไม่ทันที่สตรีสูงวัยคนนั้นจะได้พูดออกมาจนจบ เสียงหนึ่งพลันดังขึ้นมาจากอีกฝั่ง

“ไม่เลว ไม่เลว ข้าชอบคำพูดเจ้ายิ่งนัก !”