ยังเหมือนเดิมเลยนะไอ้ตัวเล็ก

*** ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งย่านปทุมวัน เวลาโดยประมาน 22:30 ในขณะที่ดินนั่งรอกะถินตรวจอยู่นั้นในมือก็พลางกดมือถือเพื่อดูอะไรขั้นเวลาไปเรื่อย ไม่นานกะถินก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน สองเท้าบางๆค่อยๆเดินอย่างช้าๆมานั่งรอที่เดิม เพื่อรอรับยา สองคนที่นั่งอยู่ข้างๆกันก็ไม่ได้คุยกันอะไรกัน ทวาพากันนั่งเงียบ ท่ามกลางบรรยากาศหนาวเย็นของอากาศข้างนอกและความเย็นของแอร์ ตอนนี้ฝนก็ได้หยุดตกแล้ว ไม่นานเภสัชก็เรียกไปรับยา ทันใดที่ดินได้ยินเสียงเรียกของพยาบาลนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วบอกกะถินว่าเขาเองจะไปรับยาให้ ให้กะถินนั่งรออยู่ตรงนี้แหละ ไม่นานดินก็เดินกลับมาแล้วยื่นถุงยาให้กะถินที่นั่งรออย่างเหม่อลอย เหมือนจิตใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่ .

“เอ่ออ นี่ยาครับ คุณ..คุณ..คุณครับ”

“อ่า ค่ะ อ่อออขอบคุณมากนะค่ะรำบากคุณมาทั้งคืนเลย นี่มันก็ดึกมากแล้วคุณกลับบ้านเถอะนะค่ะ”

“ แล้วคุณกลับบ้านไหวไหมบ้านคุณอยู่ที่ไหนครับเดียวผมไปส่ง”

“ อ่อ ไม่เป็นไรค่ะตอนนี้ฉันดีขึ้นมากๆแล้วค่ะ ฉันเรียกรถเรียบร้อยแล้วค่ะไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ เอ่ออฉันขอตัวก่อนนะค่ะ นั่น..รถมาพอดีเลยคะ กลับบ้านดีๆนะค่ะ วันนี้ขอบคุณมากๆเลยนะ ฉันไปนะค่ะ”

“ เอ่ออ คุณ..เห้อ “ (คงจะดีขึ้นมากแล้วล่ะ เดินเร็วเชียวกลับบ้านอย่างปลอดภัย ^ _^)

***เมื่อดินยื่นถุงยาให้กะถิน แต่คนร่างบางกลับเหม่อลอยอยู่ทำให้ดินต้องเรียกถึงสามครั้งเลยทีเดียว ทำให้กะถินถึงกับสะดุงขึ้นเล็กน้อยและได้สติกลับมา พลางก็เอ่ยปากขอบคุณคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอด้วยความเกรงใจมากๆเพราะเธอไม่ได้รู้จักเขาเลยด้วยซ้ำแม้กะทั่งชื่อก็ยังไม่ได้ถาม แล้วก็รีบเอ่ยปากให้ดินรีบกลับบ้านแต่โดยไวเพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว ในใจเธอรู้สึกเกรงใจเป็นอย่างมาก และตอนที่สองคนนั่งรอรับยา กะถินก็ได้กดเรียกแกร็บไว้เพื่อจะได้ไม่ต้องรอรถนาน และเพื่อที่จะได้ไม่ต้องรำบากคนตัวสูงที่นั่งข้างๆนั้นไปส่งด้วย และก็ใช่เธอคำนวณเวลาได้แม่นขณะที่ดินเอ่ยปากว่าจะไปส่ง รถที่เธอเรียกก็มาถึงพอดีทำให้เธอปฏิเสธดินได้แบบทันทีแล้วรีบสาวเท้าทั้งสองข้างของเธออย่างเร่งรีบไปยังรถมอเตอร์ไซค์ที่มาจอดรออยู่ข้างหน้าประตูทางออก ทำให้คนตัวสูงยืนอ้าปากค้างอยู่ครู่นึง และกำลังจะเอ่ยปากบอกอะไรสักอย่างกับคนร่างบางคนนี้ แต่ก็ไม่ทันสองเท้าของเธอที่รีบก้าวไปอย่างไว ดินได้แต่คิดอยู่ในใจขอให้กลับบ้านอย่างปลอดภัยนะ แล้วคนตัวสูงก็ส่ายหัวเบาๆพลางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยแสดงถึงความเอ็นดูคนร่างบางคนนั้นที่ตอนนี้ได้นั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์และได้ขับออกไปจากโรงพยาบาลเรียบร้อย .

“ จะกี่ปีเธอก็ยังเหมือนเดิมเลยนะไอ้ตัวเล็ก ^-^”

***ดินที่ยืนมองตามรถที่กะถินนั่งไปจนสุดสายตาทวายิ้มมุมปากแล้วเอ่ยออกมาอย่างเอ็นดู แล้วก็เดินออกจากโรงพยาบาลเพื่อที่จะเดินกลับคอนโดของเขาที่อยู่ไมไกลจากที่นี้สักเท่าไหร่ ท่ามกลางบรรยากาศที่มีลมโชยเบาๆและกลิ่นไอดินที่ฟุ้งออกมาหลังฝนที่หยุดตก กลิ่นหอมจากๆทำให้เขานั้นดูจะอารมณ์ดีตลอดทางกลับคอนโด.

“ เอี๊ยด.. มือน้อยๆที่บิดลูกบิดกลอนประตูแล้วค่อยๆยันประตูเข้าไปอย่างเบาๆสองเท้าก็ย่างเดินแบบระมัดระวังเพราะตอนนี้คนในบ้านน่าจะหลับกันหมดแล้ว กลัวจะเสียงดังรบกวนวอนทำให้คนสดุ้งตื่นได้.

” น่าจะหลับกันหมดแล้วสินะ น้ำใสนอนห่มผ้าหรือเปล่านะ ยัยตัวดีคนนี้ชอบนอนไม่ค่อยห่มผ้าแล้วทำให้ป่วยบ่อยสะด้วยสิ หึ ”

***กะถินพลางบ่นเบาๆถึงลูกสาวตัวดีของเธอที่นอนอยู่ในห้องด้านในได้ห่มผ้าหรือเปล่าด้วยความเป็นเด็กเขามักจะนอนไม่ค่อยห่มผ้าบวกกับเป็นเด็กที่ขี้ร้อนคนนึงทำให้ป่วยอยู่บ่อยครั้ง สองเท้าก็ค่อยย่างไปที่ห้องของเธอ เพราะเธอนอนกับลูกสาวสองคนแล้วค่อยหมุนลูกบิดเบาๆค่อยๆเปิดประตูแล้วค่อยๆเดินเข้าไปยังในห้องสายตาก็ได้จ้องไปที่เตียงนอนของเธอดูลูกสาวคนน้อยว่าได้ห่มผ้าไหม แต่ดีหน่อยวันนี้ลูกสาวของเธอนอนห่มผ้าอย่างดีทำให้เธอคล้ายกังวลเล็กน้อย ไม่ต้องแปลกใจทำไมเธอถึงมองเห็น แสงสว่างจากหน้าต่างกระจกที่สาดส่องเข้ามาแบบสลัวๆทำให้เธอมองเห็นแบบไม่ชัดแต่ก็พอมอเห็งเห็นอะไรต่างๆภายในห้องของเธอได้ปกติเธอจะไม่ค่อยเปิดไฟเวลาที่เเธอกลับบ้านดึกกลัวจะรบกวนเวลาคนนอน จากนั้เธก็ล้มตัวลงนอนข้างๆลูกสาวแล้วเธอก็หลับผล็อยไปเลย ด้วยความเหนื่อยที่สะสมบวกที่เธอป่วยทำให้หลับบแบบไม่รู้ตัวแม้กระทั่งน้ำวันนี้ดูแล้วเธอก็คงไม่อาบ.

“ กี่ปีแล้วที่พี่ไม่ได้เจอเราเลย ทำไมผอมกว่าเก่านะ หวังว่าเราจะได้พบกันอีก ไอ้ตัวเล็ก”

“ดินที่ตอนนี้นั่งอยู่บนโซฟาภายในคอนโดนหรูย่านกลางกรุง กำลังนั่งจิบน้ำไปเรื่อยๆแล้วพูดพึมพำออกมา ใบหน้าดูดีใจและสงสัยปนความห่วงใยกับคนที่เขาพบเจอวันนี้ .