บทที่ 43 ในคำว่ารัก

หลังจากการประชุมจบลง ลินดายังคงรออยู่ด้านนอก เมื่อเห็นเขาก้าวออกมาโดยไม่มีสีหน้ากังวลเธอก็ยิ้มบางๆ

“ผ่านไปได้ด้วยดีใช่ไหมคะ”

ประโยคนั้นฟังดูธรรมดา เรียบง่ายและเปี่ยมด้วยความเชื่อมั่น ทว่าทำเอาพีระถึงกับนิ่งงัน เหม่อมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเลื่อนลอยไปพักหนึ่ง

ใต้แสงไฟสีขาวนวลของโถงทางเดิน ลินดายืนอยู่ตรงนั้น แสงเงาที่กระทบลงมาบางเบาทำให้ร่างในสูทเรียบเฉียบนั้นดูอ่อนโยนขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาของเธอทอดมองเขาอย่างนิ่งลึก ไม่จำเป็นต้องมีคำถาม เขาก็รู้ว่าเธอเข้าใจหมดทุกอย่าง

พีระหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ในสมองสับสนด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดที่อธิบายไม่ได้ หัวใจเต้นผิดจังหวะอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“ผม...” เขาอ้าปาก แล้วพลันชะงัก ก่อนจะหลุบตาเอ่ยเสียงค่อย

“...ผมไม่รู้จะพูดขอบคุณยังไงดี”

น้ำเสียงของเขาเบาลงกว่าปกติ คล้ายพยายามกลั่นกรองคำพูดที่ลึกซึ้งกว่าแค่คำว่าขอบคุณ ดูประหม่าผิดปากปกติจนลินดาต้องยิ้มบาง

“ไม่ต้องพูดอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่ทำในสิ่งที่ควรทำ”

เธอเบือนสายตาออกเล็กน้อย แต่แววตากลับอบอุ่น และเจือด้วยอะไรบางอย่างที่เขาไม่เคยเห็นจากเธอมาก่อน

พีระมองเธออยู่เช่นนั้น ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกปร